1“ทำไมหนอองค์ทรงฤทธิ์จึงไม่ทรงกำหนดเวลาไว้เพื่อการพิพากษา?
ทำไมบรรดาผู้ที่รู้จักพระองค์ต้องชะเง้อหาวันเวลาเช่นนั้นโดยเปล่าประโยชน์?
2มีคนโยกย้ายหลักเขต
พวกเขาขโมยฝูงสัตว์มาเลี้ยง
3พวกเขาริบเอาลาของลูกกำพร้าพ่อ
และยึดวัวของแม่ม่ายเป็นของค้ำประกัน
4พวกเขาผลักไสคนขัดสนออกไปให้พ้นทาง
และบีบบังคับคนยากไร้ให้ต้องหลบๆ ซ่อนๆ
5ดั่งลาป่าในถิ่นกันดาร
คนยากไร้ต้องตรากตรำ
กระเสือกกระสนหาอาหารจากถิ่นกันดารเพื่อเลี้ยงลูก
6เขาเก็บหญ้าแห้งตามท้องทุ่ง
และเก็บของเหลือในสวนองุ่นของคนชั่ว
7ยามค่ำคืนต้องนอนหนาวเหน็บไม่มีผ้าจะพันกาย
ไม่มีผ้าห่มกันหนาว
8กายของเขาเปียกโชกเพราะสายฝนแห่งภูเขา
และเขาเกาะหินแน่นเพราะไม่มีที่กำบัง
9ลูกกำพร้าพ่อถูกคร่าจากอกแม่
ทารกของคนยากไร้ถูกจับไปเพราะเป็นหนี้
10พวกเขาจึงต้องระหกระเหินไปด้วยกายเปลือยเปล่า
ต้องแบกฟ่อนข้าวทั้งๆ ที่หิวโซ
11เขาคั้นน้ำมันมะกอกในดงมะกอก24:11 หรือคั้นน้ำมันมะกอกระหว่างหินโม่ ในภาษาฮีบรูคำนี้มีความหมายไม่ชัดเจน
และย่ำน้ำองุ่นทั้งๆ ที่กำลังทุกข์ทรมานด้วยความกระหาย
12เสียงครวญครางของคนใกล้ตายดังมาจากตัวเมือง
วิญญาณของผู้บาดเจ็บร้องวิงวอนขอความช่วยเหลือ
แต่พระเจ้าไม่เห็นเอาผิดกับใคร
13“มีผู้กบฏต่อความสว่าง
ผู้ไม่รู้จัก
และไม่ยอมดำเนินในทางของความสว่างนั้น
14เมื่อสิ้นแสงตะวันแล้ว ฆาตกรก็ลุกขึ้น
สังหารคนยากไร้และคนขัดสน
ยามค่ำคืนเขาลอบออกไปเหมือนขโมย
15ตาของคนล่วงประเวณีจ้องรอคอยเวลาพลบค่ำ
เขาคิดว่า ‘ไม่มีใครเห็นเรา’
และคลุมหน้าเพื่อพรางตาคน
16ในความมืดมีคนแอบย่องเข้าไปในบ้าน
แต่ตอนกลางวันเขาก็เก็บตัวอยู่
ไม่อยากยุ่งเกี่ยวกับความสว่าง
17สำหรับพวกเขาทุกคน ความมืดสนิทเป็นยามเช้า24:17 หรือสำหรับพวกเขาทุกคน ยามเช้าของเขาก็เหมือนเงาแห่งความตาย
เขาเป็นมิตรกับความมืดมนอันน่าสยดสยอง24:17 หรือเขาเป็นมิตรกับเงาแห่งความตาย
18“ถึงกระนั้นเขาก็เป็นฟองบนผิวน้ำ
ที่ดินส่วนของเขาถูกสาปแช่ง
จึงไม่มีใครไปที่สวนองุ่นของเขา
19ความร้อนระอุแห้งแล้งดูดซับหิมะที่ละลายไปฉันใด
แดนมรณาก็พรากผู้ที่ทำบาปไปฉันนั้น
20ครรภ์มารดาก็ลืมเขา
ตัวหนอนรุมกินเขา
ไม่มีใครจดจำคนชั่วร้ายอีกต่อไป
แต่พวกเขาถูกโค่นลงเหมือนต้นไม้
21เพราะพวกเขาเอารัดเอาเปรียบหญิงที่เป็นหมันและหญิงที่ไม่มีลูกๆ ดูแล
เขาไม่ปรานีหญิงม่าย
22แต่พระเจ้าทรงลากผู้ยิ่งใหญ่ไปด้วยฤทธิ์อำนาจของพระองค์
แม้พวกเขาเป็นปึกแผ่น แต่ก็ไม่มีความมั่นคงในชีวิต
23พระองค์อาจจะปล่อยให้เขาพักอยู่ด้วยความรู้สึกมั่นคงปลอดภัย
แต่ทรงจับตาดูวิถีทางของเขา
24เขาได้รับการยกย่องเทิดทูนอยู่ชั่วครู่หนึ่ง แล้วก็ผ่านพ้นไป
