Gibabagan ang Pag-ayo sa Paril
1Sa dihang nabalitaan ni Sanbalat nga giayo namo ang paril, nasuko siya pag-ayo ug gibiaybiay niya kaming mga Judio. 2Atubangan sa iyang mga kauban ug sa mga sundalo sa Samaria, miingon siya, “Unsa bay ginahimo niining huyang nga mga Judio? Naghunahuna ba sila nga mapatindog nila pag-usab ang paril sa Jerusalem sa usa lang ka adlaw ug makahalad sila pag-usab? Abi tingali nilag magamit pa nila ang mga sunog ug dugmok na nga mga bato sa paril!” 3Mitubag usab si Tobia nga Amonihanon nga diha sa tapad ni Sanbalat, “Bisan ug ihalas nga iro lang ang mokatkat diha matumpag na kana!”
4Unya nagaampo ako, “O Dios namo, pamatia kami kay ginabiay-biay kami. Mahitabo unta kanila ang mga pagbiaybiay nila kanamo. Hinaut pa nga bihagon sila ngadto sa ubang dapit. 5Ayaw sila pasayloa tungod kay giinsulto ka nila4:5 giinsulto ka nila: o, giinsulto nila kami. atubangan kanamo nga nagatrabaho sa paril.”
6Napatindog namo ang katunga na sa kahabugon sa paril tungod kay ang mga tawo nagtrabaho gayod ug maayo. 7-8Apan sa dihang nabalitaan nila ni Sanbalat, Tobia, ug sa mga Arabo, taga-Ammon, ug mga taga-Ashdod nga padayon ang pagpatindog sa paril sa Jerusalem ug ang mga bangag niini natapakan na, nasuko sila pag-ayo. Nagplano silang tanan nga sulongon ang Jerusalem ug samokon kami. 9Apan nagaampo kami sa among Dios ug nagbutang ug mga guwardya adlaw ug gabii sa pagpanalipod sa among kaugalingon.
10-11Apan miingon ang mga taga-Juda, “Gikapoy na kami sa pagtrabaho ug daghan pa gayod ang mga hakotonon nga mga salin sa pagkaguba, unsaon namo pagtrabaho sa paril?”
Samtang sa laing bahin, miingon ang among mga kaaway, “Pakalitan nato silag sulong ug pamatyon, ug unya maundang ang ilang trabaho.”
12Ang mga Judio nga nagapuyo duol kanila nagpasidaan kanamo sa makadaghang higayon mahitungod sa ilang mga plano nga pagsulong. 13Busa nagbutang ako ug mga tawo sa pagguwardya sa pinakamubo ug wala pa mahuman nga mga bahin sa paril. Gipaguwardya ko sila didto nga naggrupo sumala sa ilang tagsa-tagsa ka pamilya, ug may mga armas sila nga mga espada, bangkaw, ug pana. 14Gitan-aw ko ang sitwasyon ug unya, giadtoan ko ang mga opisyal ug ang mga lumulupyo ug giingnan, “Ayaw kamo kahadlok sa mga kaaway. Hinumdomi ninyo ang makagagahom ug katingalahan nga Ginoo, ug pakiggira kamo alang sa kaluwasan sa inyong mga katagilungsod, mga anak, mga asawa, ug mga panimalay.”
15Sa dihang nabalitaan sa among mga kaaway nga nahibaloan namo ang ilang plano sa pagsulong kanamo, ug nakaamgo sila nga giguba sa Dios ang ilang plano, namalik kami sa among pagtrabaho sa paril. 16Apan gikan niadtong adlawa, katunga lang sa akong mga tawo ang nagtrabaho sa paril, kay ang katunga nagguwardya nga nagsul-ob ug mga panagang sa lawas, ug nagdalag mga bangkaw, taming, ug pana. Ang mga opisyal mitindog sa luyo sa katawhan sa Juda 17nga nagtrabaho sa paril. Ang mga tighakot ug mga materyales naghimo sa ilang trabaho sa usa nila ka kamot samtang ang pikas kamot naggunit ug armas. 18Ang matag trabahante nagtakin sa ilang espada samtang nagtrabaho. Ang tigpatingog sa budyong diha kanunay sa akong tapad.
19Giingnan ko ang mga pangulo, mga opisyal, ug ang katawhan, “Halapad ang atong ginatrabaho ug lagyo ang atong distansya sa usag usa. 20Busa kon madungog ninyo ang tingog sa budyong, magtigom kamo dinhi kanako. Ang atong Dios mao ang makiggira alang kanato.”
