1Como é frágil o ser humano;
são bem poucos os seus dias e cheios de inquietação!
2Desabrocha por um momento, como uma flor, e logo seca;
como a sombra fugitiva duma nuvem que o vento sopra,
também ele desaparece num instante.
3Terás mesmo de ser assim tão áspero
para com os fracos humanos e trazê-los a julgamento?
4Como podes pedir pureza a alguém que nasceu impuro?
5Concedes ao ser humano um curto espaço de vida;
são apenas alguns meses que lhe dás,
sem possibilidade de ultrapassar o tempo que lhe foi atribuído!
6Por isso, dá-lhe um pouco de descanso, peço-te.
Desvia a tua ira e permite que passe tranquilamente o seu dia,
como um trabalhador.
7Até para uma árvore há esperança;
se lhe cortarem um ramo, ainda pode dar rebentos e florescer.
8Mesmo quando as raízes começam a envelhecer, debaixo da terra,
e o caule fica menos tenro.
9Ainda assim é capaz de se renovar, se for regada,
à semelhança duma planta nova.
10Mas quando uma pessoa morre e a enterram,
dando o último suspiro o que fica dela?
11Tal como a água que se evapora num mar,
ou como o ribeiro que seca e desaparece por falta de chuva,
12assim o ser humano se deita pela última vez;
não se levantará mais,
senão quando já não existir o universo;
não se reerguerá antes,
não despertará do seu sono.
13Oh! Se me escondesses no mundo dos mortos
e lá me deixasses esquecido,
até que a tua ira tivesse acabado
e tivesses um momento determinado
em que tornasses a lembrar-te de mim!
14Se um indivíduo morre, voltará à vida?
Quanto a mim, esperarei por dias melhores,
até que seja liberto das minhas lutas e dificuldades.
15Chamar-me-ias e eu te responderia;
recompensar-me-ias, pois me criaste.
16Observarias todos os meus passos
e não tomarias em conta as minhas falhas.
17Arquivarias o processo que serviria para me condenar.
18Assim como as montanhas podem desfazer-se e desaparecer
e as rochas são arrancadas de seus lugares,
19assim como a erosão da água sobre as rochas as desfaz em areia
e a sua força altera a superfície do solo,
da mesma forma tu destróis toda a esperança dos homens.
20Fazes deles gente velha e enrugada
e depois manda-los embora.
21Nunca chegam a saber se os seus filhos são honrados pela sociedade,
ou se antes se decaem e se arruínam.
22Para eles há apenas tristeza e sofrimento.”
1“Mubo rag kinabuhi ang tawo ug puno kini sa kalisod. 2Sama kini sa bulak nga mobukhad ug malaya ra dayon; sama sa anino nga dali rang mahanaw. 3Nan, nganong ginabantayan mo man gayod ang tawo, Ginoo? Dad-on mo ba siya14:3 siya: Mao kini sa Septuagint, sa Latin Vulgate, ug sa Syriac; apan sa Hebreo, ako. sa imong atubangan aron hukman? 4May tawo bang makakinabuhi nga hinlo gayod? Wala! Kay ang tanan, natawo nga mahugaw. 5Gitakda mo na kon unsa kataas ang kinabuhi sa tawo. Ug dili siya makalapas sa panahon nga gitagal mo kaniya. 6Busa ayaw na lang lisod-lisora ang tawo. Pasagdi na lang siya aron makapahulay sama sa usa ka trabahante inigkahuman niya sa iyang buluhaton.
7“Kon putlon ang usa ka kahoy, may purohan pa nga manalingsing kini ug mananga pag-usab. 8Bisag dugay na ang gamot niini diha sa yuta ug nadunot na ang tuod, 9kon matubigan, manalingsing pa kini sama sa usa ka bag-o nga tanom. 10Apan kon ang tawo mamatay, mawala na ang tanan niyang kusog. Pagkabugto sa iyang gininhawa, mao na kana ang iyang kataposan. 11Sama sa paghunas sa dagat ug paghubas sa suba, 12ang tawo mamatay, ug dili na mobangon o makamata pa sa iyang pagkatulog hangtod mahanaw ang kalangitan.
13“Ginoo, hinaut unta nga tagoan mo na lang ako sa dapit sa mga patay hangtod nga mawala ang imong kasuko, ug magtakda ka ug panahon nga hinumdoman mo ako. 14Kon mamatay ang tawo mabuhi pa ba siya pag-usab? Kon ingon niana, agwantahon ko ang tibuok nga panahon sa akong pag-antos hangtod moabot ang panahon nga matapos kini. 15Sa panahon nga manawag ka kanako, Ginoo, motubag ako. Handomon mo ako nga imong binuhat. 16Nianang higayona bantayan mo ang akong mga binuhatan, apan dili mo na hinumdoman pa ang akong sala. 17Sama ra nga isulod mo kini sa buyot aron matago ug dili mo na makita pa. 18Apan maingon nga mangatumpag ang mga bukid ug mangahulog ang mga bato, 19ug maingon usab nga mahilis ang mga bato sa sigeng pag-ilig sa tubig ug makabkab ang yuta tungod sa makusog nga ulan, ginaguba mo ang paglaom sa tawo. 20Pildihon mo ang tawo kanunay ug mamatay siya, ug usbon mo ang iyang hitsura kon motaliwan na siya. 21Dili na siya masayod kon gipasidunggan ba o gipakaubos ang iyang mga anak. 22Ang iya lang mabati mao ang iyang kaugalingong kasakit ug kasubo.”
