Psalm 104
1I will praise the Lord.
Lord my God, you are very great.
You are dressed in glory and majesty.
2The Lord wraps himself in light as if it were a robe.
He spreads out the heavens like a tent.
3He builds his palace high in the heavens.
He makes the clouds serve as his chariot.
He rides on the wings of the wind.
4He makes the winds serve as his messengers.
He makes flashes of lightning serve him.
5He placed the earth on its foundations.
It can never be moved.
6You, Lord, covered it with the oceans like a blanket.
The waters covered the mountains.
7But you commanded the waters, and they ran away.
At the sound of your thunder they rushed off.
8They flowed down the mountains.
They went into the valleys.
They went to the place you appointed for them.
9You drew a line they can’t cross.
They will never cover the earth again.
10The Lord makes springs pour water into the valleys.
It flows between the mountains.
11The springs give water to all the wild animals.
The wild donkeys satisfy their thirst.
12The birds in the sky build nests by the waters.
They sing among the branches.
13The Lord waters the mountains from his palace high in the clouds.
The earth is filled with the things he has made.
14He makes grass grow for the cattle
and plants for people to take care of.
That’s how they get food from the earth.
15There is wine to make people glad.
There is olive oil to make their skin glow.
And there is bread to make them strong.
16The cedar trees of Lebanon belong to the Lord.
He planted them and gave them plenty of water.
17There the birds make their nests.
The stork has its home in the juniper trees.
18The high mountains belong to the wild goats.
The cliffs are a safe place for the rock badgers.
19The Lord made the moon to mark off the seasons.
The sun knows when to go down.
20You, Lord, bring darkness, and it becomes night.
Then all the animals of the forest prowl around.
21The lions roar while they hunt.
All their food comes from God.
22The sun rises, and they slip away.
They return to their dens and lie down.
23Then people get up and go to work.
They keep working until evening.
24Lord, you have made so many things!
How wise you were when you made all of them!
The earth is full of your creatures.
25Look at the ocean, so big and wide!
It is filled with more creatures than people can count.
It is filled with living things, from the largest to the smallest.
26Ships sail back and forth on it.
Leviathan, the sea monster you made, plays in it.
27All creatures depend on you
to give them their food when they need it.
28When you give it to them,
they eat it.
When you open your hand,
they are satisfied with good things.
29When you turn your face away from them,
they are terrified.
When you take away their breath,
they die and turn back into dust.
30When you send your Spirit,
you create them.
You give new life to the ground.
31May the glory of the Lord continue forever.
May the Lord be happy with what he has made.
32When he looks at the earth, it trembles.
When he touches the mountains, they pour out smoke.
33I will sing to the Lord all my life.
I will sing praise to my God as long as I live.
34May these thoughts of mine please him.
I find my joy in the Lord.
35But may sinners be gone from the earth.
May evil people disappear.
I will praise the Lord.
Praise the Lord.
Salmo 104
Pagdayeg ngadto sa Dios nga Magbubuhat
1Dayegon ko gayod ang Ginoo.
Ginoo nga akong Dios, gamhanan ka gayod.
Ang imong pagkadungganon ug pagkahalangdon daw mao ang imong bisti.
2Gitabonan mo ang imong kaugalingon sa kahayag nga daw sa bisti
ug gibukhad mo ang langit nga daw sa tolda.
3Gitukod mo ang imong puloy-anan ibabaw pa sa kawanangan.
Gihimo mo ang mga panganod nga imong karwahe,
ug nagasakay ka nga ginapalid sa hangin.
4Gihimo mong imong mga mensahero ang hangin,
ug ang nagadilaab nga kalayo imong sulugoon.
5Gipahimutang mo ang kalibotan sa iyang pundasyon,
ug dili kini matarog hangtod sa kahangtoran.
6Daw panapton nga gitabon mo ang tubig sa kalibotan,
ug milapaw kini sa mga bukid.
7Sa nagadahunog mong pagmando, mipahawa ang tubig.
