Salmo 116
Ang Dios Nagaluwas sa Tawo gikan Kamatayon
1Gihigugma ko ang Ginoo,
kay gidungog niya ang akong pagpangayo ug tabang kaniya.
2Tungod kay gipatalinghogan niya ako, dili ako moundang sa pagtawag kaniya samtang nagakinabuhi pa ako.
3Nahadlok ako kay nabati ko nga morag hapit na akong mamatay;
ang kamatayon daw pisi nga naglambod kanako.
Nahasol gayod ako ug naguol,
4busa nanawag ako sa Ginoo, “Ginoo, luwasa ako!”
5Ang Ginoo nga atong Dios maloloy-on, matarong, ug may kahangawa.
6Gipanalipdan niya ang mga walay alamag.
Sa dihang wala na gayod akoy mahimo, giluwas niya ako.
7Karon makapahulay na ako ug magmalinawon tungod kay maayo kaayo ang Ginoo kanako,
8ug tungod kay giluwas niya ako sa kamatayon, sa kasubo,116:8 kasubo: o, kasakit. Sa literal, paghilak. ug sa kalaglagan.116:8 kalaglagan: sa literal, pagkapandol.
9Busa magkinabuhi ako nga duol sa Ginoo dinhi sa kalibotan sa mga buhi.
10Mituo gihapon ako, bisan pa kon nakaingon ako, “Labihan gayod ang akong pag-antos.”
11Sa akong kahadlok miingon ako,
“Wala gayoy tawo nga kasaligan.”
12Unsay ibalos ko sa Ginoo sa tanan niyang kaayo kanako?
13Mosimba ako sa Ginoo ug magdala ako ug halad sa pagpasalamat kaniya sa iyang pagluwas kanako.
14Tumanon ko ang akong mga saad kaniya atubangan sa tanan niyang katawhan.
15Masakitan ang Ginoo kon may mamatay sa iyang matinumanong katawhan.116:15 Masakitan… katawhan: o, Bililhon atubangan sa Ginoo ang kamatayon sa iyang katawhan.
16Ginoo, ubos mo ako nga alagad.116:16 ubos mo ako nga alagad: o, tinuod nga alagad mo ako sama sa akong inahan nga imo usab nga alagad.
Giluwas mo ako sa pagkabihag.
17Mosimba ako ug mohalad ug halad sa pagpasalamat kanimo.
18Tumanon ko ang akong mga saad kanimo atubangan sa tanan mong katawhan,
19didto sa mga hawanan sa imong templo sa Jerusalem.
Dayega ang Ginoo!
پرستش خداوند برای رهايی از مرگ
1-2خداوند را دوست می‌دارم زيرا ناله و فرياد مرا می‌شنود و به درخواست من گوش می‌دهد، پس تا آخر عمر، نزد او دعا خواهم كرد.
3خطر مرگ بر من سايه افكنده بود و مايوس و غمگين بودم، 4سپس نام خداوند را خواندم و فرياد زدم: «آه ای خداوند، مرا نجات بده!» 5او چه خوب و مهربان است! آری، خدای ما رحيم است. 6خداوند افراد ساده‌دل و فروتن را حفظ می‌كند. من با خطر روبرو بودم، ولی او مرا نجات داد.
7ای جان من، آسوده باش، زيرا خداوند در حق من خوبی كرده است! 8او مرا از مرگ نجات داد و اشكهايم را پاک كرد و نگذاشت پايم بلغزد، 9تا بتوانم در اين دنيا در حضور خداوند زيست كنم.
10-11در شدت پريشانی خود گفتم: «آنها دروغ می‌گويند، من هرگز از اين وضع خود نجات پيدا نخواهم كرد.» با اين حال ايمان خود را از دست ندادم. 12اما اينک در برابر همهٔ خوبی‌هایی كه خداوند برای من كرده است، چه می‌توانم به او بدهم؟ 13هديهٔ نوشيدنی به حضور خداوند خواهم آورد تا از او تشكر نمايم كه مرا نجات داده است. 14در حضور قوم او نذرهای خود را به خداوند ادا خواهم كرد. 15جانهای مقدسان خداوند نزد او عزيزند، پس او نخواهد گذاشت آنها از بين بروند.
16ای خداوند، من بندهٔ تو و پسر كنيز تو هستم. تو مرا از چنگ مرگ رها ساختی. 17قربانی شكرگزاری را به حضورت تقديم می‌كنم و نام تو را گرامی می‌دارم. 18-19در حضور تمام مردم اسرائيل و در خانهٔ تو كه در اورشليم است، نذرهای خود را ادا خواهم نمود.
خداوند را سپاس باد!
