Profecia sobre a nação obstinada
1Ai dos filhos rebeldes!”, diz o Senhor. “Pedem conselho a toda a gente menos a mim; fazem alianças, mas não pelo meu Espírito, acumulando os seus pecados! 2Porque foi sem me consultar que desceram ao Egito para procurar ajuda, confiando no Faraó para lhe pedir proteção. 3Mas a segurança do Faraó será a vossa vergonha e o refúgio à sombra do Egito a vossa humilhação. 4Ainda que o seu poder se estenda a Zoã e a Hanes, para onde enviou os príncipes de Judá, 5contudo, virá a servir-vos só para vergonha; de nenhum proveito vos será!”
6Vejam, a viagem vagarosa que fazem para o Egito, através desse terrível deserto, com jumentos e camelos carregados de toda a espécie de coisas ricas para pagar o auxílio do Egito! Lá vão eles, atravessando aquela zona árida e perigosa, onde vivem leões e rápidas víboras e serpentes venenosas. 7Afinal, o Egito nada lhes dará em troca, pois as promessas do Egito não têm valor nenhum! “Animal30.7 Nos relatos babilónicos da criação do mundo, o monstro marinho (Raab) personificava o oceano ou o caos, vencido pelo deus criador. inútil” é como eu lhe chamo!
8Vai e escreve estas minhas palavras a respeito do Egito, para que fiquem escritas para sempre, até ao fim dos tempos, como um ato de acusação contra a descrença de Israel! 9Porque além de rebeldes, são teimosos! Não querem ouvir a Lei do Senhor!
10Dizem aos videntes: “Calem-se já! Não queremos mais dos vossos discursos!” Ou então: “Não queremos cá dessas coisas da verdade, assuntos desagradáveis! Queremos ouvir coisas mais suaves, mais aprazíveis, mesmo que não sejam bem a verdade, mesmo que sejam mentiras! 11Ponham de parte toda essa negrura! Saiam do caminho estreito! Estamos fartos de ouvir falar do Santo de Israel e de tudo o que ele diz!”
12Aqui está a resposta do Santo de Israel: “Visto que desprezam o que vos digo e acreditam mais na opressão e nas mentiras, cairão calamidades repentinamente sobre vocês. 13Será como um muro velho cheio de fendas e já meio a cair. De um momento para o outro desmorona-se e desfaz-se no chão. 14Deus vos desfará como um vaso rachado, sem misericórdia! Não ficará um só bocado aproveitável, que sirva sequer para apanhar brasas no fogo ou para trazer um pouco de água do poço.”
15É por isso que o Senhor Deus, o Santo de Israel, diz: “Só voltando para mim e confiando em mim serão salvos! No descanso e na confiança está a vossa força! Mas vocês não quiseram nada disso! 16‘Não!’, dizem vocês. ‘Obteremos a ajuda do Egito que nos há de dar rápidos cavalos para podermos correr para a batalha.’ Se querem rapidez, hão de vê-la sim, mas será a dos vossos inimigos a perseguir-vos! 17Um só deles chegará a perseguir mil fugitivos! Cinco deles, apenas, conseguirão dispersar-vos e nem mesmo dois poderão fugir juntos! Serão como uma bandeira lá no cimo distante duma montanha!”
18Mesmo assim, o Senhor espera que se voltem para ele, para que possa mostrar-vos o seu amor. Porque o Senhor é um Deus de justiça e é fiel às suas promessas. Felizes serão todos aqueles que esperam pela ajuda dele!
19Ó meu povo de Sião, que habita em Jerusalém, não hão de chorar mais, porque Deus seguramente terá compaixão de vocês, perante os vossos rogos. Ele vai responder-vos. 20Mesmo tendo-vos dado o pão da adversidade e a água da aflição, ele será convosco para vos ensinar: os vossos mestres não se esconderão mais; vê-los-ão com os vossos próprios olhos. 21E se vierem a desviar-se do caminho de Deus e a seguir noutras direções, ouvirão então uma voz atrás de vocês dizendo: “Não! O caminho é este! Vão antes por aqui e nunca mais se desviem nem para um lado nem para o outro!” 22Hão de destruir todos os vossos ídolos de prata e as vossas imagens de ouro, deitando-as fora como coisas imundas, e até vos meterá nojo tocar-lhes. “Fora com isto daqui!”, dirão vocês.
23Nessa altura, Deus vos abençoará com chuva, na altura em que dela necessitarem, com maravilhosas colheitas e com ricas pastagens para o vosso gado. 24Os bois e os jumentinhos que ajudam a lavrar a terra comerão grão puro, limpo da palha pelo vento. 25Nesse dia, em que Deus intervier para destruir os vossos inimigos, em que as torres desabarem, dar-vos-á correntes de água que jorrarão de cada montanha, de cada colina. 26A Lua será tão luminosa como o Sol e a luz deste tão intensa como o brilho de sete dias juntos! Será pois assim, quando o Senhor começar a curar o seu povo e a sarar as chagas com que o feriu.
