1من كسی هستم كه از خشم و غضب خدا مصیبتها ديده‌ام. 2خدا مرا به اعماق تاريكی كشانده است. 3او بر ضد من برخاسته و دستش تمام روز بر من بلند است.
4او پوست بدنم را فرسوده و استخوانهايم را شكسته است. 5جان مرا با تلخی و مشقت پوشانده است. 6مرا مانند كسی كه سالهاست مرده، در تاريكی نشانده است.
7با زنجيرهای سنگين مرا بسته و دورم را حصار كشيده است تا نتوانم فرار كنم. 8فرياد برمی‌آورم و كمک می‌طلبم، ولی او به دادم نمی‌رسد. 9با ديوارهای سنگی راه مرا بسته است و طريق مرا پر پيچ و خم نموده است.
10او در كمين من نشست و مانند شير بر من هجوم آورد؛ 11مرا به ميان بيشه كشانيد و پاره‌پاره‌ام كرد و تنها و بی‌كس رهايم ساخت. 12او كمانش را كشيد و مرا هدف قرار داد، 13و تيرهايش به اعماق قلبم فرو رفت.
14مردم تمام روز به من می‌خندند و مرا مسخره می‌كنند.
15او زندگی را به كامم تلخ كرده است. 16صورتم را به خاک ماليده است و دهانم را از سنگريزه پر كرده و دندانهايم را شكسته است. 17سلامتی و خوشبختی از من رخت بربسته است. 18رمق و اميدی برايم نمانده، زيرا خداوند مرا ترک گفته است. 19وقتی مصيبت و سرگردانی خود را به ياد می‌آورم، جانم تلخ می‌گردد. 20بلی، آنها را دائم به ياد می‌آورم و وجودم پريشان می‌شود.
21اما نور اميدی بر قلبم می‌تابد، وقتی به ياد می‌آورم كه 22رحمت خداوند بی‌زوال است. آری، به سبب محبت اوست كه ما تلف نشده‌ايم. 23وفاداری خدا عظيم است و رحمت او هر صبح بر ما می‌تابد. 24به خود می‌گويم: «من فقط خداوند را دارم، پس به او اميد خواهم بست.» 25خداوند برای كسانی كه به او توكل دارند و او را می‌طلبند نيكوست. 26پس خوبست كه چشم اميدمان به او باشد و با صبر منتظر باشيم تا خداوند ما را نجات دهد. 27خوبست انسان در جوانی بياموزد كه سختيها را تحمل كند. 28هنگامی كه او دچار مصيبت می‌گردد بهتر آنست كه در سكوت و تنهايی بنشيند 29و در برابر خداوند سر تعظيم فرود آورد، زيرا ممكن است اميدی باشد. 30وقتی او را می‌زنند و اهانت می‌كنند خوبست آنها را تحمل كند، 31زيرا خداوند تا ابد او را ترک نخواهد كرد. 32هر چند خدا كسی را اندوهگين كند، اما رحمتش شامل حال او خواهد شد، زيرا محبت او عظيم است. 33او از آزردن و غمگين ساختن انسان خشنود نمی‌گردد.
34هنگامی كه ستمديدگان جهان زير پا له می‌شوند، 35و زمانی كه حق انسانی كه خدای متعال آن را به وی داده است، پايمال می‌گردد، 36و هنگامی كه مظلومی در دادگاه محكوم می‌شود، آيا خداوند اينها را نمی‌بيند؟ 37آيا بدون اجازهٔ خداوند هيچ امری واقع می‌شود؟ 38آيا هم مصيبت و هم بركت از جانب خدای متعال نازل نمی‌شود؟
39پس چرا وقتی ما انسانهای فانی به سبب گناهانمان تنبيه می‌شويم، گله و شكايت می‌كنيم؟ 40به جای گله و شكايت بياييد كردار خود را بسنجيم و به سوی خداوند بازگرديم. 41بياييد قلبهای خود را برای خدايی كه در آسمان است بگشاييم و دستهای خود را به سوی او برافرازيم. 42زيرا ما گناه كرده‌ايم و نسبت به او ياغی شده‌ايم و او اين شرارت ما را فراموش نكرده است.
43ای خدا، تو به هنگام غضب خود ما را تعقيب نموده و هلاک كرده‌ای و رحم ننموده‌ای. 44خود را با ابر پوشانيده‌ای تا دعاهای ما به حضور تو نرسد. 45ما را مثل خاكروبه و زباله به ميان قومها انداخته‌ای. 46تمام دشمنانمان به ما توهين می‌كنند. 47خرابی و نابودی دامنگير ما شده و در ترس و خطر زندگی می‌كنيم.
