Job
1Resposta de Job:
2“Até quando continuarão a entristecer-me
e a quebrantar-me a alma com tais palavras?
3Já por dez vezes declararam que sou pecador;
não têm vergonha de me tratar assim tão rudemente?
4Se, com efeito, fiz alguma coisa errada,
isso diz respeito somente a mim mesmo.
5Se se têm assim em tão grande valor, vocês mesmos,
então provem a minha baixeza, a minha culpa!
6O que se passa, na realidade, é que Deus me derrubou
e me apanhou na sua rede.
7Grito por ajuda e ninguém me quer ouvir.
Clamo: ‘Violência!’ Mas ninguém me faz justiça.
8Deus entrincheirou-me no meu caminho
e cercou-me de obscuridade.
9Despojou-me da honra,
tirou da minha cabeça a coroa dos meus merecimentos.
10Desfez-me a vida, em todos os aspetos, e deu cabo de mim;
tirou-me a esperança, como quem arranca uma árvore.
11A sua fúria acendeu-se contra mim;
tem-me por seu inimigo.
12Convoca contra mim os seus combatentes,
que avançam e acampam ao redor da minha habitação.
13Pôs longe de mim os meus irmãos;
os que me conhecem comportam-se como estranhos.
14Os meus parentes deixaram-me;
todos os meus conhecidos se esqueceram de mim.
15Os que viviam comigo, em casa,
inclusive aqueles que trabalhavam para mim,
olham-me como se fosse um estranho.
16Chamo um criado e não vem;
nem mesmo que lhe peça por favor!
17O meu hálito tornou-se intolerável para a minha mulher
e os meus irmãos recusam reconhecer-me.
18Até as crianças me desprezam;
mal me levanto, voltam-me as costas e não me ligam.
19Os amigos mais íntimos aborrecem-me;
aqueles por quem tinha mais afeição estão contra mim.
20Só tenho a pele e os ossos;
escapei, por um triz, da morte.
21Ó, meus amigos, tenham piedade de mim!
Porque fui atingido pela ira da mão de Deus.
22Porque hão de pôr-se a perseguir-me como Deus faz?
Não se sentem já satisfeitos por consumirem a minha carne?
23Quem me dera que as minhas palavras fossem escritas!
Sim, que fossem todas gravadas num livro!
24Quem me dera que fossem gravadas a ferro e chumbo,
ficando para sempre esculpidas na rocha!
25Porque eu sei que o meu Redentor vive
e que, por fim, ele se levantará para me defender,
ainda que eu esteja no pó do meu túmulo.
26Depois do meu corpo se consumir,
ainda neste corpo, verei a Deus!
27Nessa altura, ele estará do meu lado;
sim, eu próprio o verei e não outros por mim!
Olharei para ele como amigo e não como estrangeiro;
esta gloriosa esperança enche o meu íntimo de alegria!
28Como é que ousam continuar a perseguir-me,
como se tivessem provas garantidas da minha culpabilidade?
29Ouçam, antes, o meu aviso:
são vocês que se arriscam a um castigo pela vossa atitude!”
ايوب پاسخ می‌دهد: می‌دانم كه رهاننده‌ام زنده است
1آنگاه ايوب پاسخ داد:
2تا به كی می‌خواهيد عذابم بدهيد و با سخنانتان مرا خرد كنيد؟ 3پی‌درپی به من اهانت می‌كنيد و با گستاخی با من رفتار می‌نماييد. 4اگر من خطا كرده‌ام، خطای من چه صدمه‌ای به شما زده است؟ 5شما خود را بهتر از من می‌پنداريد و اين مصيبت مرا نتيجهٔ گناه من می‌دانيد، 6در حالی که اين خداست كه مرا به چنين روزی انداخته و در دام خود گرفتار كرده است. 7فرياد برمی‌آورم و كمک می‌خواهم، اما هيچكس صدايم را نمی‌شنود و كسی به فريادم نمی‌رسد. 8خدا راهم را سد كرده و روشنايی مرا به تاريكی مبدل نموده است. 9او عزت و فخر را از من گرفته 10و از هر طرف مرا خرد كرده است. او مرا از پا درآورده و درخت اميدم را از ريشه بركنده است. 11خشم او عليه من شعله‌ور است و او مرا دشمن خود به حساب می‌آورد. 12سپاهيان خود را می‌فرستد تا خيمه‌ام را محاصره كنند.
13او برادران و آشنايانم را از من دور كرده است. 14بستگانم از من روگردانيده و همهٔ دوستانم مرا ترک گفته‌اند. 15اهل خانه و حتی خدمتكارانم با من مانند يک غريبه رفتار می‌كنند و من برای آنها بيگانه شده‌ام. 16خدمتكارم را صدا می‌كنم، حتی به او التماس می‌نمايم، ولی او جوابم را نمی‌دهد. 17زنم از من گريزان است و برادرانم طاقت تحمل مرا ندارند. 18بچه‌های كوچک هم مرا خوار می‌شمارند و وقتی مرا می‌بينند مسخره‌ام می‌كنند. 19حتی نزديكترين دوستانم از من منزجرند و آنانی كه دوستشان می‌داشتم از من روگردان شده‌اند. 20از من پوست و استخوانی بيش نمانده است، به زحمت از چنگ مرگ گريخته‌ام.
21آه ای دوستان، به من رحم كنيد، زيرا دست خدا بر من سنگين شده است. 22چرا شما هم مثل خدا مرا عذاب می‌دهيد؟ چرا دست از سرم برنمی‌داريد؟ 23-24ای كاش می‌توانستم درد دلم را با قلمی آهنين برای هميشه در دل سنگ بنويسم.
25اما من می‌دانم كه رهاننده‌ام زنده است و سرانجام بر زمين خواهد ايستاد؛ 26و می‌دانم حتی بعد از اينكه بدن من هم بپوسد، خدا را خواهم ديد! 27من خود با اين چشمانم او را خواهم ديد! چه اميد پرشكوهی!
28ای كسانی كه مرا متهم ساخته، عذابم می‌دهيد، 29از شمشير مجازات خدا بترسيد و بدانيد كه او شما را داوری خواهد كرد.
