1-2چهار ماه بعد، يک روز وقتی جام شراب را به دست اردشير پادشاه می‌دادم، از من پرسيد: «چرا اينقدر غمگينی؟ به نظر نمی‌رسد بيمار باشی، پس حتماً فكری تو را ناراحت كرده است.» (تا آن روز پادشاه هرگز مرا غمگين نديده بود.) از اين سؤال او بسيار ترسيدم، 3ولی در جواب گفتم: «پادشاه تا به ابد زنده بماند! وقتی شهری كه اجدادم در آن دفن شده‌اند، ويران شده و تمام دروازه‌هايش سوخته، من چطور می‌توانم غمگين نباشم؟»
4پادشاه پرسيد: «درخواستت چيست؟»
آنگاه به خدای آسمانها دعا كردم 5و بعد جواب دادم: «اگر پادشاه راضی باشند و اگر نظر لطف به من داشته باشند، مرا به سرزمين يهودا بفرستند تا شهر اجدادم را بازسازی كنم.»
6پادشاه در حالی كه ملكه در كنار او نشسته بود، با رفتنم موافقت كرده، پرسيد: «سفرت چقدر طول خواهد كشيد و چه وقت مراجعت خواهی نمود؟» من نيز زمانی برای بازگشت خود تعيين كردم.
7سپس به پادشاه گفتم: «اگر پادشاه صلاح بدانند، برای حاكمان منطقهٔ غرب رود فرات نامه بنويسند و سفارش مرا به ايشان بكنند تا اجازه بدهند از آن منطقه عبور كنم و به سرزمين يهودا برسم. 8يک نامه هم برای آساف، مسئول جنگلهای سلطنتی بنويسند و به او دستور بدهند تا برای بازسازی دروازه‌های قلعهٔ كنار خانهٔ خدا و حصار اورشليم و خانهٔ خودم، به من چوب بدهد.» پادشاه تمام درخواستهای مرا قبول كرد، زيرا دست مهربان خدايم بر سر من بود.
9وقتی به غرب رود فرات رسيدم، نامه‌های پادشاه را به حاكمان آنجا دادم. (اين را هم بايد اضافه كنم كه پادشاه برای حفظ جانم، چند سردار سپاه و عده‌ای سواره نظام همراه من فرستاده بود.) 10ولی وقتی سنبلط (از اهالی حورون) و طوبيا (يكی از مأموران عمونی) شنيدند كه من آمده‌ام، بسيار ناراحت شدند، چون ديدند كسی پيدا شده كه می‌خواهد به قوم اسرائيل كمک كند.
11-12من به اورشليم رفتم و تا سه روز در مورد نقشه‌هايی كه خدا دربارهٔ اورشليم در دلم گذاشته بود، با كسی سخن نگفتم. سپس يک شب، چند نفر را با خود برداشتم و از شهر خارج شدم. من سوار الاغ بودم و ديگران پياده می‌آمدند. 13از «دروازهٔ دره» خارج شدم و به طرف «چشمهٔ اژدها» و از آنجا تا «دروازهٔ خاكروبه» رفتم و حصار خراب شدهٔ اورشليم و دروازه‌های سوخته شدهٔ آن را از نزديک ديدم. 14سپس به «دروازهٔ چشمه» و «استخر پادشاه» رسيدم، ولی الاغ من نتوانست از ميان خرابه‌ها رد شود. 15پس به طرف دره قدرون رفتم و از كنار دره، حصار شهر را بازرسی كردم. سپس از راهی كه آمده بودم بازگشتم و از «دروازهٔ دره» داخل شهر شدم.
16مقامات شهر نفهميدند كه من به كجا و برای چه منظوری بيرون رفته بودم، چون تا آن موقع دربارهٔ نقشه‌هايم به كسی چيزی نگفته بودم. يهوديان اعم از كاهنان، رهبران، بزرگان و حتی كسانی كه بايد در اين كار شركت كنند از نقشه‌هايم بی‌اطلاع بودند.
17آنگاه به ايشان گفتم: «شما خوب می‌دانيد كه چه بلايی به سر شهر ما آمده است، شهر ويران شده و دروازه‌هايش سوخته است. بياييد حصار را دوباره بسازيم و خود را از اين رسوايی آزاد كنيم!»
18سپس به ايشان گفتم كه چه گفتگويی با پادشاه داشته‌ام و چگونه دست خدا در اين كار بوده و مرا ياری نموده است. ايشان جواب دادند: «پس دست به کار بشويم و حصار را بسازيم!» و به اين ترتيب آمادهٔ اين كار خير شدند.
19ولی وقتی سنبلط، طوبيا و جشم عرب از نقشهٔ ما باخبر شدند، ما را مسخره و اهانت كردند و گفتند: «چه می‌كنيد؟ آيا خيال داريد به ضد پادشاه شورش كنيد؟»
20جواب دادم: «خدای آسمانها، ما را كه خدمتگزاران او هستيم ياری خواهد كرد تا اين حصار را دوباره بسازيم. ولی شما حق نداريد در امور شهر اورشليم دخالت كنيد، زيرا اين شهر هرگز به شما تعلق نداشته است.»
Néhémie obtient l’autorisation d’aller à Jérusalem
1Durant le mois de Nisân, la vingtième année2.1 C’est-à-dire mars-avril 445 av. J.-C., quatre mois après que Néhémie eut été informé de l’état de Jérusalem. du règne de l’empereur Artaxerxès, je pris du vin qui était devant l’empereur pour lui en servir. Jamais auparavant, je n’avais paru triste en sa présence. 2Alors l’empereur me demanda : Pourquoi as-tu mauvaise mine ? Tu ne me sembles pourtant pas malade ; ce ne peut être qu’un chagrin de cœur !
