Piotr i Jan przed Wysoką Radą
1Gdy Piotr i Jan przemawiali do zgromadzonych, podeszli do nich kapłani, wraz z dowódcą straży świątynnej i kilkoma saduceuszami. 2Oburzyli się słysząc, że nauczają zebranych i głoszą im zmartwychwstanie w Jezusie. 3Aresztowali ich więc, a ponieważ był już wieczór, zamknęli w więzieniu do następnego dnia. 4Mimo to, wielu ludzi, którzy słuchali ich słów, uwierzyło w Jezusa, zwiększając liczbę samych tylko wierzących mężczyzn do około pięciu tysięcy.
5Następnego dnia zebrali się w Jerozolimie przełożeni, starsi i przywódcy religijni, 6a wśród nich: Annasz—najwyższy kapłan, Kajfasz, Jan, Aleksander i wszyscy inni, spokrewnieni z najwyższym kapłanem. 7Postawili apostołów na środku i przesłuchiwali:
—Jakim prawem i z czyjego polecenia to robiliście?
8—Dostojni przywódcy naszego narodu!—odpowiedział Piotr, napełniony Duchem Świętym. 9—Skoro przesłuchujecie nas dzisiaj z powodu dobrego czynu, dzięki któremu ten chory człowiek odzyskał zdrowie, 10to wiedzcie—wy wszyscy i cały naród Izraela—że stoi on przed wami zdrowy dzięki mocy Jezusa Chrystusa z Nazaretu. Wy Go ukrzyżowaliście, ale Bóg wskrzesił Go z martwych. 11To On jest tym, zapowiedzianym w Piśmie:
„Kamieniem, odrzuconym przez budujących,
który stał się kamieniem węgielnym,
najważniejszym w całym budynku!”.
12W nikim innym nie ma zbawienia!—dodał Piotr. —Bo nie dano ludziom na ziemi żadnego innego imienia, przez które moglibyśmy uzyskać zbawienie.
13Przywódcy zdumieli się na widok odwagi Piotra i Jana. Przypomnieli sobie, że są to ludzie prości oraz niewykształceni i rozpoznali, że to oni przebywali z Jezusem. 14Jednak widok stojącego z nimi uzdrowionego człowieka zamknął im usta. 15Polecili więc im opuścić salę obrad i naradzali się między sobą:
16—Co z nimi zrobić? Nie możemy zaprzeczyć, że dokonali cudu. Wiedzą o tym już wszyscy mieszkańcy Jerozolimy. 17Żeby jednak nie rozchodziło się to dalej, zabrońmy im rozmawiania z kimkolwiek o Jezusie.
18Wezwali ich więc ponownie i zakazali im mówić i nauczać o Jezusie.
19—Sami oceńcie, co jest słuszne w oczach Boga! Powinniśmy słuchać was czy też Jego?—odrzekli Piotr i Jan. 20—My nie możemy przestać mówić o tym, co sami widzieliśmy i słyszeliśmy od Jezusa.
21Ponawiając groźbę, przywódcy wypuścili ich. Nie potrafili bowiem znaleźć takiego powodu do ich ukarania, który by nie oburzył ludzi. Wszyscy bowiem oddawali Bogu chwałę za to, co uczynił. 22Bo przecież tylko On mógł cudownie uzdrowić człowieka, który od ponad czterdziestu lat był kaleką.
Modlitwa wierzących
23Zaraz po uwolnieniu, Piotr i Jan poszli do innych wierzących i opowiedzieli im, co mówili najwyżsi kapłani i starsi. 24Słysząc to, wszyscy jednomyślnie zawołali do Boga:
—Panie, Stwórco nieba, ziemi, morza i wszystkiego, co istnieje! 25Ty przez Ducha Świętego, ustami naszego przodka, króla Dawida, który był Twoim sługą, powiedziałeś:
„Dlaczego wzburzyły się narody,
i ludy zaczęły planować zło?
26Ziemscy władcy zjednoczyli się do walki,
a przywódcy zebrali się razem,
aby wystąpić przeciw Panu i Jego Mesjaszowi”.
27Tak właśnie stało się w tym mieście!—modlili się. —Oto król Herod i gubernator Poncjusz Piłat, wraz z Rzymianami i żydowskimi przywódcami, zjednoczyli się przeciwko Twojemu świętemu Słudze—Jezusowi, którego ustanowiłeś Mesjaszem. 28I wypełnili wszystko to, co w swojej mocy i woli zaplanowałeś. 29Zobacz więc, Panie, jak grożą Twoim sługom, i pozwól nam z odwagą głosić Twoje słowo, 30gdy Ty będziesz uzdrawiał swoją mocą i w imieniu swojego świętego Sługi, Jezusa, dokonywał cudów.
