Wiara albo Prawo Mojżesza
1Niemądrzy Galacjanie! Kto wam tak namieszał w głowach? Przecież dokładnie opowiedziałem wam o znaczeniu śmierci Jezusa Chrystusa! 2Pozwólcie, że zadam wam tylko jedno pytanie: Czy Ducha Świętego otrzymaliście dlatego, że przestrzegaliście Prawa Mojżesza, czy dlatego, że uwierzyliście Jezusowi? 3Chyba straciliście rozum! Rozpoczęliście życie z Bogiem dzięki Duchowi, a chcecie je doskonalić o własnych siłach? 4Czy na próżno tyle wycierpieliście? Chyba rzeczywiście na próżno…
5Odpowiedzcie: Czy Bóg dał wam Ducha Świętego i dokonał w was niezwykłych rzeczy dlatego, że przestrzegaliście Prawa, czy też dlatego, że uwierzyliście Mu? 6Przecież tak samo Abraham uwierzył Bogu i na podstawie tej wiary został uniewinniony. 7Zrozumcie więc: prawdziwymi potomkami Abrahama są ci, którzy wierzą Bogu! 8Co więcej, Pismo już wcześniej zapowiedziało, że Bóg przez wiarę zbawi pogan. Dlatego Abraham usłyszał tę dobrą nowinę: „Dzięki tobie będą szczęśliwe wszystkie narody”. 9Tych więc, którzy wierzą Chrystusowi, spotyka to samo szczęście, co wierzącego Abrahama.
10Tych zaś, którzy chcą zdobyć przychylność Boga poprzez przestrzeganie Prawa, spotka Jego gniew. Pismo mówi: „Przeklęty będzie każdy, kto nie przestrzega wszystkiego, co zapisano w Prawie”. 11Oczywiste jest więc to, że nikt nie zostanie uniewinniony przez Boga z powodu przestrzegania Prawa. Napisano bowiem: „Prawy człowiek będzie żył dzięki wierze”. 12Natomiast droga wskazana przez Prawo Mojżesza nie opiera się na wierze, ponieważ naucza, że człowiek będzie żył dzięki przestrzeganiu Prawa.
13Chrystus wykupił nas od przekleństwa płynącego z Prawa. Umierając na drzewie krzyża, wziął to przekleństwo na siebie, ponieważ w Prawie napisane jest: „Przeklęty będzie każdy przestępca, stracony na drzewie”. 14W ten sposób, dzięki śmierci Chrystusa Jezusa, szczęście Abrahama zostało darowane również poganom. Wierząc Jezusowi, otrzymaliśmy więc Ducha Świętego, obiecanego przez Boga.
Prawo i obietnica
15Przyjaciele, użyję przykładu z życia. Nikt nie lekceważy ani nie zmienia podpisanej już umowy, mimo że jest ona zawierana tylko między ludźmi. 16Natomiast Abraham i jego potomek otrzymali obietnicę od Boga. Pismo nie mówi o wielu potomkach, ale o jednym potomku, którym jest Chrystus. 17Wniosek jest taki, że umowa zawarta przez Boga nie może być unieważniona przez Prawo Mojżesza, nadane czterysta trzydzieści lat później. Prawo to nie może też anulować obietnicy. 18Jeżeli musielibyśmy przestrzegać Prawa, aby otrzymać Boży dar, to nie byłby on już właściwie rezultatem Bożej obietnicy. A przecież Abraham doświadczył łaski od Boga wskutek obietnicy.
19Jaki był zatem sens nadania Prawa Mojżesza? Zostało ono ustanowione z powodu ludzkich przestępstw i miało funkcjonować do czasu nadejścia Potomka Abrahama, który otrzymał obietnicę. Aniołowie przekazali Prawo Mojżeszowi jako mediatorowi między Bogiem a ludźmi. 20Tam jednak, gdzie istnieje tylko jedna strona, nie potrzeba mediatora. A tak właśnie jest w przypadku Boga, który składa obietnicę.
21Czy to znaczy, że Prawo Mojżesza jest sprzeczne z obietnicą Boga? Skądże! Gdyby ustanowił On Prawo dające ludziom życie, to rzeczywiście dzięki jego przestrzeganiu można byłoby uzyskać uniewinnienie. 22Pismo mówi jednak, że wszyscy ludzie znajdują się w niewoli grzechu, a Boża obietnica dotyczy tylko tych, którzy uwierzyli Jezusowi Chrystusowi.
