1Porque é que o Todo-Poderoso não estabelece
um tempo de julgamento sobre a Terra
e porque não veem esse dia chegar os que o conhecem?
Porque hão de ser obrigados a esperar, em vão,
os que creem nele?
2Fomos submergidos por uma onda de crimes;
os limites das propriedades têm sido alterados,
rebanhos inteiros são roubados.
3Até levam os jumentos dos pobres e dos órfãos;
as viúvas são obrigadas a entregar o boi que têm, como penhor.
4Os necessitados são postos de parte;
são coagidos a sair do caminho, ao cruzarem-se com os grandes.
5Como os burros selvagens do deserto,
os pobres passam dias inteiros a tentar apanhar alimento,
para se manterem com vida;
procuram comida para os filhos em terras desertas.
6Comem o que vão encontrando, o que cresce ao acaso,
ou então têm de vindimar as vinhas dos maus.
7Passam a noite a tremer de frio,
sem nada para os cobrir.
8Ficam encharcados com as chuvadas,
trazidas pelos ventos das montanhas,
e abrigam-se em cavernas, nas rochas, por falta dum lar.
9Os traidores são capazes, até,
de arrancar criancinhas órfãs de pai, do peito das mães,
e de raptar os bebés dos pobres,
antes que lhes peçam emprestado dinheiro ou comida.
10Os desventurados são coagidos a andar nus,
sem roupa para se cobrirem,
e a carregar comida para outros,
enquanto eles próprios desfalecem com fome.
11São forçados a pisar o azeite no lagar, sem poder prová-lo,
e a esmagar cachos de uvas, estando a morrer de sede.
12Os gemidos dos moribundos clamam desde a cidade
e os feridos rogam que os socorram;
contudo, Deus não atende aos seus lamentos.
13Os pecadores rebelam-se contra a luz
e não se identificam com os retos e os bons.
14São assassinos que ao erguer-se, logo de manhã cedo,
só têm em mente matar o pobre e o necessitado;
de noite atacam os ladrões.
15O adúltero espera apenas que caia o crepúsculo e diz para consigo:
‘É uma boa altura, porque ninguém me vê!’
Esconde a cara para que ninguém o reconheça.
16A noite, para os ladrões, serve para assaltar casas e o dia para dormir;
não lhes interessa mostrarem-se sob a luz do dia.
17A noite mais escura, para eles, é como o amanhecer;
são aliados naturais dos terrores das trevas.
18São como espuma na superfície da água!
Tudo o que possuem é amaldiçoado
e, como tal, não voltam às suas vinhas.
19O mundo dos mortos consome os pecadores,
tal como a neve se derrete com o calor e a seca.
20Aos pecadores, até a sua própria mãe os esquece;
só servem para que os vermes os comam regaladamente.
Ninguém se lembrará mais deles!
Os perversos serão abatidos como uma árvore num ciclone.
21E isso, porque exploram aqueles velhos,
que viviam sozinhos sem filhos para os protegerem,
e desprezam as pobres viúvas.
22Contudo, Deus, na sua força,
destrói os ímpios, ainda que firmemente estabelecidos;
quando ele aparece, deixam de estar seguros.
23Deus permite que vivam à vontade,
mas vigia os caminhos que escolhem seguir.
24Ainda que agora pareçam muito seguros e fortes,
de um momento para o outro ir-se-ão, como toda a gente,
ceifados como espigas maduras.
25Poderá alguém desmentir-me?
Poderá alguém dizer que estou a mentir ou que estou errado?”
ايوب از ظلم و خشونت در دنيا شكايت می‌كند
1چرا خدا زمانی برای دادرسی تعيين نمی‌كند؟ تا كی خداشناسان منتظر باشند؟ 2امواج ظلم ما را فرو گرفته است. خدانشناسان زمينها را غصب می‌كنند و گله‌ها را می‌دزدند؛ 3حتی از الاغهای يتيمان نيز نمی‌گذرند و دار و ندار بيوه‌زنان را به گرو می‌گيرند. 4حق فقرا را پايمال می‌سازند و فقرا از ترس، خود را پنهان می‌كنند. 5فقرا مانند خرهای وحشی، برای سير كردن شكم خود و فرزندانشان، در بيابانها جان می‌كنند؛ 6علفهای هرز بيابان را می‌خورند و دانه‌های انگور بر زمين افتادهٔ تاكستانهای شريران را جمع می‌كنند. 7نه لباسی دارند و نه پوششی، و تمام شب را برهنه در سرما می‌خوابند. 8از بی‌خانمانی به غارها پناه می‌برند و در كوهستان از باران خيس می‌شوند.
9ستمگران بچه‌های يتيم را از بغل مادرانشان می‌ربايند و از فقرا در مقابل قرضشان، بچه‌هايشان را به گرو می‌گيرند. 10فقرا ناچارند لخت و عريان بگردند و با شكم گرسنه بافه‌های بدكاران را برايشان حمل كنند، 11در آسيابها روغن زيتون بگيرند بدون آنكه مزه‌اش را بچشند، و در حالی که از تشنگی عذاب می‌كشند با لگد كردن انگور، عصارهٔ آن را بگيرند. 12فرياد مظلومان در حال مرگ از شهر به گوش می‌رسد. دردمندان داد می‌زنند و كمک می‌خواهند، ولی خدا به داد ايشان نمی‌رسد.
13شروران بر ضد نور قيام كرده‌اند و از درستكاری بويی نبرده‌اند. 14-15آنان آدمكشانی هستند كه صبح زود برمی‌خيزند تا فقيران و نيازمندان را بكشند و منتظر شب می‌مانند تا دزدی و زنا كنند. می‌گويند: «در تاريكی كسی ما را نخواهد ديد.» صورتهای خود را می‌پوشانند تا كسی آنها را نشناسد. 16شبها به خانه‌ها دستبرد می‌زنند و روزها خود را پنهان می‌كنند، زيرا نمی‌خواهند با روشنايی سروكار داشته باشند. 17شب تاريک برای آنها همچون روشنايی صبح است، زيرا با ترسهای تاريكی خو گرفته‌اند.
18اما آنها بزودی از روی زمين ناپديد خواهند شد! ملک آنها نفرين شده است و زمين آنها محصولی ندارد. 19مرگ آنها را می‌بلعد، آن گونه كه خشكی و گرما برف را آب می‌كند. 20حتی مادر شخصِ گناهكار او را از ياد می‌برد. كرمها او را می‌خورند و ديگر هيچكس او را به ياد نمی‌آورد. ريشهٔ گناهكاران كنده خواهد شد، 21چون به زنان بی‌فرزند كه پسری ندارند تا از ايشان حمايت كند، ظلم می‌نمايند و به بيوه‌زنان محتاج كمک نمی‌كنند. 22خدا با قدرت خويش ظالم را نابود می‌كند؛ پس هر چند آنها ظاهراً موفق باشند، ولی در زندگی اميدی ندارند. 23ممكن است خدا بگذارد آنها احساس امنيت كنند، ولی هميشه مواظب كارهای ايشان است. 24برای مدت كوتاهی كامياب می‌شوند، اما پس از لحظه‌ای مانند همهٔ كسانی كه از دنيا رفته‌اند، از بين می‌روند و مثل خوشه‌های گندم بريده می‌شوند. 25آيا كسی می‌تواند بگويد كه حقيقت غير از اين است؟ آيا كسی می‌تواند ثابت كند كه حرفهای من اشتباه است؟
