Exodus 9 – HLGN & HOF

Ang Pulong Sang Dios

Exodus 9:1-35

Ang Balatian sa mga Kasapatan

1Nagsiling ang Ginoo kay Moises, “Kadtui ang hari sang Egipto9:1 hari sang Egipto: sa Hebreo, Faraon. Amo man sa masunod nga mga bersikulo. kag silinga siya, ‘Amo ini ang ginasiling sang Ginoo, ang Dios sang mga Hebreo: Palakta ang akon katawhan agod makasimba sila sa akon. 2Kon indi mo pa gid gani sila pagpalakton, 3padal-an ko sang makamamatay nga balatian ang imo mga kasapatan nga ara sa uma—mga kabayo, mga asno, mga kamelyo, mga baka, mga karnero, kag mga kanding. 4Pero lainon ko ang akon pagtratar sa kasapatan sang mga Israelinhon sa kasapatan sang mga Egiptohanon, agod wala sing may mapatay sa mga kasapatan sang mga Israelinhon.’ ” 5Ginpahibalo sang Ginoo nga himuon niya ini pagkasunod nga adlaw, 6kag ginhimo niya matuod ini. Nagkalamatay ang tanan nga kasapatan sang mga Egiptohanon nga ara sa uma, pero wala gid sing may napatay sa mga kasapatan sang mga Israelinhon. 7Nagpadala ang hari sang mga tawo sa pag-usisa kon matuod nga wala sing may napatay sa mga kasapatan sang mga Israelinhon. Pero bisan nahibaluan niya nga matuod ini, matig-a gihapon ang iya tagipusuon kag wala niya pagpalakta ang mga Israelinhon.

Ang mga Hubag

8Dayon nagsiling ang Ginoo kay Moises kag kay Aaron, “Magkuha kamo sang tag-isa ka hakop nga abo sa hurnohan kag isabwag ini ni Moises sa hangin sa atubangan sang hari. 9Magalapta ini nga yab-ok sa bug-os nga Egipto, kag tungod sini magatubo ang mga hubag sa lawas sang mga tawo kag sang mga sapat.” 10Gani nagkuha si Moises kag si Aaron sang abo sa hurnohan kag nagtindog sa atubangan sang hari. Ginsabwag ini ni Moises sa hangin, kag gintubuan sang mga hubag ang mga tawo kag mga sapat. 11Bisan ang mga madyikero indi makaatubang kay Moises, kay pati sila gintubuan man sang mga hubag pareho sa tanan nga Egiptohanon. 12Pero ginpatig-a pa gid sang Ginoo ang tagipusuon sang hari, kag wala gid siya nagpamati kay Moises kag kay Aaron, subong sang ginsiling sang Ginoo kay Moises.

Ang Ulan nga Yelo

13Dayon nagsiling ang Ginoo kay Moises, “Aga ka pa magbangon buwas kag kadtui ang hari, kag silinga, ‘Amo ini ang ginasiling sang Ginoo, ang Dios sang mga Hebreo: Palakta ang akon katawhan agod makasimba sila sa akon. 14Kay kon indi gani, magapadala ako sang grabe gid nga kalalat-an nga magahalit sa imo, sa imo mga opisyal, kag sa imo katawhan agod mahibaluan mo nga wala na sang pareho sa akon sa bug-os nga kalibutan. 15Bisan sadto pa, puwede ko ikaw laglagon kag ang imo katawhan paagi sa balatian, kag wala ka na kuntani subong. 16Pero gintugutan ko ikaw nga mabuhi para sa sini nga katuyuan: agod mapakita ko sa imo ang akon gahom kag agod mangin bantog ang akon ngalan sa bug-os nga kalibutan. 17Pero nagapabugal ka gihapon sa akon katawhan, kag wala mo sila gintugutan nga maglakat. 18Gani buwas, sa amo man sini nga oras, paulanon ko sang yelo nga puwerte kabaskog, nga wala pa gid matabo sa Egipto halin sang pagtukod sini. 19Gani magsugo ka gilayon nga pasilungan ang tanan mo nga kasapatan kag ang tanan mo nga ulipon nga ara sa uma, kay ang tanan nga ara sa guwa, tawo man ukon sapat, magakalamatay kon matup-an sang ulan nga yelo.’ ” 20Ang iban nga mga opisyal sang hari hinadlukan sa ginsiling sang Ginoo, gani dali-dali nila nga ginpapasilong ang ila mga ulipon kag mga kasapatan. 21Pero may iban nga wala nagsapak sa ginsiling sang Ginoo; ginpabay-an nila sa guwa ang ila mga ulipon kag mga kasapatan.

