Un peuple de menteurs
1Oh ! que n’ai-je, au désert, ╵un gîte de nomades !
Je quitterais mon peuple ╵et je m’en irais loin de lui,
car ce sont tous des adultères,
une bande de traîtres !
2Leur langue est comme un arc tendu
décochant le mensonge,
ce n’est pas pour la vérité9.2 Autre traduction : par la vérité.
qu’ils dominent dans le pays,
ils font méfait après méfait
et ils ne me connaissent pas,
l’Eternel le déclare.
3Que chacun se méfie ╵de son prochain
et ne vous fiez pas ╵à votre parenté ;
car chacun s’applique à tromper ╵les membres de sa parenté.
Chacun s’en va ╵en répandant des calomnies, ╵au sujet de son compagnon.
4Chacun se joue de son prochain.
Plus de paroles vraies !
Ils exercent leur langue ╵à dire des mensonges.
Ils s’épuisent par leurs péchés.
5Tu vis au milieu de la tromperie.
Parce qu’ils sont trompeurs, ╵ils refusent de me connaître,
l’Eternel le déclare.
6C’est pourquoi, ainsi parle ╵le Seigneur des armées célestes :
Voici : je vais les fondre ╵au creuset de l’épreuve
car que ferais-je d’autre ╵avec la communauté de mon peuple9.6 avec la communauté de mon peuple. L’ancienne version grecque et la version syriaque ont ici un mot en plus : devant la méchanceté de la communauté de mon peuple. ?
7Leur langue est une flèche ╵semant la mort,
ils ont le mensonge à la bouche,
et l’on parle de paix ╵à son prochain,
alors que, dans le cœur, ╵on lui prépare un piège.
8N’interviendrais-je pas ╵contre ces gens pour tout cela ?
demande l’Eternel.
Et ne ferais-je pas payer ╵un pareil peuple ?
Pleurs et gémissements
9Je ferai retentir ╵pleurs et gémissements
à cause des montagnes,
et des lamentations
pour les prés de la steppe,
car ils sont tous brûlés :
plus personne n’y passe
et l’on n’y entend plus ╵les cris des animaux :
ni des oiseaux, ni du bétail.
Tous, ils ont pris la fuite, ╵ils sont partis.
10Je ferai de Jérusalem ╵un monceau de décombres,
un gîte de chacals ;
des villes de Juda, ╵je ferai une terre dévastée,
sans habitants.
11Quel est l’homme assez sage ╵pour comprendre cela ?
Si l’Eternel lui a parlé, ╵qu’il nous répète ses propos !
Et qu’il nous dise ╵pourquoi ce pays est détruit,
brûlé comme un désert ╵où personne ne passe ?
12L’Eternel déclare : Tout cela leur arrive parce qu’ils ont abandonné ma Loi que j’avais placée devant eux, et ils ne m’ont pas écouté ; ils n’ont pas obéi à ma loi. 13Mais ils se sont conduits selon les penchants de leur cœur obstiné et ils se sont attachés aux Baals que leurs pères leur ont fait connaître. 14Voilà pourquoi le Seigneur des armées célestes, le Dieu d’Israël, le déclare : Je vais faire avaler de l’absinthe à ce peuple et je lui ferai boire des eaux empoisonnées ; 15je les disperserai au milieu de peuples étrangers qu’ils n’ont pas connus, ni eux, ni leurs ancêtres, et j’enverrai contre eux l’épée pour les frapper et les exterminer.
Pleurs sur Jérusalem
16Voici ce que déclare ╵le Seigneur des armées célestes :
Considérez ces choses,
convoquez les pleureuses9.16 Femmes spécialisées dans l’art de pleurer, de se lamenter et d’exécuter des chants funèbres lors des cérémonies de deuil (voir v. 19 ; Ez 32.16 ; Am 5.16). C’est pour leurs propres funérailles que les Israélites doivent convoquer les pleureuses.
et faites-les venir,
envoyez appeler ╵celles qui sont habiles ╵à la lamentation
et qu’elles viennent !
17Oui, qu’elles se dépêchent ╵pour prononcer sur nous ╵leurs cris plaintifs
et que nos yeux fondent en larmes
et que les pleurs ruissellent ╵de nos paupières.
