Jeremias 14 – HLGN & BDS

Ang Pulong Sang Dios

Jeremias 14:1-22

Ang Puwerte nga Tingadlaw sa Juda

1Amo ini ang ginsiling sang Ginoo sa akon parte sa malawig nga tingadlaw: 2“Nagapangasubo gid ang Juda; ang iya sini mga banwa nagapalangluya. Nagapungko ang mga pumuluyo sini sa duta nga nagapangasubo, kag mabatian ang mga paghinibi sa Jerusalem. 3Ginasugo sang mga manggaranon ang ila mga suluguon sa pagsag-ob. Nagakadto sila sa mga buho nga pulunduhan sang tubig pero wala sing tubig. Gani nagabalik sila nga wala sing sulod ang ila suludlan. Tungod sa puwerte nga kahuya, ginatabunan nila ang ila mga ulo. 4Naglitik ang duta kay wala sing ulan. Kag tungod sa kahuya, ginatabunan sang mga mangunguma ang ila mga ulo. 5Bisan ang usa ginbayaan niya ang iya bag-o lang natawo nga bata kay wala na sing hilamon. 6Ang talunon nga mga asno nagatindog sa mahawan nga mga bukid kag nagahangos pareho sang ginauhaw nga talunon nga mga ido.14:6 talunon nga mga ido: sa English, jackals. Nagapalangdulom ang ila panulok tungod kay wala na sila sing halalbon.”

7Nagsiling ang mga tawo, “O Ginoo, nakasala kami sa imo. Permi kami nagatalikod sa imo, kag takos kami nga silutan. Pero buligi kami para sa imo kadungganan. 8O Ginoo, ikaw lang ang paglaom sang Israel. Ikaw ang iya manluluwas sa tion sang kalisod. Ngaa nga daw sa dumuluong ka lang sa amon? Ngaa nga daw sa nagaagi ka lang sing isa ka gab-i sa amon nasyon? 9Pareho bala ikaw sa tawo nga wala sing may mahimo?14:9 wala sing may mahimo: Indi klaro ang buot silingon sang Hebreo sini. Pareho man bala ikaw sa isa ka soldado nga wala sing ikasarang sa pagbulig? Kaupod ka namon, O Ginoo, kag imo kami katawhan; gani indi kami pagpabay-i.”

10Amo ini ang sabat sang Ginoo sa mga tawo: “Luyag gid ninyo nga magpalayo sa akon; ginapagustuhan lang ninyo ang inyo kaugalingon. Gani indi ko na kamo pagbatunon bilang akon katawhan. Dumdumon ko ang inyo mga kalautan kag silutan ko kamo.”

11Dayon nagsiling ang Ginoo sa akon, “Indi ka magpangamuyo para sa kaayuhan sang sini nga mga tawo. 12Bisan magpuasa pa sila, indi ko sila pagpamatian sa ila pagpangayo sang bulig sa akon. Bisan maghalad pa sila sang halad nga ginasunog kag halad nga regalo, indi ko ina pagbatunon. Sa baylo, pamatyon ko sila paagi sa inaway, sa gutom, kag sa mga kalalat-an.”

13Pero nagsiling ako, “O Ginoong Dios, nahibaluan mo nga permi sila ginahambalan sang mga propeta nga wala kuno sing magaabot nga inaway ukon gutom, tungod kay nagsiling ka nga hatagan mo sila sang kalinong sa ila nasyon.” 14Nagsabat ang Ginoo, “Ina nga mga propeta nagapanagna sing butig sa akon ngalan. Wala ko sila ginpadala ukon ginsugo, kag wala ako nagpakighambal sa ila. Ang ginasugid nila sa inyo nga mga palanan-awon wala naghalin sa akon; ang ila mga ginatagna wala sing pulos nga halin lang sa ila madaya nga tagipusuon. 15Gani ako, ang Ginoo, nagasiling nga silutan ko ining butigon nga mga propeta nga nagapanagna sa akon ngalan bisan wala ko sila ginsugo. Nagasiling sila nga wala kuno sing inaway ukon gutom nga magaabot sa sini nga nasyon. Ina nga mga propeta malaglag paagi sa inaway kag gutom. 16Kag kon parte sa mga tawo nga ila ginasugiran sang ila mga mensahi, ang ila mga bangkay ipanghaboy sa mga dalan sang Jerusalem. Magakalamatay sila tungod sa inaway kag gutom. Wala sing may maglubong sa ila, sa ila mga asawa, kag sa ila mga kabataan. Ipaagom ko sa ila ang silot nga nagakabagay sa ila.