27Reparem, que o nome do Senhor vem de longe, ardendo em ira, rodeado duma espessa nuvem de fumo! Os seus lábios estão cheios de indignação! As suas palavras são um fogo consumidor! 28A sua ira jorra como uma torrente sobre os povos, para os varrer para bem longe. Ele peneirará as nações orgulhosas; pôr-lhes-á um freio que as fará extraviarem-se.
29Contudo, o povo de Deus cantará cânticos de santa alegria, como nas reuniões de culto ou como quando se realizam celebrações solenes de adoração. O seu povo terá alegria no coração, como quando o flautista conduz uma peregrinação de Jerusalém até à montanha do Senhor, a rocha de Israel. 30E o Senhor fará ouvir a sua voz majestosa e gloriosa e deixará cair o seu poderoso e forte braço sobre os seus inimigos, com forte indignação, com chamas devoradoras, com ciclones, fortes tempestades e tremendas saraivadas. 31A voz do Senhor desfará os Assírios que na sua mão tinham sido uma vara de castigo. 32E por cada açoite que o Senhor fizer cair sobre eles, o seu povo se alegrará com música e cânticos; com golpes do seu braço os combaterá. 33Tofete está pronto, desde há muito tempo, preparado para o rei. É bem alta a pilha de lenha, numa cova profunda e larga, com muito fogo. O sopro do Senhor, semelhante ao fogo dum vulcão, a incendiará.
Ang Walay Kapuslanan nga Kasabotan Tali sa Juda ug sa Ehipto
1Miingon ang Ginoo, “Alaot ang akong mga anak nga mga gahig ulo. Naghimo silag mga plano nga supak sa akong kabubut-on. Naghimo silag kasabotan nga wala akoy pagtugot. Busa nadungagan ang ilang sala. 2Midangop sila sa Ehipto aron mangayog pagpanalipod gikan sa hari, nga wala man lang magpakitambag kanako. 3Apan maulawan lang sila sa ilang pagpangayog proteksyon gikan sa hari sa Ehipto. 4Kay bisan ang gahom sa hari sa Ehipto miabot hangtod sa Zoan ug Hanes, 5maulawan lang ang Juda tungod kay ang katawhan sa Ehipto walay mga pulos. Wala gayod kini ikatabang kondili mohatag lang hinuon kinig kaulawan.”
6Mao kini ang mensahe sa Dios mahitungod sa mga mananap sa Negev: Gilatas sa mga taga-Juda ang kamingawan nga malisod agian—may mga liyon ug lala nga mga bitin, nga ang uban morag naglupad. Gikarga nila sa mga asno ug mga kamelyo ang ilang mga bahandi aron lang igasa sa nasod nga walay ikatabang kanila. 7Ang tabang sa nasod sa Ehipto walay kapuslanan. Busa gitawag ko kini nga “Dragon30:7 Dragon: sa Hebreo, Rahab. nga way gahum.”
8Miingon ang Ginoo kanako, “Lakaw, isulat sa usa ka libro ang akong isulti batok sa mga Israelinhon aron nga sa umaabot nga panahon mahimo kining usa ka walay kataposang pagpamatuod sa ilang kadaotan. 9Kay mga masupilon sila, mga bakakon, ug dili gustong mamati sa akong gitudlo. 10Nagaingon sila sa mga propeta, ‘Ayaw na ninyo kami suginli sa mga gipadayag sa Dios kaninyo. Ayaw na ninyo kami suginli kon unsay husto. Suginli kami sa mga butang nga makapalipay kanamo ug mga panan-awon nga tinumotumo. 11Hawa kamo sa among agianan; simang kamog laing dalan. Ayaw na kami suginli mahitungod sa Balaan nga Dios sa Israel.’ ”
12Busa nagaingon ang Balaan nga Dios sa Israel, “Tungod kay gisalikway ninyo ang akong mensahe ug nagsalig kamo sa pagpangdaog-daog ug pagpanglimbong, 13malaglag kamo sa kalit. Ang inyong sala mahisama sa usa ka liki nga kalit lang makalumpag sa habog nga paril. 14Madugmok kamo sama sa usa ka kolon nga maayong pagkapulpog, ug wala na gayoy bahin niini nga mahimong ikuhag baga gikan sa abuhan o ikabog tubig gikan sa kab-anan.”