23Do momentu przyjścia Chrystusa i nadejścia czasu wiary w Niego byliśmy pilnowani przez Prawo Mojżesza i podlegaliśmy mu. 24Prawo to było naszym wychowawcą, prowadzącym nas do Chrystusa, abyśmy uwierzyli Mu i zostali w ten sposób uniewinnieni z grzechów. 25Teraz, gdy nastał czas wiary, nie jesteśmy już pod opieką wychowawcy! 26Uwierzyliście bowiem Chrystusowi i wszyscy staliście się dziećmi Boga! 27Zostaliście zanurzeni w Chrystusa i jest On tak blisko was, jak ubranie, które macie na sobie. 28Nie ma już więc różnicy między Żydem a poganinem, niewolnikiem a człowiekiem wolnym, mężczyzną a kobietą—zjednoczeni w Chrystusie Jezusie wszyscy stanowicie jedność. 29A skoro należycie do Niego, jesteście potomkami Abrahama i zgodnie z obietnicą otrzymujecie dar od Boga.
行律法與信基督
1無知的加拉太人啊！誰又迷惑了你們呢？耶穌基督被釘在十字架上的事早就像一幅畫一樣展現在你們眼前了。 2我只想問，你們領受了聖靈是靠遵行律法呢，還是因為相信所聽見的福音呢？ 3你們既然靠聖靈開始了基督徒的生活，現在卻想靠肉體達到純全嗎？你們就這麼無知嗎？ 4你們受了許多苦，難道都是徒然的嗎？都白受了嗎？ 5上帝將聖靈賜給你們又在你們中間行神蹟，是因為你們遵行律法呢，還是因為你們相信所聽到的福音呢？
6聖經上說：「亞伯拉罕信上帝，就被算為義人。」 7因此，你們要明白，那些信上帝的人才是亞伯拉罕的子孫。 8聖經早就指明，上帝要叫外族人因信而被稱為義人，祂預先將福音傳給亞伯拉罕，說：「萬國必因你而蒙福。」 9所以那些信上帝的人必和有信心的亞伯拉罕一同得到祝福。
10凡以遵行律法為本的人都在咒詛之下，因為聖經上說：「凡不遵行律法書上一切命令的人必受咒詛。」 11非常明顯，沒有人能靠遵行律法在上帝面前被稱為義人，因為聖經上說：「義人必靠信心而活。」 12律法卻不是以信心為本，而是說：「遵行的人必存活。」
13但基督替我們受了咒詛，從而救贖我們脫離了律法的咒詛，因為聖經上說：「凡掛在木頭上的人都是受咒詛的。」 14這樣，賜給亞伯拉罕的祝福可以藉著基督耶穌臨到外族人，使我們也可以藉著信得到上帝應許賜給我們的聖靈。
律法與應許
15弟兄姊妹，我舉個日常生活中的例子。世人的合約一經雙方簽訂之後，就不能作廢，也不能加添。 16上帝曾向亞伯拉罕和他的後裔賜下應許，不過這裡沒有說「後裔們」——指許多人，而是說「你的後裔」——指一個人，就是基督。 17我的意思是：四百三十年後頒佈的律法不會廢除上帝先前立下的約，以致應許落空。 18倘若我們是靠守律法去承受產業，我們就不是倚靠上帝的應許。但上帝是憑應許把產業賜給了亞伯拉罕。
19那麼，為什麼會有律法呢？律法是為了使人知罪而頒佈的，等那位承受應許的後裔來到後，律法的任務就完成了。律法是通過天使交給一位中間人頒佈的。 20中間人代表雙方，但上帝則單方面賜下應許。
21這樣看來，上帝的律法和上帝的應許是否互相矛盾呢？當然不是！如果賜下的律法能帶給人生命，人就可以靠律法成為義人了。 22但聖經說萬物都在罪的權勢下，爲要使那些相信的人因爲相信耶稣基督而得到應許3·22 「因爲相信耶稣基督而得到應許」或譯「因爲耶稣基督的信實而得到應許」。。
23信耶穌的時代3·23 「信耶穌的時代」希臘文是「信心」，下同25節。還沒有來臨以前，律法暫時監管我們。等到信耶穌之道顯明出來後，律法就不再監管我們。 24因此，律法是我們的監護人，負責引領我們歸向基督，使我們可以因信而被稱為義人。 25現在信耶穌的時代已經來臨，我們不再受律法監管。 26你們都藉著信基督耶穌而成為上帝的兒女， 27因為你們受洗歸入基督就是披戴基督3·27 「披戴基督」是個隱喻，主要的意思是「像基督」，象徵有基督的生命與品格。。 28從此不再分猶太人和希臘人，自由人和奴隸，男人和女人，因為你們都在基督耶穌裡合而為一了。 29你們若屬於基督，就是亞伯拉罕的後裔，都是照著上帝的應許承受產業的人。