8Ug midagayday sila sa mga bukid ug sa mga kapatagan,
ug sa uban pang mga dapit nga giandam mo alang kanila.
9Gibutangan mo silag mga utlanan nga dili nila malapawan,
aron dili nila malunopan pag-usab ang kalibotan.
10Gipatubod mo ang mga tuboran diha sa mga yuta,
ug midagayday ang tubig taliwala sa mga bakilid.
11Busa ang tanang ihalas nga mga hayop, apil ang ihalas nga mga asno, nakainom.
12Ug duol didto sa tubig, adunay salag ang mga langgam, ug sa mga sanga sa kahoy nanag-awit sila.
13Gikan sa imong puloy-anan sa langit, gipaulanan mo ang mga bukid.
Ug tungod niining imong gihimo, nakadawat ug panalangin ang kalibotan.
14Gipatubo mo ang mga sagbot alang sa mga mananap,
ug ang mga tanom alang sa mga tawo
aron may makaon sila gikan sa ilang mga abot—
15may bino nga makalipay kanila,
may lana nga makapasinaw sa ilang dagway,
ug may pan nga makapabaskog kanila.
16Natubigan pag-ayo ang mga kahoyng sedro sa Lebanon nga ikaw mismo ang nagtanom.
17Didto nagasalag ang mga langgam,
ug ang mga langgam nga tabon nagasalag sa mga kahoy nga sipres.
18Ang ihalas nga mga kanding nagapuyo sa taas nga mga bukid,
ug ang mga gagmayng mananap nga daw koneho nanago sa mga kabatoan.
19Gibuhat mo ang bulan isip ilhanan sa panahon;
ug ang adlaw gipasalop mo sa hustong oras.
20Gihimo mo ang kangitngit;
ug pagkagabii manggawas ang daghang mga mananap sa kalasangan.
21Magngulob ang mga liyon samtang mangita sa pagkaon nga gihatag mo kanila.
22Pagsidlak sa adlaw mobalik sila sa ilang tagoanan ug didto mamahulay.
23Ang mga tawo manggawas sa ilang mga balay sa pagtrabaho hangtod sa pagsalop sa adlaw.
24Ginoo, pagkadaghan sa imong mga gipanghimo!
Gihimo mo silang tanan sumala sa imong kaalam.
Ang kalibotan napuno sa imong mga binuhat.
25Ang dagat labihan kalapad,
ug dili maihap ang mga binuhat nga nagpuyo niini, dagko ug gagmay.
26Ang mga barko nagalawig niini,
ug ang Leviatan nga imong binuhat maglangoy-langoy usab niini.
27Ang tanang buhing binuhat nagasalig kanimo sa paghatag kanila sa ilang pagkaon sa panahon nga kinahanglanon nila kini.
28Gihatagan mo sila ug pagkaon ug ila kining gikaon,
ug nangabusog sila.
29Apan kon pasagdan mo sila, mangahadlok sila;
kon kuhaon mo ang ilang gininhawa, mangamatay sila ug mobalik sa yuta nga maoy ilang gigikanan.
30Unya ipadala mo ang imong Espiritu ug adunay bag-ong binuhat pag-usab sa kalibotan.
31Hinaut nga ang imong gahom, Ginoo, magpadayon sa walay kataposan.
Hinaut nga malipay ka sa imong gipanghimo.
32Kon tutokan mo ang kalibotan, matay-og kini.
Kon hikapon mo ang mga bukid, moaso kini.
33Awitan ko ang Ginoo sa tibuok kong kinabuhi.
Awitan ko ug mga pagdayeg ang akong Dios samtang may kinabuhi pa ako.
34Hinaut nga malipay siya sa akong pagpamalandong.
Magkalipay ako diha sa Ginoo;
35apan hinaut nga malaglag ug mahanaw gikan sa kalibotan ang mga tawong daotan ug ang mga makasasala.
Dayegon ko gayod ang Ginoo.
Dayega ang Ginoo!
