O futuro de Jerusalém
1Ai da impura e rebelde cidade de Jerusalém, cidade corrompida! 2No seu orgulho não dá sequer ouvidos à voz de Deus. Ninguém lhe pode dizer nada; recusa qualquer espécie de correção. Não confia no Senhor; não procura o seu Deus.
3Os seus chefes são como leões, rugindo à procura das suas vítimas; tudo lhes serve na sua gula. Os juízes são semelhantes a lobos esfomeados ao cair da noite; ao amanhecer nem vestígios deixam das suas matanças.
4Quanto aos profetas, esses vivem só de mentiras; só pensam nos seus interesses pessoais. Os sacerdotes profanam o templo, desobedecendo à Lei de Deus.
5Mas o Senhor, que é justo, está no meio da cidade e não comete iniquidade. Cada manhã a sua justiça se torna evidente, manifestando-a a toda a gente. Contudo, o perverso, esse não tem vergonha.
6“Exterminei muitas nações, deixando-as assoladas até ao limite das suas fronteiras; deixei as ruas num silêncio de ruínas; as cidades ficaram desertas, sem sobreviventes para contar como aquilo aconteceu. 7Dizia para comigo: ‘Agora, com certeza que vão ouvir-me e prestar atenção aos meus avisos; dessa forma não terei necessidade de os ferir novamente.’ Mas não! Por muito que castigue, continuam nos seus maus caminhos, desde a madrugada até à noite, e desde a noite até à manhã seguinte. 8Mas diz o Senhor: esperem por mim! Está a chegar o tempo em que me levantarei e julgarei estas nações malignas. Já decidi juntar os reis da Terra e derramar sobre eles a minha indignação e todo o ardor da minha ira. Toda a Terra será consumida pelo fogo do meu zelo.
Restauração de Israel e Jerusalém
9Então darei lábios puros aos povos, para que todos invoquem o nome do Senhor, para que sirvam com um mesmo espírito. 10Os meus adoradores que estão dispersos para além dos rios de Cuche virão trazer-me as suas ofertas. 11Naquele dia, não se envergonharão de vós mesmos, por causa da vossa rebelião contra mim. Tirarei do vosso meio todos os que se exaltam na sua soberba. Não haverá mais orgulho ou altivez no meu santo monte. 12No meio de ti ficarão os pobres e os humildes; esses confiarão no nome do Senhor. 13Não cometerão iniquidade, nem andarão no meio da mentira e do engano. Viverão sossegadamente, em paz, e deitar-se-ão em segurança; ninguém os aterrorizará.
14Canta alegremente, ó filha de Sião! Rejubila, ó Israel! Regozija-te e exulta de todo o teu coração, ó filha de Jerusalém! 15O Senhor afastará as mãos que deveriam exterminar-te e dispersará os exércitos dos teus inimigos. O Senhor mesmo, o Rei de Israel, viverá no meio de ti! Os teus males acabarão, não terás mais receios!
16Naquele dia, dir-se-á a Jerusalém: Alegra-te, não tenhas medo, ó Sião! Não deixes as tuas mãos desanimarem! 17O Senhor teu Deus veio para viver no meio de ti. Ele é um poderoso Salvador e far-te-á vencer; terá grande prazer em ti; amar-te-á e não mais te acusará. Ouço um alegre cântico que traduz a própria alegria que o Senhor sente em ti.”
18“Tornei a juntar os que lamentam a falta das festas solenes, os que se afastaram da vossa companhia, e fiz desaparecer a tua afronta. 19Tratarei severamente todos os que te oprimiram, salvarei os aleijados, reunirei os que foram expulsos. Honrarei novamente os expatriados que foram desprezados e aviltados.
20Nesse tempo, recolher-vos-ei; reunir-vos-ei e vos darei um nome honroso, um nome prestigioso entre as nações da Terra, as quais vos louvarão, quando constatarem que tornei a dar-vos prosperidade!”, diz o Senhor.
