Le recensement et la punition
(2 S 24.1-25)
1Satan21.1 Autre traduction : un adversaire. Voir Jb 1.6 ; Za 3.1 et les notes. se dressa contre Israël et il incita David à faire le recensement d’Israël. 2Alors David ordonna à Joab et aux chefs du peuple : Allez recenser les Israélites aptes au service militaire depuis Beer-Sheva jusqu’à Dan, puis revenez me faire votre rapport, que je sache quel en est le nombre.
3Joab dit : Que l’Eternel rende son peuple cent fois plus nombreux ! O roi, mon seigneur, ne sont-ils pas tous aujourd’hui déjà des sujets de mon seigneur ? Pourquoi alors, mon seigneur ordonne-t-il pareille chose ? Pourquoi chargerait-il Israël d’une faute ?
4Mais le roi maintint l’ordre donné à Joab. Joab se mit donc en route et parcourut tout Israël. Puis il regagna Jérusalem21.4 Voir 2 S 24.5-8 pour le détail de l’itinéraire de ce recensement qui dura neuf mois et vingt jours.. 5Joab communiqua à David le résultat du recensement du peuple apte au service militaire : l’ensemble d’Israël comptait 1 100 000 hommes aptes à porter les armes, et Juda 470 000. 6Joab n’avait recensé ni les ressortissants de la tribu de Lévi ni ceux de Benjamin, tant l’ordre du roi lui répugnait.
7Cet acte déplut à Dieu et il sévit contre Israël.
8David dit à Dieu : J’ai commis une grave faute en faisant cela ! Maintenant, daigne pardonner la faute de ton serviteur, car je reconnais que j’ai agi tout à fait comme un insensé !
9L’Eternel parla à Gad, le prophète attaché à la cour de David, en ces termes : 10Va dire à David : « Voici ce que déclare l’Eternel : Je te propose trois châtiments ; choisis l’un d’eux et je te l’infligerai. »
11Gad se rendit donc chez David et lui dit : Voici ce que déclare l’Eternel : Il te faut choisir 12entre trois années de famine, ou trois mois de défaite21.12 L’ancienne version grecque, la Vulgate et 2 S 24.13 ont : de fuite ou de déroute. devant tes ennemis, pendant lesquels leur épée causera des ravages dans tes rangs, ou trois jours durant lesquels l’épée de l’Eternel frappera le pays de la peste et où l’ange de l’Eternel portera la destruction dans tout le territoire d’Israël. Réfléchis donc maintenant et dis-moi ce que je dois répondre à celui qui m’envoie.
13David répondit à Gad : Je suis dans un grand désarroi ! Ah ! Que je tombe plutôt entre les mains de l’Eternel, car ses compassions sont immenses ; mais que je ne tombe pas entre les mains des hommes !
14L’Eternel fit donc sévir une épidémie de peste en Israël et soixante-dix mille Israélites moururent. 15Dieu envoya un ange à Jérusalem pour la ravager. Mais comme celui-ci ravageait la ville, l’Eternel regarda ; alors il ne voulut pas ce malheur et y renonça. Il ordonna à l’ange destructeur : Cela suffit maintenant ! Retire ta main !
L’ange de l’Eternel se tenait alors près de l’aire d’Ornân le Yebousien21.15 Nom des anciens habitants de Jérusalem.. 16David leva les yeux et vit l’ange de l’Eternel qui se tenait entre la terre et le ciel, son épée dégainée à la main, brandie sur Jérusalem. Aussitôt David et les responsables, revêtus d’habits de toile de sac, tombèrent sur leur face. 17David pria Dieu en disant : C’est moi qui ai ordonné le recensement du peuple. C’est moi seul qui ai péché, c’est moi qui ai commis une faute très grave. Mais ce pauvre troupeau, qu’a-t-il fait de mal ? Eternel, mon Dieu, frappe-moi donc plutôt, ainsi que ma famille, mais que ce fléau ne s’abatte pas sur ton peuple !
