1“Saa ɛberɛ no,” Awurade na ɔseɛ, “Mɛyɛ Israel mmusuakuo no nyinaa Onyankopɔn, na wɔbɛyɛ me nkurɔfoɔ.”
2Deɛ Awurade seɛ nie:
“Nnipa a wɔntotɔ wɔ akofena ano no
bɛnya adom wɔ anweatam so;
mede ahomegyeɛ bɛbrɛ Israel.”
3Awurade daa ne ho adi kyerɛɛ yɛn kane no na ɔkaa sɛ,
“Mede ɔdɔ a ɛnsa da adɔ mo
mede adɔeɛ atwe mo.
4Mede wo bɛsi hɔ bio
na wɔbɛsane de wo asi hɔ, Ao Israel babunu.
Wobɛfa wʼakasaeɛ bio
na wafiri adi ne anigyefoɔ akɔsa.
5Bio, mobɛyɛ bobe nturo
wɔ Samaria nkokoɔ so;
akuafoɔ no bɛdua
na wɔadi so aba.
6Ɛda bi bɛba a, awɛmfoɔ bɛteam
wɔ Efraim nkokoɔ so sɛ,
‘Mommra momma yɛnforo nkɔ Sion
nkɔ Awurade yɛn Onyankopɔn nkyɛn.’ ”
7Deɛ Awurade seɛ nie:
“Momfa ahosɛpɛ nto nnwom mma Yakob;
Monteam mma amanaman mu dikanfoɔ.
Momma wɔnte mo ayɛyie na monka sɛ,
‘Ao Awurade gye wo nkurɔfoɔ,
Israel nkaeɛfoɔ no.’
8Hwɛ, mede wɔn bɛfiri atifi fam asase so aba
na maboa wɔn ano afiri nsase ano.
Wɔn mu bi bɛyɛ anifirafoɔ, mpakye,
apemfoɔ ne mmaa a wɔwɔ awokoɔ mu.
Ɛdɔm kɛseɛ bɛsane aba.
9Wɔde esu na ɛbɛba;
wɔbɛbɔ mpaeɛ ɛberɛ a mede wɔn resane aba.
Mede wɔn bɛfa nsuwa ho,
ɛkwan tamaa a wɔrensunti wɔ so,
ɛfiri sɛ mɛyɛ Israel agya,
na Efraim yɛ me babarima piesie.
10“Montie Awurade asɛm, Ao amanaman;
mommɔ no dawuro wɔ mpoano nsase a ɛwɔ akyirikyiri so sɛ,
‘Deɛ ɔbɔɔ Israel peteeɛ no bɛboaboa wɔn ano
na wahwɛ ne nnwankuo so sɛ odwanhwɛfoɔ.’
11Na Awurade bɛgyina mu ama Yakob
na wagye wɔn afiri wɔn a
wɔwɔ ahoɔden sene wɔn no nsam.
12Wɔbɛba na wɔde ahurisie ateam wɔ Sion sorɔnsorɔmmea;
wɔbɛsɛpɛ wɔn ho wɔ akyɛdeɛ bebrebe a
ɛfiri Awurade hɔ mu,
atokoɔ, nsã foforɔ ne ngo,
nnwammaa ne anantwie.
Wɔbɛyɛ sɛ turo a wɔagugu so nsuo yie,
na wɔrenni awerɛhoɔ bio.
13Afei, mmabaawa bɛsa na wɔn ani agye,
mmeranteɛ ne nkɔkoraa nso.
Mɛma wɔn awerɛhoɔ adane anigyeɛ;
mɛma wɔn ahotɔ ne ahosɛpɛ asi awerɛhoɔ anan mu.
14Mɛma asɔfoɔ no deɛ ɛhia wɔn ama abu so,
na mama mʼakyɛdeɛ bebrebe amee me nkurɔfoɔ,”
Awurade, na ɔseɛ.
15Yei ne deɛ Awurade seɛ:
“Wɔte nne bi wɔ Rama,
awerɛhoɔ ne agyaadwotwa bebree,
Rahel resu ne mma
na ɔmpɛ sɛ wɔkyekyere ne werɛ,
ɛfiri sɛ, ne mma nni hɔ bio.”
16Yei ne deɛ Awurade seɛ:
“Hyɛ wo ho so na woansu
mia wʼani na woante nisuo,
ɛfiri sɛ wɔbɛtua wʼadwumayɛ so ka,”
Awurade na ɔseɛ.
“Wɔbɛsane afiri atamfoɔ no asase so aba.
17Enti anidasoɔ wɔ hɔ ma wo daakye.”
Awurade na ɔseɛ.
Wo mma bɛsane aba wɔn ankasa asase so.
