1Estou cansado de viver!
Deixem-me queixar livremente;
deixem-me exprimir a minha tristeza e amargura!
2Direi a Deus: Não me condenes!
Diz-me, antes, por que razão contendes comigo.
3Parece-te realmente justo oprimires-me e desprezares-me,
a mim, um ser humano que tu criaste,
e dar alegria e prosperidade ao malvado?
4Tens tu uma mente carnal, como toda a gente?
5Será a tua vida como a de um mortal
ou serão os teus anos como os anos de um homem,
6para que tentes encontrar em mim qualquer culpa ou pecado?
7Bem sabes que não sou culpado;
todavia ninguém há que me salve das tuas mãos!
8Tu criaste-me e mesmo assim destróis-me.
9Oh! Peço-te que te lembres que sou feito de terra!
Irás fazer-me de novo em pó, assim tão depressa?
10Já me tens andado a vazar de jarro para jarro, como leite,
e coalhaste-me como queijo.
11Juntaste os meus ossos, entreteceste os meus nervos,
revestiste-me de carne e de pele.
12Deste-me vida, revelaste para comigo atenção e amor,
fui protegido pelos teus cuidados.
13E afinal tinhas uma intenção bem definida.
14Caso eu pecasse, destruir-me-ias
e recusarias perdoar a minha iniquidade.
15Portanto, à mais leve maldade,
eu estava já liquidado!
No entanto, no caso de eu ser justo, isso não contava;
por isso, sinto-me totalmente frustrado.
16Se começo a tentar erguer-me,
saltas sobre mim como um leão e rapidamente acabas comigo.
17Renovas, sem cessar, os teus testemunhos contra a minha pessoa
e derramas sobre mim um volume cada vez maior de ira.
Para atacar-me tens os teus exércitos.
18Porque foi então que me deixaste nascer?
Podia ter morrido, sem que ninguém me chegasse a ver.
19Seria como se não tivesse existido;
teria simplesmente passado do ventre de minha mãe para o túmulo.
20Não vês como me fica pouco tempo
para viver como queria?
Oh! Deixa-me em paz
para que possa ainda ter um momento de descanso,
21antes de partir para a terra das trevas,
das sombras da morte, para nunca mais regressar.
22Terra tão escura como noite cerrada sem luar;
terra do silêncio da morte onde não existe ordem ou lógica,
onde o clarão mais intenso em nada altera as trevas.”
ايوب: از زندگی سير شده‌ام
1از زندگی سير شده‌ام. پس بگذاريد زبان به شكايت گشوده، از تلخی جانم سخن بگويم. 2ای خدا مرا محكوم نكن؛ فقط به من بگو چه كرده‌ام كه با من چنين می‌كنی؟ 3آيا به نظر تو اين درست است كه به من ظلم روا داری و انسانی را كه خود آفريده‌ای ذليل سازی و شادی و خوشبختی را نصيب بدكاران بگردانی؟ 4-7آيا تو مثل ما انسانها قضاوت می‌كنی؟ آيا می‌ترسی عمرت به سرآيد و نتوانی مرا مجازات كنی و يا فكر می‌كنی كسی می‌تواند مرا از چنگ تو برهاند؟ پس چرا مرا برای گناهانی كه مرتكب نشده‌ام اينچنين تعقيب می‌كنی؟
8دستهای تو بود كه مرا سرشت و اكنون همان دستهاست كه مرا نابود می‌كند. 9به ياد آور كه مرا از خاک به وجود آوردی؛ آيا به اين زودی مرا به خاک برمی‌گردانی؟ 10به پدرم قدرت بخشيدی تا مرا توليد نمايد و گذاشتی در رحم مادرم رشد كنم. 11پوست و گوشت به من دادی و استخوانها و رگ و پی‌ام را به هم بافتی. 12تو بودی كه به من حيات بخشيدی و محبت تو بود كه مرا زنده نگه داشت.
13-14با وجود اين، از ابتدای خلقتم هميشه فكر تو اين بوده كه اگر من مرتكب گناهی شدم، از بخشيدنم امتناع ورزی و مرا نابود كنی. 15چه آدم بيچاره‌ای هستم! اگر كار خوب بكنم به حساب نمی‌آيد، ولی تا كوچكترين گناهی از من سر بزند فوری تنبيه می‌شوم. 16اگر بخواهم از زمين برخيزم، مثل شير بر من می‌پری و باز قدرت خود را عليه من به نمايش می‌گذاری. 17پيوسته عليه من شاهد می‌آوری؛ هر لحظه بر خشم خود نسبت به من می‌افزايی و ضربات پی‌درپی بر من فرود می‌آوری.
18چرا گذاشتی به دنيا بيايم؟ ای كاش قبل از اينكه چشمی مرا می‌ديد، جان می‌دادم. 19آنگاه از اين زندگی نكبت‌بار رهايی می‌يافتم و از رحم مادر به گور می‌رفتم. 20آيا نمی‌بينی كه ديگر چيزی از عمرم باقی نمانده است؟ پس ديگر تنهايم بگذار. بگذار دمی استراحت كنم. 21بزودی می‌روم و ديگر باز نمی‌گردم. به سرزمينی می‌روم كه سرد و تاريک است 22به سرزمين ظلمت و پريشانی، به جايی كه خود نور هم تاريكی است.
