Dieu est fidèle105 Pour les v. 1-15, voir 1 Ch 16.8-22.
1Louez l’Eternel, ╵et faites appel à lui !
Publiez parmi les peuples ╵ses hauts faits !
2Chantez à sa gloire, ╵et célébrez-le ╵en musique !
Racontez sans cesse ╵toutes ses merveilles !
3Soyez fiers de lui, ╵car il est très saint !
Que le cœur de ceux ╵qui sont attachés à l’Eternel ╵soit rempli de joie !
4Tournez-vous vers l’Eternel ! ╵Faites appel à sa force !
Aspirez à vivre ╵constamment en sa présence !
5Souvenez-vous des merveilles ╵qu’il a accomplies !
Rappelez-vous ses prodiges ╵et les jugements ╵qu’il a prononcés,
6vous, les descendants ╵d’Abraham, son serviteur,
vous, descendants de Jacob, ╵vous qu’il a choisis !
7Notre Dieu, c’est l’Eternel,
sur toute la terre ╵s’exercent ses jugements.
8Il se souvient pour toujours ╵de son alliance,
de ce qu’il a donné sa parole ╵pour mille générations105.8 Voir Dt 7.9. :
9il a conclu un traité ╵avec Abraham,
et l’a confirmé ╵par serment à Isaac105.9 Voir Gn 12.7 ; 17.8 ; 22.16-17 ; 26.3..
10Il l’a confirmé ╵à Jacob ╵en en faisant une loi,
et, pour Israël, ╵une alliance pour toujours.
11Il a déclaré : ╵« Je te donnerai ╵le pays de Canaan,
ce sera la part ╵que vous allez posséder105.11 Pour les v. 10-11, voir Gn 28.13-15.. »
12Ils n’étaient alors ╵qu’un très petit nombre,
une poignée d’immigrants105.12 Voir Gn 34.30 ; Dt 7.7 ; 26.5.,
13allant çà et là, ╵d’une peuplade à une autre,
d’un royaume vers un autre peuple.
14Mais Dieu ne laissa personne ╵les persécuter ;
il réprimanda des rois à leur sujet :
15« Ne maltraitez pas ╵ceux qui me sont consacrés
et ne faites pas de mal ╵à ceux qui sont mes prophètes105.15 Pour les v. 14-15, voir Gn 12.17 ; 20.3-7. ! »
16Il fit venir la famine ╵sur tout le pays,
les privant de pain105.16 Voir Gn 41.53-57..
17Il envoya devant eux un homme :
Joseph, vendu comme esclave105.17 Voir Gn 37.28 ; 45.5..
18On chargea ses pieds de chaînes,
son cou d’un carcan de fer105.18 Voir Gn 39.20.
19jusqu’au jour où s’accomplit ╵ce que Joseph avait annoncé.
Alors la parole ╵prononcée par l’Eternel ╵montra qu’il avait raison105.19 Voir Gn 37.6-10. :
20le roi ordonna ╵de le délier ;
le dominateur des peuples ╵le fit relâcher105.20 Voir Gn 41.14.
21et il l’établit seigneur sur son royaume,
il le nomma gouverneur ╵de tous ses domaines105.21 Voir Gn 41.39-41.
22pour donner ses instructions à ses ministres ╵comme il le jugerait bon,
pour enseigner la sagesse ╵à ses conseillers.
23Puis Israël se rendit ╵en Egypte,
Jacob émigra ╵au pays de Cham105.23 Voir Gn 46.6 ; 47.11..
24Dieu rendit son peuple ╵très fécond,
plus puissant ╵que ses ennemis.
25Il changea les dispositions de ceux-ci, ╵qui se mirent à haïr son peuple,
à préparer le malheur ╵de ses serviteurs105.25 Pour les v. 24-25, voir Ex 1.7-14..
26Alors il leur envoya ╵Moïse, son serviteur,
Aaron qu’il avait choisi105.26 Voir Ex 3.1-4, 17..
27En Egypte, ils accomplirent ╵sur son ordre des miracles
et de grands prodiges ╵au pays de Cham.
28Il envoya les ténèbres ╵qui couvrirent le pays105.28 Voir Ex 10.21-29.,
et les Egyptiens cessèrent ╵de résister à ses ordres105.28 Voir Ex 11.1-2. L’ancienne version grecque et la syriaque portent : avaient résisté à ses ordres..
