1May nakita pa gid ako nga indi maayo diri sa kalibutan nga nagapabug-at sa tawo: 2May mga tawo nga ginhatagan sang Dios sang tanan nila nga ginahandom: dungog, pagkabutang kag iban pa nga manggad. Pero wala sila pagtuguti sang Dios nga makahimulos sini kundi ang iban nga tawo. Wala ini sing pulos, kag indi gid maayo. 3Mahimo nga ang isa ka tawo madamo gid sing kabataan kag malawig ang iya pagkabuhi, pero bisan malawig ang iya pagkabuhi, kon wala man lang siya sing kalipay sa maayo nga mga butang nga nabaton niya kag wala siya ginlubong sang napatay siya, mas maayo pa ang bata nga natawo nga patay sang sa iya. 4Bisan wala sing pulos ang pagkatawo sang bata, kag bisan nagkadto siya sa lugar sang mga patay6:4 sa lugar sang mga patay: sa literal, sa kadulom. nga sa diin indi na siya madumduman pa, 5kag bisan wala siya makakita sang kasanag sang adlaw ukon makahibalo sang kabuhi, may kalinong pa siya sang sa ato nga tawo 6nga wala sing kalipay sa maayo nga mga butang nga nabaton niya kag bisan magkabuhi pa siya sing puwerte kalawig. Indi bala nga ang tanan pareho lang sing lugar nga padulungan?
7Ang tawo nagapangabudlay agod may kaunon, pero indi siya gihapon makontento. 8Gani ano bala ang bintaha sang maalamon nga tawo sa buang-buang nga tawo? Ano bala nga kaayuhan ang makuha sang imol nga tawo kon kahibalo siya mag-atubang sang kabuhi? 9Wala ini sing pulos; daw pareho lang nga nagalagas ka sa hangin. Gani mas maayo pa nga magkontento ka na lang kon ano ang ara sa imo sang sa magsagad ka handom sang iban pa.
10Napat-od na sang Dios ang tanan sang una pa, kag nahibaluan na niya kon mangin ano kita. Gani indi kita makalalis sa Dios parte sa aton kapalaran, kay mas makusog siya sang sa aton. 11Kon nagasagi pa kita kalalis, nagadugang pa gid gani ang aton paghambal sang wala sing pulos, kag wala ini nagahatag sang kaayuhan sa aton. 12Wala sing may nakahibalo kon ano gid ang maayo para sa tawo sa iya malip-ot kag wala sing pulos nga kabuhi nga umalagi lang pareho sa landong. Wala sing may makasugid sa iya kon ano ang matabo sa kalibutan sa tapos siya mapatay.
1Há um mal que vi acontecer, frequentemente, em toda a parte e com toda a gente. 2Deus deu a alguns grandes riquezas e honra, de tal forma que podem ter tudo quanto pretendem, mas não lhes permite gozarem do que têm. Outros, vindos de outro lado, é que ficam com o que eles tinham! Ora isto é ilusão e sofrimento cruel.
3Se um indivíduo tiver uma centena de filhos e filhas, e viver até ser muito velho, mas ao morrer deixar tão pouco dinheiro que os filhos nem sequer lhe possam fazer um funeral decente, digo que era melhor que tivesse sido um nado-morto. 4O seu nascimento não teria sido considerado e acabaria por ir para as trevas, sem ter tido um nome. 5Não teria visto o Sol e nem sequer se daria conta da sua existência, e isso teria sido melhor do que ser velho e infeliz. 6Ainda que viva dois mil anos, mas não tiver felicidade, de que serve isso? Afinal, não estamos todos a caminhar para o mesmo fim?
7Todo o homem trabalha para comer e, contudo, o seu apetite jamais encontra satisfação. 8Que vantagem tem, então, o sábio sobre o insensato, ou que vantagem tem o pobre em saber como enfrentar a vida?
9Mais vale aquilo que se vê do que aquilo que se imagina. O andar só a sonhar com coisas belas é loucura, é andar a correr atrás do vento.
10Todas as coisas têm já o seu destino fixado; muito antes, já está decidido aquilo que qualquer homem deverá ser. De nada serve discutir com Deus sobre o nosso destino.
11Quanto mais se falar, menos significado terão as nossas palavras; por isso, de que serve procurar falar a todo o custo?
12Nestes poucos dias da nossa vida de ilusão, quem é que nos pode dizer a melhor forma de desfrutar a vida que passa como uma sombra? Quem é que pode saber o futuro, depois de ter morrido?