พวกเขาต้องตกต่ำลงและถูกรวบไปเหมือนคนอื่นๆ
เขาถูกตัดออกเหมือนยอดรวงข้าว
25“ถ้าไม่ได้เป็นอย่างนี้ ใครจะพิสูจน์ได้ว่าข้าพูดผิด
และทำให้เห็นว่าสิ่งที่ข้ากล่าวมานี้ไม่เป็นความจริง”
1Почему Всемогущий не назначит время для суда?
Почему те, кто знает Его, этих дней ожидают тщетно?
2Злые люди передвигают межи,
пасут украденные стада;
3у сироты угоняют осла
и вола у вдовы отнимают в залог;
4с дороги сталкивают бедняка,
и должны скрываться все страдальцы земли.
5Словно дикие ослы в пустыне,
выходят на свой труд бедные,
разыскивая в степи
пищу себе и детям своим.
6Жнут они не на своих полях
и виноград собирают для нечестивых.
7Не имея одежды, ночуют нагими –
нечем им от стужи прикрыться.
8Секут их в горах дожди;
льнут они к скалам, ища приюта.
9От груди отнимается сирота,
и младенцев у бедных берут в залог.
10Не имея одежды, ходят они нагими;
нося снопы, остаются голодными.
11Меж двух камней давят они масло из оливок;
топчут в давильне виноград, но страдают от жажды.
12Стонут в городе умирающие,
и зовут на помощь уста израненных,
но Всевышний не замечает несправедливости.
13Есть те, кто восстают против света;
они не знают путей его
и не ходят по ним.
14Меркнет день, и встаёт убийца,
чтобы убить бедняка и нищего;
он крадётся в ночи, как вор.
15Ждёт сумерек око распутника;
он думает: «Ничьи глаза меня не увидят» –
и закутывает лицо.
16В темноте они вламываются в дома,
а днём запираются у себя;
свет им неведом.
17Непроглядная тьма – их утро;
и отрадны им ужасы кромешной тьмы.
18Но они лишь пена на глади вод;
их земельный надел проклят,
и никто не пойдёт работать к ним в виноградник.
19Сушь и зной поглощают снег,
а грешников – мир мёртвых.
20Позабудет их материнское чрево,
полакомится ими червь;
о них больше никто не вспомнит,
они будут сломаны, словно дерево.
21Они притесняют бесплодную и бездетную
и вдове не делают добра.
22Но Всевышний и сильных одолеет Своей силой;
они утвердились, но нет им за жизнь ручательства.
23Он даёт им покоиться безмятежно,
но глаза Его видят их пути.
24На миг вознесутся, и вот – их нет;
они падают и умирают, как все;
их жнут, как колосья.
25Разве это не так? Кто во лжи меня обличит
и в ничто обратит мою речь?