Un autel sur le futur emplacement du Temple
18L’ange de l’Eternel dit à Gad d’ordonner à David de monter à l’aire d’Ornân, le Yebousien, et d’y dresser un autel à l’Eternel. 19David s’y rendit comme l’Eternel le lui avait demandé par l’intermédiaire de Gad. 20Ornân, qui était en train de battre du blé, s’était retourné et avait vu l’ange. Ses quatre fils qui étaient avec lui s’étaient cachés.
21Lorsque David arriva auprès de lui, Ornân leva les yeux et le vit ; il sortit de l’aire et se prosterna devant lui, le visage contre terre. 22David dit à Ornân : Cède-moi l’emplacement de ton aire contre sa pleine valeur en argent pour que je puisse y bâtir un autel à l’Eternel ; oui, cède-le-moi afin que cesse le fléau qui sévit contre le peuple !
23Ornân répondit à David : Prends mon terrain, et que mon seigneur le roi fasse ce qu’il jugera bon ! Regarde, je te donne aussi les bœufs pour les holocaustes, les herses fourniront le bois, et voici le blé pour l’offrande végétale ! Je te donne tout cela.
24Mais le roi David lui déclara : Non ! Je veux te l’acheter et te payer sa pleine valeur en argent ; je n’apporterai pas à l’Eternel ce qui t’appartient pour lui offrir des holocaustes qui ne m’auront rien coûté.
25Et David donna à Ornân six cents pièces d’or pour l’achat de ce terrain. 26Il bâtit là un autel à l’Eternel et y offrit des holocaustes et des sacrifices de communion. Il invoqua l’Eternel, et l’Eternel lui répondit en faisant tomber le feu du ciel sur l’autel de l’holocauste.
27Puis l’Eternel ordonna à l’ange de remettre son épée au fourreau.
28Dès cette époque-là, comme David avait vu que l’Eternel avait exaucé sa prière sur l’aire d’Ornân le Yebousien, il se mit à y offrir régulièrement des sacrifices. 29Le tabernacle de l’Eternel que Moïse avait fabriqué au désert et l’autel des holocaustes se trouvaient à cette époque au haut lieu de Gabaon21.29 Cf. 1 R 3.4 ; 1 Ch 16.39.. 30Or, David ne pouvait se résoudre à y aller pour s’adresser à Dieu, car il avait été terrifié par l’épée de l’ange de l’Eternel21.30 Voir v. 16..
ดาวิดทรงนับไพร่พล
(2ซมอ.24:1-25)
1ซาตานลุกขึ้นเล่นงานอิสราเอล และดลใจให้ดาวิดทำสำมะโนไพร่พลอิสราเอล 2ดาวิดจึงตรัสกับโยอาบและเหล่าแม่ทัพนายกองว่า “จงไปนับไพร่พลอิสราเอลจากเมืองเบเออร์เชบาจดเมืองดานแล้วกลับมารายงาน เพื่อเราจะรู้ว่ามีคนอยู่เท่าไร”
3โยอาบทูลทัดทานว่า “ขอองค์พระผู้เป็นเจ้าทรงเพิ่มพูนกำลังพลของพระองค์ร้อยเท่า ทั้งหมดก็เป็นคนของฝ่าพระบาทไม่ใช่หรือ? เหตุใดจึงทรงประสงค์ให้ทำเช่นนี้? ควรหรือที่จะนำความผิดมาสู่อิสราเอล?”
