Herrens trofasthed mod sit folk
1Tak Herren, for han er god.
Hans trofasthed varer til evig tid.
2Det er, hvad Herrens folk bør sige,
dem, han befriede fra fjendens magt
3og bragte tilbage fra fjerne lande,
fra øst og vest og syd og nord.
4De måtte vandre længe gennem øde egne,
de ledte efter et sted at bo.
5De var udmattede af sult og tørst
og nær ved at give op.
6Men i deres nød råbte de til Herren,
og han reddede dem ud af problemerne.
7Han førte dem ad den rigtige vej
til en by, hvor de kunne bosætte sig.
8De bør takke Herren for hans trofasthed,
for de undere, han gør for menneskene.
9Han slukkede de udmattedes tørst,
og han mættede de sultne med gode gaver.
10De sad i et trøstesløst mørke
og led under deres fangenskab,
11fordi de havde gjort oprør mod Gud,
ringeagtet den Højestes bud.
12Han nedbrød deres stolthed gennem lidelser,
når de segnede, hjalp ingen dem op.
13Men i deres nød råbte de til Herren,
og han reddede dem ud af problemerne.
14Han førte dem ud af mørket
og rev deres lænker i stykker.
15De bør takke Herren for hans trofasthed,
for de undere, han gør for menneskene.
16Han sprængte porte af bronze
og huggede gennem slåer af jern.
17De blev mishandlet og betragtet som tåber
på grund af deres synd og oprør mod Gud.
18De mistede appetitten og fik kvalme af maden,
de var døden nær af sult.
19Men i deres nød råbte de til Herren,
og han reddede dem ud af problemerne.
20Han sagde blot et ord, og de blev reddet,
han rev dem ud af dødens gab.
21De bør takke Herren for hans trofasthed,
for de undere han gør for menneskene.
22Lad dem bringe ham ofre i taknemmelighed,
synge med glæde om hans vældige gerninger.
23Nogle stod til søs med deres skibe,
drev handel på det store hav.
24Også de fik Herrens gerninger at se,
de undere han udførte på havet.
25Han befalede stormvejret at bryde løs,
bølgerne rejste sig som bjerge.
26De steg mod himlen, sank atter ned i dybet.
Sømændene var ved at give op over for orkanen.
27De ravede rundt som fulde folk,
de kunne intet stille op.
28Men i deres nød råbte de til Herren,
og han reddede dem ud af problemerne.
29Stormen blev stille som en hvisken,
havets bølger faldt hurtigt til ro.
30Da fyldtes de af fred, åndede lettet op,
og han førte dem til deres rejses mål.
31De bør takke Herren for hans trofasthed,
for de undere, han gør for menneskene,
32ophøje ham offentligt i folkets forsamling
og for landets ledende råd.
33Han forvandlede floder til ødemark,
gjorde kildevand til ørkensand.
34Frugtbart land blev til saltsletter
på grund af beboernes ondskab.
35Men derefter gjorde han ørkenen til oase
og ødemarken til frugtbart land,
36så hans sultende folk kunne slå sig ned
og bygge byer, hvor de kunne bo,
37tilså deres marker, plante vingårde
og bringe en bugnende høst i hus.
38Han velsignede dem, de blev mange,
og der var ingen mangel på kvæg.
39Det oprørske folk blev ydmyget gennem sorg og ulykker,
mange døde, så de blev færre og færre.
40Gud måtte straffe de stolte, religiøse ledere,
lade dem flakke om i øde egne.
41Men de, der søgte hjælp hos Herren,
blev reddet ud af deres ulykke.
Han tog sig af dem,
så de trivedes og havde fremgang.
42De retskafne glæder sig over at se det,
men de onde holder skamfuldt deres mund.
43De vise vil lægge mærke til det
og anerkende Herrens trofasthed.
Salmo 107
Ang Pagdayeg sa Kaayo sa Dios
1Pasalamati ang Ginoo, kay maayo siya;
ang iyang gugma walay kataposan.
2Isulti ninyo kana, kamong iyang giluwas sa kamot sa mga kaaway.
3Kay gitigom niya kamo gikan sa mga yuta sa sidlakan, kasadpan, amihan, ug habagatan.
4May mga tawo nga naglatagaw sa kamingawan;
wala nila matultoli ang agianan paingon sa siyudad nga mahimo nilang kapuy-an.
5Gigutom sila ug giuhaw, ug gibati nila nga daw mamatay na sila.
6Sa ilang kalisod, mitawag sila sa Ginoo,
ug giluwas niya sila.
7Gitultolan niya sila sa diretso nga dalan paingon sa siyudad nga ilang kapuy-an.