31Gdy skończyli modlitwę, budynek, w którym się zebrali, zadrżał. A wszyscy zostali napełnieni Duchem Świętym i odważnie głosili słowo Boże.
Wierzący dzielą się swoimi dobrami
32Wszystkich wierzących łączyło jedno serce i jedna myśl. Nikt nie uważał tego, co posiadał, za swoją wyłączną własność, ale każdy dzielił się wszystkim z innymi. 33Apostołowie z ogromną mocą opowiadali innym o zmartwychwstaniu Jezusa, a wszyscy wierzący doświadczali ogromnej łaski. 34Nie było wśród nich nikogo, kto by cierpiał biedę, bo wielu posiadających ziemię lub domy sprzedawało je, 35a pieniądze powierzało apostołom. I każdy otrzymywał tyle, ile potrzebował. 36Tak uczynił Józef, Lewita pochodzący z Cypru, nazywany przez apostołów Barnabą (to znaczy: „tym, który jest zachętą dla innych”). 37Sprzedał on swoje pole i pieniądze oddał apostołom.
唯一的救主
1彼得和約翰向百姓講道的時候，祭司、聖殿護衛長和撒都該人趕來了。 2因為彼得和約翰宣講藉著耶穌死人可以復活，他們非常惱怒， 3下令拘捕二人，因天色已晚，就把他們扣押了一夜。 4但有許多聽道的人信了，男人的數目約有五千人。
5第二天，官長、長老和律法教師都聚集在耶路撒冷， 6大祭司亞那，以及該亞法、約翰、亞歷山大和大祭司的許多親族都在場。 7他們令使徒站在當中，質問道：「你們憑什麼權柄、以誰的名義這樣做？」
8那時彼得被聖靈充滿，對他們說：「各位百姓的官長和長老啊， 9如果因為那殘疾的乞丐得到醫治這件善事，你們今天來查問我們他是如何痊癒的， 10那麼，你們和所有以色列人都應當知道，他能健康地站在你們面前，全是靠拿撒勒人耶穌基督的名！你們把祂釘在十字架上，但上帝使祂從死裡復活了。
11『祂是你們工匠丟棄的石頭，
已成了房角石。』
12除祂以外，別無救主，因為普天之下沒有賜下別的名我們可以靠著得救！」
13在場的人看到彼得和約翰的膽量，又知道他們原是沒有學問的平民百姓，都很驚奇。他們認出這些人跟隨過耶穌， 14又見那被醫好的瘸子站在他們旁邊，便無話可說， 15只好暫時把他們押下去，然後彼此商量說： 16「我們該怎樣處置這兩個人呢？整個耶路撒冷的居民都知道他們行了一個神蹟，我們無法否認。 17為了避免這件事傳得更廣，我們必須警告他們以後不許再對任何人傳講耶穌的事。」
18於是，他們又把使徒傳來，嚴令他們不許再奉耶穌的名講論或傳道。 19但彼得和約翰答道：「要我們聽從你們而不聽從上帝，這在上帝看來合理嗎？你們自己想想吧。 20我們耳聞目睹的，不能不說！」 21官長實在不知道如何懲治使徒，只好再三恐嚇之後把他們放了，因為百姓都為這個神蹟讚美上帝。 22在這次神蹟中蒙上帝醫治的那個人已經四十多歲了。
同心禱告
23彼得和約翰被釋放之後，就去找其他信徒，把祭司長和長老的話都告訴大家。 24大家聽後，一同高聲向上帝禱告說：「主啊，你創造了天地、海洋和其中的萬物。 25你藉著聖靈感動你的僕人——我們的祖先大衛說，
『列國為何咆哮？
萬民為何枉費心機？
26世上的君王一同行動，官長聚集起來，
要抵擋主和祂所膏立的王。』
27「果然如此，希律和本丟·彼拉多、外族人和以色列人都聚集在這城裡，要對抗你膏立的聖子4·27 「聖子」或譯「聖僕」。耶穌， 28然而他們所做的只不過是你憑自己的能力和旨意所預定的。 29主啊，你看他們這樣恐嚇我們，求你幫助你的奴僕們坦然無懼地傳你的道。 30求你伸出手醫治疾病，藉著你聖子耶穌的名行神蹟奇事。」
31禱告完後，聚會的地方震動起來，他們都被聖靈充滿，放膽傳揚上帝的道。
共用一切
32當時所有信徒都同心合意，共用所有的東西，沒有人說他的財物只屬於自己。 33使徒充滿能力，繼續為主耶穌復活的事做見證，上帝也賜下極大的恩典給眾人。 34信徒都一無所缺，因為大家賣掉房屋田產，把所得的錢交給使徒， 35照各人的需要分配給各人。
36有個生在塞浦路斯的利未人名叫約瑟，使徒叫他巴拿巴，意思是勸慰者。 37他賣掉自己的一塊田，把賣得的錢交給了使徒。