4แต่คำบัญชาของกษัตริย์ย่อมมีอำนาจเหนือโยอาบ โยอาบจึงเดินทางไปทั่วดินแดนอิสราเอลแล้วกลับมายังกรุงเยรูซาเล็ม 5โยอาบทูลรายงานดาวิดว่าจำนวนคนที่ออกรบได้ทั่วทั้งอิสราเอลมี 1,100,000 คน และ 470,000 คนในยูดาห์
6แต่โยอาบไม่ได้รวมจำนวนคนเลวีและเบนยามิน เพราะเขารู้สึกว่าคำบัญชานี้น่ารังเกียจ 7คำบัญชานี้ก็เป็นสิ่งที่ชั่วในสายพระเนตรของพระเจ้าด้วย ดังนั้นพระองค์จึงทรงลงโทษอิสราเอล
8ดาวิดกราบทูลพระเจ้าว่า “สิ่งที่ข้าพระองค์ทำนั้นบาปมาก บัดนี้ขอทรงโปรดยกโทษความผิดของผู้รับใช้ของพระองค์ ข้าพระองค์ได้ทำสิ่งที่โง่เขลามาก”
9องค์พระผู้เป็นเจ้าตรัสกับกาดผู้ทำนายของดาวิดว่า 10“จงไปบอกดาวิดว่า ‘องค์พระผู้เป็นเจ้าตรัสดังนี้ว่า เรามีข้อเสนอสามประการ ให้เจ้าเลือกอย่างหนึ่งแล้วเราจะจัดการกับเจ้าตามนั้น’ ”
11กาดจึงเข้าเฝ้าและทูลดาวิดว่า “องค์พระผู้เป็นเจ้าตรัสดังนี้ว่า ‘จงเลือกเอา 12ระหว่างการกันดารอาหารสามปี หรือถูกดาบของศัตรูของเจ้าล้างผลาญสามเดือน21:12 ฉบับ LXX. และ Vulg. ว่าเตลิดหนีจากการไล่ล่าฆ่าฟันของศัตรูสามเดือน(ดู2ซมอ.24:13) หรือถูกลงโทษด้วยดาบขององค์พระผู้เป็นเจ้าสามวันคือ โรคระบาดร้ายแรงซึ่งทูตขององค์พระผู้เป็นเจ้าจะนำหายนะมาสู่อิสราเอลทุกหย่อมหญ้า’ ดังนั้นขอทรงแจ้งคำตอบเพื่อข้าพระบาทจะนำไปทูลพระองค์ผู้ทรงใช้ข้าพระบาทมา”
13ดาวิดตรัสตอบกาดว่า “เราลำบากใจมาก แต่ขอตกอยู่ในอุ้งพระหัตถ์ขององค์พระผู้เป็นเจ้าดีกว่าตกอยู่ในเงื้อมมือของมนุษย์ เพราะพระเมตตาคุณของพระองค์ใหญ่หลวงนัก”
14ฉะนั้นองค์พระผู้เป็นเจ้าทรงให้เกิดโรคระบาดในอิสราเอล เป็นผลให้มีคนล้มตายเจ็ดหมื่นคน 15ในช่วงโรคระบาด พระเจ้าทรงใช้ทูตสวรรค์องค์หนึ่งมาทำลายล้างกรุงเยรูซาเล็ม แต่ขณะนั้นองค์พระผู้เป็นเจ้าทอดพระเนตรแล้วทรงทุกข์พระทัยเนื่องด้วยภัยพิบัตินั้น จึงตรัสแก่ทูตผู้ทำลายว่า “พอแล้ว! ยั้งมือเถิด” ขณะนั้นทูตขององค์พระผู้เป็นเจ้ากำลังยืนอยู่ที่ลานนวดข้าวของอาราวนาห์21:15 ภาษาฮีบรูว่าโอรนันเป็นอีกรูปหนึ่งของอาราวนาห์เช่นเดียวกับข้อ 18-28ชาวเยบุส
16เมื่อดาวิดทอดพระเนตรเห็นทูตขององค์พระผู้เป็นเจ้ายืนอยู่ระหว่างฟ้าสวรรค์กับแผ่นดินโลก และถือดาบอยู่เหนือกรุงเยรูซาเล็ม ดาวิดกับบรรดาผู้อาวุโสซึ่งสวมผ้ากระสอบอยู่จึงหมอบกราบซบหน้าลงกับพื้น
