1Estou doente e perto de me apagar;
o sepulcro está pronto para me receber.
2Estou rodeado de trocistas;
vejo-os por toda a parte.
3Dá-me, por favor, alguém como fiador diante de ti,
alguém que me segure pela mão e me apoie.
4Tu, ó Deus, impediste-os de compreenderem isto.
Oh! Não os deixes triunfar!
5Se aceitaram subornos para denunciarem os amigos,
os seus filhos tornar-se-ão cegos.
6Fez de mim objeto de troça entre o povo;
cospem-me na face.
7Já nem consigo ver com clareza, de tanto chorar;
não sou senão uma sombra do que fui.
8A gente honesta fica espantada quando me vê,
mas um dia, o inocente será exaltado acima dos ímpios.
9Os retos seguirão o seu caminho firmemente;
os que têm um coração puro tornar-se-ão cada vez mais fortes.
10Quanto a vocês, por favor, venham cá;
de certo não encontrarei nenhum sábio no vosso meio.
11Já se foram os bons tempos e perdi as esperanças;
malograram-se as aspirações do meu coração.
12Eles chamam à noite dia e dia à noite,
pervertem a verdade!
13Ora, se o único lar pelo qual aguardo é o mundo dos mortos,
e estendo a minha cama na escuridão,
14se digo à corrupção mortal: ‘És meu pai!’
e aos vermes: ‘Vocês são minha mãe e irmã!’
15Onde está então a minha esperança?
Alguém saberá encontrá-la?
16Não, a minha esperança vai comigo para o mundo dos mortos;
descansaremos ambos debaixo da terra.”
1“Malapit na akong mamatay; parang malalagot na ang hininga ko. Nakahanda na ang libingan para sa akin. 2Napapaligiran ako ng mga mangungutya. Kitang-kita ko kung paano nila ako kutyain. 3O Dios, tulungan nʼyo po ako na makalaya. Tanging kayo lang ang makakatulong sa akin. 4Isinara nʼyo ang isipan ng aking mga kaibigan para hindi sila makaunawa. Kaya huwag ninyong payagan na magtagumpay sila sa kanilang mga paratang sa akin. 5Katulad sila ng taong nandadaya sa kanyang mga kaibigan para magkapera, at ito ang magiging dahilan ng paghihirap17:5 paghihirap: sa literal, pagkabulag. ng kanyang mga anak.
6“Ginawa akong katawa-tawa ng Dios sa mga tao at dinuraan pa nila ang mukha ko. 7Nagdilim na ang paningin ko dahil sa matinding kalungkutan; halos butoʼt balat na ako, at halos kasingnipis na ng anino. 8Ang mga taong nag-iisip na sila ay matuwid ay nagtataka sa nangyaring ito sa akin. Akala nilaʼy masama ako at hindi makadios. 9Para sa kanila ang matuwid ay matatag ang pamumuhay at lalo pang nagiging matatag. 10Pero hinahamon ko sila na minsan pa nila akong siyasatin. At tiyak na matutuklasan kong wala kahit isa sa kanila ang nakakaunawa. 11Malapit nang matapos ang mga araw ko. Bigo ang mga plano koʼt hinahangad. 12Pero sinasabi ng iba na baka sakaling maging mabuti rin ang kalagayan ko sa hinaharap, dahil sa kabila raw ng dilim ay may liwanag. 13Ngunit kung ako man ay may pag-asa pa, doon ito sa lugar ng mga patay kung saan ako titira. At nais ko nang ilagay ang higaan ko sa madilim na lugar na iyon. 14Ituturing kong ama ang libingan ko at ang mga uod ang siya kong ina at babaeng kapatid. 15May pag-asa pa kaya ako? Sinong makapagsasabi na may pag-asa pa ako? 16Kasama kong malilibing ang pag-asa ko. Magkakasama kami roon sa ilalim ng lupa.”