48-49به سبب نابودی قومم، روز و شب سيل اشک از چشمانم جاريست. آنقدر خواهم گريست 50تا خداوند از آسمان نظر كند و پاسخ دهد! 51هنگامی كه می‌بينم چه بر سر دختران جوان اورشليم آمده است، دلم از اندوه پر می‌شود.
52كسانی كه هرگز آزارشان نداده بودم، دشمن من شدند و مرا همچون پرنده‌ای به دام انداختند. 53آنها مرا در چاه افكندند و سر چاه را با سنگ پوشاندند. 54آب از سرم گذشت و فكر كردم مرگم حتمی است. 55اما ای خداوند، وقتی از عمق چاه نام تو را خواندم 56صدايم را شنيدی و به ناله‌هايم توجه كردی. 57آری، هنگامی كه تو را خواندم به كمكم آمدی و گفتی: «نترس!»
58ای خداوند، تو به دادم رسيدی و جانم را از مرگ رهايی بخشيدی. 59ای خداوند، تو ظلمی را كه به من كرده‌اند ديده‌ای، پس داوری كن و داد مرا بستان. 60ديده‌ای كه چگونه ايشان دشمن من شده و توطئه‌ها بر ضد من چيده‌اند. 61ای خداوند، تو شنيده‌ای كه چگونه به من اهانت كرده و عليه من نقشه كشيده‌اند. 62تو از تمام آنچه كه مخالفانم هر روز درباره من می‌گويند و نقشه‌هايی كه می‌كشند باخبری. 63ببين چگونه می‌خندند و شب و روز مرا مسخره می‌كنند.
64ای خداوند، ايشان را به سزای اعمالشان برسان. 65ايشان را لعنت كن تا غم و تاريكی وجودشان را فرا گيرد. 66با خشم و غضب آنها را تعقيب كن و از روی زمين محو و نابود گردان.
1Nakasinati ako sa pagsilot sa Ginoo tungod sa iyang kasuko. 2Giabog niya ako ug gipalakaw sa kangitngit imbis sa kahayag. 3Tibuok adlaw gayod niya akong gisigihag silot. 4Gipaluya niya ang tibuok kong lawas, ug gibali niya ang akong mga bukog. 5Gisulong niya ako ug gipalibotan sa labihan nga kalisod ug kasakit. 6Gipapuyo niya ako sa kangitngit sama niadtong mga tawong dugay nang nangamatay. 7Gipakadenahan niya ako ug gipalibotan ug paril aron dili ako makaikyas. 8Bisag nagpakitabang ako, wala niya ako paminawa. 9Gibabagan niya sa tinapok nga bato ang akong agianan, ug gipaliko-liko ang akong ginaagian. 10Sama siya sa oso o liyon nga nagahulat sa pag-ataki kanako. 11Giguyod niya ako pahilayo sa dalan, unya gikunis-kunis ug gibiyaan. 12Gibinat niya ang iyang pana ug gipunting kanako. 13Gipataop niya ang pana sa akong kasingkasing.
14Nahimo akong kataw-anan ngadto sa akong mga katawhan. Gibugalbugalan nila ako tibuok adlaw pinaagi sa awit. 15Pulos kapaitan ang gihatag niya kanako. 16Nangapungil ang akong mga ngipon kay gipausap niya ako ug grabas, ug gimumò niya ako sa yuta. 17Gihikawan niya ako sa kalinaw,3:17 kalinaw: o, maayo nga kahimtang. ug wala na ako makasinati sa kalamboan.
