Gipanghimaraot sa Propeta ang Halaran sa Betel
1Unya, gisugo sa Ginoo ang usa niya ka propeta nga taga-Juda sa pag-adto sa Betel. Pag-abot niya didto, nagatindog si Jeroboam sa halaran aron maghalad. 2Gisugo sa Ginoo ang iyang alagad nga panghimaraoton kadto nga halaran. Miingon siya, “Mao kini ang giingon sa Ginoo bahin niini nga halaran: May matawo nga usa ka bata sa panimalay ni David nga ang iyang ngalan si Josia. Pamatyon niya ug ihalad niini nga halaran ang mga pari nga nagaalagad sa mga simbahanan diha sa habog nga mga dapit ug ang nagahalad niini nga halaran. Mangasunog ang ilang mga bukog dinhi niini nga halaran.” 3Niana mismong adlawa, naghatag ang alagad sa Dios ug timailhan nga mahitabo ang iyang gisulti. Miingon siya, “Mao kini ang timailhan nga giingon sa Ginoo: Mabungkag kini nga halaran ug mayabo ang mga abo niini.”
4Pagkadungog niadto ni Haring Jeroboam, gitudlo niya ang tawo ug miingon, “Dakpa ninyo siya!” Apan kalit lang nga migahi ang kamot sa hari, ug wala na niya kini malihok. 5Unya nabungkag ang halaran ug nayabo ang mga abo niini, sumala gayod sa timailhan nga giingon sa alagad sa Dios nga gipadayag sa Ginoo kaniya.
6Unya miingon ang hari ngadto sa alagad sa Dios, “Iampo sa Ginoo nga imong Dios nga ayohon niya ang akong kamot.” Busa nagaampo ang alagad sa Dios sa Ginoo, ug naayo ang kamot sa hari. 7Miingon pag-usab ang hari ngadto sa alagad sa Dios, “Uban una kanako sa balay aron mokaon, ug hatagan ko usab ikaw ug gasa.” 8Apan mitubag ang alagad sa Dios, “Bisan ihatag mo pa kanako ang katunga sa imong kabtangan, dili ako mouban kanimo o mokaon o moinom niining lugara. 9Kay gimandoan ako sa Ginoo nga dili gayod mokaon o moinom samtang ania ako dinhi, ug sa akong pagpauli dili ako moagi sa akong giagian sa pag-anhi dinhi.” 10Busa lain nga dalan ang iyang giagian pagpauli niya.
11Niadtong higayona, may usa ka tigulang nga propeta nga nagpuyo sa Betel. Giadtoan siya sa iyang mga anak nga lalaki13:11 mga anak nga lalaki: Mao kini sa ubang karaang mga teksto; apan sa Hebreo, anak nga lalaki. ug gisuginlan sa tanang gihimo sa alagad sa Dios niadtong adlawa sa Betel. Gisuginlan usab nila siya kon unsa ang giingon sa alagad sa Dios sa hari. 12Nangutana ang ilang amahan, “Asa siya miagi pagpauli?” Gisultihan nila siya kon asa kini miagi. 13Unya miingon ang ilang amahan kanila, “Andama ninyo ang asno alang kanako.” Busa giandam nila ang asno ug misakay siya, 14ug gigukod niya ang alagad sa Dios. Naabtan niya kini nga naglingkod sa punoan sa kahoyng terebinto (tugas). Gipangutana niya kini, “Ikaw ba ang alagad sa Dios nga gikan sa Juda?” Mitubag ang alagad sa Dios, “Oo.” 15Miingon ang tigulang nga propeta, “Uban una kanako sa balay ug mokaon.” 16Miingon ang alagad sa Dios, “Dili ako mahimong mobalik ug mouban kanimo, ug dili usab ako mahimong mokaon o moinom uban kanimo niining lugara. 17Kay gisultihan ako sa Ginoo nga dili gayod ako mokaon o moinom samtang ania ako dinhi, ug sa akong pagpauli dili ako moagi sa akong giagian sa pag-anhi ko dinhi.” 18Miingon ang tigulang nga propeta, “Propeta usab ako sama kanimo. Ug gisugo sa Ginoo ang usa ka anghel sa pagsulti kanako nga dad-on ko ikaw sa akong balay aron makakaon ka ug makainom.” (Apan nagbakak ang tigulang nga propeta.) 19Busa miuban sa iyang balay ang alagad sa Dios ug mikaon ug miinom siya didto.
