1Nakasinati ako sa pagsilot sa Ginoo tungod sa iyang kasuko. 2Giabog niya ako ug gipalakaw sa kangitngit imbis sa kahayag. 3Tibuok adlaw gayod niya akong gisigihag silot. 4Gipaluya niya ang tibuok kong lawas, ug gibali niya ang akong mga bukog. 5Gisulong niya ako ug gipalibotan sa labihan nga kalisod ug kasakit. 6Gipapuyo niya ako sa kangitngit sama niadtong mga tawong dugay nang nangamatay. 7Gipakadenahan niya ako ug gipalibotan ug paril aron dili ako makaikyas. 8Bisag nagpakitabang ako, wala niya ako paminawa. 9Gibabagan niya sa tinapok nga bato ang akong agianan, ug gipaliko-liko ang akong ginaagian. 10Sama siya sa oso o liyon nga nagahulat sa pag-ataki kanako. 11Giguyod niya ako pahilayo sa dalan, unya gikunis-kunis ug gibiyaan. 12Gibinat niya ang iyang pana ug gipunting kanako. 13Gipataop niya ang pana sa akong kasingkasing.
14Nahimo akong kataw-anan ngadto sa akong mga katawhan. Gibugalbugalan nila ako tibuok adlaw pinaagi sa awit. 15Pulos kapaitan ang gihatag niya kanako. 16Nangapungil ang akong mga ngipon kay gipausap niya ako ug grabas, ug gimumò niya ako sa yuta. 17Gihikawan niya ako sa kalinaw,3:17 kalinaw: o, maayo nga kahimtang. ug wala na ako makasinati sa kalamboan.
18Nahanaw ang akong kadungganan ug ang tanang gilaoman ko sa Ginoo. 19Pait kaayong pamalandongon ang akong pag-antos ug paglatagaw. 20Kon hunahunaon ko kini kanunay, mawad-an ako ug kadasig. 21Apan mobalik ang akong paglaom kon mahinumdoman ko nga 22ang gugma ug kalooy sa Ginoo walay kataposan. Mao kana nga wala kita malaglag sa hingpit. 23Matinumanon gayod ang Ginoo. Gipakita niya ang iyang kalooy matag adlaw. 24Miingon ako sa akong kaugalingon, “Ang Ginoo mao ang tanan alang kanako, busa molaom ako kaniya.” 25Ang Ginoo maayo sa mga nagalaom ug nagadangop kaniya. 26Maayo nga maghulat kita nga mapailubon sa kaluwasan nga ihatag sa Ginoo kanato. 27Maayo alang sa usa ka tawo ang madisiplina3:27 madisiplina: o, makasinati sa kalisod. samtang batan-on pa siya. 28Kon gidisiplina kita sa Ginoo, manglingkod kita nga mag-inusara ug mamalandong. 29Magpaubos kita sa atong kaugalingon atubangan sa Ginoo, ug dili magpakawala sa paglaom. 30Dawata ang mga pagsagpa ug pagpanginsulto sa imong mga kaaway. 31Kay ang Ginoo dili mosalikway kanato hangtod sa kahangtoran. 32Bisan tuod hatagan niya kitag mga kalisod, kaloy-an gihapon niya kita tungod sa iyang dako ug matinud-anong gugma. 33Kay dili niya tuyo ang pagpaantos ug pagsakit kanato.
34-35Dili buot sa Labing Halangdong Dios nga daog-daogon ang mga binilanggo o hikawan ang usa ka tawo sa iyang katungod. 36Dili usab gusto ang Ginoo nga tuison ang hustisya diha sa mga hukmanan. Nakita niya kining tanan.
