Ang Tubag ni Zofar
1Unya mitubag si Zofar nga taga-Naamat, 2“Kinahanglan nga motubag ako kay dili ako mahimutang. 3Gibadlong mo ako uban ang pagpanginsulto, ug may nagtukmod kanako sa pagtubag kanimo. 4Sigurado gayod nga nasayod ka nga gikan pa sa karaang panahon, sukad nga gibutang ang tawo dinhi sa kalibotan, 5ang kalipay sa tawong daotan lumalabay lang. Oo, dili molungtad ug dugay ang kalipay sa tawo nga dili diosnon. 6Bisag hilabihan ang iyang pagkamapahitas-on, nga daw sangko na kini sa langit o sa panganod, 7mahanaw siya hangtod sa hangtod sama sa iyang tae. Ang mga nakaila kaniya moingon, ‘Hain na siya?’ 8Mahanaw siya sama sa damgo o sa panan-awon sa kagabhion, ug dili na gayod siya makita. 9Dili na siya makita sa nakaila kaniya, ug mahanaw siya sa dapit nga iya kaniadtong gipuy-an. 10Ang iyang mga anak maoy magbayad sa iyang gikawat gikan sa mga kabos. 11Mamatay siya nga batan-on pa ug baskog.
12“Ang paghimo ug daotan nahisama sa pagkaon nga tam-is diha sa iyang baba; 13ugomon niya kini ug dugay aron matagamtaman gayod niya ang kalami niini. 14Apan pag-abot niini sa iyang tiyan mopait kini ug mahimong hilo nga sama sa lala sa mga bitin. 15Isuka niya sama sa pagkaon ang bahandi nga iyang kinawat. Bisan anaa na kini sa iyang tiyan ipasuka kini sa Dios kaniya. 16Suyopon niya ang lala sa mga bitin nga mao ang mopatay kaniya. 17Dili na niya matagamtaman ang kaabundansya sa lana, keso, ug dugos, nga daw sapa o suba nga magdagayday. 18Dili niya madawat ang balos sa iyang hinagoan o magmaya sa iyang bahandi. 19Kay gidaog-daog niya ang mga kabos ug gipasagdan niya sila nga maglisod. Giilog niya ang mga balay nga dili iya. 20Walay katagbawan ang iyang kahakog. Ang bisan unsay iyang magustohan dili niya palabyon. 21Apan wala na siyay makaon, kay ang iyang bahandi mahanaw. 22Sa iyang kaabundansya, moabot kaniya ang kalisod. Moabot kaniya ang labihan nga pag-antos. 23Samtang gitagbaw niya ang iyang kaugalingon, ipatagamtam sa Dios kaniya ang iyang labihan nga kasuko, ug paulanan siya sa silot. 24Bisag makaikyas siya sa puthaw nga armas, matuhog gihapon siya sa bronsi nga pana. 25Maigo ang iyang apdo, ug molapos kini sa iyang lawas. Bation niya ang kalisang. 26Mahanaw ang iyang bahandi diha sa kangitngitan. Sunogon siya ug ang tanan nga nahibilin sa iyang pinuy-anan20:26 pinuy-anan: sa literal, tolda. sa kalayo nga dili tawo ang nagpasiga. 27Ipadayag sa langit ang iyang sala ug mosaksi ang yuta batok kaniya. 28Anuron sa baha ang iyang balay sa adlaw nga ipatagamtam sa Dios ang iyang kasuko. 29Mao kanay dangatan sa tawong daotan nga gitakda sa Dios alang kaniya.”
Zofar
1Então Zofar, de Naamate, respondeu:
2“Agitam-se os meus pensamentos e levam-me a responder
porque estou profundamente perturbado.
3Ouvi uma repreensão que me desonra,
e o meu entendimento faz-me contestar.
4“Certamente você sabe que sempre foi assim,
desde a antiguidade;
desde que o homem20.4 Ou Adão foi posto na terra,
5o riso dos maus é passageiro,
e a alegria dos ímpios dura apenas um instante.
6Mesmo que o seu orgulho chegue aos céus
e a sua cabeça toque as nuvens,
7ele perecerá para sempre,
como o seu próprio excremento;
os que o tinham visto perguntarão:
‘Onde ele foi parar?’
8Ele voa e vai-se como um sonho,
para nunca mais ser encontrado,
banido como uma visão noturna.
9O olho que o viu não o verá mais,
nem o seu lugar o tornará a ver.
10Seus filhos terão que indenizar os pobres;
ele próprio, com suas mãos, terá que refazer sua riqueza.
11O vigor juvenil que enche os seus ossos
jazerá com ele no pó.
12“Mesmo que o mal seja doce em sua boca
e ele o esconda sob a língua,
13mesmo que o retenha na boca para saboreá-lo,
14ainda assim a sua comida azedará no estômago;
e será como veneno de cobra em seu interior.
15Ele vomitará as riquezas que engoliu;
Deus fará seu estômago lançá-las fora.
16Sugará veneno de cobra;
as presas de uma víbora o matarão.
17Não terá gosto na contemplação dos regatos
e dos rios que vertem mel e nata.
18Terá que devolver aquilo pelo que lutou, sem aproveitá-lo,
e não desfrutará dos lucros do seu comércio.
19Sim, pois ele tem oprimido os pobres
e os tem deixado desamparados;
apoderou-se de casas que não construiu.
20“Certo é que a sua cobiça não lhe trará descanso,
e o seu tesouro não o salvará.
21Nada lhe restou para devorar;
sua prosperidade não durará muito.
22Em meio à sua fartura, a aflição o dominará;
a força total da desgraça o atingirá.
23Quando ele estiver de estômago cheio,
Deus dará vazão às tremendas chamas de sua ira
e sobre ele despejará o seu furor.
24Se escapar da arma de ferro,
o bronze da sua flecha o atravessará.
25Ele a arrancará das suas costas,
a ponta reluzente saindo do seu fígado.
Grande pavor virá sobre ele;
26densas trevas estarão à espera dos seus tesouros.
Um fogo não assoprado o consumirá
e devorará o que sobrar em sua tenda.
27Os céus revelarão a sua culpa;
a terra se levantará contra ele.
28Uma inundação arrastará a sua casa,
águas avassaladoras20.28 Ou Os bens de sua casa serão levados, arrastados pelas águas,, no dia da ira de Deus.
29Esse é o destino que Deus dá aos ímpios,
é a herança designada por Deus para eles”.