17Jeremias, isiling ini sa mga tawo: ‘Adlaw-gab-i wala untat ang akon paghibi kay grabe ang pilas sang akon katawhan nga ginakabig ko nga akon birhen nga bata, kag nasakitan gid sila. 18Kon magkadto ako sa mga uma kag mga banwa, makita ko ang mga bangkay sang nagkalamatay sa inaway kag sa gutom. Ang mga propeta kag mga pari nagapadayon sa ila buluhaton, pero wala sila nakahibalo kon ano ang ila ginabuhat.14:18 nagapadayon… ginabuhat: ukon, gindala sa duta nga wala nila mahibaluan.’ ”

Nagdangop ang mga Tawo sa Dios

19O Ginoo, ginsikway mo na gid bala ang Juda? Ginakaugtan mo gid bala ang Jerusalem?14:19 Jerusalem: sa Hebreo, Zion. Ngaa bala nga ginpilasan mo kami sing tama gid, sa bagay nga indi na kami mag-ayo? Naglaom kami nga hatagan mo kami sang kalinong, pero wala nag-abot. Naglaom kami nga ayuhon mo kami, pero kahadlok ang nag-abot sa amon. 20O Ginoo, ginaako namon ang amon kalautan kag ang sala sang amon mga katigulangan. Nakasala gid kami kontra sa imo. 21O Ginoo, para sa kadungganan sang imo ngalan indi kami pag-isikway. Indi pagpakahuy-i ang imo halangdon nga trono. Dumduma ang imo kasugtanan sa amon, kag indi paggub-a. 22Wala sing bisan isa nga dios-dios sang mga nasyon nga makapaulan. Bisan ang langit mismo indi makapaulan kundi ikaw lang gid, Ginoo nga amon Dios. Ikaw lang ang makahimo sini, gani sa imo kami nagalaom.

La Bible du Semeur

Jérémie 14:1-22

Sécheresse et famine

1Voici ce que dit l’Eternel à Jérémie concernant la sécheresse :

2Juda est dans le deuil,

ses villes dépérissent,

leurs habitants sont affligés, ╵au sujet du pays14.2 Autre traduction : abattus à même le sol.,

et le cri plaintif de Jérusalem ╵se fait entendre.

3Les notables envoient ╵les gens de basse condition ╵chercher de l’eau.

Arrivés aux citernes, ╵ils ne trouvent pas d’eau,

et ils reviennent ╵avec des cruches vides ;

tout honteux et penauds,

ils se voilent la face14.3 En signe de confusion ou de deuil..

4Le sol est crevassé

car la pluie a manqué ╵dans le pays,

et les cultivateurs, ╵déçus dans leurs espoirs,

se voilent le visage.

5La biche, dans les champs,

abandonne son faon ╵après l’avoir mis bas,

car il n’y a plus de verdure.

6Les onagres se tiennent ╵sur les hauteurs,

et ils flairent le vent ╵comme font les chacals ;

mais leurs yeux se fatiguent

car il n’y a plus d’herbe.

7Même si nos péchés ╵témoignent contre nous,

ô Eternel, agis ╵pour l’honneur de ton nom !

Nos infidélités ╵se sont multipliées,

nous avons péché contre toi.

