Quatrième élégie : la déchéance de Sion
Le peuple est brisé
1Comment4.1 Autre traduction : hélas ! ! L’or s’est terni !
L’or pur s’est altéré !
Les pierres saintes4.1 Selon certains, des pierres précieuses qui avaient fait partie du trésor du Temple. Pour d’autres, un symbole du peuple de Dieu (voir v. 2). ╵ont été dispersées
à tous les coins de rues !
2Comment se fait-il donc ╵que les précieux fils de Sion
estimés comme de l’or fin
soient maintenant considérés ╵comme des pots d’argile,
ouvrages d’un potier4.2 Voir Jr 18 et 19. ?
3Regardez les chacals : ╵voyez comment les mères
allaitent leurs petits ╵en tendant leur mamelle.
La communauté de mon peuple ╵est devenue aussi cruelle
que les autruches du désert4.3 Sur l’autruche cruelle, voir Jb 39.14-16..
4La langue du bébé
s’attache à son palais, ╵tellement il a soif.
Les tout petits enfants ╵réclament quelque nourriture
et nul ne leur en donne.
5Ceux qui, auparavant, ╵mangeaient des mets exquis,
expirent dans les rues,
et ceux qui ont été ╵élevés dans la pourpre
se couchent maintenant ╵sur un tas de fumier.
6La communauté de mon peuple ╵a commis un péché
plus grand que celui de Sodome4.6 Sur Sodome, voir Gn 19.24-25 et Jr 23.14 ; 49.18 ; 50.40.
qui a été anéantie ╵en un instant,
et sans qu’un homme ╵porte la main contre elle4.6 Autre traduction : sans que quelqu’un se donne la peine de la secourir..
7Les princes de Sion, ╵ils étaient plus purs que la neige
et plus blancs que du lait,
leurs corps étaient vermeils ╵bien plus que le corail,
leurs veines de saphir.
8Leur aspect est plus sombre, ╵à présent, que la suie,
nul ne les reconnaît ╵maintenant dans les rues.
La peau leur colle aux os,
elle est devenue sèche ╵comme du bois.
9Les victimes du glaive ╵sont plus heureuses
que les victimes ╵de la famine :
celles-ci dépérissent, ╵tenaillées par la faim,
car les produits des champs ╵leur font défaut.
10De tendres femmes, ╵de leurs mains ont fait cuire
la chair de leurs enfants
pour s’en nourrir,
à cause du désastre ╵qui a atteint ╵la communauté de mon peuple4.10 Voir 2 R 6.28-29..
Le juste jugement de Dieu
11L’Eternel a assouvi son courroux.
Oui, il a déversé ╵son ardente colère,
il a allumé un feu dans Sion
qui en a consumé les fondations.
12Aucun roi de la terre
ni aucun habitant du monde ╵n’a cru que l’adversaire,
que l’ennemi, ╵pourrait franchir
les portes de Jérusalem.
13Cela est arrivé ╵à cause des péchés ╵de ses prophètes
et des fautes des prêtres
qui répandaient au milieu d’elle
le sang des justes.
14Mais maintenant, ╵ils errent dans les rues ╵tout comme des aveugles,
ils sont souillés de sang
si bien que l’on ne peut
toucher leurs vêtements.
15« Allez-vous en, impurs, ╵voilà ce qu’on leur crie.
Hors d’ici, hors d’ici, ╵et ne nous touchez pas ! »
Et lorsqu’ils fuient ainsi ╵en errant çà et là, ╵les gens des autres peuples disent :
« Qu’ils ne restent pas en ce lieu4.15 Voir Lv 13.45. ! »
16L’Eternel en personne ╵les a disséminés,
il ne veut plus les voir.
On n’a pas respecté les prêtres
ni eu d’égards ╵pour les responsables du peuple4.16 Autre traduction : les vieillards..
L’heure de l’abandon
17Nos yeux se consument encore
dans l’attente d’une aide, ╵mais c’est en vain.
De nos postes de guet ╵nous attendions une nation
qui ne nous a pas secourus4.17 Probablement l’Egypte (voir Jr 29.16 ; 37.5-10)..
18Nos ennemis épient ╵la trace de nos pas,
et nous ne pouvons plus ╵circuler dans nos rues,
notre fin est prochaine, ╵nos jours sont à leur terme.
Oui, notre fin arrive.
19Ceux qui nous poursuivaient ╵ont été plus rapides
que l’aigle dans le ciel.
Ils nous ont pourchassés ╵avec acharnement ╵sur les montagnes,
ils se sont embusqués ╵contre nous au désert.
20Le roi qui de la part de l’Eternel ╵avait reçu l’onction4.20 Il s’agit de Sédécias (2 R 25.1-6 ; Jr 39.4-7 ; 52.6-11)., ╵et dont dépendait notre vie,
a été capturé ╵grâce à leurs pièges,
alors que nous disions :
« Nous vivrons sous sa protection ╵au milieu des nations. »
21Tu peux être ravie, ╵communauté d’Edom, ╵et exulter4.21 Lorsque Jérusalem est tombée, les Edomites ont participé à son pillage (Ez 25.12-14).,
toi qui habites ╵au pays d’Outs4.21 Outs: pays à l’est du Jourdain, peut-être Edom, au sud-est de la mer Morte (Gn 36.28 ; voir Jb 1.1 et note). :
à toi aussi, ╵on passera la coupe,
tu seras enivrée ╵et tu te mettras toute nue.
