Ang Sala sang Juda kag ang Silot sa Iya
1Nagsiling ang Ginoo, “Kamo nga katawhan sang Juda, ang inyo mga sala gin-inggreb sa inyo matig-a nga mga tagipusuon, pareho sang mga pulong nga gin-inggreb sa bato ukon sa mga sulosungay nga mga pamusod sang inyo mga halaran. 2Bisan ang inyo mga kabataan nagasimba sa inyo mga halaran kag sa mga hulohaligi nga simbolo sang diosa nga si Ashera sa idalom sang madabong nga mga kahoy kag sa ibabaw sang mga bukid, 3pati na sa mga bukid sa uma. Gani ipakuha ko sa inyo mga kaaway ang inyo mga manggad kag mga pagkabutang, pati na ang inyo mga simbahan sa mataas nga mga lugar, tungod sa sala nga nahimo sang bug-os ninyo nga nasyon. 4Madula sa inyo ang duta nga ginhatag ko sa inyo. Ipaulipon ko kamo sa inyo mga kaaway sa duta nga wala ninyo mahibalui, tungod kay ginpaakig gid ninyo ako pareho sang nagadabadaba nga kalayo nga indi mapatay.”
5Nagsiling pa gid ang Ginoo, “Pakamalauton ko ang tawo nga nagabiya sa akon kag nagasalig sa tawo lang. 6Pareho siya sa kahoy-kahoy sa desierto nga wala sing maayo nga palaabuton. Magaestar siya sa mamala kag maasin nga duta nga wala sing may nagaestar. 7Pero bulahan ang tawo nga nagasalig sa akon, nga ang iya paglaom ara lang sa akon. 8Pareho siya sa kahoy nga gintanom sa higad sang sapa, nga nagapangalapkap ang iya mga gamot pakadto sa tubig. Ini nga kahoy wala mahadlok kon mag-abot ang tig-ilinit ukon ang malawig nga tingadlaw. Ang iya mga dahon permi lang berde kag wala untat ang iya pagpamunga.
9“Dayaon gid ang tagipusuon sang tawo kag puwerte gid kalaot. Wala sing may makatungkad kon daw ano gid ini kalaot. 10Pero ako, ang Ginoo, nakahibalo kon ano ang ara sa tagipusuon kag hunahuna sang tawo. Balusan ko ang kada isa suno sa iya pagginawi kag mga binuhatan. 11Ang tawo nga nakaangkon sang manggad sa malain nga paagi pareho siya sang pispis nga naglumlom sa itlog nga indi iya. Sa ulihi, sa tunga-tunga sang iya pagpangabuhi, madula ang iya manggad kag magaguwa nga buang-buang siya.”
12O Ginoo, ang imo templo amo ang imo matahom nga trono halin pa sang una. 13Ikaw Ginoo, ang paglaom sang Israel. Mahuy-an gid ang tanan nga nagabiya sa imo. Ilubong gid sila sa idalom sang duta, kay ginsikway nila ikaw, ang tuburan nga nagahatag sang kabuhi.
14O Ginoo, ayuha ako kag magaayo ako; luwasa ako kag maluwas ako. Kay ikaw ang akon ginadayaw. 15Nagasiling ang mga tawo sa akon, “Diin na atong ginasiling sang Ginoo? Ngaa nga wala pa ini matabo?” 16O Ginoo, wala ako magpatumbaya sa akon buluhaton bilang manugbantay sang imo katawhan. Wala gid ako nagpilit sa imo nga padal-an sila sang kalaglagan. Nahibaluan mo ang akon mga ginsiling. 17Indi ako pagpahadluka, kay ikaw ang akon dalangpan sa tion sang kalaglagan. 18Pakahuy-i kag pahadluka ang mga nagahingabot sa akon, pero ako iya indi. Padal-i sila sang kalaglagan agod malaglag sila sing bug-os.
