1Sa kasuko sa Ginoo gitabonan niya sa kangitngit ang Jerusalem.2:1 Jerusalem: sa Hebreo, anak nga babaye sa Zion. Gisalikway niya ang dungganon nga Israel nga daw sa gilabay niya kini gikan sa langit paingon sa yuta. Tungod sa iyang kasuko gipasagdan niya bisan ang iyang templo. 2Gilaglag niya nga walay kalooy ang tanang mga balay sa mga kaliwat ni Jacob. Sa iyang kasuko gipangguba niya ang pinarilan nga mga lungsod sa Juda.2:2 Juda: sa Hebreo, anak nga babaye sa Juda. Gisalikway niya ug gipakaulawan kining maong gingharian ug ang mga pangulo niini. 3Sa labihan niya nga kasuko, gikuhaan niya sa tanang gahom ang Israel. Wala niya kini tabangi sa dihang gisulong kini sa kaaway. Sama siya sa kalayo nga milamoy sa mga kaliwat ni Jacob ug sa tanang anaa sa ilang palibot.
4Gipunting niya ang iyang pana sa iyang katawhan, nga daw siya ilang kaaway. Gipamatay niya ang tanang gimahal sa iyang katawhan. Gipatagamtam niya sa mga lumulupyo sa Jerusalem ang iyang labihan nga kasuko nga daw sa kalayo. 5Sama sa usa ka kaaway, gilaglag sa Ginoo ang Israel. Giguba niya ang pinarilan nga mga lungsod sa Israel ug ang tanang lig-ong bahin niini. Gidugangan niya ang kasubo ug panaghilak sa Juda. 6Giguba niya ang iyang templo nga daw sa usa lang kini ka payag sa uma. Pagbuot niya nga kalimtan sa katawhan sa Jerusalem ang gitakda nga mga pista ug Adlaw nga Igpapahulay. Sa iyang hilabihang kasuko gisalikway niya ang mga hari ug mga pari. 7Gisalikway sa Ginoo ang iyang halaran ug ang iyang templo. Gipaguba niya sa mga kaaway ang mga paril sa lig-ong mga bahin sa Jerusalem. Naninggit ang mga kaaway didto sa sulod sa templo sa Ginoo nga daw sa nagsaulog sila sa pista.
8Determinado ang Ginoo sa pagguba sa mga paril sa palibot sa Jerusalem. Giplano niya pag-ayo ang pagguba niini, ug gihimo gayod niya kini. Busa nangaguba ang mga depensa ug mga paril. 9Natabonan ug yuta ang mga pultahan sa Jerusalem. Gipangguba ug gipangbali sa Ginoo ang mga trangka niini. Gipangbihag ang hari ug ang dungganon nga mga tawo sa Jerusalem. Wala na itudlo ang balaod, ug wala nay mensahe ang mga propeta gikan sa Ginoo. 10Ang mga tigdumala sa Jerusalem hilom nga nangyaka sa yuta. Gibutangan nila ug abog ang ilang mga ulo ug nagbisti silag sako sa pagpakita sa ilang pagsubo. Ang mga putli nga babaye sa Jerusalem nangduko sa kaulaw.
11Nanghubag ang akong mga mata sa pagsigeg hilak. Hilabihan ang kasakit nga akong gibati. Daw mobuto ang akong dughan tungod sa pagkalaglag sa akong mga katawhan. Nangakuyapan diha sa mga kadalanan sa siyudad ang mga kabataan ug mga masuso. 12Naghilak sila nga nangayo sa ilang inahan ug pagkaon ug mainom. Nangakuyapan sila sama sa mga sundalo nga nasamdan sa mga kadalanan sa siyudad, ug hinay-hinay silang nangamatay sa bukton sa ilang inahan. 13Unsa may ikasulti ko kanimo, O Jerusalem?2:13 Jerusalem: sa Hebreo, anak nga babaye sa Jerusalem… putli nga anak nga babaye sa Zion. Sa unsa ko man itandi ang imong pag-antos? Ang imong samad daw sama kalawom sa dagat. Unsaon ko man ikaw pagdasig? Kinsa may makaayo kanimo? 14Ang mga mensahe sa imong mga propeta dili tinuod, walay pulos ug nagapahisalaag lang kanimo. Wala nila ipadayag ang imong mga sala aron dili ka unta mabihag.