20Samtang naglingkod sila sa lamisa, may gisulti ang Ginoo sa tigulang nga propeta. 21Unya giingnan sa tigulang nga propeta ang alagad sa Dios nga gikan sa Juda, “Mao kini ang giingon sa Ginoo: ‘Gilapas mo ang giingon sa Ginoo nga imong Dios; wala mo tumana ang iyang gisugo kanimo. 22Miingon siya kanimo nga dili ka mokaon ug moinom niining lugara, apan mibalik ka dinhi ug mikaon ug miinom. Tungod sa imong gihimo, ang imong patayng lawas dili ilubong sa lubnganan sa imong mga katigulangan.’ ”
23Pagkahuman ug kaon ug inom sa alagad sa Dios, giandam sa tigulang nga propeta ang asno alang sa iyang pagpauli. 24Ug sa iyang pagpauli, gitagbo siya sa usa ka liyon ug gipatay. Ang iyang patayng lawas nagbuy-od sa dalan, ug ang liyon ug ang asno nagtindog sa tapad sa iyang patayng lawas. 25Nakita sa mga tawo nga nangagi didto ang patayng lawas ug ang liyon sa tapad niini, ug gibalita nila kini sa lungsod diin nagpuyo ang tigulang nga propeta.
26Sa dihang nadunggan kini sa tigulang nga propeta, miingon siya, “Siya ang alagad sa Dios nga naglapas sa pulong sa Ginoo. Gitugyan siya sa Ginoo ngadto sa liyon nga miataki ug mipatay kaniya, sumala sa giingon sa Ginoo kaniya.”
27Unya miingon ang tigulang nga propeta sa iyang mga anak nga lalaki, “Andama ninyo ang asno alang kanako.” Ug giandam nila kini. 28Unya milakaw siya, ug nakita niya ang patayng lawas nga nagbuy-od sa dalan ug ang liyon ug ang asno nga nagtindog sa tapad niini. Wala kan-a sa liyon ang patayng lawas ug wala niya hilabti ang asno. 29Gikuha sa tigulang nga propeta ang patayng lawas sa alagad sa Dios ug gikarga sa asno, ug gidala sa ilang lungsod aron magsubo siya alang niini ug malubong niya kini. 30Gilubong niya kini sa iya mismong lubnganan, ug nagsubo gayod sila sa pagkamatay sa alagad sa Dios.
31Pagkahuman ug lubong, miingon ang tigulang nga propeta sa iyang mga anak nga lalaki, “Kon mamatay ako, ilubong ninyo ako sa gilubngan sa alagad sa Dios, ug itapad ninyo ako kaniya. 32Kay ang mga pulong nga gipasulti sa Ginoo kaniya mahitungod sa halaran sa Betel ug sa mga simbahanan diha sa habog nga mga dapit sa Samaria sigurado gayod nga matuman.”
33Bisan pa niini nga nahitabo, wala gihapon nagbag-o si Jeroboam sa iyang daotang mga gawi. Nagpili gihapon siya ug mga tawo nga mag-alagad ingon nga mga pari sa mga simbahanan diha sa habog nga mga dapit. Si bisan kinsa nga gustong moalagad ingon nga pari iyang ordinahan. 34Kining gihimo ni Jeroboam nahimong hinungdan sa pagpakasala sa iyang panimalay ug nagdala kanilag kapildihan ug kalaglagan.
O Homem de Deus que Veio de Judá
1Por ordem do Senhor um homem de Deus foi de Judá a Betel, quando Jeroboão estava em pé junto ao altar para queimar incenso. 2Ele clamou contra o altar, segundo a ordem do Senhor: “Ó altar, ó altar! Assim diz o Senhor: ‘Um filho nascerá na família de Davi e se chamará Josias. Sobre você ele sacrificará os sacerdotes dos altares idólatras que agora queimam incenso aqui, e ossos humanos serão queimados sobre você’ ”. 3Naquele mesmo dia o homem de Deus deu um sinal: “Este é o sinal que o Senhor declarou: O altar se fenderá, e as cinzas que estão sobre ele se derramarão”.
4Quando o rei Jeroboão ouviu o que o homem de Deus proclamava contra o altar de Betel, apontou para ele e ordenou: “Prendam-no!” Mas o braço que ele tinha estendido ficou paralisado, e não voltava ao normal. 5Além disso, o altar se fendeu, e as suas cinzas se derramaram, conforme o sinal dado pelo homem de Deus por ordem do Senhor.
