Job
1Resposta de Job:
2“Sim, eu sei isso tudo. Não me estão a dizer nada de novo.
Como pode alguém ser verdadeiramente justo aos olhos de Deus?
3Se Deus decidir confrontá-lo,
terá alguma possibilidade de responder
a uma só das mil questões que lhe apresentar?
4Deus é infinitamente sábio e poderoso.
Quem jamais conseguiu defrontá-lo com sucesso?
5É capaz de, repentinamente,
derrubar montanhas, na sua cólera;
6de abanar a Terra, e tirá-la do seu lugar,
de fazer estremecer os seus alicerces.
7O Sol poderá não aparecer, nem as estrelas brilhar,
se tal for ordenado por ele.
8Foi só Deus quem estendeu os céus;
ele caminha sobre as ondas do mar.
9Formou as constelações da Ursa, Orion e Plêiades,
assim como as do Zodíaco, no extremo sul.
10Seus milagres são enormes e inumeráveis.
11Deus está junto de nós e não o vemos;
move-se por toda a parte e ninguém o sente.
12Quando apanha a presa que deseja,
quem pode impedi-lo de o fazer?
Quem ousaria perguntar-lhe: ‘Que estás a fazer?’
13Deus não refreia a sua ira;
até os aliados de Raab9.13 Nos relatos babilónicos da criação do mundo, o monstro marinho (Raab) personificava o oceano ou o caos, vencido pelo deus criador. se curvam a seus pés.
14Quem seria eu, para argumentar com o Deus,
ou para abrir sequer a minha boca diante dele?
15Mesmo que eu não fosse pecador,
não haveria de proferir uma palavra,
a não ser para implorar misericórdia ao meu juiz.
16E se as minhas orações fossem respondidas,
dificilmente haveria de crer que a minha voz foi ouvida.
17Deus é o único que é capaz de me destruir;
multiplica as minhas feridas, sem eu compreender porquê.
18Impede-me de respirar,
antes me enche de amargura.
19Em questão de força, ele é o mais forte;
a tribunal, quem o intimaria?
20Mas eu, seria eu também justo?
A minha boca obriga-me a dizer que não!
Ainda que eu fosse perfeito, em confronto com Deus,
facilmente teria de revelar a minha perversão natural.
21Ainda que esteja inocente, não ouso considerar-me tal;
não considero a minha vida com valor algum.
22Aliás, que esteja inocente ou não, é-lhe indiferente,
porque Deus faz acabar a vida tanto dos que o são
como dos que o não são.
23Para ele é coisa sem grande peso
que a calamidade esmague o inocente.
24Toda a Terra foi entregue nas mãos dos ímpios;
Deus cega os olhos dos juízes e deixa-os ser parciais.
Se não é ele quem o faz, quem é então?
25Os meus dias correm mais rápidos que um atleta;
fogem sem ter vislumbrado o bem e a felicidade.
26Os anos passam por mim como rápidos barcos de junco,
como águias caindo sobre uma presa.
27Se eu decidisse esquecer as minhas queixas contra Deus,
esquecer a amargura e me pusesse bem disposto,
28nessa altura, ó Deus, haverias de derramar sobre mim
angústias ainda maiores.
Eu sei que não permitirás que eu seja tido por inocente.
29Pelo contrário, me condenarás;
por isso, de que serve tentar mudar de atitude?
30Ainda que me lavasse com a água mais pura
e esfregasse as mãos com o mais forte sabão,
31mesmo assim, haverias de me atolar num fosso de lama;
até a minha roupa seria considerada, por ti,
menos suja que eu mesmo!
32E eu não posso defender-me a mim próprio,
porque ele não é um simples humano como eu.
33Se fosse, poderíamos discutir este assunto,
ao mesmo nível, de homem para homem;
mas não há árbitro possível entre nós,
não há intermediário, não há mediador
34que possa pôr-nos frente a frente.
Oh! Que ele pare de me castigar,
para que não continue a viver no terror da sua punição!
35Então sim, poderia falar-lhe sem ter medo
e dizer-lhe ousadamente que não sou culpado.
