ኢዮብ ይናገራል
1ከዚህ በኋላ፣ ኢዮብ አፉን ከፍቶ የተወለደበትን ቀን ረገመ፤ 2እንዲህም አለ፤
3“የተወለድሁበት ቀን ይጥፋ፤
‘ወንድ ልጅ ተፀነሰ’ የተባለበት ሌሊት።
4ያ ቀን ጨለማ ይሁን፤
እግዚአብሔር ከላይ አይመልከተው፤
ብርሃንም አይብራበት።
5ጨለማና የሞት ጥላ3፥5 ወይም ከባድ ጥላ ይውረሱት፤
ደመናም በላዩ ላይ ይረፍ፤
ብርሃኑን ጽልመት ይዋጠው።
6ያ ሌሊት በድቅድቅ ጨለማ ይያዝ፤
ከዓመቱ ቀናት ጋር አይቈጠር፤
ከወራቱ በአንዱም ውስጥ አይግባ።
7ያ ሌሊት መካን ይሁን፤
እልልታም አይሰማበት።
8ሌዋታንን ለማነሣሣት የተዘጋጁ፤
ቀንንም3፥8 ወይም ባሕርን የሚረግሙ ያን ቀን ይርገሙት።
9አጥቢያ ኮከቦቹ ይጨልሙ፤
ብርሃንን እየጠበቀ ይጣ፤
የንጋት ጮራ ሲፈነጥቅ አይይ።
10መከራን ከዐይኔ ይሰውር ዘንድ፣
የእናቴን ማሕፀን ደጅ በላዬ አልዘጋምና።
11“ምነው ገና ስወለድ በጠፋሁ!
ምነው ከማሕፀን ስወጣ በሞትሁ!
12የሚቀበሉኝ ጕልበቶች፤
የሚያጠቡኝ ጡቶች ለምን ተገኙ?
13ይህን ጊዜ በሰላም በተኛሁ፣
አንቀላፍቼም ባረፍሁ ነበር፤
14አሁን ፈርሶ የሚታየውን ስፍራ ለራሳቸው ካሠሩት፣
ከምድር ነገሥታትና ከአማካሪዎች ጋር፣
15ቤታቸውን በብር ከሞሉ፣
ወርቅም ከነበራቸው ገዦች ጋር ባረፍሁ ነበር።
16ወይም እንደ ተቀበረ ጭንጋፍ፣
ብርሃንም እንዳላየ ሕፃን በሆንሁ ነበር።
17በዚያ ክፉዎች ማወካቸውን ይተዋሉ፤
ደካሞችም በዚያ ያርፋሉ፤
18ምርኮኞች እንደ ልባቸው ይቀመጣሉ፤
ከእንግዲህም የአስጨናቂዎቻቸውን ጩኸት አይሰሙም።
19ትንሹም ትልቁም በዚያ ይገኛል፤
ባሪያው ከጌታው ነጻ ወጥቷል።
20“በመከራ ላሉት ብርሃን፣
ነፍሳቸው ለተማረረች ሕይወት ለምን ተሰጠ?
21ሞትን በጕጕት ለሚጠብቁና ለማያገኙት፣
ከተሰወረ ሀብት ይልቅ ለሚሹት፣
22ወደ መቃብር ሲቃረቡ ደስ እያላቸው፣
በሐሤት ለሚሞሉ ሕይወት ለምን ተሰጠ?
23መንገዱ ለተሰወረበት ሰው፤
እግዚአብሔርም በዐጥር ላጠረው፣
ሕይወት ለምን ተሰጠ?
24ትካዜ ምግብ ሆኖኛልና፤
የሥቃይ ጩኸቴም እንደ ውሃ ይፈስሳል።
25የፈራሁት ነገር መጥቶብኛል፤
የደነገጥሁበትም ደርሶብኛል።
26ሰላም የለኝም፤ ርጋታም የለኝም፤
ሁከት እንጂ ዕረፍት የለኝም።”
شكايت ايوب
1سرانجام ايوب لب به سخن گشود و روزی را كه از مادر زاييده شده بود نفرين كرد:
2-3لعنت به روزی كه به دنيا آمدم و شبی كه در رحم مادرم قرار گرفتم! 4ياد آن روز برای هميشه فراموش شود و خدا نيز آن را به ياد نياورد. ای كاش آن روز در ظلمت ابدی فرو رود. 5تاريكی آن را فرا گيرد و ابر تيره بر آن سايه افكند. 6از صفحهٔ روزگار محو گردد و ديگر هرگز در شمار روزهای ماه قرار نگيرد. 7شبی خاموش و عاری از شادی به حساب آيد. 8آنانی كه در نفرين كردن ماهرند، آن را نفرين كنند. 9آن شب ستاره‌ای نداشته باشد و آرزوی روشنايی كند، ولی هرگز روشنايی نباشد و هيچگاه سپيدهٔ صبح را نبيند. 10آن شب را لعنت كنيد، چون قادر به بستن رحم مادرم نشد و باعث شد من متولد شده، دچار اين بلاها شوم.
11چرا هنگام تولد نمردم؟ 12چرا مادرم مرا روی زانوهايش گذاشت و مرا شير داد؟ 13-15اگر هنگام تولد می‌مردم، اكنون آرام و آسوده در كنار پادشاهان، رهبران و بزرگان جهان كه كاخهای قديمی برای خود ساختند و قصرهای خود را با طلا و نقره پر كردند، خوابيده بودم.
16ای كاش مرده به دنيا می‌آمدم! هرگز نفس نمی‌كشيدم و روشنايی را نمی‌ديدم؛ 17زيرا در عالم مرگ، شروران مزاحمتی به وجود نمی‌آورند و خستگان می‌آرامند. 18در آنجا حتی زندانيان هم راحتند و فرياد زندانبان آنان را آزار نمی‌دهد. 19در آنجا فقير و غنی يكسانند و غلام از دست اربابش آزاد است.
20-21چرا بايد نور زندگی به كسانی كه در بدبختی و تلخكامی به سر می‌برند بتابد و چرا كسانی كه آرزوی مردن دارند و مرگشان فرا نمی‌رسد و مثل مردمی كه در پی گنج هستند به دنبال مرگ می‌گردند، زنده بمانند؟ 22چه سعادت بزرگی است وقتی كه سرانجام مرگ را در آغوش می‌كشند! 23چرا نور زندگی بر كسی می‌تابد كه چاره‌ای ندارد و خدا درهای اميد را به رويش بسته است؟ 24خوراک من غصه است، و آه و ناله مانند آب از وجودم جاری است. 25چيزی كه هميشه از آن می‌ترسيدم بر سرم آمده است. 26آرامش و راحتی ندارم و رنجهای مرا پايانی نيست.