Ang Kaugmaon sa Jerusalem
1Alaot ka siyudad sa mga magpaantos, masupilon ug nahugawan. 2Siya wala motuman ni bisan kinsa, siya wala modawat ug pagbadlong. Siya wala mosalig sa Ginoo, siya dili mopaduol sa Dios. 3Ang iyang mga opisyales uban kaniya mga nagangulob nga liyon; ang iyang tagdumal mga lobo sa kagahion, nga dili magbilin alang sa kabuntagon. 4Ang iyang mga propeta wala mga prinsipyo; malipoton silang katawhan. Ang iyang kaparian nagpasipala sa sangtuwaryo ug naghimo silag kadautan sa balaud. 5Ang Ginoo nga anaa kaniya matarong; wala siya magbuhat ug sayup. Matag buntag gihatag niya ang iyang hustisya, ug matag bag-ong buntag dili gayud siya magpakyas. Apan ang dili matarong dili sila mobati ug kaulaw.
6Akong gilumpag ang kanasuran; ang ilang kota ako nang gilumpag. Akong gibayaan ang ilang mga kadalanan nga biniyaan, nga walay moagi niini. Ang ilang siyudad nahimong walay kapuslanan, biniyaan kini ug walay sulod. 7Sa Jerusalem ako nagtuo, ikaw mahadlok kanako ug mudawat ug koreksyon, unya ang iyang dapit nga dangpanan dili na pagagub-on, o ang tanan kong mga silot modangat pa kaniya. Apan mainiton gihapon silang mobuhat ug kadautan sa tanan nilang gibuhat.
8Busa paabuta ako, nagaingon ang Ginoo, kay may adlaw nga ako mobarog ug motestigo, Nakahukom ako nga tipunon ko ang kanasuran, tigumon ko ang mga gingharian ug akong ibubo ang akong kapungot diha kanila, ang tanan nga labihan kong kasuko. Ang tibuok kalibotan pagalamyon sa kalayo sa nagselos kong kasuko. 9Ug akong putli-on ang mga ngabil sa akong mga katawhan, nga ang tanan kanila musangpit sa pangalansa Ginoo ug mangalagad kaniya abaga sa abaga. 10Gikan sa unahan sa mga kasapaan sa Cush, akong magsisimba, akong nagkatibulaag nga katawhan, magdala kanakog mga halad.
11Niadtong adlawa ikaw, Jerusalem, dili ibutang sa kaulawan sa sayup nga imong nabuhat batok kanako, tungod kay akong kuhaon ang inyong pagkaaroganti ug mapasigarbohon. Dili na gyud kamo magmapahitas-on didto sa akong balaang bukid. 12Apan akong ibilin diha kaninyo ang mga lumo ug mapainubsanon. Ang salin sa Israel mosalig sa pangalan sa Ginoo. 13Dili na sila magbuhat ug sayup; dili na sila magsulti ug bakak. Ang malinglahon nga dila dili na mapalgan sa ilang mga baba. Mukaon sila ug mohigda ug wala nay muhadlok kanila.
Magmalipayon ang mga Israelinhon
14Pag-awit Baying anak Zion; singgit nga kusog, Israel! Pagmaya ug paglipay sa tibuok mong kasing-kasing. Babayeng anak, Jerusalem! 15Ang Ginoo nagkuha sa inyong mga silot, iyang gipatalikod ang inyong mga kaaway. Ang Ginoo, ang Hari sa Isarel, dili na gayud kamo mobati ug kadautan.
16Niadto unyang adlawa sila moingon sa Jerusalem, “Ayaw kahadlok Zion, ayaw tugoti ang imong mga kamot nga magbitay nga piang. 17Ang Ginoo nga imong Dios kauban nimo. Ang Gamhanang Mangugubat nga moluwas siya makabaton ug kalipay diha nimo; diha sa iyang gugma dili kana niya badlongon apan magalipay diha kanimo uban sa pag-awit. 18Akong kuhaon gikan kaninyo ang tanan nagbangotan tungod sa nawala ninyong gipili nga mga piesta, nga nahimong kabug-atan ug kaulawan alang kaninyo.”
Miingon ang Ginoo, “Kuhaon ko ang inyong pag-antos aron dili na kamo maulawan. 19Niadtong unyang taknaa akong atimanon ang tanan nga nagpaantos kanimo. Luwason ko ang mga bakol, akong tipunon ang mga binihag, ako silang daygon ug pasidungan sa matag dapit diin sila nakasinati ug ka-ulawan. 20Niadtong unyang taknaa ako kamong dad-on sa inyong panimalay tigumon. Hatagan ko kamo ug dungog ug mga pagdayig sa tanang katawhan sa kalibotan, sa dihang ibalik ko ang imong kabahandianon atubangan sa inyong mga mata,” nagaingon ang Ginoo.