ايوب پاسخ می‌دهد: شفيعی نيست
1آنگاه ايوب پاسخ داد:
2همهٔ اينها را به خوبی می‌دانم. چيز تازه‌ای در گفتار تو نيست. ولی انسان چطور می‌تواند از ديدگاه خدا واقعاً خوب باشد؟ 3اگر بخواهد با او بحث كند نمی‌تواند حتی به يكی از هزار سؤالی كه می‌كند پاسخ دهد؛ 4زيرا خدا دانا و تواناست و كسی را يارای مقاومت با او نيست. 5ناگهان كوهها را به حركت درمی‌آورد و با خشم آنها را واژگون می‌سازد 6و پايه‌های زمين را می‌لرزاند. 7اگر او فرمان دهد آفتاب طلوع نمی‌كند و ستارگان نمی‌درخشند. 8او بر درياها حركت می‌كند. او به تنهايی آسمانها را گسترانيده 9و دب اكبر، جبار، ثريا و ستارگان جنوبی را آفريده است.
10او اعمال حيرت‌آور می‌كند و كارهای عجيب او را حد و مرزی نيست. 11از كنار من می‌گذرد و او را نمی‌بينم، عبور می‌نمايد و او را احساس نمی‌كنم. 12هر چه را كه بخواهد می‌برد و هيچكس نمی‌تواند به او اعتراض كرده، بگويد كه چه می‌كنی؟
13خدا خشم خود را فرو نمی‌نشاند و دشمنان قدرتمند خويش را زير پا له می‌كند. 14پس من كيستم كه با او مجادله كنم؟ 15حتی اگر بی‌گناه هم می‌بودم كلامی به زبان نمی‌آوردم و تنها از او تقاضای رحمت می‌كردم. 16حتی اگر او را بخوانم و او حاضر شود، می‌دانم كه به حرفهايم گوش نخواهد داد. 17گردبادی می‌فرستد و مرا در هم می‌كوبد و بی‌جهت زخمهايم را زياد می‌كند. 18نمی‌گذارد نفس بكشم؛ زندگی را بر من تلخ كرده است. 19چه كسی می‌تواند بر خدای قادر غالب شود؟ چه كسی می‌تواند خدای عادل را به دادگاه احضار كند؟ 20اگر بی‌گناه هم باشم حرفهايم مرا محكوم خواهد كرد.
21هر چند بی‌گناه هستم، ولی اين برای من اهميتی ندارد، زيرا از زندگی خود بيزارم. 22خدا گناهكار و بی‌گناه را از بين می‌برد. 23وقتی بلايی دامنگير بی‌گناهی شده، او را می‌كشد، خدا می‌خندد. 24خدا دنيا را به دست گناهكاران سپرده است. او چشمان قضات را كور كرده تا عدالت را بجا نياورند. اگر اين كار خدا نيست، پس كار كيست؟
25زندگی مصيبت‌بارم مثل پيكی تيزرو، به سرعت سپری می‌شود. 26سالهای عمرم چون كشتيهای تندرو و مانند عقابی كه بر صيد خود فرود می‌آيد، به تندی می‌گذرند.
27می‌خواهم غم و غصه‌ام را فراموش كرده، شاد باشم، 28ولی نمی‌توانم؛ زيرا می‌ترسم مرا گرفتار رنج ديگری بكنی، چون می‌دانم كه تو، ای خدا، مرا بی‌گناه نخواهی شمرد. 29پس اگر گناهكارم تلاشم چه فايده دارد؟ 30حتی اگر خود را با پاكترين آبها بشويم، 31تو مرا در گل و لجن فرو می‌بری، تا آنجا كه حتی لباسهايم نيز از من كراهت داشته باشند.
32تو مثل من انسان نيستی كه بتوانم به تو جواب دهم و با تو به محكمه روم. 33ای كاش بين ما شفيعی می‌بود تا ما را با هم آشتی می‌داد، 34آنگاه تو از تنبيه كردن من دست می‌كشيدی و من از تو وحشتی نمی‌داشتم. 35آنگاه می‌توانستم بدون ترس با تو سخن بگويم؛ ولی افسوس كه چنين نيست!