37Walay bisan unsa nga mahitabo nga walay pagtugot sa Ginoo. 38Dili ba nga ang Labing Halangdong Dios ang nagabuot kon mahitabo ang usa ka butang—daotan man o maayo kini? 39Nganong moreklamo man kita kon silotan kita tungod sa atong mga sala? 40Kinahanglang susihon nato ang atong mga binuhatan ug mobalik kita sa Ginoo. 41Ablihan nato ang atong mga kasingkasing ug ibayaw ang atong mga kamot ngadto sa Dios sa langit ug moingon, 42“Nakasala kami ug mirebelde, Ginoo, ug wala mo kami pasayloa. 43Nasuko ka pag-ayo ug gigukod mo kami, ug gipamatay sa walay kalooy. 44Gitabonan mo ang imong kaugalingon sa panganod, aron dili mo madungog ang among pag-ampo. 45Gihimo mo kaming daw basura sa panan-aw sa ubang mga nasod. 46Gibiaybiay kami sa tanan namong mga kaaway. 47Nagaantos kami sa kahadlok, katalagman, kapildihan, ug kalaglagan.”
48Daw nagabaha ang luha sa akong mga mata tungod kay nalaglag ang akong katawhan. 49Dili moundang pag-agas ang mga luha sa akong mga mata 50hangtod nga modungaw ang Ginoo gikan sa langit ug makita ang nahitabo kanato. 51Gikaguol ko ang nakita ko nga gidangatan sa mga kababayen-an sa akong siyudad.
52Daw langgam ako nga gigukod sa akong mga kaaway bisan ug wala akoy nahimong sala kanila. 53Nagtinguha sila sa pagpatay kanako pinaagi sa paghulog kanako sa bangag ug pagbato kanako. 54Nalapawan ako sa tubig, ug abi kog mamatay na ako.
55Nanawag ako kanimo, O Ginoo, gikan sa kinahiladman sa bangag. 56Gidungog mo ang akong pagpakilooy ug pagpakitabang. 57Miduol ka sa dihang nanawag ako kanimo, ug miingon ka nga dili ako mahadlok. 58Gitabangan mo ako, Ginoo, sa akong kaso ug giluwas mo ang akong kinabuhi. 59Nakita mo, Ginoo, ang daotang gibuhat sa akong mga kaaway kanako, busa hatagi akog hustisya. 60Nahibalo ka sa ilang tinguha sa pagpanimalos kanako ug sa tanan nilang daotang plano batok kanako. 61O Ginoo, nadungog mo ang pagpanginsulto nila kanako ug ang tanan nilang daotang mga plano batok kanako. 62Nagahisgot sila ug nagaplano ug daotan batok kanako tibuok adlaw. 63Tan-awa sila! Bisan ug unsay ilang buhaton tibuok adlaw, kanunay nila akong gibiaybiay pinaagi sa awit. 64Balosi sila, Ginoo, sumala sa ilang binuhatan. 65Pagahia ang ilang kasingkasing, ug tungloha sila. 66Gukda sila ug laglaga sa imong kasuko aron mahanaw sila sa kalibotan.
1Sou um homem que viu as aflições que a vara do Senhor fez derramarem-se. 2Levou-me até às trevas profundas, tirou-me toda a luz. 3Voltou-se contra mim. Dia e noite a sua mão pesa sobre mim.
4A minha pele está envelhecida e a minha carne mirrada; quebrou-me os ossos todos. 5Construiu torres fortificadas contra mim; rodeou-me de angústia e de tormento. 6Meteu-me dentro de lugares tenebrosos, semelhante aos que dormem há muito o seu último sono.
7Emparedou-me; estou impossibilitado de fugir; agrilhoou-me com pesadas cadeias. 8Ainda que grite e clame, não ouvirá os meus rogos! 9Encarcerou-me num sítio rodeado de muros altos e espessos; encheu o meu caminho de emboscadas.
10Espia-me como um urso prestes a atacar e como um leão pronto a saltar sobre a presa. 11Fez-me extraviar do meu caminho; fez-me em pedaços e deixou-me a escorrer sangue, abandonado. 12Retesou o arco e apontou certeiramente contra mim.
13As suas setas entraram profundamente no meu coração. 14O meu próprio povo ri-se de mim. Cantam o dia inteiro as suas canções dissolutas. 15Encheu-me de amargura; deu-me a beber um copo cheio da mais profunda tristeza.
16Fez-me comer cascalho, de tal forma que até os dentes se me partiram; fez-me rolar no meio da cinza e da sujidade. 17Esqueci-me até do que significa prosperidade; perdi toda a tranquilidade na minha vida. 18Até já me esqueci da alegria que essas coisas provocam. Só sei dizer: A minha força foi-se. Não espero nada de Deus!
