Job 24 – APSD-CEB & HOF

Ang Pulong Sa Dios

Job 24:1-25

Nangutana si Job kon Nganong Wala Siloti sa Dios ang mga Tawong Daotan

1“Nganong wala man magtakda ang Makagagahom nga Dios ug panahon sa paghukom sa mga tawong daotan? Nganong dili man makita sa mga nakaila kaniya kanang panahon sa paghukom? 2Mangilog ug yuta ang mga tawong daotan pinaagi sa pagbalhin sa mga muhon. Mangawat silag mga hayop ug iipon nila kini sa ilang kahayopan. 3Kawatan nilag asno ang mga ilo, ug kuhaag baka ang biyuda ingon nga garantiya sa utang. 4Gidaog-daog24:4 Gidaog-daog: sa literal, Gitikwang sa dalan. nila ang mga kabos, busa napugos sila sa pagtago. 5Nagapangita silag pagkaon sa kamingawan sama sa ihalas nga mga asno. Halos wala na silay laing lugar nga makuhaan ug pagkaon para sa ilang mga anak. 6Manghagdaw sila sa mga abot sa uma ug sa ubasan sa mga tawong daotan. 7Mangatulog sila nga ginatugnaw kon gabii, kay wala silay habol ug kulang silag bisti. 8Mangabasa sila sa ulan sa kabukiran, ug magpasalipod na lang sila sa mga bato tungod kay wala silay kapasilongan.

9“Ginakuha sa mga tawong daotan ang anak sa biyuda ug sa babayeng kabos ingon nga garantiya sa utang. 10Manglakaw ang mga kabos nga halos walay bisti; papas-anon sila sa mga inani nga trigo samtang ginagutom sila. 11Ginapapuga silag olibo ug ubas, apan dili sila makapahimulos niini. 12Madungog diha sa lungsod ang pag-agulo sa mga himalatyon ug ang pagpangayog tabang sa mga grabing nasamdan, apan wala lang gayod magpakabana ang Dios niini.

13“May mga tawo nga supak sa kahayag. Wala sila magsubay sa kahayag ug wala nila kini masabti. 14Mobangon ug sayo ang mamumuno aron pagpatay sa mga kabos, ug sa gabii mangawat siya. 15Ang mananapaw maghulat nga mongitngit aron walay makakita kaniya. Tabonan niya ang iyang nawong aron walay makaila kaniya. 16Kon gabii manglungkab ang mga kawatan sa mga balay, apan kon adlaw manarangka sila, kay naglikay sila sa kahayag. 17Giisip nilang kahayag ang kangitngit, kay kakunsabo nila ang makahahadlok nga kangitngit.”

Ang Tubag sa Higala ni Job

18“Apan sama sa bula sa tubig, dili gayod molungtad ug dugay ang mga tawong daotan. Ang yuta nga ilang gipanag-iyahan tinunglo sa Dios. Busa walay moadto sa ilang ubasan. 19Maingon nga ang snow matunaw ug mahanaw sa init sa adlaw, ang mga makasasala mahanaw usab sa kalibotan. 20Dili na sila hinumdoman pa. Kalimtan na sila bisan sa ilang inahan. Malaglag sila nga daw kahoy nga giputol ug kutkoton sila sa mga ulod. 21Kay wala nila ayoha pagtagad ang mga babayeng baog. Ug wala nila kaloy-i ang mga biyuda.

22“Pinaagi sa gahom sa Dios gilaglag niya ang mga tawong gamhanan. Bisan lig-on sila, walay kasigurohan ang ilang kinabuhi. 23Posible nga tugotan sila sa Dios nga magkinabuhi nga walay katalagman, apan ginabantayan gayod sa Dios ang tanan nilang lihok. 24Pasidunggan sila sulod sa mubo nga panahon, apan pagkahuman mangawala sila sama sa bulak nga nalaya o sa uhay nga gigalab. 25Kon dili husto ang akong gisulti, kinsa ang makapamatuod nga nagabakak ako? Kinsa ang makaingon nga sayop ako?”