22Dayon nagsiling ang Ginoo kay Moises, “Ibayaw ang imo baston9:22 baston: sa Hebreo, kamot. Pero tan-awa sa bersikulo 23. sa langit agod magaulan sang yelo sa bug-os nga Egipto—sa mga tawo, sa mga sapat kag sa tanan nga tanom.” 23Gani sang ginbayaw ni Moises ang iya baston sa langit, ginpadaguob sang Ginoo, ginpaulan sang yelo kag ginpakilat. Ang mga yelo nga ginpaulan sang Ginoo sa duta sang Egipto 24amo ang pinakagrabe halin sang nangin isa ka nasyon ang Egipto. Samtang nagaulan sang mga yelo, sige ang pangilat. 25Ang tanan nga tawo kag sapat nga ara sa guwa nahalitan, pati ang tanan nga tanom kag kahoy. 26Ang wala lang maulanan sang yelo amo ang Goshen nga sa diin nagaestar ang mga Israelinhon.

27Ginpatawag dayon sang hari si Moises kag si Aaron. Nagsiling siya sa ila, “Sini nga tion ginaako ko nga nakasala ako. Husto ang Ginoo; kag ako kag ang akon katawhan amo ang sayop. 28Pangabaya ang Ginoo nga untatan na niya ining puwerte nga daguob kag ulan nga yelo. Palakton ko na kamo; indi na kamo dapat magpabilin pa diri.”

29Nagsabat si Moises, “Kon makaguwa na ako sa siyudad, bayawon ko ang akon mga kamot sa pagpangamuyo sa Ginoo. Dayon magauntat ang daguob kag indi na mag-ulan sang yelo, agod mahibaluan mo nga ang kalibutan iya sang Ginoo. 30Pero nahibaluan ko nga ikaw kag ang imo mga opisyal wala gihapon nagakahadlok sa Ginoong Dios.”

31(Nagkalapierdi ang mga tanom nga flax9:31 flax: Tanom nga ginahimo nga linen. kag barley9:31 barley: Tan-awa ang Lista sang mga Pulong sa likod. kay alanihon na sadto ang mga barley kag nagapamulak na ang mga flax. 32Pero wala nagkalapierdi ang mga trigo kag espelta9:32 espelta: Ang Hebreo sini nagatumod sa isa ka klase sang uyas. kay indi pa ini alanihon.)

33Naghalin si Moises sa hari kag nagguwa sa siyudad. Ginbayaw niya ang iya mga kamot sa pagpangamuyo sa Ginoo; kag nag-untat ang daguob, ang pagtupa sang mga yelo, kag ang ulan. 34Pagkakita sang hari nga nag-untat na ang ulan, ang mga yelo, kag ang daguob, nagpakasala siya liwat. Ginpatig-a niya kag sang iya mga opisyal ang ila tagipusuon. 35Sa katig-a sang iya tagipusuon wala niya pagpalakta ang mga Israelinhon, subong sang ginsiling sang Ginoo paagi kay Moises.

Hoffnung für Alle

2. Mose 9:1-35

Das fünfte Strafgericht: Viehpest

1Der Herr sprach zu Mose: »Geh noch einmal zum Pharao und sag ihm: Der Herr, der Gott der Hebräer, verlangt, dass du sein Volk freilässt; es soll ihm dienen! 2Wenn du die Israeliten weiter festhältst und dich weigerst, sie ziehen zu lassen, 3bekommst du seine mächtige Hand zu spüren: Er wird eine schlimme Seuche unter euren Viehherden ausbrechen lassen, die Pferde, Esel, Kamele, Rinder, Schafe und Ziegen dahinrafft. 4Und auch hier wird er zwischen euch und den Israeliten unterscheiden: Ihr Vieh wird er verschonen, kein einziges Tier werden sie verlieren. 5Bereits morgen kommt der Zeitpunkt, an dem der Herr die Viehpest ausbrechen lässt!«

6Am nächsten Morgen machte der Herr seine Drohung wahr: Das Vieh der Ägypter begann zu sterben, doch die Israeliten verloren kein einziges Tier. 7Der Pharao sandte Diener los, die sich davon überzeugen sollten. Sie stellten fest, dass in den Herden der Israeliten nicht ein einziges Tier fehlte! Doch der Pharao blieb unnachgiebig und ließ das Volk nicht ziehen.