19Oh! Lembra-te da amargura e do sofrimento que lançaste sobre mim! 20Nunca mais esquecerei estes horríveis anos. A minha alma passará a viver numa completa vergonha.
21Mas há ainda um raio de esperança. 22É que as misericórdias do Senhor não têm fim; foram as misericórdias do Senhor que impediram que fôssemos consumidos em absoluto; 23grande é a sua fidelidade. A sua compaixão é sempre renovada em cada dia. 24O Senhor é aquilo de que preciso para viver; é a minha única riqueza, por isso, espero nele.
25O Senhor é bom para os que esperam nele, para os que o buscam. 26É bom ter esperança e aguardar calmamente a salvação do Senhor. 27É bom para um jovem estar sob disciplina.
28Porque fá-lo sentar-se solitário, em silêncio, sob o controlo do Senhor, 29inclinar o rosto para o chão, para o pó da terra; no fim, haverá esperança para ele. 30Que aprenda a dar a outra face a quem o fere, que saiba enfrentar a afronta.
31O Senhor não o abandonará para sempre. 32Ainda que Deus o faça sofrer, mostrar-lhe-á a sua compaixão, de acordo com a sua grande misericórdia. 33Porque não é do seu agrado afligir as pessoas, deixá-las tristes.
34Quando são espezinhados os prisioneiros da terra, 35e quando defraudam os direitos das pessoas, perante o Altíssimo, 36e recusam fazer-lhes justiça, não é de admirar que o Senhor os queira castigar.
37Quem poderá falar e fazer acontecer, se assim o Senhor não tiver orientado? 38Ora, não é pela vontade do Altíssimo que procedem tanto as desgraças como as bênçãos? 39Porque haveríamos então nós, meros seres humanos como somos, de murmurar e de nos lamentarmos, quando somos castigados por causa dos nossos pecados?
40Examinemo-nos a nós próprios, antes, e arrependamo-nos; voltemos para o Senhor. 41Levantemos os corações e as mãos para o Deus dos céus e digamos: 42“Nós pecámos e rebelámo-nos contra ti e tu não nos perdoaste!
43Cobriste-nos com a tua ira, Senhor, mataste-nos sem piedade. 44Cobriste-nos com uma nuvem, de forma que as nossas orações não te alcançam. 45Fizeste-nos como entulho e como lixo no meio das nações.
46Todos os nossos inimigos falaram mal de nós. 47Estamos cheios de terror porque fomos apanhados, desolados, destruídos.”
48Os meus olhos derramam torrentes de lágrimas de dia e de noite, por causa da destruição do meu povo.
49Os meus olhos são fontes inesgotáveis de choro, sem cessar e sem descanso, 50até que o Senhor olhe desde o céu e responda aos meus rogos! 51O meu coração confrange-se perante aquilo que aconteceu às mulheres da minha cidade.
52Os meus inimigos, a quem nunca fiz mal nenhum, enxotaram-me como se eu fosse uma ave de rapina. 53Lançaram-me num poço e atiraram pedras sobre mim. 54A água subiu acima da minha cabeça. Eu já pensava: É o fim!
55Apelei para o teu nome, Senhor, desde o fundo desse poço, 56e tu ouviste-me: “Não escondas os teus ouvidos ao meu choro e ao meu clamor!” 57Sim, atentaste para os meus gritos desesperados e disseste-me: “Não temas!”
58Ó Senhor, tu és o meu advogado! Defende a minha causa, porque redimiste a minha vida! 59Viste, Senhor, o mal que me fizeram; sê o meu juiz e julga a minha causa. 60Observaste as conspirações que os meus inimigos arquitetaram contra mim.
61Ouviste os nomes afrontosos que me chamaram, Senhor, e tudo o que dizem a meu respeito; 62as suas acusações e o seu murmurar contra mim o tempo todo. 63Observa-os quando se assentam e quando se levantam; eu sou o objeto da zombaria das suas canções.
64Ó Senhor, vinga todo o mal que eles têm feito! 65Que os seus corações se encham de desespero perante a tua maldição! 66Vai atrás deles, perseguindo-os na tua ira e varre-os da Terra, de sob os céus do Senhor!