8Angay silang magpasalamat sa Ginoo tungod sa iyang gugma ug sa iyang katingalahang mga buhat ngadto sa mga tawo.
9Kay gipainom niya ang giuhaw ug gibusog niya ang gigutom.
10May mga tawo nga gibilanggo nga gikadenahan
ug nagalingkod sa labihan kangitngit nga bilanggoan,
11tungod kay misupak sila sa mga sugo sa Labing Halangdong Dios
ug gipakawalay-bili nila ang iyang mga pahimangno.
12Busa gilisod-lisod niya sila sa mabug-at nga mga buluhaton.
Nangatumba sila apan walay mitabang kanila.
13Sa ilang kalisod, mitawag sila sa Ginoo,
ug giluwas niya sila.
14Gipamugto niya ang ilang mga kadena
ug gipagawas niya sila gikan sa labihan kangitngit nga bilanggoan.
15Angay silang magpasalamat sa Ginoo tungod sa iyang gugma ug sa iyang katingalahang mga buhat ngadto sa mga tawo.
16Kay gipangguba niya ang mga pultahan nga bronsi
ug gipangbali ang mga rehas nga puthaw.
17May mga tawo nga nahimong buang-buang tungod sa ilang pagkamalapason
ug nagaantos sila tungod sa ilang pagkadaotan.
18Silang tanan wala nay ganang mokaon ug himalatyon na.
19Sa ilang kalisod, mitawag sila sa Ginoo,
ug giluwas niya sila.
20Gipamulong lang niya ug nangaayo sila.
Giluwas niya sila gikan sa kamatayon.
21Angay silang magpasalamat sa Ginoo tungod sa iyang gugma ug sa iyang katingalahang mga buhat ngadto sa mga tawo.
22Angay silang mohalad ug mga halad sa pagpasalamat sa Dios;
ug pinaagi sa awit sa kalipay isugilon nila ang iyang mga buhat.
23May mga tawo nga misakay sa mga barko ingon nga mga trabahante o negosyante.
24Nakita nila ang katingalahang mga buhat sa Ginoo diha sa kadagatan.
25Sa iyang pagmando, mihangin ug kusog ug nanagko ang mga balod,
26hinungdan nga ang ilang sakayan mopataas ug unya kalit lang nga mopaubos.
Tungod niini, nawad-an sila ug kaisog.
27Nagsusapinday sila nga daw sa mga hubog
ug wala na sila mahibalo kon unsay ilang himuon.
28Sa ilang kalisod, mitawag sila sa Ginoo,
ug giluwas niya sila.
29Gipahunong niya ang kusog nga hangin ug milinaw ang dagat.
30Nalipay sila sa dihang milinaw ang dagat,
ug gitultolan sila sa Dios sa dunggoanan nga ilang gipangandoy.
31Angay silang magpasalamat sa Ginoo tungod sa iyang gugma ug sa iyang katingalahang mga buhat ngadto sa mga tawo.
32Angay nilang pasidunggan ug dayegon ang Dios diha sa ilang panagtigom
ug sa panagtigom sa ilang mga tigdumala.
33Gihimong disyerto sa Ginoo ang mga kasubaan,
ug gipamad-an niya ang mga tuboran.
34Gihimo niyang walay pulos ang maayo nga yuta,
tungod sa pagkadaotan sa mga namuyo niini.
35Gihimo niyang katubigan ang disyerto,
ug gihimo niyang mga tuboran ang mga malang yuta.
36Gipapuyo niya didto ang gipanggutom
ug nagtukod sila ug siyudad nga ilang puy-an.
37Nagpugas sila sa kaumahan ug nagtanom ug ubas,
ug abunda ang ilang mga abot.
38Gipanalanginan sila sa Dios, ug midaghan sila pag-ayo.
Bisan ang ilang mga mananap misanay usab.
39Tungod sa pagpangdaog-daog, kasakit, ug kasubo,
migamay ang ilang gidaghanon ug naulawan sila.
40Gipakita sa Dios ang iyang kasuko sa mga nangdaog-daog kanila pinaagi sa pagpahisalaag kanila sa disyerto nga walay mga dalan.
41Apan gihaw-as niya ang mga kabos gikan sa ilang mga pag-antos,
ug gihimo niyang sama kadaghan sa panon sa mga hayop ang ilang mga pamilya.
42Nakita kini sa mga matarong ug nalipay sila,
apan ang tanang mga daotan wala gayoy ikasulti.
43Hinaut nga mamalandong niining mga butanga ang mga maalamon,
ug ilhon nila ang dakong gugma sa Ginoo.
