دعای پيروزی حبقوق
1اين است دعای حبقوق نبی:
2ای خداوند، خبری را كه به من دادی شنيدم و برای كارهايی كه بزودی انجام خواهی داد با ترس و احترام تو را پرستش می‌كنم. دوباره مثل سالهای گذشته قدرت خود را به ما نشان ده تا نجات يابيم و در حين غضب خود، رحمت را به ياد آور.
3خدا را می‌بينم كه از كوه سينا می‌آيد. جلالش آسمانها را در بر گرفته و زمين از حمد و سپاس او پر است! 4درخشش او مانند طلوع خورشيد است و از دستهای او كه قدرتش در آنها نهفته است، نور می‌تابد. 5او مرض را پيشاپيش خود می‌فرستد و به مرگ فرمان می‌دهد كه به دنبال او بيايد. 6وقتی او می‌ايستد زمين تكان می‌خورد و هنگامی كه نگاه می‌كند، قومها می‌لرزند. كوههای ازلی خرد می‌شوند و تپه‌های ابدی با خاک يكسان می‌گردند. قدرت او بی‌زوال است. 7مردمان كوشان3:7 «ثروت آنها به اين خانه سرازير می‌شود» يا «آرزوی آنها به اين خانه خواهد آمد». جملهٔ دوم، به نظر برخی مفسرين اشاره است به ظهور مسيح موعود. و مديان را می‌بينم كه دچار ترس و اضطراب شده‌اند.
8خداوندا، آيا تو بر رودخانه‌ها و دريا خشمگين بودی كه بر اسبان و عرابه‌هايت سوار شدی؟ نه، تو برای پيروزی قومت اين كار را كردی. 9تو كمان را به دست گرفته، تيرها را آماده كردی و صاعقه را فرستاده زمين را شكافتی. 10كوهها تو را ديدند و به لرزه افتادند و سيلابها جاری شدند. آبهای عميق طغيان كردند و امواجشان بالا آمدند. 11از نور تيرهايت و از برق نيزه‌های درخشانت خورشيد و ماه ايستادند. 12با غضب جهان را پيمودی و قومها را زير پای خود لگدمال كردی. 13تو برای نجات قوم برگزيدهٔ خود برخاستی و رهبر شروران را نابود كردی، پيروانش را از بين بردی. 14آنها مثل گردباد بيرون آمده، خيال كردند اسرائيل به آسانی به چنگشان می‌افتد، ولی تو با سلاحهای خودشان آنها را نابود كردی. 15با اسبان خود از دريا عبور كردی و آبهای نيرومند را زير پا نهادی.
16وقتی اينها را می‌شنوم، می‌ترسم و لبهايم می‌لرزند. بدنم بی‌حس و زانوانم سست می‌گردند. انتظار روزی را می‌كشم كه خدا قومی را كه بر ما هجوم می‌آورد مجازات كند.
17هر چند درخت انجير شكوفه ندهد و درخت انگور ميوه نياورد، هر چند محصول زيتون از بين برود و زمينها باير بمانند، هر چند گله‌ها در صحرا بميرند و آغلها از حيوانات خالی شوند، 18اما من شاد و خوشحال خواهم بود، زيرا خداوند نجات دهندهٔ من است. 19او به من قوت می‌دهد تا مانند آهو بدوم و از صخره‌های بلند، بالا بروم.
A Oração de Habacuque
1Oração do profeta Habacuque. Uma confissão.
2Senhor, ouvi falar da tua fama;
tremo diante dos teus atos, Senhor.
Realiza de novo, em nossa época, as mesmas obras,
faze-as conhecidas em nosso tempo;
em tua ira, lembra-te da misericórdia.
3Deus veio de Temã,
o Santo veio do monte Parã.
Pausa3.3 Hebraico: Selá; também nos versículos 9 e 13.
Sua glória cobriu os céus,
e seu louvor encheu a terra.
4Seu esplendor era como a luz do sol;
raios lampejavam de sua mão,
onde se escondia o seu poder.
5Pragas iam adiante dele;
doenças terríveis seguiam os seus passos.
6Ele parou, e a terra tremeu;
olhou, e fez estremecer as nações.
Montes antigos se desmancharam;
colinas antiquíssimas se desfizeram.
Os caminhos dele são eternos.
7Vi a aflição das tendas de Cuchã;
tremiam as cortinas das tendas de Midiã.
8Era com os rios que estavas irado, Senhor?
Era contra os riachos o teu furor?
Foi contra o mar que a tua fúria transbordou
quando cavalgaste com os teus cavalos
e com os teus carros vitoriosos?
9Preparaste o teu arco;
pediste muitas flechas.
Pausa
Fendeste a terra com rios;
10os montes te viram e se contorceram.
Torrentes de água desceram com violência;
o abismo estrondou,
erguendo as suas ondas.
11O sol e a lua pararam em suas moradas,
diante do reflexo de tuas flechas voadoras,
diante do lampejo de tua lança reluzente.
12Com ira andaste a passos largos por toda a terra
e com indignação pisoteaste as nações.
13Saíste para salvar o teu povo,
para libertar o teu ungido.
Esmagaste o líder da nação ímpia,
tu o desnudaste da cabeça aos pés.
Pausa
14Com as suas próprias flechas lhe atravessaste a cabeça,
quando os seus guerreiros saíram
como um furacão para nos espalhar
com maldoso prazer,
como se estivessem prestes a devorar
o necessitado em seu esconderijo.
15Pisaste o mar com teus cavalos,
agitando as grandes águas.
16Ouvi isso, e o meu íntimo estremeceu,
meus lábios tremeram;
os meus ossos desfaleceram;
minhas pernas vacilavam.
Tranquilo, esperarei o dia da desgraça,
que virá sobre o povo que nos ataca.
17Mesmo não florescendo a figueira
e não havendo uvas nas videiras,
mesmo falhando a safra de azeitonas
e não havendo produção de alimento nas lavouras,
nem ovelhas no curral,
nem bois nos estábulos,
18ainda assim eu exultarei no Senhor
e me alegrarei no Deus da minha salvação.
19O Senhor, o Soberano, é a minha força;
ele faz os meus pés como os do cervo;
faz-me andar em lugares altos.
Para o mestre de música. Para os meus instrumentos de cordas.