18Car une voix plaintive ╵s’élève de Sion :
Nous sommes dévastés !
Nous sommes dans la honte
car nous avons quitté notre pays,
et nos maisons ╵ont été abattues.
19O femmes, écoutez ╵la parole de l’Eternel !
Et ouvrez vos oreilles pour entendre ╵ce que sa bouche a dit.
Enseignez à vos filles ╵une complainte
et que chacune apprenne ╵à sa meilleure amie ╵une lamentation.
20« Oh ! la mort a surgi, ╵grimpant par nos fenêtres,
pour pénétrer ╵dans nos belles maisons
et faire disparaître ╵les enfants de la rue
et les jeunes des places. »
21Proclame-le : ╵Voici ce que déclare l’Eternel :
Les cadavres des hommes ╵tomberont sur le sol
et resteront par terre ╵comme du fumier dans les champs,
comme des gerbes ╵que les moissonneurs laissent
et que personne ne ramasse.
Vraie et fausse sagesse
22L’Eternel dit ceci :
Que celui qui est sage ╵ne se glorifie pas ╵de sa sagesse ;
que celui qui est fort ╵ne se glorifie pas ╵de sa vigueur ;
que celui qui est riche ╵ne se glorifie pas ╵de sa richesse.
23Celui qui veut se glorifier, ╵qu’il se glorifie de ceci :
d’avoir l’intelligence ╵de me connaître,
moi qui suis l’Eternel9.23 Repris en 1 Co 1.31 ; 2 Co 10.17.,
qui agis avec bienveillance, ╵qui exerce le droit ╵et la justice sur la terre ;
car ce sont là ╵les choses qui me font plaisir,
l’Eternel le déclare.
24Or le temps vient, déclare l’Eternel, où moi j’interviendrai contre ceux qui sont circoncis seulement dans leur corps, 25contre les Egyptiens, les Judéens, les Edomites, les Ammonites, les Moabites et tous les habitants des abords du désert qui se rasent le haut des joues9.25 Pratique liée à l’idolâtrie, interdite aux Israélites (Lv 19.27 ; 21.5)., car tous ces peuples ne sont pas vraiment circoncis, et tout le peuple d’Israël a le cœur incirconcis.
1“Kung balon sana ng tubig ang aking ulo, at ang aking mga mata ay bukal ng luha, iiyak ako araw at gabi para sa mga kababayan kong pinatay. 2Kung mayroon lang sana akong matitirhan sa ilang para makalayo ako sa mga kababayan ko, dahil silang lahat ay nagtaksil na parang mga babaeng nangangalunya.”
3Sinabi ng Panginoon, “Lagi silang handang magsinungaling na parang pana na handa nang itudla. Kasinungalingan ang namamayani sa lupaing ito at hindi ang katotohanan. Malala na ang paggawa nila ng kasalanan at hindi nila ako kinikilala.
4“Mag-ingat kayo sa kapwa nʼyo at huwag kayong magtiwala sa mga kamag-anak nʼyo, dahil ang bawat isa ay mandaraya at naninira ng kapwa. 5Dinadaya ng bawat isa ang kapwa niya at wala ni isa ang nagsasalita ng katotohanan. Sanay na sa pagsisinungaling ang mga dila nila at pinapagod nila ang sarili nila sa paggawa ng kasalanan. 6Puro na lang pandaraya ang ginagawa nila, at dahil sa pandaraya ay ayaw na nila akong kilalanin. 7Kaya ako, ang Panginoong Makapangyarihan, ay nagsasabing dadalisayin ko sila na parang metal at susubukin ko sila. Ano pa ang maaari kong gawin sa kanila? 8Ang kanilang mga dila ay parang panang nakakamatay. Puro na lang pandaraya ang kanilang sinasabi. Nakikipag-usap sila nang mabuti sa kapwa nila pero sa puso nilaʼy masama ang binabalak nila. 9Hindi baʼt nararapat ko silang parusahan? Hindi ba dapat na paghigantihan ko ang bansang katulad nito? Ako, ang Panginoon, ang nagsasabi nito.”