17ดาวิดกราบทูลพระเจ้าว่า “ข้าพระองค์ไม่ใช่หรือที่สั่งให้นับจำนวนไพร่พล ข้าพระองค์คือผู้ที่ทำผิดทำบาป ประชากรเหล่านี้เป็นแต่เพียงฝูงแกะ พวกเขาทำผิดอันใดเล่า? ข้าแต่พระยาห์เวห์พระเจ้าของข้าพระองค์ ขอทรงลงโทษข้าพระองค์กับครอบครัวเท่านั้นเถิด แต่อย่าให้ภัยพิบัตินี้ยังคงอยู่กับประชากรของพระองค์เลย”
18ทูตขององค์พระผู้เป็นเจ้าจึงสั่งกาดให้ไปแจ้งดาวิดให้ขึ้นไปสร้างแท่นบูชาถวายแด่องค์พระผู้เป็นเจ้าที่ลานนวดข้าวของอาราวนาห์ชาวเยบุส 19ดาวิดจึงไปปฏิบัติตามพระดำรัสซึ่งกาดได้กล่าวไว้ในพระนามของพระยาห์เวห์
20ขณะอาราวนาห์กำลังนวดข้าวสาลีอยู่ เขาเหลียวมาเห็นทูตสวรรค์ บุตรชายสี่คนของเขาที่อยู่ด้วยก็วิ่งหนีไปซ่อนตัว 21แล้วอาราวนาห์เห็นดาวิดเดินเข้ามาหา จึงวิ่งจากลานนวดข้าวมากราบซบหน้าลงถึงดินต่อหน้าดาวิด
22ดาวิดตรัสกับอาราวนาห์ว่า “เราขอซื้อลานนวดข้าวแห่งนี้จากเจ้าเต็มราคา แล้วเราจะสร้างแท่นบูชาถวายแด่องค์พระผู้เป็นเจ้า พระองค์จะได้ทรงระงับโรคระบาดครั้งนี้”
23อาราวนาห์ทูลดาวิดว่า “ข้าแต่องค์กษัตริย์ ขอฝ่าพระบาททรงรับไปเถิด จะใช้ทำสิ่งใดก็ตามแต่จะโปรด ขอทรงรับวัวไปเป็นเครื่องเผาบูชา เลื่อนนวดข้าวสามารถใช้เป็นฟืน และข้าวสาลีสำหรับเป็นเครื่องธัญบูชา ข้าพระบาทขอถวายทั้งหมดนี้”
24แต่กษัตริย์ดาวิดตรัสตอบอาราวนาห์ว่า “เรายืนยันที่จะซื้อเต็มราคา เราไม่อาจรับสิ่งที่เป็นของเจ้าไปถวายแด่องค์พระผู้เป็นเจ้า หรือจะถวายเครื่องเผาบูชาโดยไม่ลงทุนอะไรเลย”
25ดาวิดจึงทรงจ่ายทองคำหนักประมาณ 7 กิโลกรัม21:25 ภาษาฮีบรูว่า600 เชเขล ให้แก่อาราวนาห์เป็นค่าที่ดิน 26แล้วดาวิดสร้างแท่นบูชาขึ้นที่นั่นถวายแด่องค์พระผู้เป็นเจ้า และถวายเครื่องเผาบูชากับเครื่องสันติบูชาด้วย ดาวิดร้องทูลองค์พระผู้เป็นเจ้าองค์พระผู้เป็นเจ้าทรงตอบโดยให้ไฟจากฟ้าสวรรค์มาเผาเครื่องบูชาบนแท่นนั้น
27แล้วองค์พระผู้เป็นเจ้าทรงบัญชาให้ทูตองค์นั้นเก็บดาบเข้าฝัก 28เมื่อดาวิดเห็นว่าองค์พระผู้เป็นเจ้าทรงตอบคำวิงวอนที่ลานนวดข้าวของอาราวนาห์ชาวเยบุส ก็ทรงถวายเครื่องบูชาที่นั่นอีก 29พลับพลาขององค์พระผู้เป็นเจ้าและแท่นบูชาซึ่งโมเสสได้สร้างขึ้นในถิ่นกันดารยังคงอยู่บนสถานบูชาบนที่สูงในกิเบโอน 30แต่ดาวิดไม่สามารถเสด็จไปทูลถามพระเจ้าที่นั่น เพราะกลัวดาบของทูตขององค์พระผู้เป็นเจ้า
