โยบ
1แล้วโยบตอบว่า
2“อยากให้ชั่งดูความทุกข์ร้อนของข้า
และเอาความลำเค็ญทั้งหมดของข้าขึ้นตราชู!
3แน่นอนว่ามันจะหนักยิ่งกว่าเม็ดทรายในทะเล
ไม่น่าแปลกใจเลยที่ข้าได้พูดอย่างวู่วาม
4ลูกศรขององค์ทรงฤทธิ์ฝังอยู่ในข้า
ยาพิษที่อาบไว้ซึมซาบวิญญาณของข้า
ความหวาดหวั่นที่พระเจ้าส่งมาประดังเข้าใส่ข้า
5มีหรือที่ลาป่าจะร้องเมื่อมีหญ้า?
มีหรือที่วัวจะส่งเสียงเมื่อมีอาหารกิน?
6จะกินอาหารที่จืดชืดโดยไม่เหยาะเกลือได้หรือ?
ไข่ขาวดิบๆ จะมีรสชาติอะไร?6:6 ในภาษาฮีบรูวลีนี้มีความหมายไม่ชัดเจน
7ข้าไม่ยอมแตะต้องอาหารแบบนั้นหรอก
เพราะทำให้ข้าเอือม
8“โอ ขอให้ข้าได้ตามที่ทูลขอเถิด
ขอพระเจ้าโปรดประทานตามที่ข้าหวังไว้
9คือขอให้พระเจ้าทรงขยี้ข้า
ขอทรงคลายพระหัตถ์ที่กำข้าไว้ แล้วปล่อยให้ข้าถูกตัดขาดไป!
10อย่างน้อยข้าก็ยังมีข้อปลอบใจ
และยินดีขณะเจ็บปวดแสนสาหัส
ว่าข้าไม่ได้ปฏิเสธพระวจนะขององค์บริสุทธิ์
11“ข้าเอากำลังจากไหนหนอจึงยังมีความหวังอยู่?
ข้ามีความคาดหมายอะไรหนอถึงทนอยู่ได้?
12กำลังของข้าแข็งแกร่งดั่งหินผาหรือ?
เนื้อของข้าเป็นทองสัมฤทธิ์หรือ?
13ข้ายังมีกำลังจะช่วยเหลือตัวเองได้หรือ
ในเมื่อความสำเร็จมลายไปจากข้าแล้ว?
14“ถึงแม้ว่าคนสิ้นหวังจะหมดความยำเกรงองค์ทรงฤทธิ์
แต่เขายังสมควรจะได้รับความเห็นอกเห็นใจจากเพื่อนฝูง
15แต่ข้าพึ่งพวกท่านที่เป็นเสมือนพี่น้องของข้าไม่ได้เลย เหมือนสายน้ำที่ไหลๆ หยุดๆ
เหมือนลำธารที่ไหลล้น
16ซึ่งขุ่นดำและเอ่อล้น
เพราะน้ำแข็งและหิมะละลาย
17แต่ยามแห้งแล้งกลับหยุดไหล
และเมื่ออากาศร้อนระอุกลับแห้งผาก
18กองคาราวานหันออกจากเส้นทางของเขา
เข้าไปในแดนกันดารแล้วก็พินาศ
19กองคาราวานของเหล่าพ่อค้าเร่จากเทมาและเชบา
เสาะหาน้ำด้วยความหวัง
20พวกเขาทุกข์เพราะหวังไว้มาก
ครั้นมาถึงกลับต้องผิดหวัง
21ท่านก็เป็นเช่นนั้น พิสูจน์ให้เห็นแล้วว่าไม่ได้ช่วยเหลืออะไร
พอเห็นสิ่งที่น่าขยะแขยงท่านก็ขยาดกลัว
22ข้าเคยเอ่ยปากหรือว่า ‘ขออะไรให้ข้าบ้าง
ขอไถ่ข้าด้วยทรัพย์สินของท่าน
23หรือขอช่วยข้าจากมือของศัตรู
ขอไถ่ข้าจากอุ้งมือของคนอำมหิต’?
24“สอนข้าเถิด แล้วข้าจะนิ่งสงบ
ชี้แจงมาสิว่าข้าผิดตรงไหน
25คำพูดจริงใจช่างน่าเจ็บปวดจริงนะ!
แต่คำโต้แย้งของท่านพิสูจน์อะไรได้?
26ท่านจงใจจะแก้คำพูดของข้า
และทำราวกับว่าถ้อยคำของคนสิ้นหวังเป็นเหมือนสายลมหรือ?