18“Ampa ara mate sɛ Efraim resu sɛ,
‘Wotenetenee me so sɛ nantwie ba a nʼani yɛ den,
na woatwe me mʼaso.
Gye me bio, na mɛsane aba,
ɛfiri sɛ wo ne Awurade, me Onyankopɔn.
19Memaneeɛ akyi no,
menyaa adwensakyera;
na akyire a menyaa nteaseɛ no,
mede awerɛhoɔ boroo me koko so.
Mʼanim guu ase na mefɛreeɛ
ɛfiri sɛ me mmabunu mu animguaseɛ da so so me.’
20Efraim nyɛ me babarima dɔfoɔ anaa?
Efraim nyɛ ɔba a ɔsɔ mʼani anaa?
Ɛwom sɛ metaa kasa tia no deɛ,
nanso meda so kae no.
Enti mʼakoma pere hwehwɛ no;
mewɔ ayamhyehyeɛ ma no,”
sei na Awurade seɛ.
21“Momfa ahyɛnsodeɛ nsisi ɛkwan ho;
monsisi akwankyerɛ afadum.
Monhyɛ ɛkwantempɔn no nso
ɛkwan a monam so ba.
Sane wakyi, Ao ɔbabunu Israel,
sane bra wo nkuro so.
22Wobɛkyinkyini akɔsi da bɛn,
Ao, ɔbabaa ɔsesafoɔ?
Awurade bɛyɛ ade foforɔ wɔ asase so,
ɔbaa bɛbɔ ɔbarima ho ban.”
23Yei ne deɛ Asafo Awurade, Israel Onyankopɔn no seɛ: “Sɛ mesane de wɔn firi nnommumfa mu ba a, nnipa a wɔwɔ Yuda asase ne nkuro so bɛsane aka saa nsɛm yi bio sɛ, ‘Awurade nhyira wo, Ao, tenenee atenaeɛ, Ao, bepɔ kronkron.’ 24Nnipa bɛbom atena ase wɔ Yuda ne ne nkuro nyinaa so, akuafoɔ ne wɔn a wɔde wɔn nnwankuo nenam. 25Mɛma deɛ wabrɛ no anya ahoɔden foforɔ, na deɛ watɔ baha no nso mɛma no amee.”
26Ɛha na menyaneeɛ, na mehwɛɛ me ho hyiaeɛ. Me nna no kɔɔ me yie.
27“Nna bi reba,” Awurade na ɔseɛ, “a mede nnipa mma ne mmoa mma bɛdua Israel ne Yuda efie. 28Sɛdeɛ mehwɛ ma wɔtutuiɛ, wɔdwiriiɛ, wɔbubuiɛ, wɔsɛeɛ na wɔde amanehunu baeɛ no, saa ara na mɛhwɛ ama wɔasi na wɔadua,” sɛdeɛ Awurade seɛ nie. 29Saa nna no mu, nnipa renka bio sɛ,
“ ‘Agyanom adi bobe a ɛkeka,
na mma se afem.’
30Ɛno enti, obiara bɛwu wɔ ɔno ara bɔne ho; deɛ ɔbɛdi bobe a ɛkeka no, ɔno na ne se bɛfem.
31“Ɛberɛ no reba,” Awurade na ɔseɛ,
“a me ne Israel efie
ne Yuda efie bɛyɛ apam foforɔ.
32Ɛrenyɛ sɛ apam a
me ne wɔn agyanom yɛeɛ no
ɛberɛ a mesɔɔ wɔn nsa,
dii wɔn anim firii Misraim no.
Saa ɛberɛ no deɛ, wɔbuu mʼapam so,
wɔ ɛberɛ a na meyɛ okunu ma wɔn,”
Awurade na ɔseɛ.
33“Nanso yei ne apam a me ne Israel efie bɛyɛ saa ɛberɛ no akyi,”
Awurade na ɔseɛ.
“Mede me mmara bɛhyɛ wɔn adwene mu,
na matwerɛ wɔ wɔn akoma so.
Mɛyɛ wɔn Onyankopɔn,
na wɔbɛyɛ me nkurɔfoɔ.
34Na obiara renkyerɛkyerɛ ne yɔnko bio,
anaa ne nua sɛ, ‘Hunu Awurade,’
Ɛfiri sɛ, wɔn nyinaa bɛhunu me,
ɛfiri wɔn mu akumaa so, kɔsi ɔkɛseɛ so,”
Sɛdeɛ Awurade seɛ nie.
“Na mede wɔn amumuyɛ bɛkyɛ wɔn,
na merenkae wɔn bɔne bio.”
