Troisième élégie : l’espoir malgré la détresse
Profonde détresse du prophète
1Moi, je suis l’homme ╵qui a vu l’affliction
sous les coups du bâton ╵de sa colère.
2Il3.2 C’est-à-dire Dieu que Jérémie ne veut pas nommer (voir v. 18). m’a mené ╵et il m’a fait marcher
dans des ténèbres ╵sans aucune lumière.
3C’est contre moi ╵qu’à longueur de journée
il tourne et retourne sa main.
4Il a usé ma chair, ma peau,
il a brisé mes os.
5Il a dressé contre moi3.5 Lors des sièges, l’assaillant dressait des terrasses, des sortes de contre-remparts contre les remparts de la ville pour pouvoir y pénétrer. des remparts
pour m’assiéger d’amertume et de peine.
6Il m’a fait habiter ╵dans des lieux ténébreux
comme ceux qui sont morts ╵depuis longtemps.
7Il m’a enclos d’un mur ╵afin que je ne sorte pas,
il m’a chargé ╵de lourdes chaînes.
8J’ai beau crier et implorer,
il n’écoute pas ma prière.
9Il a barré tous mes chemins ╵avec d’énormes pierres,
il rend ma route impraticable.
10Il m’a épié ╵comme un ours aux aguets
ou comme un lion ╵tapi dans sa cachette.
11Il m’a fait sortir du chemin, ╵il m’a mis en pièces,
et il m’a transformé ╵en une terre dévastée.
12Il a bandé son arc,
et il m’a pris pour cible.
13Il m’a percé les reins avec les flèches
tirées de son carquois.
14Je suis devenu la risée ╵de tout mon peuple3.14 Selon le texte hébreu traditionnel. De nombreux manuscrits hébreux et la version syriaque ont : tous les peuples.
et le sujet de ses chansons, ╵à longueur de journée3.14 Voir Jr 20.7..
15Il m’a gavé d’herbes amères
et il m’a abreuvé d’absinthe.
16Il m’a brisé les dents ╵sur du gravier ;
il m’a couvert de cendre.
17Tu m’as banni loin de la paix,
je ne sais plus ╵quel goût a le bonheur.
18Alors j’ai dit : ╵C’en est fini ╵de tout mon avenir3.18 Autre traduction : de ma splendeur. :
je n’espère plus rien ╵de l’Eternel.
L’Eternel est ma part
19Oh ! souviens-toi ╵de mon humiliation ╵et de ma vie errante,
du poison, de l’absinthe ╵dont je suis abreuvé !
20Sans cesse, ╵je m’en souviens,
et j’en suis abattu.
21Mais voici la pensée ╵que je me rappelle à moi-même,
la raison pour laquelle ╵j’aurai de l’espérance :
22non, les bontés de l’Eternel ╵ne sont pas à leur terme
et ses tendresses ╵ne sont pas épuisées.
23Chaque matin, ╵elles se renouvellent.
Oui, ta fidélité est grande !
24J’ai dit : L’Eternel est mon bien,
c’est pourquoi je compte sur lui.
25L’Eternel est plein de bonté ╵pour ceux qui ont confiance en lui,
pour ceux qui se tournent vers lui.
26Il est bon d’attendre en silence
la délivrance ╵que l’Eternel opérera.
27C’est une bonne chose,
pour l’homme, de porter ╵le joug dans sa jeunesse.
28Qu’il se tienne à l’écart ╵et garde le silence
quand l’Eternel le lui impose !
29Et qu’il s’incline, ╵le visage dans la poussière :
peut-être y a-t-il un espoir…
30Qu’il présente la joue ╵à celui qui le frappe3.30 Voir Mt 5.39.,
qu’il se rassasie de mépris !
31Car le Seigneur
ne le rejettera pas pour toujours.
32Mais s’il afflige, ╵il aura aussi compassion
selon son grand amour.
33Ce n’est pas par plaisir ╵qu’il humilie
et qu’il afflige les humains.
34Lorsque l’on foule aux pieds
tous les prisonniers du pays3.34 Comme l’ont fait les Babyloniens à Jérusalem en 587 av. J.-C.,
35lorsque l’on viole ╵le droit d’un homme
sous les yeux mêmes du Très-Haut,
36et lorsque l’on opprime ╵quelqu’un dans son procès,
le Seigneur ne le voit-il pas ?
37Qui donc n’a qu’à parler ╵pour qu’une chose soit3.37 Voir Ps 33.9.,
quand le Seigneur ╵ne l’a pas ordonné ?
38Par sa parole, le Très-Haut ╵ne suscite-t-il pas
et le malheur et le bonheur ?