6Então o rei disse ao homem de Deus: “Interceda ao Senhor, o seu Deus, e ore por mim para que meu braço se recupere”. O homem de Deus intercedeu ao Senhor, e o braço do rei recuperou-se e voltou ao normal.
7O rei disse ao homem de Deus: “Venha à minha casa e coma algo, e eu o recompensarei”.
8Mas o homem de Deus respondeu ao rei: “Mesmo que me desse a metade dos seus bens, eu não iria com você nem comeria ou beberia nada neste lugar. 9Pois recebi estas ordens pela palavra do Senhor: ‘Não coma pão nem beba água, nem volte pelo mesmo caminho por onde foi’ ”. 10Por isso, quando ele voltou, não foi pelo caminho por onde tinha vindo a Betel.
11Ora, havia um certo profeta, já idoso, que morava em Betel. Seus filhos lhe contaram tudo o que o homem de Deus havia feito naquele dia e também o que ele dissera ao rei. 12O pai lhes perguntou: “Por qual caminho ele foi?” E os seus filhos lhe mostraram por onde tinha ido o homem de Deus que viera de Judá. 13Então disse aos filhos: “Selem o jumento para mim”. E, depois de selarem o jumento, ele montou 14e cavalgou à procura do homem de Deus, até que o encontrou sentado embaixo da Grande Árvore. E lhe perguntou: “Você é o homem de Deus que veio de Judá?”
“Sou”, respondeu.
15Então o profeta lhe disse: “Venha à minha casa comer alguma coisa”.
16O homem de Deus disse: “Não posso ir com você nem posso comer pão ou beber água neste lugar. 17A palavra do Senhor deu-me esta ordem: ‘Não coma pão nem beba água lá, nem volte pelo mesmo caminho por onde você foi’ ”.
18O profeta idoso respondeu: “Eu também sou profeta como você. E um anjo me disse por ordem do Senhor: ‘Faça-o voltar com você para a sua casa para que coma pão e beba água’ ”. Mas ele estava mentindo. 19E o homem de Deus voltou com ele e foi comer e beber em sua casa.
20Enquanto ainda estavam sentados à mesa, a palavra do Senhor veio ao profeta idoso que o havia feito voltar 21e ele bradou ao homem de Deus que tinha vindo de Judá: “Assim diz o Senhor: ‘Você desafiou a palavra do Senhor e não obedeceu à ordem que o Senhor, o seu Deus, deu a você. 22Você voltou e comeu pão e bebeu água no lugar onde ele falou que não comesse nem bebesse. Por isso o seu corpo não será sepultado no túmulo dos seus antepassados’ ”.
23Quando o homem de Deus acabou de comer e beber, o profeta idoso selou seu jumento para ele. 24No caminho, um leão o atacou e o matou, e o seu corpo ficou estendido no chão, ao lado do leão e do jumento. 25Algumas pessoas que passaram viram o cadáver estendido ali, com o leão ao lado, e foram dar a notícia na cidade onde o profeta idoso vivia. 26Quando este soube disso, exclamou: “É o homem de Deus que desafiou a palavra do Senhor! O Senhor o entregou ao leão, que o feriu e o matou, conforme a palavra do Senhor o tinha advertido”.
27O profeta disse aos seus filhos: “Selem o jumento para mim”, e eles o fizeram. 28Ele foi e encontrou o cadáver caído no caminho, com o jumento e o leão ao seu lado. O leão não tinha comido o corpo nem ferido o jumento. 29O profeta apanhou o corpo do homem de Deus, colocou-o sobre o jumento e o levou de volta para Betel13.29 Hebraico: para a cidade., a fim de chorar por ele e sepultá-lo. 30Ele o pôs no seu próprio túmulo, e se lamentaram por ele, cada um exclamando: “Ah, meu irmão!”
31Depois de sepultá-lo, disse aos seus filhos: “Quando eu morrer, enterrem-me no túmulo onde está sepultado o homem de Deus; ponham os meus ossos ao lado dos ossos dele. 32Pois a mensagem que declarou por ordem do Senhor contra o altar de Betel e contra todos os altares idólatras das cidades de Samaria certamente se cumprirá”.
33Mesmo depois disso Jeroboão não mudou o seu mau procedimento, mas continuou a nomear dentre o povo sacerdotes para os altares idólatras. Ele consagrava para esses altares todo aquele que quisesse tornar-se sacerdote. 34Esse foi o pecado da família de Jeroboão, que levou à sua queda e à sua eliminação da face da terra.
