1Alalahanin mo ang lumikha sa iyo habang bata ka pa at bago dumating ang panahon ng kahirapan at masabi mong, “Hindi ako masaya sa buhay ko.” 2Alalahanin mo siya bago dumilim ang araw, ang buwan at ang mga bituin na parang natatakpan ng makakapal na ulap. 3Darating ang araw na manginginig ang iyong mga bisig12:3 bisig: sa literal, mga bantay ng bahay. at manghihina ang iyong mga tuhod.12:3 tuhod: sa literal, malalakas na lalaki. Hindi ka na makakanguyang mabuti dahil iilan na lang ang iyong ngipin.12:3 ngipin: sa literal, mga babaeng tagagiling ng butil. At lalabo na ang iyong paningin.12:3 paningin: sa literal, mga babaeng nakasilip sa bintana. 4Ang tainga12:4 tainga: sa literal, mga pintuang bayan. moʼy hindi na halos makarinig, kahit ang ingay ng gilingan o huni ng mga ibon o mga awitin ay hindi na marinig. 5Matatakot ka ng umakyat sa matataas na lugar o lumakad sa lansangan ng nag-iisa. Puputi na ang iyong buhok, hindi ka na halos makakalakad at mawawala na ang lahat ng iyong pagnanasa. Sa bandang huli, pupunta ka sa iyong tahanang walang hanggan at marami ang magluluksa para sa iyo sa mga lansangan. 6Kaya alalahanin mo ang Dios habang nabubuhay ka, habang hindi pa nalalagot ang kadenang pilak at hindi pa nababasag ang gintong lalagyan, o hindi pa nalalagot ang tali ng timba sa balon, at nasisira ang kalo nito. 7Kung magkagayon, babalik ka sa lupa kung saan ka nagmula at ang espiritu12:7 espiritu: o, hininga. Tingnan sa Salmo 104:29 at Job 12:10. moʼy babalik sa Dios na siyang nagbigay nito.
8Sabi ng mangangaral,12:8 mangangaral: o, guro; o, isang matalinong tao. “Walang kabuluhan! Tunay na walang kabuluhan ang lahat!”
Paggalang at Pagsunod sa Dios
9Bukod sa pagiging marunong nitong mangangaral, itinuturo din niya sa mga tao ang lahat ng kanyang nalalaman. Pinag-aralan niyang mabuti ang mga kasabihang binanggit niya rito. 10Pinagsikapan niyang gamitin ang mga nararapat na salita, at ang lahat ng isinulat niya rito ay tama at totoo. 11Ang mga salita ng marunong ay parang matulis na tungkod na pantaboy ng pastol sa paggabay sa kanyang kawan o parang pakong nakabaon. Ibinigay ito ng Dios na tangi nating tagabantay.
12Anak, mag-ingat ka sa isa pang bagay na ito: Ang pagsusulat ng aklat ay walang katapusan, at ang labis na pag-aaral ay nakakapagod.
13Ngayong nabasa12:13 nabasa: sa Hebreo, narinig. Nag-aaral noon ang mga Israelita sa pamamagitan ng pakikinig. mo na ang lahat ng ito, ito ang aking huling payo: Matakot ka sa Dios at sundin mo ang kanyang mga utos, dahil ito ang tungkulin ng bawat tao. 14Sapagkat hahatulan tayo ng Dios ayon sa lahat ng ating ginagawa, mabuti man o masama, hayag man o lihim.
1Et tiens compte de ton Créateur ╵au temps de ta jeunesse,
avant que t’adviennent ╵les jours mauvais
et avant que viennent ╵les années dont tu te diras :
« Je n’y prends pas plaisir ! » ;
2avant que s’obscurcissent ╵le soleil, la lumière,
et que la lune et les étoiles ╵perdent leur éclat,
et que les nuages reparaissent ╵sitôt après la pluie.
3C’est l’époque où se mettent à trembler12.3 La description qui suit illustre, de façon poétique, le vieillissement de l’homme qui aboutit à la mort. Elle fait allusion aux différentes parties du corps : bras, dos, dents, yeux, oreilles, cordes vocales, cheveux, etc. ╵les gens qui gardent la maison,
et où se courbent ╵les hommes vigoureux,
où cessent les broyeuses ╵car les voilà trop peu nombreuses,
et où celles qui regardent par les ouvertures ╵sombrent dans l’obscurité ;
4où les deux battants de la porte ╵se ferment sur la rue,
où le bruit de la meule ╵s’affaiblit,
où l’on se lève ╵dès le chant de l’oiseau,
et où faiblissent toutes les chanteuses.
5C’est le temps où l’on craint la moindre pente,
et où l’on a peur en chemin :
où l’amandier fleurit,
et où la sauterelle devient lourde,
où la câpre n’a plus de goût.
Et ainsi s’en va l’homme ╵vers la demeure qui l’attend, ╵dans les ténèbres12.5 D’autres comprennent : vers sa demeure éternelle.
et, déjà, les pleureuses ╵s’assemblent dans les rues.
6Oui, tiens compte de Lui ╵avant que se rompe ╵le fil d’argent,
que se brise ╵la coupe d’or,
que la jarre à la fontaine se casse,
que la poulie se brise ╵et tombe dans le puits,
7que la poussière ╵retourne à la terre ╵comme elle était auparavant,
et que l’esprit retourne ╵à Dieu qui l’a donné.
Thèse
8Dérisoire, absolument dérisoire, dit le Maître, oui, tout est dérisoire !
Le Maître et son œuvre
9Non seulement le Maître fut un sage, mais il a enseigné la sagesse au peuple. Il a pesé, examiné et mis en forme un grand nombre de proverbes. 10Il s’est efforcé de trouver des propos agréables et d’écrire avec honnêteté des paroles vraies.
11Les paroles des sages sont comme des aiguillons et ceux qui rassemblent ces paroles ressemblent à des clous bien plantés. Elles sont données par un Berger12.11 Autre traduction : berger. unique.
12Par-dessus tout cela, mon disciple, prête attention à ce qui suit. On peut multiplier les livres sans fin et le corps se fatigue à force d’étude.
13Voici la conclusion de ce discours, maintenant que tout a été entendu : Crains Dieu et obéis à ses commandements, car cela vaut pour tout homme. 14En effet, Dieu prononcera son jugement sur toute œuvre, même celles qui ont été accomplies en cachette, les bonnes et les mauvaises.