29Il changea leurs eaux en sang
et fit mourir leurs poissons105.29 Voir Ex 7.14-25..
30Il fit grouiller de grenouilles ╵le pays entier
jusqu’aux chambres de leur roi105.30 Voir Ex 7.26 à 8.11..
31Sur un ordre de sa part, ╵parurent des mouches venimeuses,
les moustiques envahirent ╵le pays entier105.31 Voir Ex 8.12-28..
32Au lieu de la pluie, ╵il leur envoya la grêle
et il fit tomber la foudre ╵sur tout leur pays.
33Il frappa ╵leurs vignes et leurs figuiers
et brisa les arbres ╵de leur territoire105.33 Voir Ex 9.13-35..
34Sur un ordre de sa part, ╵d’innombrables sauterelles
et des criquets arrivèrent
35pour dévorer toute l’herbe ╵à travers tout le pays,
et tous les produits ╵de leur terre105.35 Voir Ex 10.1-20..
36Puis il fit mourir ╵tous les fils aînés dans leur pays,
premiers fruits de leur vigueur virile105.36 Voir Ex 12.29-30.,
37et il fit sortir les siens ╵avec de l’argent, de l’or105.37 Voir Ex 12.35-36.,
sans qu’aucun trébuche ╵parmi ses tribus.
38Les Egyptiens se réjouirent ╵de les voir partir,
car devant ce peuple, ╵ils étaient terrorisés105.38 Voir Ex 12.33 ; 15.16..
39Il étendit la nuée ╵comme un rideau protecteur,
et il fit briller un feu ╵pour les éclairer la nuit105.39 Voir Ex 13.21-22 ; 14.19-20..
40Parce qu’ils le demandèrent, ╵il leur envoya des cailles
et les rassasia ╵du pain qui venait du ciel105.40 Voir Ex 16.13-18..
41Il fendit la roche, ╵et l’eau en jaillit.
A travers la steppe aride, ╵elle coula comme un fleuve105.41 Voir Ex 17.1-7 ; Nb 20.2-13.,
42car il se souvint ╵d’Abraham, son serviteur,
et de la promesse sainte ╵qu’il lui avait faite105.42 Voir Gn 15.13-14 ; Ex 2.24..
43Il fit sortir du pays ╵son peuple dans l’allégresse
et ceux qu’il avait choisis ╵avec des cris de triomphe.
44Il leur a donné les terres ╵occupées par d’autres peuples
et les a fait profiter ╵du travail que ces populations ╵avaient accompli105.44 Voir Jos 11.16-23.,
45pour qu’ils obéissent ╵à ce qu’il avait prescrit
et qu’ils respectent ses lois.
Louez l’Eternel !
Salmo 105
Ang Dios at ang Kanyang mga Mamamayan
(1 Cro. 16:8-22)
1Pasalamatan nʼyo ang Panginoon.
Sambahin nʼyo siya!
Ihayag sa mga tao ang kanyang mga ginawa.
2Awitan nʼyo siya ng mga papuri;
ihayag ang lahat ng kamangha-mangha niyang mga gawa.
3Purihin nʼyo ang kanyang banal na pangalan.
Magalak kayo, kayong mga lumalapit sa Panginoon.
4Magtiwala kayo sa Panginoon,
at sa kanyang kalakasan.
Palagi kayong dumulog sa kanya.
5-6Kayong mga lahi ni Abraham na lingkod ng Dios,
at mga lahi rin ni Jacob na kanyang hinirang,
alalahanin ninyo ang kahanga-hanga niyang mga gawa, mga himala, at ang kanyang paghatol.
7Siya ang Panginoon na ating Dios,
siya ang humahatol sa buong mundo.
8Hindi siya makakalimot sa kanyang pangako kailanman – ang kanyang pangako para sa maraming salinlahi
9– ang pangako niya kay Abraham, gayon din kay Isaac.
10Ipinagpatuloy niya ang kasunduang ito kay Jacob,
at magpapatuloy ito magpakailanman.
11Sinabi niya sa bawat isa sa kanila,
“Ibibigay ko sa iyo ang lupain ng Canaan bilang pamana ko sa iyo at sa iyong mga angkan.”
12Noon ay iilan pa lang ang mga mamamayan ng Dios,
at mga dayuhan pa lang sila sa lupain ng Canaan.
