1Woe to thee that spoilest, and thou wast not spoiled; and dealest treacherously, and they dealt not treacherously with thee! when thou shalt cease to spoil, thou shalt be spoiled; and when thou shalt make an end to deal treacherously, they shall deal treacherously with thee. 2O LORD, be gracious unto us; we have waited for thee: be thou their arm every morning, our salvation also in the time of trouble. 3At the noise of the tumult the people fled; at the lifting up of thyself the nations were scattered. 4And your spoil shall be gathered like the gathering of the caterpiller: as the running to and fro of locusts shall he run upon them. 5The LORD is exalted; for he dwelleth on high: he hath filled Zion with judgment and righteousness. 6And wisdom and knowledge shall be the stability of thy times, and strength of salvation: the fear of the LORD is his treasure.33.6 salvation: Heb. salvations 7Behold, their valiant ones shall cry without: the ambassadors of peace shall weep bitterly.33.7 valiant…: or, messengers 8The highways lie waste, the wayfaring man ceaseth: he hath broken the covenant, he hath despised the cities, he regardeth no man. 9The earth mourneth and languisheth: Lebanon is ashamed and hewn down: Sharon is like a wilderness; and Bashan and Carmel shake off their fruits.33.9 hewn…: or, withered away 10Now will I rise, saith the LORD; now will I be exalted; now will I lift up myself. 11Ye shall conceive chaff, ye shall bring forth stubble: your breath, as fire, shall devour you. 12And the people shall be as the burnings of lime: as thorns cut up shall they be burned in the fire.
13¶ Hear, ye that are far off, what I have done; and, ye that are near, acknowledge my might. 14The sinners in Zion are afraid; fearfulness hath surprised the hypocrites. Who among us shall dwell with the devouring fire? who among us shall dwell with everlasting burnings? 15He that walketh righteously, and speaketh uprightly; he that despiseth the gain of oppressions, that shaketh his hands from holding of bribes, that stoppeth his ears from hearing of blood, and shutteth his eyes from seeing evil;33.15 righteously: Heb. in righteousnesses33.15 uprightly: Heb. uprightnesses33.15 oppressions: or, deceits33.15 blood: Heb. bloods 16He shall dwell on high: his place of defence shall be the munitions of rocks: bread shall be given him; his waters shall be sure.33.16 high: Heb. heights, or, high places 17Thine eyes shall see the king in his beauty: they shall behold the land that is very far off.33.17 that…: Heb. of far distances 18Thine heart shall meditate terror. Where is the scribe? where is the receiver? where is he that counted the towers?33.18 receiver: Heb. weigher? 19Thou shalt not see a fierce people, a people of a deeper speech than thou canst perceive; of a stammering tongue, that thou canst not understand.33.19 stammering: or, ridiculous 20Look upon Zion, the city of our solemnities: thine eyes shall see Jerusalem a quiet habitation, a tabernacle that shall not be taken down; not one of the stakes thereof shall ever be removed, neither shall any of the cords thereof be broken. 21But there the glorious LORD will be unto us a place of broad rivers and streams; wherein shall go no galley with oars, neither shall gallant ship pass thereby.33.21 of…: Heb. broad of spaces, or, hands 22For the LORD is our judge, the LORD is our lawgiver, the LORD is our king; he will save us.33.22 lawgiver: Heb. statutemaker 23Thy tacklings are loosed; they could not well strengthen their mast, they could not spread the sail: then is the prey of a great spoil divided; the lame take the prey.33.23 Thy…: or, They have forsaken thy tacklings 24And the inhabitant shall not say, I am sick: the people that dwell therein shall be forgiven their iniquity.
Tabangan sa Dios ang Iyang Katawhan
1Alaot kamong mga tiglaglag nga wala makaagi nga malaglag. Alaot kamong mga maluibon, nga wala makaagi nga luiban. Kon mahuman na ang inyong pagpanglaglag ug pagpangluib, kamo na usab ang laglagon ug luiban.
2Ginoo, kaloy-i kami. Nagsalig kami kanimo. Lig-ona kami matag adlaw, ug luwasa kami sa panahon sa kalisod. 3Mangagiw ang mga tawo kon makadungog sa imong tingog nga nagadahunog. Kon motindog ka sa pagsilot, magkatibulaag ang mga nasod. 4Kuhaon ang ilang mga kabtangan; mahisama sila sa tanom nga giataki ug dulon.
5Ang Ginoo labaw sa tanan! Ug nagapuyo siya sa langit. Patunhayon niya ang hustisya ug katarong sa Jerusalem.33:5 Jerusalem: sa Hebreo, Zion. Mao usab sa bersikulo 14. 6Siya ang patukoranan sa inyong panahon. Kanunay kamo niyang luwason ug hatagan ug kaalam ug kahibalo. Ang pagtahod sa Ginoo mao ang inyong bililhon nga bahandi.