15Miingon pa gayod ang Ginoong Dios, ang Balaan nga Dios sa Israel, “Balik kamo kanako ug pamahulay, kay luwason ko kamo. Pagmalinawon kamo ug salig kanako, kay lig-onon ko kamo. Apan dili kamo buot mohimo niini. 16Miingon hinuon kamo, ‘Magpahilayo kami sa among mga kaaway pinaagi sa mga kabayo nga kusog modagan.’ Oo, magpahilayo kamo, apan mas tulin pa gayod ang mogukod kaninyo. 17Ang pagpanghulga sa usa kanila makapakagiw sa 1,000 ninyo nga mga sundalo. Ug ang pagpanghulga sa lima kanila makapakagiw kaninyong tanan hangtod nga mahibilin kamong nagainusara sama sa usa ka poste sa bandera sa tumoy sa bungtod.”
18Apan naghulat ang Ginoo nga moduol kamo kaniya aron ikapakita niya ang iyang kalooy kaninyo. Andam siya mopakita sa iyang pagkahangawa kaninyo. Kay ang Ginoo matarong nga Dios, ug bulahan ang tanang nagsalig kaniya. 19Kamong mga katawhan sa Zion, nga mga lumulupyo sa Jerusalem, dili na kamo mohilak pag-usab! Kaloy-an gayod kamo sa Ginoo, kon mangayo kamo ug tabang kaniya. Kon madungog niya ang inyong pag-ampo, tubagon niya kamo. 20Bisan ug gihatag sa Ginoo kaninyo ang kasakit ug kalisdanan nga daw inyo na kining pagkaon ug ilimnon, siya nga inyong magtutudlo dili na motago gikan kaninyo. Makita ninyo siya 21ug madungog ninyo ang iyang tingog nga nagagiya kaninyo sa husto nga dalan, bisan asa pa kamo moadto. 22Ngil-aran na kamo sa inyong mga dios-dios, nga mga hinaklapan ug plata ug bulawan. Ilabay ninyo kini nga daw hugaw nga trapo ug moingon, “Dili na ko gustong makita pa kamo!” 23Hatagan kamo sa Ginoo ug ulan sa panahon sa tingtanom, ug modagaya ang inyong ani. Nianang higayona, manabsab ang inyong mga mananap sa halapad nga sabsabanan. 24Ang inyong mga baka ug mga asno nga igdadaro manibsib sa lamiang kumpay. 25Sa adlaw nga pamatyon ang inyong mga kaaway ug lumpagon ang ilang mga tore, mobuhagay ang tubig sa matag taas nga bukid ug bungtod. 26Ang kahayag sa bulan mahimong sama sa adlaw, ug ang kahayag sa adlaw pil-on sa kapito, sama kahayag sa pito ka adlaw nga gitingob. Mahitabo kini sa panahon nga tambalan ug ayohon sa Ginoo ang mga samad nga gikan sa kastigo nga iyang gihatag kaninyong iyang katawhan.
27Tan-awa! Moanhi ang Ginoo gikan sa halayo nga hilabihan kasuko, inubanan sa aso nga daw panganod kabaga. Ang iyang kapungot sama kini sa nagadilaab nga kalayo. 28Ang iyang gininhawa sama sa baha nga taga-liog. Alig-igon niya sama sa trigo ang mga kanasoran. Sama sila sa mga mananap nga gibusalan ug giguyod. 29Apan kamong katawhan sa Dios magaawit sama sa ginahimo ninyo sa gabii nga nagsaulog kamo sa pista sa pagpasidungog sa Ginoo. Maglipay kamo sama sa mga tawo nga nagmartsa kumpas sa honi sa plawta samtang nagpaingon sila sa Bukid sa Ginoo aron sa pagsimba kaniya nga salipdanan30:29 salipdanan: sa literal, bato. sa Israel. 30Ipadungog sa Ginoo ang iyang lanog nga tingog, ug ipakita niya ang iyang kamot nga andam na nga mosilot tungod sa hilabihang kasuko. Ubanan kini sa nagadilaab nga kalayo, kalit nga pagbunok sa ulan, pagpanalogdog ug pagpangilat, ug pag-ulan ug ice30:30 ice: Sa uban nga Binisaya, yelo. nga sama kadagko sa bato. 31Siguradong mahadlok ang mga taga-Asiria kon madunggan nila ang tingog sa Ginoo. Silotan niya sila sa hilabihan. 32Sulongon niya sila. Ug ang matag hampak sa Ginoo kanila, duyogan kini sa honi sa tamborin ug harpa. 33Dugay na nga naandam ang dapit nga pagasunogan sa hari sa Asiria. Halapad ug lawom kining dapita, ug ang kalayo abunda ug sugnod. Ang gininhawa sa Ginoo daw sapa sa nagdilaab nga asupre, nga mao ang mopadilaab sa mga sugnod niini.