Ang Adlaw nga Inugpahuway
19Nagsiling ang Ginoo sa akon, “Magtindog ka sa mga puwertahan sang Jerusalem. Didto ka mag-una tindog sa puwertahan nga ginaagyan sang mga hari sang Juda, kag dayon sa iban pa nga puwertahan. 20Kag silinga ang mga tawo, ‘Pamatii ninyo ang mensahi sang Ginoo, kamo nga mga hari kag katawhan sang Juda, kag kamo tanan nga nagaestar sa Jerusalem nga nagaagi sa sini nga mga puwertahan. 21Amo ini ang ginasiling sang Ginoo: Kon ginahatagan ninyo sang bili ang inyo kaugalingon, indi kamo magdala sang inyo mga balaligya sa puwertahan sang Jerusalem sa Adlaw nga Inugpahuway. 22Huo, indi gid kamo mag-obra ukon magdala sang inyo mga balaligya halin sa inyo nga balay sa sini nga adlaw. Kabiga ninyo ini nga isa ka pinasahi nga adlaw. Ginmando ko ini sa inyo mga katigulangan, 23pero wala gid sila magpamati sa akon. Mga matig-a sila sang ulo! Indi nila pagbatunon ang akon pagdisiplina sa ila. 24Pero kon magtuman lang kamo sa akon, nga indi kamo mag-obra ukon magdala sang inyo mga balaligya sa mga puwertahan sang Jerusalem sa Adlaw nga Inugpahuway, kundi kabigon ninyo ini nga isa ka pinasahi nga adlaw, 25pakamaayuhon ko kamo. May ara gid permi nga hari nga magagahom diri sa Jerusalem nga kaliwat ni David. Magasakay ang hari kag ang iya mga opisyal sa mga karwahe kag mga kabayo kag magaparada pasulod sa mga puwertahan sang siyudad, kaupod sang katawhan sang Juda kag Jerusalem. Kag ini nga siyudad sang Jerusalem pagaestaran hasta san-o. 26Magasimba ang mga tawo sa templo sang Ginoo halin sa mga lugar sa palibot sang Jerusalem kag sa mga banwa sang Juda kag Benjamin, kag halin sa mga bulobukid sa nakatundan,17:26 mga bulobukid sa nakatundan: sa Hebreo, Shefela. sa mga kabukiran, kag sa Negev. Magadala sila sa templo sang mga halad nga ginasunog kag sang iban pa nga mga halad, pareho sang halad nga regalo, halad sa pagpasalamat, kag mga insenso. 27Pero kon indi kamo magsunod sa akon kag indi ninyo pagkabigon nga pinasahi nga adlaw ang Adlaw nga Inugpahuway, kag magdala kamo sang inyo mga balaligya sa mga puwertahan sang Jerusalem sa sina nga adlaw, pagasunugon ko ang mga puwertahan sang Jerusalem pati ang mabakod nga mga parte sang sini nga siyudad, kag wala gid sing may makapatay sa sini nga kalayo.’ ”
1O pecado de Judá está registado como se fosse uma lei a que estivesse sujeito, como se tivessem a maldade gravada com estiletes de diamante ou com ponteiros de ferro nos seus corações de pedra ou nos cantos dos altares. 2Os seus jovens, em todo o caso, não se esquecem de pecar, de adorar os postes ídolos de Achera debaixo de árvores ramalhudas, nos cimos das colinas, 3e no alto dos montes. Por isso, darei todas as vossas riquezas e tesouros aos inimigos, assim como os vossos santuários pagãos, por causa dos pecados que praticaram por toda a nação. 4Uma bela herança que vos estava reservada fugir-vos-á das mãos; mandar-vos-ei como escravos dos vossos inimigos para terras bem longínquas. Vocês acenderam o fogo da minha ira, o qual não deixará de arder.”
5Diz o Senhor: “Maldito é o homem que põe a sua confiança noutro homem, cujo coração se afasta de Deus e confia na natureza humana para se fortalecer. 6Será semelhante a um débil cacto no deserto, sem esperança de melhores dias, vivendo num terreno ensalitrado, numa zona de estéreis desertos; os tempos de prosperidade foram-se de vez, para ele.