39Pourquoi l’homme se plaindrait-il ╵alors qu’il reste en vie ?
Que chacun se plaigne de ses péchés3.39 Autre traduction : alors qu’il reste en vie malgré ses péchés ?.
Revenons à l’Eternel !
40Considérons notre conduite ╵et examinons-la,
puis revenons à l’Eternel.
41Tournons notre cœur, élevons nos mains
vers Dieu qui est au ciel.
42Nous, nous avons péché ╵et nous nous sommes révoltés.
Tu ne nous as pas pardonné :
43tu t’es drapé dans ta colère, ╵tu nous as poursuivis,
tu as massacré sans pitié.
44Tu t’es couvert d’une nuée
pour que notre prière ╵ne parvienne pas jusqu’à toi.
45Tu as fait de nous un rebut ╵et un déchet,
parmi les peuples,
46et tous nos ennemis
ouvrent la bouche contre nous.
47Nous avons en partage ╵l’effroi, la fosse,
la destruction, la ruine.
Pleurs et plaintes
48Je verse des torrents de larmes
à cause du désastre ╵qui a atteint ╵la communauté de mon peuple.
49Mes yeux pleurent sans cesse,
ils n’ont aucun répit
50jusqu’à ce qu’enfin l’Eternel,
du haut du ciel, regarde et voie.
51Je suis bien malheureux
à la vue de ce qui arrive ╵aux filles de ma ville.
52Ils m’ont donné la chasse ╵comme à un passereau,
ceux qui sans cause sont mes ennemis.
53Ils m’ont mis dans une citerne ╵dans le but de m’ôter la vie,
ils m’ont jeté des pierres.
54L’eau montait plus haut que ma tête, ╵je me disais : Je suis perdu.
55Mais du fond de la fosse,
ô Eternel, ╵j’ai fait appel à toi,
56et tu m’as entendu.
Ne ferme pas l’oreille ╵à mes soupirs, ╵à mes cris de détresse !
Dieu répond
57Au jour où je t’ai invoqué, ╵tu es venu auprès de moi,
tu m’as dit : « N’aie pas peur ! »
58Seigneur, tu as plaidé ma cause,
tu m’as sauvé la vie.
59Tu as vu, Eternel, ╵les maux dont on m’accable :
fais-moi justice !
60Tu as été témoin ╵de leur soif de vengeance
et de leurs complots contre moi.
61Tu entends leurs outrages, ╵ô Eternel,
tu connais les complots ╵qu’ils forgent contre moi,
62leurs propos, leurs pensées
sont tournés contre moi ╵à longueur de journée.
63Regarde-les : ╵qu’ils s’assoient, qu’ils se lèvent,
moi, je suis le sujet ╵de leurs chansons.
64Tu les rétribueras, ╵ô Eternel,
selon ce qu’ils ont fait
65tu rendras leur cœur obstiné
et tu les frapperas ╵de ta malédiction.
66Tu les harcèleras ╵dans ta colère ardente, ╵et tu les détruiras
de sous ton ciel, ╵ô Eternel.
1من كسی هستم كه از خشم و غضب خدا مصیبتها ديدهام. 2خدا مرا به اعماق تاريكی كشانده است. 3او بر ضد من برخاسته و دستش تمام روز بر من بلند است.
4او پوست بدنم را فرسوده و استخوانهايم را شكسته است. 5جان مرا با تلخی و مشقت پوشانده است. 6مرا مانند كسی كه سالهاست مرده، در تاريكی نشانده است.
7با زنجيرهای سنگين مرا بسته و دورم را حصار كشيده است تا نتوانم فرار كنم. 8فرياد برمیآورم و كمک میطلبم، ولی او به دادم نمیرسد. 9با ديوارهای سنگی راه مرا بسته است و طريق مرا پر پيچ و خم نموده است.
10او در كمين من نشست و مانند شير بر من هجوم آورد؛ 11مرا به ميان بيشه كشانيد و پارهپارهام كرد و تنها و بیكس رهايم ساخت. 12او كمانش را كشيد و مرا هدف قرار داد، 13و تيرهايش به اعماق قلبم فرو رفت.
14مردم تمام روز به من میخندند و مرا مسخره میكنند.
15او زندگی را به كامم تلخ كرده است. 16صورتم را به خاک ماليده است و دهانم را از سنگريزه پر كرده و دندانهايم را شكسته است. 17سلامتی و خوشبختی از من رخت بربسته است. 18رمق و اميدی برايم نمانده، زيرا خداوند مرا ترک گفته است. 19وقتی مصيبت و سرگردانی خود را به ياد میآورم، جانم تلخ میگردد. 20بلی، آنها را دائم به ياد میآورم و وجودم پريشان میشود.