22Ton châtiment aura sa fin, ╵ô communauté de Sion,
Dieu ne te déportera plus.
Communauté d’Edom, ╵il te fera payer tes fautes,
et il fera paraître ╵tes péchés au grand jour.
1-2جوانان اورشليم كه زمانی همچون طلای ناب و سنگهای قيمتی، پرارزش بودند، اينک درخشندگی خود را از دست داده، مانند ظروف گلی، بی‌ارزش شده‌اند و در كوچه‌ها افتاده‌اند. 3حتی شغالها به بچه‌های خود شير می‌دهند، اما قوم من، بنی‌اسرائيل مانند شترمرغ، بی‌رحم شده و بچه‌های خود را ترک كرده است. 4زبان كودكان شيرخواره از تشنگی به كامشان چسبيده است؛ بچه‌ها نان می‌خواهند، اما كسی نيست كه به ايشان نان بدهد. 5آنانی كه زمانی خوراک لذيذ می‌خوردند، اينک در كوچه‌ها گدايی می‌كنند. كسانی كه در ناز و نعمت بزرگ شده‌اند، اكنون در ميان زباله‌ها دنبال خوراک می‌گردند. 6مجازات قوم من از مجازات اهالی سدوم نيز سنگينتر است. اهالی سدوم در يک لحظه نابود شدند و به دست انسان اسير نگشتند.
7بدن شاهزادگان ما از برف پاكتر و از شير سفيدتر بود و صورتشان مانند لعل، گلگون و مثل ياقوت، درخشان بود؛ 8اما اينک چهره‌شان سياه‌تر از دوده شده است و كسی نمی‌تواند آنها را بشناسد. پوستشان به استخوانهايشان چسبيده و مثل چوب، خشک شده است. 9كسانی كه با شمشير كشته شدند، خوشبخت‌تر از كسانی هستند كه در اثر فقدان محصول، به تدریج از گرسنگی از بين می‌روند. 10در زمان محاصرهٔ شهر، مادران مهربان از فشار گرسنگی، بچه‌هايشان را با دستهای خود پختند و خوردند.
11خداوند خشم خود را به شدت تمام بر ما ريخت و در اورشليم چنان آتشی بر پا كرد كه بنياد آن را سوزانيد. 12از پادشاهان و مردم دنيا هيچكس باور نمی‌كرد كه دشمن بتواند وارد دروازه‌های اورشليم بشود. 13اما چنين شد، زيرا انبیا گناه كرده بودند و كاهنان خون بی‌گناهان را در شهر ريخته بودند. 14اين اشخاص اينک كورمال كورمال در كوچه‌ها راه می‌روند و كسی به آنها نزديک نمی‌شود، زيرا به خون بی‌گناهان آلوده هستند. 15مردم فرياد كرده به ايشان می‌گويند: «دور شويد! به ما دست نزنيد، چون نجس هستيد!» پس سرگردان شده، از سرزمينی به سرزمين ديگر می‌روند ولی هيچ مملكتی به ايشان جا نمی‌دهد. 16خود خداوند ايشان را اينچنين سرگردان كرده است و ديگر به ايشان توجه نمی‌كند. كاهنان و بزرگان عزت و احترام خود را از دست داده‌اند.
17از برجهای دیدبانی خود نگريستيم تا از قوم همپيمان ما كمكی برسد، ولی انتظار ما بيهوده بود؛ چشمان ما از انتظار تار شد اما آنها به ياری ما نيامدند. 18دشمنان چنان عرصه را بر ما تنگ كرده بودند كه حتی نمی‌توانستيم در كوچه‌ها راه برويم. اميدی برای ما نمانده بود و نابودی ما نزديک بود. 19آنها از عقاب نيز تيزروتر بودند. به کوهها فرار كرديم، اما ما را پيدا كردند؛ به صحرا پناه برديم ولی در آنجا نيز در كمين ما نشسته بودند.
20پادشاه برگزيدهٔ خداوند كه حافظ جان ما بود، در دام ايشان گرفتار شد، كسی كه گمان می‌كرديم زير سايه‌اش می‌توانيم از گزند دشمنان در امان باشيم!
21ای اهالی ادوم و عوص4:21 منظور از «اهالی ادوم و عوص» دشمنان اسرائيل می‌باشد.، تا می‌توانيد شادی كنيد! چون ديگر وقت شادی نخواهيد داشت چرا كه شما نيز طعم غضب خدا را خواهيد چشيد و خوار خواهيد شد.
22ای اورشليم، دوران تبعيد تو بزودی تمام خواهد شد، زيرا تو جزای گناه خود را داده‌ای. ولی ای ادوم، خدا گناه تو را برملا ساخته، تو را مجازات خواهد كرد.
