สดุดี 2 – TNCV & NAV

Thai New Contemporary Bible

สดุดี 2:1-12

สดุดี 2

1เหตุใดประชาชาติทั้งหลายจึงคบคิด2:1 ฉบับ LXX. ว่าเดือดดาลกัน?

ชนชาติต่างๆ จะวางแผนให้ป่วยการไปทำไม?

2เหล่ากษัตริย์ของโลกตั้งตนขัดขืน

บรรดาผู้ปกครองรวมตัวกัน

เพื่อวางแผนต่อต้านองค์พระผู้เป็นเจ้า

และต่อต้านผู้หนึ่งซึ่งพระองค์ทรงเจิมตั้งไว้

3แล้วกล่าวว่า “ให้พวกเราหักโซ่ตรวน

และปลดเครื่องพันธนาการของพวกเขาทิ้งไป”

4องค์พระผู้เป็นเจ้าผู้ประทับในฟ้าสวรรค์ทรงหัวเราะ

พระองค์ทรงเย้ยหยันพวกเขา

5แล้วพระองค์ทรงกำราบพวกเขาด้วยพระพิโรธ

และทรงทำให้พวกเขาหวาดกลัวด้วยพระพิโรธ โดยตรัสว่า

6“เราได้ตั้งกษัตริย์ผู้หนึ่งของเราไว้แล้ว

บนศิโยนภูเขาศักดิ์สิทธิ์ของเรา”

7กษัตริย์ผู้นั้นจะประกาศพระบัญชาขององค์พระผู้เป็นเจ้าว่า

พระองค์ได้ตรัสแก่ข้าพเจ้าว่า “เจ้าเป็นบุตรของเรา

วันนี้เราได้เป็นบิดาของเจ้า2:7 หรือได้ให้กำเนิดเจ้า

8จงขอจากเรา

แล้วเราจะมอบประชาชาติทั้งหลายให้เป็นกรรมสิทธิ์ของเจ้า

และให้เจ้าครอบครองไปจนสุดปลายแผ่นดินโลก

9เจ้าจะตีพวกเขาให้แตกด้วยกระบองเหล็ก2:9 หรือจะปกครองพวกเขาด้วยคทาเหล็ก

เจ้าจะฟาดพวกเขาให้แหลกเป็นชิ้นๆ เหมือนหม้อดิน”

10เหตุฉะนั้น กษัตริย์ทั้งหลายเอ๋ย จงมีปัญญา

บรรดาผู้นำของโลกเอ๋ย จงฟังคำตักเตือน

11จงปรนนิบัติองค์พระผู้เป็นเจ้าด้วยความยำเกรง

และจงชื่นชมยินดีจนเนื้อเต้น

12จงก้มกราบพระบุตรนั้น2:12 ในภาษาฮีบรูวลีนี้มีความหมายไม่ชัดเจน มิฉะนั้นพระองค์จะทรงพระพิโรธ

และท่านกับหนทางต่างๆ ของท่านจะถูกทำลาย

เพราะว่าพระพิโรธของพระองค์จะพลุ่งขึ้นในพริบตา

ความสุขมีแก่ทุกคนที่เข้ามาลี้ภัยในพระองค์

Ketab El Hayat

مزمور 2:1-12

الْمَزْمُورُ الثَّانِي

1لِمَاذَا ضَجَّتِ الأُمَمُ؟ وَلِمَاذَا تَتَآمَرُ الشُّعُوبُ بَاطِلاً 2اجْتَمَعَ مُلُوكُ الأَرْضِ وَرُؤَسَاؤُهَا، وَتَحَالَفُوا لِيُقَاوِمُوا الرَّبَّ وَمَسِيحَهُ، قَائِلِينَ: 3«لِنُحَطِّمْ عَنَّا قُيُودَهُمَا، وَنَتَحَرَّرْ مِنْ نِيرِ عُبُودِيَّتِهِمَا». 4لَكِنَّ الْجَالِسَ عَلَى عَرْشِهِ فِي السَّمَاوَاتِ يَضْحَكُ. الرَّبُّ يَسْتَهْزِئُ بِهِمْ. 5عِنْدَئِذٍ يُنْذِرُهُمْ فِي حُمُوِّ غَضَبِهِ، وَيُرَوِّعُهُمْ بِشِدَّةِ سَخَطِهِ، 6قَائِلاً: «أَمَّا أَنَا فَقَدْ مَسَحْتُ مَلِكِي، وَأَجْلَسْتُهُ عَلَى صِهْيَوْنَ، جَبَلِي الْمُقَدَّسِ».

7وَهَا أَنَا أُعْلِنُ مَا قَضَى بِهِ الرَّبُّ: قَالَ لِيَ الرَّبُّ: «أَنْتَ ابْنِي، أَنَا اليَوْمَ وَلَدْتُكَ. 8اطْلُبْ مِنِّي فَأُعْطِيَكَ الأُمَمَ مِيرَاثاً، وَأَقَاصِيَ الأَرْضِ مُلْكاً لَكَ. 9فَتُكَسِّرَهُمْ بِقَضِيبٍ مِنْ حَدِيدٍ، وَتُحَطِّمَهُمْ كَآنِيَةِ الْفَخَّارِ».

10وَالآنَ تَعَقَّلُوا أَيُّهَا الْمُلُوكُ، وَاحْذَرُوا يَا حُكَّامَ الأَرْضِ. 11اعْبُدُوا الرَّبَّ بِخَوْفٍ، وَابْتَهِجُوا بِرِعْدَةٍ. 12قَبِّلُوا الابْنَ لِئَلّا يَغْضَبَ، فَتَهْلِكُوا فِي الطَّرِيقِ، لِئَلّا يَتَوَهَّجَ غَضَبُهُ سَرِيعاً. طُوبَى لِجَمِيعِ الْمُتَّكِلِينَ عَلَيْهِ.