Job 17 – HLGN & HOF

Ang Pulong Sang Dios

Job 17:1-16

1“Madali na lang ako mapatay; daw sa mabugto na ang akon ginhawa. Handa na ang lulubngan para sa akon. 2Ginalibutan ako sang mga manugtamay. Bulgar gid ang ila pagtamay sa akon. 3O Dios, buligi ako nga mahilway ako. Wala na sang iban nga makabulig sa akon kundi ikaw lang. 4Ginlipdan mo ang panghunahuna sang akon mga abyan agod indi sila makaintiendi. Gani indi sila pagtuguti nga magmadinalag-on sa ila nga pag-akusar sa akon. 5Pareho sila sa tawo nga nagaluib sa iya mga abyan para makakuwarta, nga amo ang kabangdanan sang pag-antos17:5 pag-antos: sa literal, pagkabulag. sang iya kabataan.

6“Ginhimo ako sang Dios nga kaladlawan sang mga tawo, kag ginaduplaan nila ako sa guya. 7Nagapalangdulom na ang akon panulok sa kasubo; daw kalag na ako kaniwang. 8Ang mga tawo nga nagakabig sang ila kaugalingon nga matarong nagakatingala sa sining natabo sa akon. Ginapakamalaot nila ako subong sa isa ka indi diosnon nga tawo. 9Para sa ila ang matarong nga tawo malig-on sa iya nga pagkabuhi kag nagabaskog pa gid. 10Pero ginahangkat ko sila sa pag-usisa liwat sa akon. Sigurado nga masapwan ko nga wala sing bisan isa sa ila nga nakaintiendi. 11Madali na lang matapos ang akon mga inadlaw. Napaslawan ang akon mga plano kag mga handom. 12Pero nagasiling sila nga basi mangin maayo man ang akon kahimtangan sa palaabuton. Siling nila, ‘Sa pihak sang kadulom may magaabot nga kasanag.’ 13Kon maglaom gid man ako, ang akon lauman amo ang makaestar na sa lugar sang mga patay. Gusto ko na iplastar ang akon hiligdaan sa sining madulom nga lugar. 14Kabigon ko na ang lulubngan nga akon amay, kag kabigon ko ang mga ulod nga magaut-ot sa akon nga akon iloy kag mga utod nga babayi. 15May paglaom pa bala ako? Sin-o ang makasiling nga may paglaom pa ako? 16Ang akon paglaom magaupod sa akon sa lugar sang mga patay. Magaupod kami didto sa idalom sang duta.”

Hoffnung für Alle

Hiob 17:1-16

Ich habe keine Hoffnung mehr!

1»Meine Kraft ist gebrochen,

meine Tage schwinden,

und auf mich wartet nur das Grab.

2Ich muss mit ansehen,

wie man mich verspottet;

von allen Seiten werde ich bedrängt.

3O Gott, bürge du selbst für mich!

Ich habe sonst keinen, der für mich eintritt!

4Meinen Freunden hast du jede Einsicht verschlossen,

darum wirst du sie nicht triumphieren lassen.

5Sie gleichen jenem Mann im Sprichwort,

der sein Vermögen an viele Freunde verteilt

und seine eigenen Kinder hungern lässt.

6Ich bin dem Spott der Leute preisgegeben,

ja, man spuckt mir ins Gesicht!

7Schmerz und Trauer haben mich fast blind gemacht;

ich bin nur noch ein Schatten meiner selbst.

8Darüber sind aufrichtige Menschen hell entsetzt;

sie, die ein reines Gewissen haben, denken über mich:

›Wie gottlos muss der sein!‹

9Und doch gehen sie ihren geraden Weg unbeirrbar weiter;

sie, die schuldlos sind, bekommen neue Kraft.

10Kommt nur alle wieder her, ihr Freunde,

ich finde dennoch keinen Weisen unter euch!

11Ach, meine Tage sind verflogen,

durchkreuzt sind alle Pläne,

die einst mein Herz erfüllten!

12Meine Freunde erklären meine Nacht zum Tag!

›Das Licht ist nahe!‹, sagen sie,

während ich ins Finstere starre!

13Ich habe nur noch das Grab zu erwarten;

in der dunklen Welt der Toten muss ich liegen.

14Das Grab werde ich bald als ›Vater‹ begrüßen.

Die Verwesung nenn ich ›meine Mutter, liebe Schwester‹.

15Wo ist meine Hoffnung geblieben, wo denn?

Sieht jemand von ihr auch nur einen Schimmer?

16O nein, auch sie versinkt mit mir im Tode,

gemeinsam werden wir zu Staub!«