1“Nnipa a ɔbea awo wɔn
nna yɛ tiaa bi na ɔhaw ahyɛ mu mma.
2Ɔfefɛw te sɛ nhwiren na etwintwam;
ɔte sɛ sunsuma a ɛretwa mu akɔ, ɔntena hɔ nkyɛ.
3Woma wʼani kɔ saa onipa yi so?
Wode no bɛba wʼanim abebu no atɛn ana?
4Hena na obetumi ayi nea ɛyɛ kronkron afi fi mu?
Obiara nni hɔ.
5Woahyehyɛ onipa nkwa nna;
woahyɛ nʼasram dodow ato hɔ
na woahyɛ no bere a ɔrentumi ntra.
6Enti yi wʼani fi ne so na ɔnyɛ nea ɔpɛ,
kosi sɛ obewie nʼadwuma sɛ ɔpaani.
7“Dua mpo anidaso wɔ hɔ ma no:
Sɛ wotwa a, ɛbɛfefɛw bio,
na ne mman foforo no rempenpan.
8Ne ntin betumi anyin akyɛ asase mu
na ne dunsin nso awu wɔ dɔte mu,
9nanso, onya nsu a ɛfefɛw,
na eyiyi mman sɛ dua a wɔatɛw.
10Nanso sɛ nnipa wu a wɔde no hyɛ fam;
ɔhome nea etwa to a, na afei onni hɔ bio.
11Sɛnea nsu tu yera wɔ po mu no,
anaa sɛnea suka mu yowee no,
12saa ara na onipa tɔ fam na ɔnsɔre bio;
enkosi sɛ ɔsoro betwa mu no, nnipa rensɔre
na wɔrennyan wɔn mfi wɔn nna mu.
13“Sɛ anka wode me besie ɔda mu
de me ahintaw kosi sɛ wʼabufuw betwa mu!
Sɛ anka wobɛhyɛ me bere
na afei woakae me!
14Sɛ onipa wu a ɔbɛba nkwa mu bio ana?
Mʼaperedi nna mu nyinaa
mɛtwɛn akosi sɛ me foforoyɛ bɛba.
15Wobɛfrɛ na megye wo so;
wʼani begyina abɔde a wo nsa ayɛ.
16Afei wobɛkan mʼanammɔntu
na worenni me bɔne akyi.
17Wɔbɛsɔ me bɔne ano wɔ kotoku mu,
na woakata mʼamumɔyɛ so.
18“Nanso sɛnea mmepɔw so hohoro na ɛpompono
na ɔbotan nso twe fi ne sibea no,
19sɛnea nsu yiyi abo ho
na osuhweam twe dɔte kɔ no
saa ara na wosɛe onipa anidaso.
20Wutintim ne so prɛko pɛ, na otwa mu kɔ;
wosakra ne nipasu na wugya no kwan.
21Sɛ wɔhyɛ ne mmabarima anuonyam a, onnim;
na sɛ wɔbrɛ wɔn ase a, onhu.
22Ɔno ara were mu yaw na ɔtee
na ɔno ara ne ho na ogyam.”
1“คนที่เกิดจากสตรีล้วนอายุสั้น
และชีวิตก็เต็มไปด้วยความทุกข์ร้อน
2เขาเบ่งบานเหมือนดอกไม้แล้วก็เหี่ยวเฉาไป
เป็นดั่งเงาที่หายวับไปไม่คงอยู่
3พระองค์ทรงจับตามองบุคคลเยี่ยงนี้หรือ?
และจะทรงนำเขา14:3 ภาษาฮีบรูว่าข้าพระองค์มาพิพากษาหรือ?
4ใครเล่าสามารถเอาความบริสุทธิ์ออกจากสิ่งที่ไม่บริสุทธิ์?
ไม่มีสักคน!
5วันเวลาของมนุษย์ถูกกำหนดไว้แล้ว
พระองค์ทรงกำหนดปีเดือนของเขา
พระองค์ทรงวางขอบเขตซึ่งเขาไม่อาจล่วงล้ำไปได้
6ฉะนั้นขอทรงหันไปจากเขา ปล่อยเขาไว้ตามลำพัง
จนกว่าเวลาของเขาจะหมดลงเหมือนคนที่ถูกจ้างมา
7“อย่างน้อยที่สุดยังมีความหวังสำหรับต้นไม้
ถึงมันถูกโค่นก็ยังจะแตกหน่อขึ้นมาอีก
และงอกกิ่งใหม่ขึ้นมาแทน
8รากของมันอาจจะแก่คร่ำคร่าอยู่ในดิน
และตอก็ผุพัง
9แต่เมื่อมันได้กลิ่นอายของน้ำ
มันก็สามารถแตกหน่อขึ้นมาใหม่เหมือนต้นอ่อน
10แต่มนุษย์ตายไปและสิ้นแรง
เขาหายใจเฮือกสุดท้ายแล้วก็ไม่เหลืออะไร
11น้ำในทะเลสาบแห้งไป
และแม่น้ำแห้งเหือดไปฉันใด
12คนเราก็นอนลงและไม่ได้ลุกขึ้นมาอีกฉันนั้น
ถึงฟ้าดินสิ้นสลาย มนุษย์ก็จะไม่ฟื้นขึ้นมา
หรือถูกปลุกให้ตื่นขึ้นมาอีก
13“ถ้าเพียงแต่พระองค์จะซ่อนข้าพระองค์ไว้ในหลุมศพ
และพรางข้าพระองค์ไว้จนกว่าพระพิโรธของพระองค์จะผ่านไป!
ถ้าเพียงแต่พระองค์จะทรงกำหนดเวลาไว้ให้ข้าพระองค์
และทรงระลึกถึงข้าพระองค์อีก!
14เมื่อคนเราตายไป เขาจะมีชีวิตอีกหรือ?
ข้าพระองค์สู้เหนื่อยยากมาตลอดวันคืน
ข้าพระองค์จะรอคอยการเปลี่ยนแปลงใหม่14:14 หรือการปลดปล่อยที่จะมาถึง
15พระองค์จะตรัสเรียก และข้าพระองค์จะขานรับ
พระองค์จะทรงคิดถึงพระหัตถกิจของพระองค์
16แน่นอน พระองค์จะทรงนับย่างก้าวของข้าพระองค์
แต่ไม่นับบาปของข้าพระองค์
17การล่วงละเมิดของข้าพระองค์จะถูกผนึกตราไว้ในถุง
จะทรงปกปิดบาปของข้าพระองค์ไว้
18“แต่เหมือนภูเขาสึกกร่อนและทลายไป
และเหมือนหินถูกย้ายไปจากที่ของมัน
19เหมือนน้ำกัดกร่อนก้อนหินและกระแสน้ำเชี่ยวพัดพาดินไป
พระองค์ก็ทำลายความหวังของมนุษย์อย่างนั้นแหละ
20พระองค์ทรงกำราบเขาเพียงครั้งเดียว เขาก็ล่วงลับไป
พระองค์ทรงเปลี่ยนสีหน้าของเขา แล้วทรงส่งเขาไป
21แม้ลูกๆ ของเขาจะมีเกียรติ เขาก็ไม่รู้
แม้ลูกๆ ของเขาจะตกต่ำ เขาก็ไม่เห็น
22เขารู้สึกได้แต่ความเจ็บปวดของร่างกายของตนเอง
และคร่ำครวญเพื่อตนเองเท่านั้น”
