Salmo 109
Salmo de David. Para o diretor do coro.
1Ó Deus, tu que és o objeto do meu louvor,
não permaneças calado!
2Os perversos e mentirosos caluniam-me;
dizem mentiras a meu respeito.
3Eles não têm razão para me odiar
e estar cerradamente contra mim, como fazem.
4Em paga pelo meu amor são meus inimigos;
quanto a mim, só me resta fazer-te oração!
5Pagam-me o bem com o mal,
o amor com o ódio.
6Nomeiem um juiz corrupto
e que haja um acusador contra ele à sua direita!
7Seja julgado e condenado!
Que a sentença seja infalivelmente a sua condenação!
Que até as suas orações sejam consideradas um pecado!
8Que os dias da sua vida sejam poucos e breves
e que venha outro tirar-lhe o trabalho!
9Que os seus filhos fiquem órfãos
e a sua mulher viúva!
10Que sejam expulsos das ruínas do seu lar
e os seus descendentes obrigados a mendigar o pão,
por terras distantes!
11Que os credores lancem mão de tudo o que era dele
e que estranhos fiquem com tudo o que ganhou!
12Que ninguém tenha misericórdia dele
nem dó dos seus órfãos!
13Que a sua posteridade venha a desaparecer
e que ninguém se lembre dele, passada uma geração!
14Que o Senhor se lembre da maldade dos seus pais
e não os tenha por inocentes!
15Que o Senhor tenha esses pecados sempre presentes;
que ninguém se lembre que existiram esses homens!
16Pois recusou ser bondoso para com o seu próximo;
chegou ao ponto de perseguir os que estavam aflitos,
os necessitados e os que viviam com o coração angustiado;
perseguiu-os até os liquidar!
17Visto que teve alegria na maldição dos outros,
venha agora a maldição sobre ele!
Se nunca quis a tua bênção,
por que razão haveria agora de ser abençoado por ti?
18A maldição era algo que lhe era tão habitual,
como a própria roupa que se veste
ou a água que normalmente se bebe
ou como óleo para os ossos.
19Que essas mesmas maldições que distribuiu
se voltem agora contra ele!
Que se lhes peguem como a roupa ao corpo!
Que o apertem como o cinto que tem à cintura!
20Seja esse o castigo do Senhor aos meus inimigos,
aos que dizem toda a espécie de mentiras a meu respeito
e querem a destruição da minha alma.
21Mas tu, Senhor, meu Deus, age em meu favor,
para que o teu nome seja honrado!
Livra-me, porque sei que é grande a tua bondade!
22Estou aflito e necessitado;
o meu coração vai desfalecendo.
23Vou resvalando pela encosta da vida,
em direção à sombra da morte;
em breve a vida me sacudirá como se sacode um gafanhoto.
24Os meus joelhos estão esfraquecidos de tanto jejuar;
sou só pele e osso!
25Sou já, para toda a gente,
como que a própria imagem do fracasso;
olham para mim e abanam a cabeça.
26Ajuda-me, Senhor, meu Deus!
Salva-me, porque és cheio de bondade!
27Para que toda a gente constate
que intervéns na minha vida.
28Eles podem amaldiçoar, é certo,
mas que importa se és tu quem me abençoará?
Bem podem levantar-se para me destruir;
mas que eles sejam envergonhados,
e que o teu servo se alegre!
29Que fracassem em tudo o que fizerem!
Que a desgraça se lhes cole à vida como a roupa ao corpo!
30Quero agradecer ao Senhor com todas as forças;
contarei a toda a gente o que fez por mim.
31Pois ele permanece à direita do pobre,
para o livrar dos que pretendem destruir a sua alma.
Псалам 109
Хоровођи. Псалам Давидов.
1О, Боже слављења мојега,
немој да заћутиш!
2Ено, уста злобна и уста пакосна
на мене су разјапљена;
клевећу ме језиком лажљивим.
3Окружили су ме речима мржње,
без разлога напали ме.
4Тужбама ми узвраћају љубав,
али ја се предајем молитви.
5На добро ми узвраћају злобом
и мржњу ми враћају за љубав.
6Против таквог постави зликовца,
тужитеља, нек му стоји с десна!
7Када му се суди, кривац нека буде;
нека му се и молитва у грех преокрене!
8Нек му дани буду малобројни,
нека се његова служба да другоме.
9Нек му деца сирочад постану
и жена му удовица!
10Нека му се деца потуцају, нека просе;
нека моле када оду из својих руина!
11Нек му плени зајмодавац све што је његово,
нека му туђинац имање опљачка!
12Немао никога да му се смилује,
сирочад му немала никога који би их пожалио!
13Нека му се семе затре,
име им се избрисало у колену другом!
14Нек се памте кривице његових предака пред Господом,
грех мајке његове нек се не избрише!
15Нека буду трајно пред Господом,
а он са земље нек им збрише спомен!
16Јер се није сетио милост да искаже,
већ је кињио сиромаха, невољника,
убијао очајника.
17Волео је клетву,
па нека га стигне;
благослов му није био мио,
па нека је далеко од њега.
18Ко оделом у клетву се облачио,
па нек се она као вода у њега улије
и као уље у његове кости.
19Нек му она буде ко огртач у кога се замотава,
као појас који стално опасује!
20Нека тако Господ плати мојим тужитељима
и онима што о мени говоре злобно!
21А ти, о, Господе Боже,
чини са мном како доликује твом имену;
избави ме јер је милост твоја добра.
22Ево, и сиромах и невољник ја сам,
прободено срце је у мени.
23Бледим као сенка издужена,
одуван сам ко скакавац.
24Од поста ми колена клецају;
тело ми је мршаво, без сала.
25Постао сам ругло за њих,
одмахују главом кад ме виде.
26О, Господе, помози ми!
Спаси мене, о, мој Боже, по милости својој!
27Нека знају људи да је ово рука твоја;
да си то ти, о, Господе, учинио.
28Они нека куну а ти благосиљај;
а када се дигну нека се застиде,
а твој ће се слуга радовати.
29Нека се тужитељи моји у бруку обуку,
срамотом својом нека се покрију ко плаштом.
30Хвалићу Господа на сав глас!
Славићу га усред мноштва;
31јер је убогоме стао с десне стране
да га спасе од оних што му души пресуђују!