13Nagpalipat-lipat sila sa mga bansa at mga kaharian.
14Ngunit hindi pinahintulutan ng Dios na apihin sila.
Para maproteksyunan sila, sinaway niya ang mga hari na kumakalaban sa kanila.
15Sinabi niya,
“Huwag ninyong galawin ang hinirang kong mga lingkod,
huwag ninyong saktan ang aking mga propeta.”
16Nagpadala ang Dios ng taggutom sa lupain ng Canaan.
Kinuha niyang lahat ang kanilang pagkain.
17Ngunit pinauna na niya si Jose sa Egipto upang silaʼy tulungan.
Ipinagbili siya roon upang maging alipin.
18Kinadenahan ang kanyang mga paa at nilagyan ng bakal ang kanyang leeg,
19hanggang sa nangyari ang kanyang propesiya.
Ang mga sinabi ng Panginoon na naganap sa kanya ay nagpatunay na siyaʼy matuwid.
20Pinalaya siya ng hari ng Egipto na namamahala sa maraming tao,
21at ginawa siyang tagapamahala ng kanyang palasyo at mga ari-arian.
22Bilang tagapamahala, may kapangyarihan siyang turuan ang mga pinuno sa nasasakupan ng hari pati ang kanyang mga tagapayo.
23Pagkatapos, pumunta si Jacob at ang kanyang pamilya sa Egipto, na lupain ng mga lahi ni Ham,
at doon sila nanirahan bilang dayuhan.
24Pinarami ng Panginoon ang kanyang mga mamamayan,
at naging makapangyarihan kaysa sa mga Egipcio na kanilang kaaway.
25Pinahintulutan ng Panginoon na galitin at lokohin ng mga Egipcio ang mga mamamayan na kanyang lingkod.
26Sinugo niya si Moises na kanyang lingkod at si Aaron na kanyang hinirang.
27Ipinakita nila sa lupain ng mga lahi ni Ham ang mga himala na ginawa ng Dios.
28Pinadilim ng Dios ang lupain ng Egipto,
ngunit sumuway pa rin sila sa kanyang mga utos.
29Ginawa niyang dugo ang kanilang mga tubig,
kaya namatay ang kanilang mga isda.
30Napuno ng palaka ang kanilang lupain, at pinasok pati ang mga silid ng kanilang mga pinuno.
31Nag-utos ang Dios, at dumating sa kanilang lupain ang napakaraming niknik at langaw.
32Sa halip na ulan ang ibinigay sa kanilang lupain, yelo ang bumagsak na may kasamang mga kidlat.
33Sinira niya ang tanim nilang mga ubas, mga puno ng igos,
at iba pang mga punongkahoy.
34Sa kanyang utos, dumating ang mga balang na hindi mabilang.
35At kinaing lahat ang kanilang mga tanim, pati ang mga bunga nito.
36Pinatay ng Dios ang lahat nilang panganay na lalaki.
37Pagkatapos nito, pinalabas niya ang mga taga-Israel sa lupain ng Egipto na wala ni isa mang napahamak,
at may dala pa silang mga pilak at ginto.
At sa kanilaʼy wala ni isa mang napahamak.
38Natuwa ang mga Egipcio nang umalis ang mga taga-Israel, dahil takot sila sa kanila.
39Sa kanilang paglalakbay, naglagay ang Dios ng ulap na lililim sa kanila sa init ng araw at kung gabiʼy apoy naman upang magbigay sa kanila ng liwanag.
40Ang mga taoʼy humingi ng makakain,
at pinadalhan sila ng Dios ng mga pugo,
at binusog niya sila ng pagkaing mula sa langit.
41Pinabitak niya ang bato at bumukal ang tubig.
Umagos ito na parang ilog sa tuyong lupa.
42Ang lahat ng ito ay ginawa ng Dios dahil hindi niya kinalimutan ang kanyang pangako kay Abraham na kanyang lingkod.
43Pinalabas niya sa Egipto ang kanyang mga mamamayan na masayang-masaya at sumisigaw sa kagalakan.
44Ibinigay niya sa kanila ang mga lupain ng ibang bansa;
ipinamana sa kanila ang pinaghirapan ng iba.
45Ginawa ito ng Dios
upang sundin nila ang kanyang mga tuntunin at kautusan.
Purihin ang Panginoon!