35Yei ne deɛ Awurade seɛ,
deɛ ɔma owia hyerɛn adekyeeɛ,
na ɔhyɛ ɔsrane ne nsoromma
sɛ wɔnhyerɛn anadwo;
deɛ ɔkanyane ɛpo
ma ɛbɔ asorɔkye,
Asafo Awurade ne ne din.
36“Saa ahyɛdeɛ yi twam mpo a,”
Awurade na ɔseɛ,
“merennyaa Israel da.”
37Yei ne deɛ Awurade seɛ:
“Sɛ wɔbɛtumi asusu ewiem ntrɛmu
na wɔatumi ahwehwɛ asase ase fapem mpo a,
ɛwom sɛ Israel ayɛ bɔne deɛ,
nanso merempa Israel asefoɔ nyinaa da,”
Awurade na ɔseɛ.
38“Nna no reba,” Awurade na ɔseɛ, “a wɔbɛkyekyere kuropɔn yi bio ama me, firi Hananel abantenten kɔsi Twɛtwɛwaso Ɛpono. 39Wɔbɛtwe susuhoma no mu, afiri hɔ de akɔsi Gareb kokoɔ so, na akontono akɔ Goa. 40Bɔnhwa a wɔto afunu ne nsõ gu mu no nyinaa ne asase a ɛkɔ Kidron bɔnhwa wɔ apueeɛ fam, kɔsi apɔnkɔ ɛpono no twɛtwɛwaso bɛyɛ kronkron ama Awurade. Wɔrentutu na wɔrensɛe kuropɔn no da.”
De hoopvolle toekomst van Israël
1‘In die tijd,’ zegt de Here, ‘zullen alle stammen van Israël Mij erkennen als de Here, zij zullen zich als mijn volk gedragen. 2Ik zal voor hen zorgen, zoals Ik zorgde voor de Israëlieten die uit Egypte kwamen en aan wie Ik mijn genade toonde in de woestijn. Ik leidde hen en gaf hun rust. 3Want lang voor die tijd heeft de Here tegen Israël gezegd: mijn volk, Ik heb van u gehouden met een eeuwigdurende liefde, liefdevol heb Ik u naar Mij toegetrokken. 4Ik zal uw volk herstellen, maagd van Israël. U zult opnieuw gelukkig zijn en weer dansen op het ritme van de tamboerijnen.
5U zult weer wijngaarden planten op de berghellingen van Samaria en met voldoening de opbrengst van uw eigen tuinen eten. 6Er zal een dag komen dat de wachters op de heuvels van Israël zullen roepen: “Sta op, laten we naar Sion gaan, naar de Here, onze God.” 7Want de Here zegt: “Zing blij over Israël, zing een jubelzang over het grootste van alle volken! De Here heeft zijn volk en de restanten van Israël gered.” 8Want Ik zal hen terugbrengen vanuit het noorden en uit de verste hoeken van de aarde, zonder iemand te vergeten. Lammen en blinden zullen terugkomen, jonge moeders met hun kleine kinderen, vrouwen die op het punt staan te bevallen. Het zal een grote menigte zijn die terugkeert. 9Vreugdetranen zullen hen langs de wangen lopen en zij zullen tot Mij bidden wanneer Ik hen naar huis leid. Zij zullen langs stromende beken trekken, zonder te struikelen. Want Ik ben een vader voor Israël en Efraïm is mijn oudste zoon.’ 10Luister naar deze boodschap van de Here, volken van de wereld, en laat iedereen in verre landen het horen: de Here, die zijn volk uiteen heeft gejaagd, haalt het weer bij elkaar en zal hen bewaken zoals een herder zijn kudde. 11Hij zal de Israëlieten weer bevrijden en verlossen uit de macht van hun overheersers! 12Zij zullen thuiskomen en vrolijke liederen zingen op de heuvels van Sion, verheugd over de goedheid van de Here, de goede oogsten, de tarwe, de wijn en de olie, en over de pasgeboren kalveren en lammetjes. Hun leven zal zijn als een tuin met genoeg water en al hun problemen zullen voorbij zijn. 13De jonge meisjes zullen dansen van blijdschap en ook de mannen, jong en oud, zullen delen in de feestvreugde. ‘Want Ik zal hun rouw veranderen in vreugde, Ik zal hen troosten en blij maken, want de gevangenschap met al zijn ellende zal achter de rug zijn. 14Ik zal de priesters een overvloed aan offervlees schenken dat in de tempel bij hen wordt gebracht, Ik zal mijn volk verzadigen met mijn overvloed,’ zegt de Here.
