Salmo 107 – HLGN & BDS

Ang Pulong Sang Dios

Salmo 107:1-43

Salmo 107

Pagdayaw sa Kaayo sang Dios

1Pasalamati ang Ginoo, kay maayo siya;

ang iya gugma wala sing katapusan.

2Ihambal ninyo ina, kamo nga iya ginluwas sa kamot sang mga kaaway.

3Kay gintipon niya kamo halin sa mga duta sa sidlangan, nakatundan, aminhan, kag bagatnan.

4May mga tawo nga nagpanglakaton sa kamingawan;

indi nila makita ang alagyan pakadto sa siyudad nga may nagaestar nga mga tawo.107:4 may nagaestar nga mga tawo: ukon, puwede nila estaran.

5Gin-gutom sila kag gin-uhaw, kag daw mapatay na sila.

6Sa ila nga kalisod, nagpanawag sila sa Ginoo,

kag ginluwas niya sila.

7Gintuytuyan niya sila sa dalan nga deretso sa siyudad nga may nagaestar nga mga tawo.107:7 may nagaestar nga mga tawo: Tan-awa ang footnote sa bersikulo 4.

8Dapat magpasalamat sila sa Ginoo tungod sang iya gugma kag sang iya makatilingala nga mga binuhatan sa mga tawo.

9Kay ginapainom niya ang mga ginauhaw kag ginapakaon ang mga ginagutom.

10May mga tawo nga ginpriso nga ginakadenahan

kag nagapungko sila sa madulom gid nga prisohan.

11Napriso sila kay nagpamatok sila sa mga ginsiling sang Labing Mataas nga Dios kag ginbaliwala nila ang iya mga laygay.

12Gani ginpabudlayan niya sila sa ila mabug-at nga mga trabaho.

Nagkalatumba sila pero wala sing may nagbulig sa ila.

13Sa ila kalisod, nagpanawag sila sa Ginoo,

kag ginluwas niya sila.

14Ginpamugto niya ang ila mga kadena

kag ginpanguha niya sila sa madulom gid nga prisohan.

15Dapat magpasalamat sila sa Ginoo tungod sang iya gugma kag sang iya makatilingala nga mga binuhatan sa mga tawo.

16Kay ginapangguba niya ang mga puwertahan nga saway

kag ginapangbali ang mga rehas nga salsalon.

17May mga buang-buang nga nagaantos tungod sang ila mga paglapas kag kalautan.

18Nalainan sila sang tanan nga pagkaon kag dali na lang sila mapatay.

19Sa ila kalisod, nagpanawag sila sa Ginoo,

kag ginluwas niya sila.

20Nagmando siya sang kaayuhan kag nag-alayo sila.

Ginluwas niya sila sa kamatayon.

21Dapat magpasalamat sila sa Ginoo tungod sang iya gugma kag sang iya makatilingala nga mga binuhatan sa mga tawo.

22Dapat maghalad sila bilang pasalamat sa Dios;

kag samtang nagakanta sila sa kalipay isugid nila ang iya mga binuhatan.

23May mga tawo nga nagsakay sa mga barko kag nagpanakayon sa kadagatan, nga amo ang ila palangabuhian.

24Nakita nila ang makatilingala nga mga binuhatan sang Ginoo sa kadagatan.

25Sa iya nga pagmando, naghangin sing mabaskog kag nagdalagko ang mga balod.

26Gani nagpaibabaw ang ila sakayan kag dayon nagpaidalom.

Nadulaan sila sang kaisog sa sina nga katalagman.

27Nagduling-duling sila pareho sa hubog

kag indi na sila makahibalo kon ano ang ila himuon.

28Sa ila kalisod, nagpanawag sila sa Ginoo,

kag ginbuligan niya sila.

29Ginpauntat niya ang mabaskog nga hangin kag naglinaw ang dagat.

30Nalipay sila sang maglinaw na,

kag gintuytuyan sila sang Dios sa dulungkaan nga ginahandom nila.

31Dapat magpasalamat sila sa Ginoo tungod sang iya gugma kag sang iya makatilingala nga mga binuhatan sa mga tawo.

32Dapat nga padunggan nila ang Dios sa ila pagtililipon

kag dayawon man nila siya sa pagtililipon sang ila mga manugdumala.

33Ginahimo sang Ginoo ang mga suba nga desierto,

kag ginahimo niya ang mga tuburan nga mamala nga duta.

34Ginahimo niya ang maayo nga duta nga wala sing pulos,

tungod sang mga kalautan sang mga nagaestar dira.

35Ginahimo niya ang desierto nga mga katubigan,

kag ginahimo niya ang mamala nga mga duta nga mga tuburan.

36Ginapaestar niya ang mga ginagutom sa sina nga lugar

kag nagatukod sila dira sang siyudad nga ila estaran.

37Nagasab-og sila sa mga latagon kag nagatanom sang ubas,

kag bugana ang ila mga patubas.

38Ginapakamaayo sila sang Dios, kag nagadamo gid sila.

Bisan ang ila mga kasapatan wala niya ginatugutan nga magdiutay.

39Kon nagadiutay sila kag nagakahuy-an tungod sang pagpigos, pagsakit, kag pagpaantos sa ila,

40ginapakalain sang Dios ang mga nagapigos sa ila

kag ginapatalang sa desierto nga wala sing mga dalan.

41Pero ginabuligan niya sila nga mga kubos sa ila mga pag-antos,

kag ginapadamo niya ang ila mga pamilya pareho sa mga panong sang kasapatan.

