Salmo 90 – HLGN & HOF

Ang Pulong Sang Dios

Salmo 90:1-17

Salmo 90Salmo 90 Ang titulo sa Hebreo: Ang pangamuyo ni Moises nga alagad sang Dios.

Ang Dios kag ang Tawo

1Ginoo, ikaw ang amon puluy-an halin pa sang una.

2Sa wala mo pa matuga ang mga bukid kag ang kalibutan, ikaw na ang Dios,

kag ikaw gihapon ang Dios sa wala sing katapusan.

3Ikaw ang nagabuot sa kamatayon sang tawo;

ginabalik mo siya sa duta nga amo ang iya ginhalinan.

4Ang isa ka libo ka tuig sa amon daw isa lang ka adlaw sa imo nga nagligad na,

ukon daw malip-ot lang nga oras sa kagab-ihon.

5Ginabutangan mo sang katapusan ang amon kabuhi pareho sa damgo

6ukon pareho sa hilamon nga nagaulhot kag nagatubo kon aga, pero pagkahapon nagakalaya kag nagakapatay.

7Ang imo kaakig sa amon nagapahadlok kag nagalaglag sa amon.

8Nakita mo ang amon mga sala.

Bisan ang mga sala nga nahimo namon sa tago hayag sa imo presensya.

9Matuod nga sa imo kaakig mapatay kami;

matapos ang amon kabuhi sa daw isa lang ka panghayhay.

10Ang kalawigon sang amon kabuhi 70 ka tuig, ukon 80 ka tuig kon mabakod kami.

Pero bisan pa ang pinakamaayo namon nga mga tinuig madamo sang mga kagamo kag kalisod.

Matuod gid man nga sa indi madugay matapos ang amon kabuhi kag madula kami.

11Wala sing may nakaeksperiensya sang imo bug-os nga kaakig.

Kag samtang nagadugang ang amon ihibalo sa imo kaakig nagadugang man ang amon pagtahod sa imo.

12Paintiendiha kami nga kalip-ot lang sang amon kabuhi,

agod mangin mainalamon kami sa amon pagkabuhi.

13Ginoo, hasta san-o pa bala ang imo kaakig sa amon?

Talupangda kag kaluoyi kami nga imo mga alagad.

14Kada aga ipakita ang imo gugma sa amon agod magkanta kami sa kalipay kag mangin malipayon kami sa bug-os namon nga kabuhi.

15Hatagi kami sang kalipay nga pareho kalawig sa mga tinuig nga ginsilutan mo kami kag ginpaantos.

16Ipakita sa amon nga imo mga alagad, kag sa amon mga kaliwat, ang imo makatilingala nga binuhatan kag ang imo pagkagamhanan.

17Ginoo nga amon Dios, kabay pa nga pakamaayuhon mo kami kag hatagan sang kadalag-an sa tanan namon nga mga ginahimo.

Hoffnung für Alle

Psalm 90:1-17

Viertes Buch

(Psalm 90–106)

Ist denn alles vergeblich?

1Ein Gebet von Mose, dem Mann Gottes.

Herr, solange es Menschen gibt, bist du unsere Zuflucht!

2Ja, bevor die Berge geboren wurden,

noch bevor Erde und Weltall unter Wehen entstanden,

warst du, o Gott, schon da. Du bist ohne Anfang und Ende.

3Du lässt den Menschen wieder zu Staub werden.

»Kehr zurück!«, sprichst du zu ihm.

4Tausend Jahre sind für dich wie ein einziger Tag,

der doch im Flug vergangen ist,

kurz wie ein paar Stunden Schlaf.

5Du reißt die Menschen hinweg,

sie verschwinden so schnell wie ein Traum nach dem Erwachen.

Sie vergehen wie das Gras:

6Morgens sprießt es und blüht auf,

doch schon am Abend welkt und verdorrt es im heißen Wüstenwind.

7Ja, durch deinen Zorn vergehen wir,

schnell ist es mit uns zu Ende!

8Unsere Schuld liegt offen vor dir,

auch unsere geheimsten Verfehlungen bringst du ans Licht.

9Dein Zorn lässt unser Leben verrinnen –

schnell wie ein kurzer Seufzer ist es vorbei!

10Unser Leben dauert siebzig, vielleicht sogar achtzig Jahre.

Doch alles, worauf wir stolz sind,

ist nur Mühe, viel Lärm um nichts!

Wie schnell eilen die Jahre vorüber!

Wie rasch schwinden wir dahin!

11Doch wer kann begreifen, wie gewaltig dein Zorn ist?

Wer fürchtet sich schon davor?

12Mach uns bewusst, wie kurz das Leben ist,

damit wir unsere Tage weise nutzen!

13Herr, wende dich uns wieder zu!

Wie lange soll dein Zorn noch dauern?

Hab Erbarmen mit uns, wir sind doch deine Diener!

14Schenke uns deine Liebe jeden Morgen neu!

Dann können wir singen und uns freuen, solange wir leben!

15So viele Jahre litten wir unter Not und Bedrückung;

lass uns nun ebenso viele Jahre Freude erleben!

16Zeige uns, wie machtvoll du eingreifst;

auch unsere Kinder sollen deine mächtigen Taten sehen!

17Herr, unser Gott! Zeige uns deine Güte!

Lass unsere Mühe nicht vergeblich sein!

Ja, lass unsere Arbeit Früchte tragen!