15Ang tanang manglabay diha kanimo mamalakpak, mangatawa, ug magpanglingo sa pagbiaybiay kanimo. Moingon sila sa Jerusalem, “Mao ba kini ang siyudad nga gitawag nga ‘Labing Matahom’ ug ‘Kalipay sa Tibuok Kalibotan?’ ” 16Ang tanan mong kaaway nagabiaybiay kanimo. Mangyam-id sila ug magpangagot sa ilang mga ngipon nga nagaingon, “Nalaglag ra gayod nato siya! Miabot na gayod ang adlaw nga atong gipaabot!”
17Gibuhat gayod sa Ginoo ang iyang giplano. Gituman gayod niya ang iyang giingon kaniadto. Gilaglag ka niya, O Jerusalem, sa walay kalooy. Gilipay niya ang imongmga kaaway pinaagi sa imong kalaglagan, ug gitugotan sila nga manghambog sa ilang gahom. 18Mga katawhan sa Jerusalem, pagpakitabang kamo sa Ginoo. Pabahaa nga daw suba ang inyong mga luha adlaw ug gabii. Ayaw kamo pag-undang sa paghilak. 19Bangon kamo sa kagabhion ug pangayog tabang sa Ginoo. Ipahungaw ang tanan ninyong gibati ngadto kaniya, nga daw sa nagayabo kamo sa tubig. Ibayaw ang inyong mga kamot sa pag-ampo alang sa kinabuhi sa inyong mga anak nga nangakuyapan na sa kagutom diha sa kadalanan.
20O Ginoo, tan-awa kami! Hunahunaa kon kinsay imong gipaantos ug sama niini. Makatarunganon ba nga tungod sa labihan nga kagutom, kaonon sa mga inahan ang ilang hinigugma nga mga anak? Makatarunganon ba nga pamatyon ang mga pari ug mga propeta sa imong templo? 21Nagbuy-od sa mga kadalanan ang mga patay nga lawas sa mga bata ug tigulang. Nangamatay sa gira ang mga putli nga babaye ug ang mga batan-ong lalaki. Gipamatay mo sila sa walay kalooy tungod sa imong kasuko. 22Giimbitar mo ang mga kaaway ko sa akong palibot sa pagsulong kanako nga daw sa nagaimbitar ka ngadto sa usa ka kombira. Sa adlaw nga gipakita mo ang imong kasuko, wala gayoy nakaikyas o nahibiling buhi. Gipamatay sa akong mga kaaway ang akong mga anak nga akong giatiman ug gipadako.
Jeremia pleit voor het volk
1Met een wolk van toorn heeft de Here Jeruzalem overschaduwd. De prachtigste stad van Israël ligt in het stof van de aarde en is op zijn bevel uit de hemelse hoogten neergeworpen. Op de dag van zijn vreselijke toorn kende Hij zelfs geen genade voor zijn tempel.
2Zonder enig medelijden heeft de Here elk huis in Israël verwoest. In zijn toorn heeft Hij alle versterkte muren van Jeruzalem omvergeworpen. Hij heeft het koninkrijk in het stof vernederd, samen met al zijn heersers.
3Alle kracht van Israël verdwijnt als sneeuw voor de zon onder zijn toorn. Toen de vijand aanviel, trok Hij zijn beschermende hand terug. Als een storm van vuur raasde God door het land Israël.
4Hij spande zijn boog tegen zijn volk alsof het zijn vijand was. Allen die er jong en aantrekkelijk uitzagen, doodde Hij. Zijn vreselijke toorn is als vuur over hen uitgegoten.
5Ja, de Here heeft Israël verslagen als een vijand. Haar forten en paleizen heeft Hij verwoest. Hij bezorgt Jeruzalem kwellende zorgen en tranen.
6De Here heeft zijn tempel omvergegooid alsof het een hut van bladeren en takken was! Het volk kan daardoor de heilige feesten en sabbatten niet meer vieren. Koningen en priesters zijn het slachtoffer van zijn toorn.
