Job 30 – HLGN & HOF

Ang Pulong Sang Dios

Job 30:1-31

1“Pero karon ginayaguta ako sang mga tawo nga bata pa sang sa akon, nga ang ila mga amay indi gid masaligan. Mas masaligan pa gani ang akon mga ido nga nagabantay sang akon mga karnero. 2Ano gid bala ang makuha ko sa sini nga mga tawo nga mga maluya kag wala sing kusog? 3Puwerte sa ila kaniwang sa sobra nga kinawad-on kag kagutom. Nagakitkit na lang sila sang mga kararuton30:3 kararuton: sa iban nga Bisaya, kalaruton; ukon, kakaruton; ukon, kalalihon. sa kamingawan bisan kon gab-i. 4Ginapanggabot nila kag ginakaon ang mga tanom sa kamingawan, bisan pa ang malas-ay nga gamot sang kahoy nga enebro. 5Ginatabog sila palayo sa ila mga kasimanwa kag ginasinggitan nga daw sa mga kawatan. 6Nagaestar na lang sila sa mamala nga mga ililigan sang tubig, sa mga guhab sang mga bato, kag sa mga buho sa duta. 7Daw sa mga sapat sila nga nagauwang sa kagulangan, kag nagadas-ukanay sila sa puno sang mga kahoy-kahoy. 8Wala sila sing pulos kag wala gani sing may nakakilala sa ila, kag gintabog sila sa ila duta.

9“Kag karon ginatamay ako sang ila mga anak paagi sa kanta. Nangin kaladlawan ako sa ila. 10Ginakangil-aran nila ako kag nagalikaw sila sa akon. Wala sila natahap sa pagdupla sa akon guya. 11Karon nga ginapaluya kag ginapaantos ako sang Dios, ginhimo nila ang ila gusto nga himuon sa akon. 12Ginasalakay ako sang sining malaot nga grupo. Nagabutang sila sang siod sa akon dalanon, kag ginatinguhaan gid nila ako nga laglagon. 13Ginabalabagan nila ang akon alagyan sa paglaglag sa akon. Nagmadinalag-on sila bisan wala sing may nagabulig sa ila. 14Ginasalakay nila ako pareho sa mga soldado nga nagaagi sa dako nga buho sang pader nga gin-guba. 15Puwerte ang akon kahadlok, kag nadula ang akon dungog kag manggad pareho sa panganod nga ginpalid sang mabaskog nga hangin. 16Kag karon daw sa mapatay na ako; wala untat ang akon pag-antos. 17Kon gab-i nagangutngot ang akon mga tul-an; ang kasakit nga akon ginabatyag wala nagauntat. 18Sa puwerte nga kusog sang Dios, ginliab niya ako. Gin-uyatan niya ako sa kuwelyo 19kag ginhaboy sa lunang. Daw pareho na lang ako sa yab-ok kag abo.

20“Nagapanawag ako sa imo, O Dios, pero wala ka nagasabat. Nagatindog ako sa imo presensya, pero ginatulok mo lang ako. 21Nangin mapintas ka sa akon. Gin-gamit mo ang imo puwerte nga gahom sa pagpaantos sa akon. 22Daw pareho lang nga ginapapalid mo ako sa hangin kag ginapabulubaliskad sa bagyo. 23Nahibaluan ko nga ginadala mo ako sa lugar sang mga patay, sa lugar nga gintalana mo nga kadtuan sang tanan nga tawo.

24“Wala gid ako sing may ginhalitan nga tawo nga nagaantos kag nagapakitluoy tungod sa kalisod. 25Naghibi gani ako sa mga tawo nga nalisdan. Naluoy gid ako sa mga imol. 26Pero sang naglaom ako nga himuan ako sang maayo, malain ang ginhimo sa akon. Nagpangita ako sang kasanag, pero kadulom ang nag-abot sa akon. 27Wala untat ang kasakit sang akon balatyagon. Adlaw-adlaw nagaabot ang pag-antos sa akon. 28Nag-ilitom ang akon panit indi tungod sa kainit sang adlaw kundi sa balatian. Nagatindog ako sa katilingban kag nagapangayo sang bulig. 29Ang akon tingog daw pareho sa uwang sang talunon nga ido ukon huni sang bukaw. 30Nag-itom ang akon panit kag nagkalahulog ang kugan. Puwerte gid ang akon hilanat. 31Nangin masubo ang sunata sang akon arpa kag plawta.”