21اما نور اميدی بر قلبم میتابد، وقتی به ياد میآورم كه 22رحمت خداوند بیزوال است. آری، به سبب محبت اوست كه ما تلف نشدهايم. 23وفاداری خدا عظيم است و رحمت او هر صبح بر ما میتابد. 24به خود میگويم: «من فقط خداوند را دارم، پس به او اميد خواهم بست.» 25خداوند برای كسانی كه به او توكل دارند و او را میطلبند نيكوست. 26پس خوبست كه چشم اميدمان به او باشد و با صبر منتظر باشيم تا خداوند ما را نجات دهد. 27خوبست انسان در جوانی بياموزد كه سختيها را تحمل كند. 28هنگامی كه او دچار مصيبت میگردد بهتر آنست كه در سكوت و تنهايی بنشيند 29و در برابر خداوند سر تعظيم فرود آورد، زيرا ممكن است اميدی باشد. 30وقتی او را میزنند و اهانت میكنند خوبست آنها را تحمل كند، 31زيرا خداوند تا ابد او را ترک نخواهد كرد. 32هر چند خدا كسی را اندوهگين كند، اما رحمتش شامل حال او خواهد شد، زيرا محبت او عظيم است. 33او از آزردن و غمگين ساختن انسان خشنود نمیگردد.
34هنگامی كه ستمديدگان جهان زير پا له میشوند، 35و زمانی كه حق انسانی كه خدای متعال آن را به وی داده است، پايمال میگردد، 36و هنگامی كه مظلومی در دادگاه محكوم میشود، آيا خداوند اينها را نمیبيند؟ 37آيا بدون اجازهٔ خداوند هيچ امری واقع میشود؟ 38آيا هم مصيبت و هم بركت از جانب خدای متعال نازل نمیشود؟
39پس چرا وقتی ما انسانهای فانی به سبب گناهانمان تنبيه میشويم، گله و شكايت میكنيم؟ 40به جای گله و شكايت بياييد كردار خود را بسنجيم و به سوی خداوند بازگرديم. 41بياييد قلبهای خود را برای خدايی كه در آسمان است بگشاييم و دستهای خود را به سوی او برافرازيم. 42زيرا ما گناه كردهايم و نسبت به او ياغی شدهايم و او اين شرارت ما را فراموش نكرده است.
43ای خدا، تو به هنگام غضب خود ما را تعقيب نموده و هلاک كردهای و رحم ننمودهای. 44خود را با ابر پوشانيدهای تا دعاهای ما به حضور تو نرسد. 45ما را مثل خاكروبه و زباله به ميان قومها انداختهای. 46تمام دشمنانمان به ما توهين میكنند. 47خرابی و نابودی دامنگير ما شده و در ترس و خطر زندگی میكنيم.
48-49به سبب نابودی قومم، روز و شب سيل اشک از چشمانم جاريست. آنقدر خواهم گريست 50تا خداوند از آسمان نظر كند و پاسخ دهد! 51هنگامی كه میبينم چه بر سر دختران جوان اورشليم آمده است، دلم از اندوه پر میشود.
52كسانی كه هرگز آزارشان نداده بودم، دشمن من شدند و مرا همچون پرندهای به دام انداختند. 53آنها مرا در چاه افكندند و سر چاه را با سنگ پوشاندند. 54آب از سرم گذشت و فكر كردم مرگم حتمی است. 55اما ای خداوند، وقتی از عمق چاه نام تو را خواندم 56صدايم را شنيدی و به نالههايم توجه كردی. 57آری، هنگامی كه تو را خواندم به كمكم آمدی و گفتی: «نترس!»
58ای خداوند، تو به دادم رسيدی و جانم را از مرگ رهايی بخشيدی. 59ای خداوند، تو ظلمی را كه به من كردهاند ديدهای، پس داوری كن و داد مرا بستان. 60ديدهای كه چگونه ايشان دشمن من شده و توطئهها بر ضد من چيدهاند. 61ای خداوند، تو شنيدهای كه چگونه به من اهانت كرده و عليه من نقشه كشيدهاند. 62تو از تمام آنچه كه مخالفانم هر روز درباره من میگويند و نقشههايی كه میكشند باخبری. 63ببين چگونه میخندند و شب و روز مرا مسخره میكنند.
64ای خداوند، ايشان را به سزای اعمالشان برسان. 65ايشان را لعنت كن تا غم و تاريكی وجودشان را فرا گيرد. 66با خشم و غضب آنها را تعقيب كن و از روی زمين محو و نابود گردان.