Je fus saisi d’une grande crainte, 3mais je lui dis : Que l’empereur vive toujours ! Comment n’aurais-je pas un air triste alors que la ville où sont enterrés mes ancêtres est en ruine et que ses portes ont été détruites par le feu2.3 Voir 2 R 25.8-10 ; 2 Ch 36.19 ; Jr 52.12-13. ?
4Alors l’empereur me demanda : Que veux-tu donc ?
J’adressai une prière au Dieu du ciel, 5et je répondis à l’empereur : Si tel est le bon plaisir de l’empereur et si tu agrées ton serviteur, veuille m’envoyer en Juda, dans la ville où mes ancêtres sont enterrés, pour que je puisse la rebâtir.
6L’empereur, qui avait l’impératrice assise à ses côtés, me demanda alors : Combien de temps durera ton voyage et quand seras-tu de retour ?
L’empereur accepta donc de me laisser partir, et je lui indiquai un délai. 7Puis j’ajoutai : Si l’empereur le trouve bon, pourrait-on me donner des lettres2.7 C’est-à-dire des sauf-conduits servant de passeport. pour les gouverneurs de la province à l’ouest de l’Euphrate, pour qu’ils me laissent passer jusqu’au pays de Juda, 8ainsi qu’une lettre pour Asaph, l’intendant des forêts impériales, afin qu’il me fournisse du bois de charpente pour reconstruire les portes de la citadelle2.8 Probablement la forteresse au nord du temple qu’Hérode le Grand reconstruira plus tard., près du Temple, et les murailles de la ville, et pour bâtir la maison où je m’installerai.
L’empereur me procura ces lettres, car mon Dieu agissait avec bonté en ma faveur.
L’arrivée de Néhémie à Jérusalem et l’inspection de la ville
9Je me rendis auprès des gouverneurs des provinces à l’ouest de l’Euphrate et je leur remis les lettres de l’empereur. L’empereur m’avait fait escorter par des officiers de l’armée et par des cavaliers. 10Quand Sanballat, le Horonite, et Tobiya, le fonctionnaire ammonite2.10 Sanballat: de la ville de Beth-Horôn, à la frontière entre Benjamin et Ephraïm, principal adversaire de Néhémie (voir 4.1-2 ; 6.1-19), était gouverneur de Samarie (d’après un papyrus d’Eléphantine). Tobiya: voir 6.1, 12, 17-18., apprirent mon arrivée, ils furent très mécontents que quelqu’un soit venu pour œuvrer au bien des Israélites. 11Une fois arrivé à Jérusalem, j’y restai trois jours. 12Puis je sortis de nuit, accompagné de quelques hommes, sans avoir dit à personne ce que mon Dieu m’avait mis à cœur d’entreprendre en faveur de Jérusalem. Je ne disposais pas d’autre bête que de ma propre monture. 13Je sortis cette nuit-là par la porte de la Vallée2.13 Une porte de la muraille ouest de Jérusalem (3.13)., et je me dirigeai vers la source du Dragon2.13 Parfois identifiée à la source d’Eyn-Roguel (Jos 15.7-8 ; 18.16 ; 2 S 17.17 ; 1 R 1.9) située au confluent des vallées du Cédron et de Ben-Hinnom. et vers la porte du Fumier2.13 Par où l’on sortait les immondices de la ville pour les amener à la vallée de Ben-Hinnom (voir 3.13-14 ; 12.31 ; 2 R 23.10).. J’examinai les remparts de Jérusalem. Je constatai qu’il y avait des brèches presque partout et que les portes avaient été détruites par le feu. 14Je poursuivis vers la porte de la Source2.14 Conduisant sans doute à la source d’Eyn-Roguel (3.15 ; 12.37), elle se trouvait à l’angle sud-est de la ville. et passai près de l’étang du Roi2.14 Probablement, l’étang de Siloé (3.15)., mais il n’y avait plus de passage pour ma monture. 15Je remontai, toujours de nuit, par la vallée du Cédron en continuant d’examiner la muraille. Puis je fis demi-tour et je rentrai par la porte de la Vallée. 16Les chefs de la ville ignoraient où j’étais allé et ce que j’avais fait. Jusque-là, je n’avais informé ni les Juifs, ni les prêtres, ni les notables, ni les chefs, ni les autres responsables qui s’occupaient des travaux. 17C’est alors seulement que je leur dis : Vous voyez vous-mêmes quel est notre malheur ! Jérusalem est en ruine et ses portes ont été détruites par le feu ! Allez, reconstruisons le rempart de Jérusalem pour que nous ne soyons plus dans cette situation humiliante !
18Je leur racontai ensuite comment la main bienveillante de mon Dieu avait agi pour moi avec bonté, et je leur rapportai ce que l’empereur m’avait dit. Ils s’écrièrent aussitôt : Levons-nous et effectuons les travaux de reconstruction.
Ainsi ils prirent courage pour réaliser cette belle œuvre.
Les moqueries de Sanballat et Tobiya
19Lorsque Sanballat, le Horonite, Tobiya, son adjoint ammonite, et Guéshem, l’Arabe, l’apprirent, ils se moquèrent de nous, et vinrent nous dire d’un ton méprisant : Qu’êtes-vous en train de faire ? Vous voulez vous révolter contre l’empereur ?
20Mais je leur répondis : Le Dieu du ciel fera réussir notre entreprise. Nous, ses serviteurs, nous nous mettrons à l’œuvre et nous reconstruirons la ville. Quant à vous, vous n’avez aucune propriété ni aucun droit dans Jérusalem, et personne ne s’y souviendra de vous avec considération !