7De Here heeft zijn eigen altaar afgewezen, omdat Hij een afkeer heeft van de valse verering door zijn volk. Hij heeft hun paleizen aan hun vijanden gegeven, die nu in de tempel hun overwinningskreet laten horen. Vroeger kon men daar de geluiden horen van het volk Israël tijdens de heilige feesten.
8De Here besloot Jeruzalem te verwoesten. Hij trok een lijn voor de vernietiging, waaraan niet meer was te ontkomen. Zo vielen de stadsmuren en wallen voor Hem neer.
9Jeruzalems poorten zijn ingestort. Hun sloten en grendels zijn vernield door de Here. Haar koningen en prinsen zijn nu slaven in verre landen, zonder een tempel en zonder de heilige wet die over hen regeert. En er zijn ook geen profeten meer die hun leiding kunnen geven.
10De leiders van Jeruzalem dragen rouwkleding en zitten zwijgend op de grond. Zij gooien stof op hun hoofd, vertwijfeld en bedroefd als zij zijn. De jonge vrouwen van Jeruzalem laten beschaamd hun hoofd hangen.
11Ik heb gehuild tot er geen tranen meer waren, mijn hart is gebroken en mijn geest uitgeput als ik zie wat er met mijn volk is gebeurd. Babyʼs en kleine kinderen vallen neer in de straten en sterven.
12‘Wij willen eten,’ roepen ze en liggend in de armen van hun moeder vloeit het leven langzaam uit hen weg.
13Is er ooit op de wereld zo geleden? Och Jeruzalem, waarmee kan ik uw vertwijfeling vergelijken? Hoe kan ik u troosten? Want uw wond is zo diep als de zee. Wie kan u genezen?
14Uw profeten hebben zoveel onwaarheden verkondigd, zoveel onzin. Zij hebben niet geprobeerd u van de slavernij te redden door u op uw zonden te wijzen. Zij logen en zeiden dat alles in orde was.
15Ieder die voorbijkomt, schudt spottend het hoofd en zegt: ‘Is dit de stad die voor de mooiste stad ter wereld moet doorgaan, die “Vreugde van de hele aarde” wordt genoemd?’
16Uw vijanden lachen u honend uit. Zij fluiten en knarsen met hun tanden en zeggen: ‘Uiteindelijk hebben we haar dan toch eronder gekregen! Op dit moment hebben we lang gewacht en nu is het dan zover! Met onze eigen ogen hebben wij haar nederlaag gezien.’
17Maar de Here heeft dit gedaan. Precies zoals Hij ons waarschuwend had voorzegd. De vervloekingen die Hij ons lang geleden in het vooruitzicht stelde, heeft Hij nú uitgevoerd. Hij heeft Jeruzalem meedogenloos verwoest, zodat haar vijanden nu feestvieren en brallen over hun grote kracht.
18Vanuit het diepst van hun hart roepen de mensen de Here om hulp. Och muren van Jeruzalem, laat uw tranen stromen als een rivier, gun uzelf geen rust en huil dag en nacht.
19Sta ʼs nachts op en roep naar uw God. Stort uw hart als water uit voor de Here, hef uw handen naar Hem op en pleit voor uw kinderen, die in de straten neervallen van de honger.
20Och Here, denk toch aan ons! Dit zijn uw eigen mensen wie U zulke dingen aandoet. Moeten moeders soms hun eigen kleine kinderen opeten die zij eens op schoot hielden? Is het nodig dat priesters en profeten sterven in de tempel van de Here?
21Kijk hen eens liggen in de straten: oud en jong, jongens en meisjes, gedood door het zwaard van de vijand. U hebt hen in uw toorn gedood, Here, U hebt hen meedogenloos afgemaakt.
22U hebt deze verwoesting opzettelijk laten plaatsvinden, op de dag van uw toorn was er niemand die ontsnapte of achterbleef. Mijn kinderen, voor wie ik altijd goed heb gezorgd, worden nu onder de voeten van de vijand vertrapt.
