1-2Ang katawhan sa Jerusalem4:1-2 Jerusalem: sa Hebreo, Zion. nahisama sa purong bulawan nga nawad-an sa kasinaw o sa bililhon nga mga bato nga nagkatag sa mga kadalanan. Sama sila kaniadto ka bililhon sa bulawan, apan karon giisip na lang sila nga daw mga kolon nga hinimo sa magkukolon. 3Ang ihalas nga mga iro4:3 ihalas nga mga iro: sa English, jackals. mopasuso sa ilang mga anak, apan ang akong mga katawhan walay kalooy sa ilang mga anak sama sa mga langgam nga ostrich4:3 ostrich: Biyaan sa ostrich ang iyang mga itlog sa yuta aron mainit-initan kini. Tan-awa ang Job 39:14. sa kamingawan. 4Tungod sa kauhaw, namilit sa alingagngag ang dila sa ilang mga masuso. Nangayo ang mga kabataan ug pagkaon, apan wala gayoy mihatag kanila. 5Ang mga tawo nga kaniadto nagkaon ug lamian nga pagkaon, karon nangayo na lang ug pagkaon diha sa mga kadalanan. Kadtong nagdako nga adunahan, karon nangukay na lang sa basurahan. 6Ang silot nga gipahamtang ngadto sa akong mga katawhan mas labaw pa kaysa silot sa Sodom, nga kalit lang nga gilaglag sa Dios ug wala gayoy mitabang kanila. 7Kaniadto, ang mga pangulo sa Jerusalem lig-on ug maayo gayod ug mga lawas. Sinaw ang ilang kaputi sama sa snow o gatas. Mapula-pula ang ilang pamanit sama sa mahalong bato. 8Apan karon mas itom pa sila kay sa anuos, ug dili na sila mailhan diha sa kadalanan. Mora na lang silag bukog ug panit. Nangunot ang ilang mga panit, ug nahisama kini kauga sa sugnod. 9Mas maayo pa ang nangamatay sa gira kay sa nangamatay sa kagutom, nga hinay-hinay nga nangamatay sa kakulang sa pagkaon. 10Tungod sa labihan nga kagutom nga bunga sa kalaglagan nga miabot sa akong mga katawhan, bisan ang mahigugmaong mga inahan miluto sa ilang kaugalingong mga anak aron kan-on.
11Gipatagamtam sa Ginoo ang iyang labihan nga kapungot sa Jerusalem. Busa gisunog niya hangtod ang mga pundasyon niini. 12Dili makatuo ang mga hari sa tibuok kalibotan ug ang ilang mga katawhan nga makasulod ang mga kaaway sa mga pultahan sa Jerusalem. 13Apan nahitabo kini tungod sa sala sa mga propeta ug mga pari niini nga mipatay sa inosenteng mga tawo. 14Ug karon nagapangapkap sila4:14 sila: Ang buot ipasabot, ang mga pari ug propeta. sa mga kadalanan daw sama sa buta. Namansahan sa dugo ang ilang mga bisti, busa walay mangahas sa paghikap kanila. 15Gisinggitan sila sa mga tawo, “Pahilayo kamo! Mga hugaw kamo! Ayaw kamo pagduol kanamo.”4:15 Ayaw kamo pagduol kanamo: sa literal, Ayaw paghikap. Busa nagpahilayo sila ug naglatagaw sa ubang mga nasod diin wala gayoy midawat kanila. 16Ang Ginoo mismo ang nagpakatag kanila. Wala nay pagtagad ang Ginoo kanila. Wala na pasidunggi ug hatagig pabor ang mga pari ug mga tigdumala.
17Nagngitngit na ang among mga panan-aw sa paghulat sa tabang gikan sa among kaabin nga mga nasod, apan wala gayoy miabot. Nagabantay kami sa among mga tore alang sa pag-abot niining mga nasod nga dili makaluwas kanamo. 18Gibantayan sa among mga kaaway ang among mga lihok; dili kami makalakaw sa kadalanan nga dili mamiligro. Hapit na ang among kataposan. Maihap na lang ang among mga adlaw. 19Mas tulin pa sa mga agila ang among mga kaaway nga nagagukod kanamo. Ginagukod nila kami sa kabukiran. Ug bisan sa kamingawan giatangan nila kami. 20Nadakpan4:20 Nadakpan: sa Hebreo, Nalit-agan. nila pinaagi sa ilang mga bangag ang hari nga pinili sa Ginoo, nga maoy among gisaligan nga manalipod kanamo batok sa mga kaaway nga mga nasod.