Hoffnung für Alle

Hiob 24:1-25

Schreiende Ungerechtigkeit!

1»Warum setzt Gott, der Allmächtige,

keine Gerichtstage fest?

Warum muss jeder, der ihn kennt,

vergeblich darauf warten?

2Mächtige verrücken die Grenzsteine

und erweitern so ihr Land;

sie rauben Herden und treiben sie auf die eigene Weide.

3Den Esel eines Waisenkindes führen sie weg

und nehmen einer Witwe den Ochsen als Pfand.

4Sie drängen die armen Leute beiseite;

die Bedürftigen müssen sich verstecken,

5müssen draußen in der Steppe leben wie die Wildesel;

dort suchen sie nach etwas Essbarem für ihre Kinder.

6Auf den Feldern sammeln sie das Futter,

und im Weinberg ihrer Unterdrücker halten sie Nachlese.

7Ohne Kleidung verbringen sie draußen die Nacht;

nichts deckt sie in der Kälte zu.

8Der Regen im Bergland durchnässt sie völlig;

sie kauern sich an Felsen,

weil sie sonst keinen Unterschlupf finden.

9Der Witwe wird ihr Kind von der Brust gerissen,

und den Armen nimmt man ihren Säugling als Pfand.

10Ohne Kleidung laufen sie herum,

sie arbeiten in der Getreideernte und hungern dabei!

11In den Olivenhainen pressen sie das Öl,

im Weinberg treten sie die Kelter –

und leiden doch Durst!

12In der Stadt stöhnen die Sterbenden.

Menschen werden umgebracht, laut schreien sie um Hilfe,

doch Gott zieht die Mörder nicht zur Rechenschaft!

13Sie sind Feinde des Lichts.

Was hell und wahr ist, das kennen sie nicht;

nein, sie gehen ihm beharrlich aus dem Weg.

14Noch vor dem Morgengrauen zieht der Mörder los,

er bringt den Armen und Wehrlosen um.

Wie der Dieb treibt er in der Nacht sein Unwesen.

15Auch der Ehebrecher wünscht sich die Dämmerung herbei.

›Mich sieht keiner!‹, denkt er

und verhüllt sein Gesicht.

16Ja, nachts brechen sie in die Häuser ein,

aber tagsüber halten sie sich versteckt.

Sie alle scheuen das Licht.

17Tiefe Dunkelheit – das ist ihr Morgenlicht!

Mit den Schrecken der Nacht sind sie bestens vertraut.«

Gott hat doch das letzte Wort!

18»Der Gottlose vergeht wie Schaum auf dem Wasser;

schwer lastet Gottes Fluch auf seinem Land.

Sein Weinberg verödet,

weil er ihn nicht mehr bearbeiten kann.

19Sonne und Wärme lassen den Schnee im Nu verschwinden,

genauso reißt der Tod jeden Sünder plötzlich aus dem Leben.

20Dann laben sich die Würmer an ihm;

sogar von seiner Mutter wird er vergessen24,20 Wörtlich: der Mutterschoß vergisst ihn..

Nie mehr wird jemand an ihn denken,

der Schuldige wird zerbrochen wie trockenes Holz.

21Er hat die kinderlose Frau ausgebeutet,

der Witwe hat er nichts Gutes getan.

22Solche Machthaber reißt Gott in seiner Kraft hinweg;

wenn er sich erhebt,

sind sie ihres Lebens nicht mehr sicher.

23Mag sein, dass er sie in Ruhe lässt

und sie sich in Sicherheit wiegen –

er überwacht doch unablässig ihre Wege.

24Nur für kurze Zeit stehen sie auf der Höhe ihrer Macht,

dann ist es vorbei mit ihnen.

Wie die Ähren werden sie gepackt und abgeschnitten.

25Ja, so ist es!

Keiner kann mich Lügen strafen

und niemand meine Worte widerlegen!«