8Toi, l’espérance d’Israël,

toi qui le sauves ╵au temps de la détresse,

pourquoi te conduis-tu ╵comme un simple étranger ╵dans le pays,

ou comme un voyageur ╵qui se détourne de sa route ╵pour passer la nuit quelque part ?

9Pourquoi te conduis-tu ╵comme un homme éperdu,

comme un guerrier ╵qui ne peut délivrer ?

Et pourtant, tu es parmi nous, ╵ô Eternel,

et nous portons ton nom :

ne nous délaisse pas !

10Voici ce que déclare ╵l’Eternel à ce peuple :

« Ils trouvent leur plaisir ╵à vagabonder çà et là

sans retenir leurs pas.

L’Eternel ne les agrée pas.

Il va se souvenir ╵maintenant de leurs crimes,

il va châtier leurs fautes. »

11Et l’Eternel me dit : Ne prie pas pour le bien-être de ce peuple ! 12Ils auront beau jeûner, je n’écouterai pas leurs supplications, et s’ils m’offrent des holocaustes et des offrandes, je ne les agréerai pas, je m’en vais les exterminer : par l’épée, par la famine et par la peste.

13Et je lui répondis : Ah ! Seigneur, Eternel, les prophètes leur disent : « Vous ne connaîtrez pas la guerre et vous ne subirez pas la famine, car je vous donnerai en ce lieu-ci une paix véritable. »

14Et l’Eternel me dit : En mon nom, ces prophètes profèrent des mensonges. Je ne les ai pas mandatés, je ne leur ai rien ordonné et je ne leur ai pas parlé : toutes leurs prophéties sont visions mensongères, oracles sans valeur, des inventions venant d’eux-mêmes. 15C’est pourquoi voici ce que déclare l’Eternel au sujet des prophètes qui prophétisent en son nom sans avoir été envoyés, ces prophètes qui disent : « La guerre et la famine ne viendront pas dans ce pays ». C’est par la guerre et la famine que ces prophètes périront, 16et les gens du peuple auxquels ils prophétisent seront jetés à terre dans les rues de Jérusalem par la famine et par l’épée, sans qu’il y ait personne pour les mettre au tombeau, ni eux, ni leurs femmes, ni leurs fils, ni leurs filles ; je ferai retomber sur eux le mal qu’ils ont commis.

17Et toi, dis-leur ceci :

« Sans cesse, nuit et jour, ╵mes yeux versent des larmes, ╵ils ne tarissent pas !

Car un malheur terrible va atteindre

la communauté de mon peuple :

c’est une plaie très douloureuse.

18Si je sors dans les champs,

je vois des morts, ╵victimes de l’épée ;

si j’entre dans la ville,

je vois des gens, ╵affaiblis par la faim !

Le prophète et le prêtre ╵parcourent le pays

sans rien comprendre. »

19As-tu donc vraiment rejeté Juda ?

As-tu pris Sion en dégoût ?

Pourquoi nous as-tu infligé ╵de telles plaies

sans qu’il y ait ╵de guérison pour nous ?

Nous espérions la paix,

et rien de bon n’arrive,

un temps de guérison,

en fait, c’est l’épouvante.

20Eternel, nous reconnaissons ╵notre méchanceté,

les fautes de nos pères.

Car nous avons ╵commis des péchés contre toi.

21Pour l’honneur de ton nom, ╵ne nous méprise pas,

ne laisse pas déshonorer ╵le trône de ta gloire14.21 C’est-à-dire le coffre de l’alliance et, par extension, le temple qui le contient, la ville où il se trouve (voir 3.16-17). ;

et n’oublie pas l’alliance ╵que tu as conclue avec nous, ╵ne la révoque pas !

22Qui, parmi les faux dieux ╵des autres peuples,

peut donner de la pluie ?

Ou bien est-ce le ciel ╵qui pourrait, par lui-même, ╵déclencher les averses ?

N’est-ce pas toi, ╵Eternel, notre Dieu,

toi sur qui nous comptons ?

Car c’est toi seul, ╵qui fais toutes ces choses.