18Nahanaw ang akong kadungganan ug ang tanang gilaoman ko sa Ginoo. 19Pait kaayong pamalandongon ang akong pag-antos ug paglatagaw. 20Kon hunahunaon ko kini kanunay, mawad-an ako ug kadasig. 21Apan mobalik ang akong paglaom kon mahinumdoman ko nga 22ang gugma ug kalooy sa Ginoo walay kataposan. Mao kana nga wala kita malaglag sa hingpit. 23Matinumanon gayod ang Ginoo. Gipakita niya ang iyang kalooy matag adlaw. 24Miingon ako sa akong kaugalingon, “Ang Ginoo mao ang tanan alang kanako, busa molaom ako kaniya.” 25Ang Ginoo maayo sa mga nagalaom ug nagadangop kaniya. 26Maayo nga maghulat kita nga mapailubon sa kaluwasan nga ihatag sa Ginoo kanato. 27Maayo alang sa usa ka tawo ang madisiplina3:27 madisiplina: o, makasinati sa kalisod. samtang batan-on pa siya. 28Kon gidisiplina kita sa Ginoo, manglingkod kita nga mag-inusara ug mamalandong. 29Magpaubos kita sa atong kaugalingon atubangan sa Ginoo, ug dili magpakawala sa paglaom. 30Dawata ang mga pagsagpa ug pagpanginsulto sa imong mga kaaway. 31Kay ang Ginoo dili mosalikway kanato hangtod sa kahangtoran. 32Bisan tuod hatagan niya kitag mga kalisod, kaloy-an gihapon niya kita tungod sa iyang dako ug matinud-anong gugma. 33Kay dili niya tuyo ang pagpaantos ug pagsakit kanato.
34-35Dili buot sa Labing Halangdong Dios nga daog-daogon ang mga binilanggo o hikawan ang usa ka tawo sa iyang katungod. 36Dili usab gusto ang Ginoo nga tuison ang hustisya diha sa mga hukmanan. Nakita niya kining tanan.
37Walay bisan unsa nga mahitabo nga walay pagtugot sa Ginoo. 38Dili ba nga ang Labing Halangdong Dios ang nagabuot kon mahitabo ang usa ka butang—daotan man o maayo kini? 39Nganong moreklamo man kita kon silotan kita tungod sa atong mga sala? 40Kinahanglang susihon nato ang atong mga binuhatan ug mobalik kita sa Ginoo. 41Ablihan nato ang atong mga kasingkasing ug ibayaw ang atong mga kamot ngadto sa Dios sa langit ug moingon, 42“Nakasala kami ug mirebelde, Ginoo, ug wala mo kami pasayloa. 43Nasuko ka pag-ayo ug gigukod mo kami, ug gipamatay sa walay kalooy. 44Gitabonan mo ang imong kaugalingon sa panganod, aron dili mo madungog ang among pag-ampo. 45Gihimo mo kaming daw basura sa panan-aw sa ubang mga nasod. 46Gibiaybiay kami sa tanan namong mga kaaway. 47Nagaantos kami sa kahadlok, katalagman, kapildihan, ug kalaglagan.”
48Daw nagabaha ang luha sa akong mga mata tungod kay nalaglag ang akong katawhan. 49Dili moundang pag-agas ang mga luha sa akong mga mata 50hangtod nga modungaw ang Ginoo gikan sa langit ug makita ang nahitabo kanato. 51Gikaguol ko ang nakita ko nga gidangatan sa mga kababayen-an sa akong siyudad.
52Daw langgam ako nga gigukod sa akong mga kaaway bisan ug wala akoy nahimong sala kanila. 53Nagtinguha sila sa pagpatay kanako pinaagi sa paghulog kanako sa bangag ug pagbato kanako. 54Nalapawan ako sa tubig, ug abi kog mamatay na ako.
55Nanawag ako kanimo, O Ginoo, gikan sa kinahiladman sa bangag. 56Gidungog mo ang akong pagpakilooy ug pagpakitabang. 57Miduol ka sa dihang nanawag ako kanimo, ug miingon ka nga dili ako mahadlok. 58Gitabangan mo ako, Ginoo, sa akong kaso ug giluwas mo ang akong kinabuhi. 59Nakita mo, Ginoo, ang daotang gibuhat sa akong mga kaaway kanako, busa hatagi akog hustisya. 60Nahibalo ka sa ilang tinguha sa pagpanimalos kanako ug sa tanan nilang daotang plano batok kanako. 61O Ginoo, nadungog mo ang pagpanginsulto nila kanako ug ang tanan nilang daotang mga plano batok kanako. 62Nagahisgot sila ug nagaplano ug daotan batok kanako tibuok adlaw. 63Tan-awa sila! Bisan ug unsay ilang buhaton tibuok adlaw, kanunay nila akong gibiaybiay pinaagi sa awit. 64Balosi sila, Ginoo, sumala sa ilang binuhatan. 65Pagahia ang ilang kasingkasing, ug tungloha sila. 66Gukda sila ug laglaga sa imong kasuko aron mahanaw sila sa kalibotan.