21Busa padayon ang among pagtrabaho gikan sa sayo sa buntag hangtod sa pagkagabii, ug ang katunga sa mga tawo nagaguwardya nga armado. 22Niadtong higayona, miingon usab ako sa mga tawo nga nagpuyo sa gawas sa Jerusalem nga sila ug ang ilang mga sulugoon kinahanglan mosulod sa siyudad kon gabii aron magguwardya, ug sa adlaw makatrabaho na usab sila. 23Ako ug ang akong mga paryente, mga tawo, ug mga guwardya dili na mag-ilis sa among mga bisti. Ug bisan moadto sa tubig dala namo ang among mga armas.
Oposição à reconstrução
1Sanbalate ficou irritadíssimo quando se deu conta de que estávamos a reconstruir as muralhas da cidade; encheu-se de raiva e insultou-nos. 2O mesmo fizeram os seus amigos, assim como os oficiais do exército samaritano: “O que é que este desprezível punhado de judeus pretende fazer? Pensarão eles que podem reconstruir as muralhas num só dia? Oferecerão eles sacrifícios? Vejam aqueles montões de pedras queimadas! Serão eles capazes de as pôr como novas?”
3Tobias, atrás deles, acrescentou: “Basta uma raposa andar ali por cima e aquilo vem tudo abaixo!”
4Então eu orei assim:
“Ouve-nos, ó nosso Deus, pois esta gente despreza-nos. Que a sua troça recaia sobre as suas cabeças e se tornem cativos numa terra estranha! 5Não te esqueças do seu pecado; não o ignores; é a ti que insultam, quando dizem isto de nós, que estamos a levantar estas muralhas.”
6O trabalho chegou, por fim, a metade da altura dos muros em toda a volta da cidade, porque toda a gente trabalhou duramente e com grande dedicação.
7Quando Sanbalate, Tobias, os árabes, os amonitas e os asdoditas verificaram que a obra progredia bem e que as brechas iam sendo tapadas, ficaram muito irados. 8Chegaram mesmo a pôr a hipótese de enviar um exército contra Jerusalém e suscitar tumultos e confusão. 9Contudo, nós orámos ao nosso Deus e pusemos guardas à cidade, de dia e de noite, para nos protegermos.
10O povo de Judá começou a queixar-se que os operários estavam a ficar cansados, no meio de imensa terra e pó, que achávamos que não poderíamos trabalhar sem auxílio exterior. 11Ao mesmo tempo, os nossos inimigos planeavam cair sobre nós repentinamente e matar-nos, terminando de vez com a obra.
12Mas os judeus que habitavam no meio deles vieram várias vezes avisar-nos de que os nossos inimigos viriam atacar-nos por todos os lados. 13Coloquei, por isso, guardas armados de cada família, em espaços abertos, por detrás das muralhas.
14Fiz então o ponto da situação. Convoquei os líderes e o povo e disse-lhes: “Não estejam com medo! Lembrem-se do Senhor, que é grande e glorioso! Combatam pelos vossos irmãos, pelas vossas famílias e pelos vossos lares!”
15Os inimigos perceberam que tínhamos conhecimento dos seus planos e que fora Deus quem tinha feito descobrir e frustrar esses intentos; assim, pudemos regressar ao trabalho. 16A partir daí, metade trabalhava e a outra metade estava de guarda, atrás. 17Os pedreiros e os outros operários trabalhavam com as suas armas ali perto, ao alcance rápido da mão; 18outros trabalhavam com as espadas presas à cintura; aquele que tocava a trombeta mantinha-se ao meu lado, para dar o alarme logo que fosse preciso.
19“A obra é muito extensa”, expliquei-lhes, “e estamos separados uns dos outros. 20Quando ouvirem tocar a trombeta, corram para aqui, onde eu estou, e Deus lutará por nós.”
21Trabalhávamos do nascer do sol até as estrelas aparecerem no céu; metade dos homens estavam sempre de guarda. 22Disse a todos os que moravam fora da cidade para se mudarem para o interior de Jerusalém, de forma que os seus criados pudessem ficar de sentinela à noite, e ajudar na obra de dia. 23Durante esse tempo, nenhum de nós, nem eu, nem os meus irmãos, nem os meus servos ou qualquer dos guardas que estavam comigo, ninguém tirou sequer a roupa que trazia vestida. Também trazíamos sempre as armas connosco.