Das sechste Strafgericht: Geschwüre

8Der Herr befahl Mose und Aaron: »Nehmt beide Hände voll Ruß aus einem Ofen! Mose soll den Ruß vor den Augen des Pharaos in die Luft werfen. 9Der Ruß wird zu einer schwarzen Wolke, die sich über Ägypten ausbreitet! Der Staub wird im ganzen Land an Menschen und Tieren eitrige Geschwüre ausbrechen lassen.«

10Mose und Aaron holten Ruß aus einem Ofen und traten vor den Pharao. Mose warf den Ruß in die Luft, und nach kurzer Zeit litten Menschen und Tiere an schlimmen Geschwüren. 11Die königlichen Zauberer konnten Mose nicht mehr entgegentreten, denn auch sie waren von Geschwüren befallen wie alle anderen Ägypter. 12Doch der Herr ließ den Pharao starrsinnig bleiben. Er hörte nicht auf Mose und Aaron, wie der Herr es vorausgesagt hatte.

Das siebte Strafgericht: Hagel

13Der Herr sprach zu Mose: »Geh morgen früh zum Pharao und richte ihm aus: ›So spricht der Herr, der Gott der Hebräer: Lass mein Volk ziehen, es soll mir dienen! 14Wenn du auch diesmal nicht auf mich hörst, werde ich solche Strafen über dich, deine Hofbeamten und dein ganzes Volk verhängen, dass du endlich einsehen musst: Niemand auf der Welt ist mir gleich! 15Ich hätte schon längst meine Hand ausstrecken können, um dich und dein ganzes Volk mit der Pest zu bestrafen und vom Erdboden zu vertilgen! 16Aber ich habe dich am Leben gelassen, um dir meine Macht zu zeigen und meinen Namen in der ganzen Welt bekannt zu machen. 17Immer noch bist du hochmütig und weigerst dich, mein Volk ziehen zu lassen. 18Darum schicke ich morgen um diese Zeit den schlimmsten Hagel, den Ägypten in seiner Geschichte je gesehen hat! 19Sorg dafür, dass deine Knechte sich selbst und deine Viehherden draußen auf dem Land in Sicherheit bringen! Alle Menschen und Tiere, die nicht in Häusern oder Ställen Schutz gesucht haben, werden vom Hagel erschlagen.‹«

20Einige der ägyptischen Hofbeamten nahmen die Drohung des Herrn ernst. Sie ließen ihre Knechte und das Vieh schleunigst in die Häuser und Ställe bringen. 21Andere dagegen scherten sich nicht um Gottes Warnung; ihre Knechte und ihr Vieh mussten draußen auf den Weiden bleiben.

22Der Herr sprach zu Mose: »Streck deine Hand zum Himmel aus – dann wird ein Hagelsturm auf ganz Ägypten niedergehen, auf Menschen, Tiere und Pflanzen!« 23Als Mose seinen Stab zum Himmel ausstreckte, schickte der Herr ein gewaltiges Gewitter; es hagelte, blitzte und donnerte. 24Der Hagel prasselte auf das Land nieder, und überall schlugen Blitze ein. Es war das schlimmste Unwetter, das Ägypten in seiner Geschichte je erlebt hatte; 25es hatte im ganzen Land furchtbar gewütet: Auf den Feldern waren Menschen und Tiere vom Hagel erschlagen worden, die Äcker waren verwüstet, die Bäume zerschmettert. 26Nur das Gebiet Goschen, in dem die Israeliten wohnten, war verschont geblieben.

27Da ließ der Pharao Mose und Aaron rufen. »Diesmal habe ich mich schuldig gemacht«, gab er zu. »Der Herr ist im Recht, ich und mein Volk sind im Unrecht. 28Bittet den Herrn, dass er Gewitter und Hagel aufhören lässt! Ich verspreche euch: Ihr dürft aus meinem Land fortziehen! Niemand wird euch zurückhalten.«

29Mose antwortete: »Sobald ich die Stadt verlassen habe, will ich meine Hände erheben und zum Herrn beten. Dann werden Donner und Hagel aufhören. So sollst du erkennen, dass die Erde dem Herrn allein gehört. 30Aber ich weiß: Du und deine Hofbeamten, ihr habt immer noch keine Ehrfurcht vor Gott, dem Herrn

31Das Unwetter hatte Flachs und Gerste vernichtet, denn die Gerste stand in Ähren, und der Flachs blühte. 32Aber Weizen und Dinkel blieben unbeschädigt, weil sie später gesät und geerntet werden.

33Mose verließ den Pharao, ging zur Stadt hinaus und betete dort mit erhobenen Händen zum Herrn. Da hörten Regen, Donner und Hagel auf. 34-35Als der Pharao sah, dass das Unwetter vorüber war, änderte er seinen Entschluss und blieb starrsinnig, ebenso seine Beamten. Er weigerte sich, die Israeliten ziehen zu lassen, und lud so weiter Schuld auf sich. Genau so hatte es Mose im Auftrag des Herrn vorausgesagt.