7Tan-awa! Ang inyong maisog nga mga tawo nagapangayo ug tabang diha sa mga karsada. Nagahilak ang inyong embahador nga nagtinguha sa pagpatunhay sa kalinaw. 8Wala nay moagi sa mga karsada; wala nay mga tawo nga magsuroy-suroy diha. Gilapas na ang kasabotan ug gipakawalay-bili na ang mga saksi33:8 ang mga saksi: Mao kini sa Dead Sea Scrolls. Sa Masoretic Text, ang mga lungsod. niini. Wala nay tawo nga gitahod. 9Alaot ang yuta sa Israel. Nangalaya ang kakahoyan sa Lebanon, ug naulawan kini. Nahisama sa kamingawan ang kapatagan sa Sharon. Nangatagak ang mga dahon sa mga kahoy sa Basan ug Carmel. 10Miingon ang Ginoo, “Mao na kini ang panahon nga molihok ako, ug pasidunggan ako sa mga tawo. 11Kamo nga mga taga-Asiria, walay kapuslanan ang inyong mga giplano ug gihimo. Ang inyong kasuko33:11 kasuko: sa literal, gininhawa, o, espiritu. sama sa nagdilaab nga kalayo nga mao ray molaglag kaninyo. 12Masunog kamo hangtod mahisama kamo sa apog. Mahisama kamo sa tunokon nga tanom nga gipamutol ug gisunog. 13Kamong mga kanasoran sa layo ug sa duol, sabta33:13 sabta: sa literal, pamatia. ninyo ang akong mga gihimo ug ilha ninyo ang akong pagkagamhanan.”
14Nangurog sa kahadlok ang mga makasasala sa Jerusalem. Moingon sila, “Ang Dios sama sa nagadilaab nga kalayo nga dili mapalong. Kinsa man kanato ang makapuyo atubangan sa presensya sa Dios?” 15Ang makapuyo diha mao lang ang mga tawong nagkinabuhi nga matarong, nagasultig tinuod, wala manglimbong, ug wala nagadawat ug suborno. Wala sila makig-uban sa mga nagaplano sa pagpamatay ug wala magpatintal sa daotang mga buhat. 16Mao kini nga matang sa mga tawo ang mahilayo sa katalagman, nga daw nagpuyo sa habog nga mga dapit, kansang mahimong salipdanan mao ang mga dagkong bato. Dili sila mawad-an ug pagkaon ug tubig.
17Mga Israelinhon, makita ninyo33:17 ninyo: sa Hebreo, mo. ang usa ka hari nga gamhanan, kansang gingharian labihan kalapad. 18Mahinumdoman ninyo ang makahahadlok nga hitabo diin mianha kaninyo ang mga opisyal sa Asiria ug giihap kon pila ang inyong mga tore ug gisusi kon unsay makuha nila nga mga kabtangan gikan kaninyo. 19Apan dili na ninyo makita pag-usab kadtong garbosong33:19 garbosong: o, mapintas nga. mga tawo ug mapahitas-on, kansang pinulongan dili ninyo masabtan. 20Tan-awa ninyo ang Jerusalem,33:20 Jerusalem: Sa Hebreo makita usab ang pulong nga Zion, nga mao ang laing ngalan sa Jerusalem. ang siyudad nga atong ginasaulogan sa atong mga pista. Makita ninyo nga malinawon ug lig-on kini, sama sa lig-on nga tolda kansang mga ugsok dili maibot ug ang mga higot dili mabugto. 21Dinhi ipakita sa Ginoo kanato nga gamhanan siya. Ang Jerusalem mahisama sa usa ka dapit nga may halapad nga mga suba ug mga sapa nga dili matabok sa sakayan sa mga kaaway. 22Himuon kini sa Ginoo tungod kay siya mao ang atong maghuhukom, magbabalaod,33:22 magbabalaod: o, tigdumala. ug hari. Siya ang moluwas kanato.
23Sa pagkakaron, ang Jerusalem sama sa sakayan nga luag ug mga higot, nagaharag ang palo,33:23 palo: taas nga kahoy diin nahigot ang layag sa barko. ug dili mabuklad ang mga layag. Apan moabot ang panahon nga daghan gayod nga kabtangan ang mailog sa Jerusalem gikan sa iyang mga kaaway—bisan ang mga bakol mabahinan. 24Walay lumulupyo sa Jerusalem nga moingon, “Masakiton ako.” Pasayloon sa Dios ang mga sala sa taga-Jerusalem.
