Jonas 4 – HLGN & HOF

Ang Pulong Sang Dios

Jonas 4:1-11

Ang Kaakig ni Jonas sa Kaluoy sang Dios

1Indi nagustuhan ni Jonas ang pagpatawad sang Ginoo sa Nineve, kag naakig gid siya. 2Siling niya sa Ginoo sang nagpangamuyo siya, “O Ginoo, wala gid ako magsala sa ginsiling ko sang didto pa ako sa amon lugar nga kaluoyan mo ang mga taga-Nineve kon maghinulsol sila, tungod nahibaluan ko nga maluluy-on ka kag mabinalak-on nga Dios. Mahigugmaon ka kag indi dali maakig. Kag handa ka nga magbaylo sang imo hunahuna nga indi na magpadala sang kalaglagan. Amo ina ang kabangdanan nga nagpalagyo ako pa-Tarshish. 3Gani Ginoo, kuhaa na lang ang akon kabuhi, kay mas maayo pa nga mapatay na lang ako sang sa mabuhi.” 4Nagsabat ang Ginoo, “Puwerte gid bala ang imo kaakig tungod sa ginhimo ko sa Nineve?”

5Nagguwa si Jonas sa siyudad kag nagpungko sa sidlangan dampi sini. Naghimo siya didto sang payag-payag kag nagpahandong samtang nagahulat siya kon ano ang matabo sa siyudad. 6Pero nainitan gihapon si Jonas, gani ginpatubo sang Ginoong Dios ang isa ka tanom kag ginpalapaw ini kay Jonas agod mahandungan siya. Nalipay gid si Jonas tungod sa tanom. 7Pero sang madason nga adlaw, sang nagapamanagbanag pa lang, ginpakaon sang Dios sa ulod4:7 ulod: ukon, mga ulod. ang tanom kag nalaya ini.

8Sang nagbutlak na gid ang adlaw, nagpadala ang Dios sang mainit nga hangin halin sa sidlangan. Daw sa malipong si Jonas sang nainitan ang iya ulo sang adlaw. Gusto na lang niya nga mapatay, gani nagsiling siya, “Mas maayo pa nga mapatay na lang ako sang sa mabuhi.” 9Nagsiling ang Dios sa iya, “Puwerte gid bala ang imo kaakig tungod sa natabo sa tanom?” Nagsabat siya, “Huo, puwerte gid, gani gusto ko na lang nga mapatay!” 10Nagsiling ang Ginoo, “Naluoy ka gani sa sinang tanom nga nagtubo sa isa lang ka gab-i kag napatay man dayon sa isa lang ka gab-i, bisan pa nga indi ikaw ang nagtanom ukon nagpatubo sina. 11Ako pa ayhan ang indi maluoy sa Nineve, sa sinang dako nga siyudad nga may sobra 120,000 ka tawo nga wala makahibalo parte sa akon mga kasuguan,4:11 nga wala makahibalo parte sa akon mga kasuguan: sa literal, nga wala makahibalo kon diin ang ila tuo ukon wala nga kamot. kag may madamo pa nga mga kasapatan?”

Hoffnung für Alle

Jona 4:1-11

Gottes Güte geht Jona zu weit

1Jona aber ärgerte sich sehr darüber, voller Zorn 2betete er: »Ach, Herr, habe ich das nicht gleich geahnt, als ich noch zu Hause war? Darum wollte ich ja auch so rasch wie möglich nach Tarsis fliehen! Ich wusste es doch: Du bist ein gnädiger und barmherziger Gott. Deine Geduld ist groß, deine Liebe kennt kein Ende. Du lässt dich umstimmen und strafst dann doch nicht. 3Darum lass mich nun sterben, Herr, das ist besser für mich als weiterzuleben!«

4Aber der Herr erwiderte nur: »Ist es recht von dir, so wütend zu sein?«

5Jona verließ Ninive. Östlich der Stadt machte er sich ein Laubdach und setzte sich darunter in den Schatten. Er wollte beobachten, was mit der Stadt geschehen würde.

6Da ließ Gott, der Herr, eine Rizinusstaude über Jona hochwachsen. Sie sollte ihm noch mehr Schatten geben und seinen Missmut vertreiben. Jona freute sich sehr über die Pflanze. 7Doch am nächsten Morgen kurz vor Sonnenaufgang ließ Gott einen Wurm die Wurzeln des Rizinus zerfressen, und die Staude wurde welk und dürr.

8Als die Sonne aufging, schickte Gott einen glühend heißen Ostwind. Die Sonne brannte Jona so auf den Kopf, dass er erschöpft zusammenbrach. Er wünschte sich zu sterben und seufzte: »Wenn ich doch nur tot wäre, das wäre besser als weiterzuleben!«

9Da fragte ihn Gott: »Ist es recht von dir, wegen dieser Rizinusstaude so zornig zu sein?« Jona antwortete: »Mit vollem Recht bin ich wütend, am liebsten wäre ich tot!«

10Der Herr entgegnete: »Du hast dich mit dieser Staude keinen Augenblick abmühen müssen, nichts brauchtest du für sie zu tun. In einer Nacht ist sie gewachsen, und in der nächsten ging sie zugrunde. Trotzdem hättest du sie gerne verschont. 11Ich aber sollte Ninive nicht verschonen, diese große Stadt, in der mehr als 120.000 Menschen leben, die Gut und Böse4,11 Wörtlich: rechts und links. nicht unterscheiden können, und dazu noch so viele Tiere?«