Hoffnung für Alle

Hiob 30:1-31

Ausgestoßen!

1»Und jetzt?

Jetzt lachen sie mich aus –

sie, die jünger sind als ich;

ihre Väter hätte ich nicht einmal für wert geachtet,

sie zu den Hunden meiner Herde zu stellen!

2Was sollen mir diese Schwächlinge nützen,

die keine Kraft mehr in den Knochen haben?

3Ausgezehrt von Hunger und Armut

nagen sie die Wurzeln in der Wüste ab,

draußen im Land der Einsamkeit.

4Sie pflücken Salzkraut von den Büschen,

und Ginsterwurzeln sind ihr Brot.

5Aus der menschlichen Gemeinschaft wurden sie verjagt,

man schreit ihnen nach wie Dieben.

6In verlassenen Tälern hausen sie,

zwischen Felsen und in Erdhöhlen.

7Im Gestrüpp, da kauern sie und schreien,

unter hohen Distelsträuchern drängen sie sich zusammen.

8Dieses Gesindel, diese Brut,

aus dem Lande weggejagt!

9Und jetzt?

Jetzt machen sie Spottverse,

sie zerreißen sich das Maul über mich.

10Sie verabscheuen mich

und gehen mir aus dem Weg;

und wenn sie mir doch einmal begegnen,

spucken sie mir ins Gesicht!

11Gott hat meine Lebenskraft zerbrochen30,11 Wörtlich: Gott hat die Sehne meines Bogens schlaff gemacht. und mich gedemütigt,

darum kennen sie in meiner Gegenwart keine Rücksicht mehr.

12Ja, diese Brut greift mich an!

Sie versuchen, mich zu Fall zu bringen,

sie schütten einen Belagerungswall rings um mich auf.

13Sie schneiden mir den Weg ab

und zerstören mein Leben,

niemand hält sie dabei auf.

14Sie durchbrechen meine Verteidigungsmauer

und zertrümmern, was ihnen in die Quere kommt.

15Furcht und Entsetzen haben mich gepackt

und meine Würde wie im Sturm verjagt;

meine Sicherheit ist vertrieben wie eine Wolke.

16Mein Leben verrinnt,

das Elend hat mich fest im Griff.

17Bohrende Schmerzen rauben mir den Schlaf,

sie nagen an mir Nacht für Nacht.

18Mit gewaltiger Kraft hat Gott mich am Gewand gepackt

und schnürt mich ein wie ein zu enger Kragen.

19Er wirft mich in den Schmutz,

ich bin zu Staub und Asche geworden.

20Ich schreie um Hilfe, o Gott,

aber du antwortest nicht;

ich stehe vor dir,

doch du starrst mich nur unerbittlich an.

21Du bist mein grausamer Feind geworden,

mit aller Kraft kämpfst du gegen mich!

22Du wirbelst mich empor in die Luft,

treibst mich vor dem Sturm dahin

und zerschmetterst mich dann mit lautem Krachen.

23Ja, ich weiß:

Du willst mich zu den Toten bringen,

hinunter in das Haus, wo alle Menschen sich versammeln.

24Doch wer unter Trümmern verschüttet wurde,

streckt die Hand nach Rettung aus;

schreit man nicht im Unglücksfall um Hilfe?

25Habe ich nicht damals über die geweint,

die ein schweres Los zu tragen hatten?

Ich hatte Mitleid mit den Armen!

26Und so erwartete ich Gutes,

doch das Unglück kam!

Ich erhoffte das Licht,

doch es kam die Dunkelheit.

27Mein Inneres ist aufgewühlt,

ich finde keine Ruhe,

die Tage des Elends haben mich eingeholt.

28Meine Haut ist schwarz geworden,

doch nicht von der Sonnenglut.

In der Versammlung stehe ich auf

und schreie laut um Hilfe.

29Mein Heulen klingt wie das der Schakale,

wie das Schreien der Strauße.

30Meine Haut ist schwarz geworden und schält sich,

das Fieber glüht in meinem Körper.

31Meine Laute spielt ein Trauerlied,

meine Flöte eine Melodie der Klage.«