27พวกท่านถึงกับจับฉลากเลือกลูกกำพร้าพ่อ
และขายเพื่อน
28“แต่บัดนี้ โปรดเมตตาดูข้าเถิด
ข้าจะโกหกท่านซึ่งๆ หน้าหรือ?
29หยุดเหมาว่าข้าผิดเสียทีเถิด อย่าอยุติธรรมนักเลย
ขอให้ทบทวนดูเพราะข้าชอบธรรม
30ข้ากล่าวสิ่งชั่วร้ายอันใดหรือ?
ปากของข้าแยกแยะความชั่วไม่ได้หรือ?
Lời Thứ Hai của Gióp: Đáp Lời Ê-li-pha
1Rồi Gióp đáp lại rằng:
2“Ước gì nỗi khổ này đem đo lường được
và tai ương của tôi được để lên cân,
3hẳn chúng sẽ nặng hơn cát biển.
Đó là tại sao tôi nói chẳng nên lời.
4Mũi tên Đấng Toàn Năng bắn hạ tôi,
chất độc ăn sâu đến tâm hồn.
Đức Chúa Trời dàn trận chống lại tôi khiến tôi kinh hoàng.
5Tôi không có quyền phàn nàn chăng?
Có phải lừa rừng kêu khi không tìm thấy cỏ
hay bò đực rống lúc không có thức ăn?
6Có ai không than phiền khi thức ăn nhạt nhẽo?
Có ai muốn lòng trắng trứng vô vị chăng?
7Tôi không muốn đụng đến thức ăn;
nghĩ tới thôi, tôi đã thấy buồn nôn!
8Ôi ước chi tôi được dâng lời thỉnh nguyện,
rằng Đức Chúa Trời sẽ ban cho điều tôi mong mỏi.
9Tôi ước gì được Ngài nghiền nát.
Ước gì Ngài đưa tay chấm dứt đời tôi.
10Ít nhất tôi cũng được vui thỏa trong việc này:
Dù đau đớn không nguôi,
tôi cũng không chối bỏ lời của Đấng Thánh.
11Nhưng tôi không còn sức chịu đựng.
Tôi không còn gì để kéo dài cuộc sống.
12Có phải tôi có sức của đá?
Chẳng lẽ thân tôi được tạo bằng đồng?
13Không, tôi hoàn toàn bất lực,
không có cơ hội nào thành công.
14Người tuyệt vọng cần bạn bè thương xót,
nhưng anh lại buộc tội tôi không kính sợ Đấng Toàn Năng.
15Anh em tôi ơi, anh thay đổi thất thường như dòng suối
chảy tràn ngập bờ vào mùa xuân
16khi nước dâng lên vì đá chảy và tuyết tan.
17Nhưng khi mùa nắng hạn đến, nước sẽ không còn.
Dưới sức nóng lòng khe thành khô cạn.
18Đoàn bộ hành rẽ đường tìm nước,
nhưng họ chết khát vì không còn gì để uống.
19Khách bộ hành Thê-ma đi tìm nước;
đoàn thương gia Sê-ba tràn đầy hy vọng.
20Họ trông mong nhưng lại thất vọng.
Khi đến nơi, niềm hy vọng liền tan biến.
21Nay các anh cũng chẳng giúp gì tôi.
Mới thấy điều kinh khủng đã sợ hại đến bản thân.
22Nhưng tại sao? Có bao giờ tôi hỏi xin anh cung cấp nhu cầu?
Tôi có cầu xin bất cứ điều gì của anh đâu?
23Tôi có nhờ anh cứu tôi khỏi tay kẻ thù,
hay chuộc tôi khỏi kẻ hà hiếp?
24Hãy chỉ dạy, tôi sẽ im lặng lắng nghe,
xin vạch ra những gì tôi đã làm sai.
25Tôi vốn biết lời thành thật nhiều khi gây đau đớn,
nhưng lời biện luận của anh chứng tỏ được gì?
26Có phải anh chê trách lời tôi nói,
và xem lời một người khốn khổ như gió thoảng ngoài tai?
27Thật sự các anh như đã rút thăm chia chác với người mồ côi,
còn nhẫn tâm bán đứng bạn bè.
28Hãy nhìn tôi!
Có lẽ nào tôi nói dối trước mặt anh?
29Xin đừng cho rằng do tội của tôi,
vì tôi không làm điều gì sai trái.
30Anh nghĩ rằng tôi nói dối sao?
Chẳng lẽ nào tôi không biết phân biệt điều sai trái?”