10Sinabi ni Jeremias: Iiyak ako ng malakas para sa mga kabundukan at mananaghoy ako para sa mga pastulan. Dahil malungkot na ito at wala nang dumadaan. Hindi na marinig ang unga ng mga baka, at nag-alisan na ang mga ibon at mga hayop. 11Dahil sinabi ng Panginoon, “Wawasakin ko ang Jerusalem, at magiging tirahan ito ng mga asong-gubat.9:11 asong-gubat: sa Ingles, “jackal.” Gagawin kong parang ilang ang mga bayan ng Juda at wala nang titira rito.”
12Nagtanong ako sa Panginoon, “Sino pong marunong na tao ang makakaunawa sa mga pangyayaring ito? Kanino nʼyo po ipinaliwanag ang tungkol dito para maipaliwanag ito sa mga tao? Bakit po nawasak ang lupaing ito at naging parang ilang na hindi na dinadaanan?”
13Sumagot ang Panginoon, “Nangyari ito dahil hindi nila sinunod ang mga utos na ibinigay ko sa kanila. Hindi sila sumunod sa akin o sa mga utos ko. 14Sa halip, sinunod nila ang kapasyahan ng matigas nilang mga puso. Sumamba sila kay Baal, gaya ng itinuro sa kanila ng mga ninuno nila. 15Kaya ako, ang Panginoong Makapangyarihan, ang Dios ng Israel ay nagsabing pakakainin ko ang mga taong ito ng mapait na pagkain at paiinumin ng tubig na may lason. 16Ipapangalat ko sila sa mga bansang hindi nila kilala maging ng mga ninuno nila. Magpapadala ako ng hukbong sasalakay sa kanila para lubusan silang malipol.”
17Sinabi pa ng Panginoong Makapangyarihan, “Isipin nʼyo kung ano ang mga nangyayari! Tawagin nʼyo ang mga babaeng tagaiyak, lalo na ang mga sanay sa pag-iyak. 18Pagmadaliin silang pumunta para iyakan ang mga mamamayan ko hanggang sa dumaloy ang kanilang luha.9:18 ang mga mamamayan ko … ang kanilang luha: sa Hebreo, tayo hanggang sa dumaloy ang luha natin. 19Pakinggan ang mga pag-iyak sa Jerusalem.9:19 Jerusalem: sa Hebreo, Zion. Sinasabi ng mga tao, ‘Nawasak tayo! Nakakahiya ang nangyaring ito sa atin! Kailangang iwan na natin ang ating lupain dahil nawasak na ang ating mga tahanan!’ ”
20Ngayon, kayong mga babae, pakinggan ninyo ang sinasabi ng Panginoon. Pakinggan ninyo itong mabuti. Turuan ninyo ang inyong mga anak na babae at ang inyong kapwa na umiyak at managhoy. 21Dumating ang kamatayan sa ating mga sambahayan at sa matitibay na bahagi ng ating lungsod. Pinatay ang mga bata na naglalaro sa mga lansangan at ang mga kabataang lalaki na nagkakatipon sa mga plasa. 22At sinabi ng Panginoon, “Kakalat ang mga bangkay na parang mga dumi sa kabukiran, at parang mga butil na naiwan ng mga nag-aani, at wala nang kukuha sa mga ito. 23Hindi dapat ipagmalaki ng marunong ang karunungan niya, o ng malakas ang kalakasan niya, o ng mayaman ang kayamanan niya. 24Kung gusto ng sinuman na magmalaki, dapat lang niyang ipagmalaki na kilala niya ako at nauunawaan niyang ako ang Panginoong mapagmahal na gumagawa ng tama at matuwid dito sa mundo, dahil iyon ang kinalulugdan ko. Ako, ang Panginoon, ang nagsasabi nito.
25“Darating ang araw na parurusahan ko ang lahat ng tinuli, na ang kanilang pamumuhay ay hindi nabago – 26ang mga taga-Egipto, Juda, Edom, Ammon, Moab, at ang lahat ng nakatira sa malalayong ilang.9:26 ang lahat ng nakatira sa malalayong ilang: sa literal, silang mga nagpagupit ng kanilang patilya. Ang totoo, lahat ng bansang ito pati na ang mga mamamayan ng Israel ay parang hindi rin mga tinuli.”