7Abençoado é aquele que confia no Senhor; que fez do Senhor a sua esperança, a sua confiança. 8É como uma árvore plantada junto à margem dum rio, cujas raízes encontram facilmente água, que não se incomoda com os fortes calores, nem se aflige com os meses de seca. As suas folhas mantêm-se verdes e produz sempre os melhores frutos.
9O coração é algo de muito enganador e desesperadamente mau! Ninguém sabe, na realidade, como ele é ruim! 10Mas eu, o Senhor, pesquiso todos os corações e examino as intenções mais profundas, de forma a poder dar a cada um a recompensa que merece, de acordo com as suas ações, o modo como vive.
11Semelhante a uma ave que põe no seu ninho crias que não chocou, e que em breve aprenderão a voar e a deixarão só, assim é a pessoa que junta riquezas por processos desonestos. Cedo ou tarde perderá tudo e acabará a sua vida como um insensato.”
12Mas o nosso santuário é o teu trono, sublime e glorioso. 13Ó Senhor, a esperança de Israel, todos os que te deixam serão envergonhados! Os que põem de parte o Senhor, a fonte da água da vida, terão o seu nome escrito no pó da terra e não serão como seres destinados à glória eterna.
14Senhor, cura-me, e ficarei curado! Salva-me e serei salvo! Louvar-te-ei só a ti! 15Os outros riem-se de mim e dizem: “Que palavra do Senhor é essa, do que estás a falar? Se essas tuas ameaças vêm realmente de Deus, então porque é que não acontecem?”
16Eu não recusei ser pastor, ao seguir-te; eu não queria que esta gente fosse esmagada por tamanhas calamidades. Mas, é claro, esses planos são teus, não meus. O que eu lhes comuniquei foi uma mensagem tua, não minha. No entanto, e quanto a mim, eu não queria vê-los assim sentenciados! 17Não me sobressaltes agora! Só tu és o meu refúgio no meio da calamidade. 18Lança a confusão e a perturbação sobre todos os que me perseguem, mas a mim dá-me paz! Sim, dá-lhes dobrada destruição!
Mantendo o sábado santo
19Então disse-me o Senhor: “Vai pôr-te nas entradas de Jerusalém; primeiro, na porta por onde saem os reis; depois em cada um dos outros portais. 20E diz assim ao povo: Ouçam a palavra do Senhor, reis de Judá e todo o povo desta nação, assim como vocês, cidadãos de Jerusalém! 21O Senhor diz: Por amor à vossa própria vida, tenham muito cuidado e não transportem cargas ao sábado, nem as façam passar pelas portas de Jerusalém. 22Não transportem carga alguma da vossa casa, nem façam trabalho desnecessário no dia de sábado, antes respeitam-no como um dia santo, como já tinha ordenado aos vossos pais. 23No entanto, eles não quiseram ouvir-me e não me obedeceram; recusaram obstinadamente dar-me atenção e a serem ensinados.
24Mas se me obedecerem, diz o Senhor, e não fizerem passar carga alguma pelas portas desta cidade ao sábado e se aceitarem respeitar o dia de sábado como um dia santo, 25então esta nação permanecerá para sempre; haverá sempre descendentes de David que se sentem no seu trono, aqui em Jerusalém; haverá sempre reis e príncipes deslocando-se em carros e montando cavalos em pompa e esplendor por entre o povo, e esta cidade subsistirá para sempre. 26De todas as terras ao redor de Jerusalém, assim como das cidades de Judá e Benjamim, e também do Negueve e das planícies a oeste de Judá, virá povo trazendo holocaustos, ofertas de cereais e incenso, chegando-se para apresentar os seus sacrifícios de louvor ao Senhor no seu templo.
27Mas se não me ouvirem, se recusarem respeitar o sábado santo, se nesse dia trouxerem pesadas cargas de mercadorias para as passarem pelos portões das entradas de Jerusalém, fazendo como num outro dia, então farei incendiarem-se essas portas. Esse fogo se espalhará às fortalezas, que ficarão completamente destruídas, e ninguém será capaz de extinguir as chamas.”
