Job 12 – HLGN & HOF

Ang Pulong Sang Dios

Job 12:1-25

Naghambal si Job

1Dayon nagsabat si Job, 2“Nagahunahuna kamo nga kamo lang ang maalam kag wala na sing may mabilin pa nga maalam kon mapatay na kamo. 3Pero maalam man ako pareho sa inyo; indi kamo labaw sa akon. Nahibaluan ko man ining tanan nga inyo ginsiling. 4Nangin kaladlawan ako sa akon mga abyan bisan matarong ako kag wala sing kasawayan, kag bisan ginasabat sadto sang Dios ang akon mga pangamuyo. 5Ang mga tawo nga pareho sa akon nga nagaantos kag daw sa matumba na, ginatamay sang mga tawo nga nagapatawhay-tawhay lang. 6Pero ang mga tulisan kag ang mga tawo nga nagapaakig sa Dios nagakabuhi nga malinong bisan ang ila ikasarang amo ang ila ginapakadios.12:6 bisan… ginapakadios: ukon, bisan ang ila dios-dios ginhimo lang sang ila mga kamot.

7-8“Magtuon ka bala sa bisan ano nga klase sang sapat—ang nagalakat, ang nagalupad, ang nagakamang, kag ang nagalangoy. 9Kay tanan sila nakahibalo sining ginhimo sang Ginoo. 10Ara sa iya kamot ang kabuhi ukon ang ginhawa sang tanan nga tinuga, pati sang tawo. 11Kon ang dila sang tawo makahibalo kon ano ang manamit ukon indi manamit nga pagkaon, ang dulunggan sang tawo makahibalo man kon ano ang maayo ukon malain nga mga pulong. 12Madamo sing nahibaluan ang tigulang nga tawo, kay samtang nagalawig ang iya kabuhi, nagadamo pa gid ang iya nahibaluan.

13Pero ang Dios indi lamang may kaalam kundi may gahom pa, kag sa iya lang ang matuod nga paghangop kon ano ang dapat himuon. 14Wala sing may makakay-o sa iya ginaguba, kag wala sing may makahilway sa iya ginapriso. 15Kon punggan niya ang ulan, nagamala ang duta, kag kon pabay-an niya ang ulan, nagabaha kag nagakahalitan ang duta. 16Makusog siya kag madinalag-on, kag ara sa idalom sang iya gahom ang nagapangdaya kag ang ginadayaan. 17Ginadula niya ang kaalam sang mga manuglaygay, kag ginapabuang niya ang mga manughukom. 18Ginapahalin niya ang mga hari sa ila trono kag ginapabihag. 19Ginakuha niya ang mga pari kag ang mga tawo sa ila gamhanan nga posisyon. 20Ginapahipos niya ang mga ginasaligan nga mga manuglaygay, kag ginakuha niya ang husto nga pag-intiendi sang mga tigulang. 21Ginatamay niya ang dungganon nga mga tawo, kag ginakuhaan niya sang gahom ang gamhanan nga mga tawo. 22Ginapahayag niya ang mga sekreto, kag ginapasanag ang madulom. 23Ginapagamhanan niya kag ginapasangkad ang mga nasyon, pero ginapierdi man niya ini kag ginalaglag. 24Ginahimo niya nga mga buang-buang ang ila mga pangulo, kag ginapatalang-talang sila sa kamingawan. 25Nagapangapkap sila sa madulom kag nagaduling-duling pareho sa hubog.”

Hoffnung für Alle

Hiob 12:1-25

Hiob: Was ihr wisst, weiß ich auch!

1Darauf entgegnete Hiob:

2»Jawohl, ihr habt die Weisheit gepachtet,

und mit euch stirbt sie eines Tages aus!

3Auch ich habe Verstand, genauso wie ihr;

ich stehe euch in nichts nach.

Was ihr sagt, weiß doch jeder!

4Aber jetzt lachen sogar meine Freunde mich aus,

obwohl ich unschuldig bin

und keiner mir etwas Schlechtes nachsagen kann.

Früher hat Gott meine Gebete erhört.

Er gab mir Antwort, wenn ich zu ihm rief.

5Wem es gut geht, der kann über das Unglück anderer spotten –

ein Schlag ins Gesicht für alle, die ohnehin schon stürzen.

6Aber die Gewalttätigen bleiben unbehelligt.

Sie fordern Gott heraus,

sie meinen, ihn in der Hand zu haben,

und leben doch sicher und ungestört.

7Von den Tieren draußen kannst du vieles lernen,

schau dir doch die Vögel an!

8Frag nur die Erde und die Fische im Meer;

hör, was sie dir sagen!

9Wer von diesen allen wüsste nicht,

dass der Herr sie mit seiner Hand geschaffen hat?

10Alle Lebewesen hält er in der Hand,

den Menschen gibt er ihren Atem.

11Soll nicht mein Ohr eure Worte prüfen,

so wie mein Gaumen das Essen kostet?

12Man sagt, Weisheit sei bei den Alten zu finden

und ein langes Leben bringe Erfahrung.

13Doch Gott allein besitzt Weisheit und Kraft,

nie wird er ratlos; er weiß, was er tun soll.

14Was er abreißt, wird nie wieder aufgebaut,

und wenn er einen Menschen einschließt,

kann keiner ihn befreien.

15Hält er den Regen zurück,

dann wird das Land von Dürre geplagt;

lässt er die Wasserfluten los,

dann wühlen sie es um.

16Er allein besitzt Macht!

Was er sich vornimmt, das gelingt.

Gott hat beide in der Hand:

den, der sich irrt,

und den, der andere irreführt.

17Königliche Ratgeber nimmt er gefangen;

erfahrene Richter macht er zu Narren.

18Gefangene eines Königs befreit er,

doch den König selbst legt er in Fesseln.

19Er führt die Priester weg mit Schimpf und Schande

und bringt alteingesessene Familien zu Fall.

20Berühmten Rednern entzieht er das Wort,

den Alten nimmt er die Urteilskraft.

21Fürsten gibt er der Verachtung preis,

und die Mächtigen macht er schwach.

22Die Dunkelheit überflutet er mit Licht,

ja, die tiefsten Geheimnisse deckt er auf.

23Er lässt Völker mächtig werden

und richtet sie wieder zugrunde;

er macht ein Volk groß und vertreibt es wieder.

24Ihren Königen nimmt er den Verstand

und führt sie hoffnungslos in die Irre.

25Im Dunkeln tappen sie umher

und torkeln wie Betrunkene.«