42Nakita ini sang mga matarong kag nagakalipay sila,

pero ang tanan nga malaot wala gid sing may masiling.

43Ang mga maalamon dapat gid magtipig sang sini nga mga butang;

dapat hunahunaon nila ang dako nga gugma sang Ginoo.

La Bible du Semeur

Psaumes 107:1-43

Cinquième livre

Cantique des rachetés

1Célébrez l’Eternel, car il est bon,

car son amour ╵dure à toujours107.1 Voir 100.5 ; 106.1 ; 118.1, 29 ; 136 ; 1 Ch 16.34 ; 2 Ch 5.13 ; 7.3 ; Esd 3.11 ; Jr 33.11..

2Qu’ils le proclament, ╵tous ceux que l’Eternel a délivrés,

qu’il a sauvés des mains de l’oppresseur,

3et qu’il a rassemblés de tous pays :

de l’est, de l’ouest, du nord et du midi107.3 D’après la version syriaque. Texte hébreu traditionnel : la mer..

4Les uns erraient dans le désert ╵où il n’y a personne,

sans trouver le chemin ╵d’une ville habitée.

5Ils étaient affamés, ils avaient soif,

et ils étaient tout près de défaillir.

6Dans leur détresse, ╵ils crièrent à l’Eternel,

et il les délivra de leurs angoisses.

7Il les mena par un chemin tout droit

et les dirigea vers une ville habitable.

8Qu’ils louent donc l’Eternel ╵pour son amour,

pour ses merveilles ╵en faveur des humains !

9Il a désaltéré les assoiffés,

il a comblé de biens les affamés.

10D’autres se trouvaient dans des lieux, ╵où régnaient d’épaisses ténèbres ╵et l’obscurité la plus noire,

enchaînés dans la misère et les fers

11pour avoir bravé les commandements de Dieu

et méprisé les desseins du Très-Haut.

12Il les humilia ╵en les astreignant à un dur labeur :

ils succombaient, privés de tout secours.

13Dans leur détresse, ╵ils crièrent à l’Eternel,

et il les délivra de leurs angoisses.

14Il les fit sortir des lieux sombres ╵et ténébreux,

il rompit les liens qui les retenaient.

15Qu’ils louent donc l’Eternel pour son amour,

pour ses merveilles ╵en faveur des humains !

16Car il a brisé les portes de bronze

et il a rompu les verrous de fer.

17Des insensés, vivant dans le péché,

s’étaient rendus malheureux par leurs fautes.

18Tout aliment répugnait à leur bouche,

ils approchaient des portes de la mort.

19Dans leur détresse, ╵ils crièrent à l’Eternel,

et il les délivra de leurs angoisses.

20Il dit un mot et les guérit,

et il les fit échapper à la tombe.

21Qu’ils louent donc l’Eternel pour son amour,

pour ses merveilles ╵en faveur des humains !

22Et qu’ils lui offrent ╵des sacrifices de reconnaissance ;

qu’avec des cris de joie, ╵ils racontent ses œuvres.

23D’autres s’étaient embarqués sur la mer, ╵dans des bateaux

et ils vaquaient à leurs occupations ╵sur de profondes eaux.

24Ceux-là ont vu les œuvres ╵de l’Eternel,

et ses prodiges sur la haute mer.

25A sa parole, ╵il fit lever un vent impétueux

qui souleva les flots.

26Tantôt ils étaient portés jusqu’au ciel,

tantôt ils retombaient dans les abîmes,

et ainsi mis à mal, ils défaillaient.

27Pris de vertige, ils titubaient comme ivres,

et tout leur savoir-faire ╵s’était évanoui.

28Dans leur détresse, ╵ils crièrent à l’Eternel,

et il les délivra de leurs angoisses.

29Il calma la tempête,

et fit taire les flots ╵qui s’étaient soulevés contre eux.

30Ce calme fut pour eux cause de joie

et Dieu les guida au port désiré.

31Qu’ils louent donc l’Eternel pour son amour,

pour ses merveilles ╵en faveur des humains !

32Qu’ils disent sa grandeur ╵dans l’assemblée du peuple,

et qu’ils le louent ╵au conseil des autorités107.32 L’assemblée du peuple pour le culte et le conseil des responsables réunis aux portes de la ville où se traitaient les affaires publiques étaient les lieux où celui qui avait été délivré pouvait rendre témoignage à Dieu..

33Il peut faire tarir les fleuves ╵et les transformer en désert,

ou changer les sources d’eau en lieux secs ;

34d’un sol fertile, il fait une saline107.34 Le sel rend le sol stérile (Gn 13.10 ; 14.3 ; 19.24-26 ; Dt 29.22).

quand ses habitants pratiquent le mal.

35Mais il change aussi le désert en lac

et la terre aride en sources d’eau vive,

36et il y établit ╵ceux qui ont faim,

pour qu’ils y fondent ╵une ville habitable,

37qu’ils ensemencent des champs et plantent des vignes

qui porteront des fruits en abondance.

38Il les bénit en sorte qu’ils se multiplient,

et il ne laisse pas ╵décroître leur bétail.

39D’autres sont réduits à un petit nombre, ╵écrasés sous le poids

de l’oppression, ╵du malheur et de la souffrance.

40Dieu répand le mépris sur les puissants,

les fait errer dans un désert sans route.

41Mais il délivre le pauvre de la détresse

et rend les familles fécondes ╵comme le petit bétail.

42Les hommes droits le voient et ils s’en réjouissent,

mais toute méchanceté a la bouche close.

43Que celui qui est sage ╵prête attention à tout cela,

et qu’il médite sur l’amour ╵de l’Eternel.