15De Here sprak opnieuw tegen mij en zei: ‘In Rama wordt luid gehuild en gejammerd, Rachel huilt om haar kinderen en wil zich niet laten troosten, omdat haar kinderen er niet meer zijn.’ 16Maar de Here zegt: ‘Huil niet langer, Ik heb uw gebeden gehoord en u zult ze terugzien, zij zullen bij u terugkomen uit het verre land van de vijand. 17Uw toekomst ziet er hoopvol uit,’ zegt de Here, ‘want uw kinderen zullen terugkeren naar hun eigen land.
18Ik heb Israëls klachten gehoord: “U hebt mij hard gestraft, maar dat was nodig. Want ik was een koppig kalf dat moest wennen aan het juk. Keer mijn hart naar U toe, opdat ik weer tot U zal terugkeren, want U alleen bent de Here, mijn God. 19Ik ben van U afgedwaald, maar ik heb berouw, ik heb mijn fouten erkend. Ik schaam mij diep voor wat ik in mijn jeugd heb misdaan.” ’ 20De Here antwoordt: ‘Israël is nog steeds mijn zoon, mijn liefste kind. Ik moest hem vaak straffen, maar Ik houd nog steeds van hem. Ik verlang naar hem en zal hem zeker helpen.’
21Als u in ballingschap wordt weggevoerd, zet dan tekens langs de weg die in de richting van Israël wijzen. Markeer uw weg goed. Want u zult weer terugkeren naar uw steden, Israël. 22Hoe lang zult u nog aarzelen, afvallige dochter? Want de Here zal iets nieuws en onbekends laten gebeuren, Israël zal uit zichzelf de Here zoeken!
23De Here van de hemelse legers, de God van Israël, zegt: ‘Als Ik hen weer terugbreng, zal men in Juda en haar steden zeggen: “De Here zegene u, centrum van rechtvaardigheid, heilige heuvel!” 24Stedelingen, boeren en herders zullen voor altijd in vrede en blijdschap samenleven. 25Ik zal de vermoeiden rust en de bedroefden blijdschap geven.’
26Toen werd ik, Jeremia, wakker. Wat genoot ik van zoʼn slaap!
27De Here zegt: ‘Er komt een tijd dat Ik het aantal inwoners en de veestapel hier in Israël enorm zal laten groeien. 28In het verleden heb Ik mijn best gedaan dit volk te verwoesten en uit te roeien, maar nu zal Ik het weer zorgvuldig opbouwen. 29De mensen zullen niet langer het gezegde “kinderen boeten voor de zonden van hun ouders” gebruiken, 30want iedereen zal voor zijn eigen zonden sterven, ieder moet voor zijn eigen zonden boeten.
31Er komt een dag,’ zegt de Here, ‘dat Ik een nieuw verbond met de mensen van Juda en Israël zal sluiten. 32Het zal niet hetzelfde verbond zijn dat Ik met hun voorouders sloot toen Ik die uit Egypte leidde. Dat verbond hebben zij toen verbroken, hoewel Ik voor hen zorgde als een man voor zijn vrouw. 33Maar dit is het nieuwe verbond dat Ik dan met hen zal sluiten: Ik zal mijn wetten in hun harten graveren, zodat zij Mij willen eren, dan zal Ik werkelijk hun God zijn en zij zullen mijn volk zijn. 34Dan hoeven zij elkaar niet meer te vertellen dat het goed is de Here te kennen,’ want iedereen, klein en groot, zal Mij dan werkelijk kennen, zegt de Here, ‘Ik zal hun zonden vergeven en voor altijd vergeten.’ 35Dit zegt de Here, die ons overdag het zonlicht en ʼs nachts het licht van maan en sterren geeft, die de zee opzweept zodat de golven beginnen te bulderen en wiens naam is Here van de hemelse legers: 36‘Net zo min als Ik van plan ben deze natuurwetten te veranderen, zo zal Ik ook mijn volk Israël niet verstoten! 37Net zomin als de hemelen kunnen worden gemeten en de fundamenten van de aarde kunnen worden gepeild, zo zal Ik er nooit over denken hen voor altijd te verstoten vanwege hun zonden! 38-39 Want er komt een tijd,’ zegt de Here, ‘dat heel Jeruzalem voor de Here zal zijn herbouwd. Vanaf de toren van Hananeël in het noordoosten van de stad tot aan de Hoekpoort in het noordwesten, en vanaf de Garebheuvel in het zuidwesten tot Goa in het zuidoosten. 40De hele stad en het dal waar de doden begraven worden, zullen heilig zijn voor de Here, evenals de velden die zich uitstrekken tot aan de Kidronbeek en vervolgens naar de Paardenpoort aan de oostkant van de stad. Deze stad zal nooit meer worden ingenomen of verwoest.’
