Psalmul 39
Pentru dirijor. Pentru IedutunTitlu. Vezi 1 Cron. 16:41-42; 25:1, 6; 2 Cron. 5:12; 35:15.. Un psalm al lui David.
1Ziceam: „Voi veghea asupra căilor mele
ca să nu păcătuiesc cu limba!
Îmi voi pune frâu gurii,
cât timp se va afla cel rău în prezența mea!“
2Am rămas deci mut, în tăcere,
nerostind nici măcar o vorbă bună;
dar durerea mi‑a fost răscolită.
3Îmi ardea inima înăuntrul meu
și un foc îmi mistuia șoaptele!
Atunci mi‑a venit cuvânt pe limbă:
4„Doamne, fă‑mi cunoscut care este sfârșitul meu
și care este măsura zilelor mele?
Fă‑mă să înțeleg cât sunt de trecător!
5Iată, Tu mi‑ai dat zile cât un lat de palmă,
iar lungimea vieții mele este o nimica toată înaintea Ta.
Într-adevăr, orice om care se ține bine este de fapt o biată suflare.“ Selah
6Într-adevăr, omul cutreieră ca o umbră6 Lit.: chip.!
Da, el se agită degeaba,
strânge bogății, și nu știe cine le va aduna.
7Și acum ce mai pot nădăjdui eu, Stăpâne?
Speranța mea este în Tine!
8Eliberează‑mă de toate fărădelegile mele,
nu mă lăsa la disprețul nebunului!
9Stau mut și nu‑mi deschid gura,
căci Tu ai lucrat.
10Abate‑Ți lovitura de la mine,
căci sunt mistuit de lovitura mâinii Tale!
11Pedepsind nelegiuirea, Tu disciplinezi pe fiecare
și îi prăpădești ca molia, ce are mai scump.
Într-adevăr, orice om este doar o suflare! Selah
12Doamne, ascultă‑mi rugăciunea
și ia aminte la strigătul meu după ajutor!
Nu rămâne surd la plânsul meu,
căci, față de Tine, sunt un călător străin,
un peregrin ca toți părinții mei!
13Abate‑Ți privirea de la mine, ca să mă pot bucura iarăși,
până nu mă duc și nu voi mai fi!
اعتراف انسان رنجور
1به خود گفتم: «مواظب رفتارم خواهم بود و احتياط خواهم كرد تا با زبان خود خطا نورزم. مادامی كه آدم بدكار نزديک من است سخن نخواهم گفت.» 2من گنگ و خاموش بودم، حتی از سخن گفتن دربارهٔ چيزهای خوب خودداری می‌كردم؛ ولی درد من باز هم شديدتر شد. 3اضطرابی در دلم بوجود آمد؛ هر چه بيشتر می‌انديشيدم آتش درونم بيشتر شعله می‌كشيد. سرانجام به سخن آمدم و گفتم: 4«خداوندا، پايان عمرم را بر من معلوم ساز و اينكه ايام زندگانی من چقدر است تا بدانم كه چقدر فانی هستم!» 5تو عمرم را به اندازهٔ يک وجب ساخته‌ای و زندگانيم در نظر تو هيچ است. عمر انسان همچون نفسی است كه برمی‌آيد و نيست می‌گردد! 6عمر انسان مانند سايه زودگذر است و او بيهوده خود را مشوش می‌كند. او مال و ثروت جمع می‌كند، ولی نمی‌داند چه كسی از آن استفاده خواهد كرد.
7خداوندا، اكنون ديگر به چه اميدوار باشم؟ تنها اميدم تو هستی. 8مرا از همهٔ گناهانم برهان و نگذار احمقان به من بخندند. 9من سكوت اختيار می‌كنم و زبان به شكايت نمی‌گشايم، زيرا اين مصيبت را تو بر من عارض كرده‌ای. 10بلای خود را از من دور كن، زيرا از ضرب دست تو تلف می‌شوم. 11تو انسان را به سبب گناهانش توبيخ و تاديب می‌كنی؛ آنچه را كه او به آن دل بسته است نابود می‌كنی، درست همانگونه كه بيد لباس را نابود می‌كند. آری، عمر انسان بادی بيش نيست.
12خداوندا، دعای مرا بشنو و به فريادم برس؛ اشكهايم را ناديده نگير. در اين دنيا مسافری بيش نيستم؛ غريبم، غريب مانند اجداد خود؛ مرا نزد خود پناه بده. 13غضب خود را از من برگردان؛ بگذار پيش از مردنم بار ديگر روی شادی و نشاط را ببينم!