21Sige, paglipay kamo ug pagsadya, kamo nga katawhan sa Edom nga nagapuyo sa yuta sa Uz. Apan paimnon usab kamo sa kopa sa silot sa Ginoo, ug mahubog kamo ug maghubo. 22O mga katawhan sa Zion, matapos na ang inyong silot. Dili na padugayon sa Ginoo ang inyong pagkabihag. Apan kamo nga katawhan sa Edom silotan sa Ginoo sa inyong mga sala, ug ipadayag niya ang inyong kadaotan.
1Como o ouro perdeu o seu brilho! O ouro fino tornou-se baço! As pedras do santuário estão espalhadas no chão, no meio da rua.
2A fina flor da tua juventude, esse ouro de maior quilate, é tratada como um vulgar jarro de barro.
3Até os chacais alimentam as suas crias, mas o meu povo de Israel não pode fazê-lo; é como as cruéis avestruzes do deserto, descuidadas com as suas crias.
4As línguas das crianças prendem-se ao céu-da-boca com a sede que têm, pois não conseguem encontrar uma gota de água. Os bebés choram por comida e ninguém consegue dar-lhes seja o que for.
5Aqueles que costumavam comer faustosamente andam agora pelos cantos das ruas estendendo as mãos a pedir esmola. Os que sempre viveram em palácios estão agora no meio da sujidade, coçando-se e mendigando.
6Porque o castigo do meu povo é maior do que o de Sodoma, a qual foi subvertida totalmente em momentos, por uma catástrofe, e sem que interviesse a mão do homem.
7Os seus nobres eram belos e elegantes, mais brilhantes que a neve ao Sol, mais alvos que o leite; tinham a pele mais rosada que finos rubis e sua aparência lembrava as mais lindas safiras.
8Mas agora estão com os rostos estragados e sujos como de fuligem; ninguém os reconhece; estão na pele e osso, secos e mirrados.
9Os que perdem a vida na guerra são considerados muito mais ditosos do que os que morrem de fome.
10Mulheres piedosas e sensíveis chegaram ao ponto de cozer e comer os próprios filhos, para conseguirem sobreviver ao cerco da cidade.
11Mas agora, enfim, a cólera do Senhor está satisfeita, a sua ira terrível foi derramada! Ele acendeu um fogo em Sião que ardeu até aos fundamentos.
12Não havia um rei sequer, nem ninguém em todo o mundo, que acreditasse que o inimigo poderia entrar pelas portas de Jerusalém!
13E Deus permitiu que isso acontecesse por causa dos pecados dos profetas e dos sacerdotes que sujaram a cidade, fazendo derramar-se sangue inocente.
14Agora esses mesmos homens andam cambaleando cegos, através das ruas, cobertos de sangue, tornando impuro tudo o que tocam.
15“Afastem-se!”, grita-lhes o povo. “Vocês são impuros!” E eles fogem para terras distantes e vagueiam por entre estrangeiros, mas ninguém lhes dá autorização de permanência.
16O Senhor mesmo, na sua ira, os dispersou; não os socorrerá mais, visto que não honram os sacerdotes nem os anciãos.
17Bem pedimos ajuda aos nossos aliados, para que venham salvar-nos, mas pedimos em vão. As nações com quem mais contávamos não mexem um dedo a nosso favor.
18Não podemos sair às ruas sem o risco de perder a vida. O nosso fim está perto, os nossos dias estão contados, estamos condenados.
19Os nossos inimigos são mais rápidos do que águias; se fugimos para as montanhas, apanham-nos lá; se nos escondemos no deserto, já lá estão à nossa espera.
20O nosso rei, que nos é tão precioso como o ar que respiramos, o ungido do Senhor, caiu nas armadilhas. E nós pensávamos que sob a sua proteção podíamos viver entre as nações!
21Ficaste feliz, ó povo de Edom, da terra de Uz! No entanto, também tu hás de beber o cálice amargo da ira de Deus que te embriagará e te deixará despida.
22O teu exílio, ó Sião, por causa dos teus pecados, terminará por fim! O Senhor não prolongará o teu cativeiro! Mas em relação a ti, ó Edom, ele punirá o teu pecado e colocará à vista de todos as tuas transgressões!
