Salmo 109
Salmo de David. Para o diretor do coro.
1Ó Deus, tu que és o objeto do meu louvor,
não permaneças calado!
2Os perversos e mentirosos caluniam-me;
dizem mentiras a meu respeito.
3Eles não têm razão para me odiar
e estar cerradamente contra mim, como fazem.
4Em paga pelo meu amor são meus inimigos;
quanto a mim, só me resta fazer-te oração!
5Pagam-me o bem com o mal,
o amor com o ódio.
6Nomeiem um juiz corrupto
e que haja um acusador contra ele à sua direita!
7Seja julgado e condenado!
Que a sentença seja infalivelmente a sua condenação!
Que até as suas orações sejam consideradas um pecado!
8Que os dias da sua vida sejam poucos e breves
e que venha outro tirar-lhe o trabalho!
9Que os seus filhos fiquem órfãos
e a sua mulher viúva!
10Que sejam expulsos das ruínas do seu lar
e os seus descendentes obrigados a mendigar o pão,
por terras distantes!
11Que os credores lancem mão de tudo o que era dele
e que estranhos fiquem com tudo o que ganhou!
12Que ninguém tenha misericórdia dele
nem dó dos seus órfãos!
13Que a sua posteridade venha a desaparecer
e que ninguém se lembre dele, passada uma geração!
14Que o Senhor se lembre da maldade dos seus pais
e não os tenha por inocentes!
15Que o Senhor tenha esses pecados sempre presentes;
que ninguém se lembre que existiram esses homens!
16Pois recusou ser bondoso para com o seu próximo;
chegou ao ponto de perseguir os que estavam aflitos,
os necessitados e os que viviam com o coração angustiado;
perseguiu-os até os liquidar!
17Visto que teve alegria na maldição dos outros,
venha agora a maldição sobre ele!
Se nunca quis a tua bênção,
por que razão haveria agora de ser abençoado por ti?
18A maldição era algo que lhe era tão habitual,
como a própria roupa que se veste
ou a água que normalmente se bebe
ou como óleo para os ossos.
19Que essas mesmas maldições que distribuiu
se voltem agora contra ele!
Que se lhes peguem como a roupa ao corpo!
Que o apertem como o cinto que tem à cintura!
20Seja esse o castigo do Senhor aos meus inimigos,
aos que dizem toda a espécie de mentiras a meu respeito
e querem a destruição da minha alma.
21Mas tu, Senhor, meu Deus, age em meu favor,
para que o teu nome seja honrado!
Livra-me, porque sei que é grande a tua bondade!
22Estou aflito e necessitado;
o meu coração vai desfalecendo.
23Vou resvalando pela encosta da vida,
em direção à sombra da morte;
em breve a vida me sacudirá como se sacode um gafanhoto.
24Os meus joelhos estão esfraquecidos de tanto jejuar;
sou só pele e osso!
25Sou já, para toda a gente,
como que a própria imagem do fracasso;
olham para mim e abanam a cabeça.
26Ajuda-me, Senhor, meu Deus!
Salva-me, porque és cheio de bondade!
27Para que toda a gente constate
que intervéns na minha vida.
28Eles podem amaldiçoar, é certo,
mas que importa se és tu quem me abençoará?
Bem podem levantar-se para me destruir;
mas que eles sejam envergonhados,
e que o teu servo se alegre!
29Que fracassem em tudo o que fizerem!
Que a desgraça se lhes cole à vida como a roupa ao corpo!
30Quero agradecer ao Senhor com todas as forças;
contarei a toda a gente o que fez por mim.
31Pois ele permanece à direita do pobre,
para o livrar dos que pretendem destruir a sua alma.
Salmo 109Salmo 109 Ang titulo sa Hebreo: Ang kanta nga ginsulat ni David. Sa direktor sang mga manugkanta.
Ang Reklamo sang Tawo nga Ara sa Kalisod
1O Dios, nga akon ginadayaw, sabta ang akon pagpanawag sa imo.
2Kay ginaakusar ako sang malaot kag dayaon nga mga tawo.
Nagahambal sila sang binutig parte sa akon.
3Permi nila ako ginahambalan sing malain bisan wala sing kabangdanan.
4Bisan nagapakig-abyan ako sa ila, ginakontra nila ako;
pero ginapangamuyuan ko sila.
5Ginabalusan nila ako sing malain sa maayo nga ginahimo ko sa ila,
kag ginabalusan nila ako sing kaakig sa akon pagpakig-abyan sa ila.
6Nagasiling sila,109:6 Nagasiling sila…: Ang bersikulo 6-19 posible pulong sang mga kaaway kontra sa amo nga tawo ukon pulong sang tawo kontra sa iya mga kaaway. “Mangita kita sang malaot nga tawo nga magkontra kag mag-akusar sa iya sa korte.
7Kon hukman na siya, kabay pa nga magguwa nga may sala siya.
Kag kabay pa nga ang iya pangamuyo kabigon nga sala.
8Kabay pa nga indi magdugay ang iya kabuhi kag ihatag na lang sa iban ang iya katungdanan.
9Kabay pa nga mapatay na siya agod mailo ang iya mga kabataan kag mabalo ang iya asawa.
10Kabay pa nga bisan diin na lang magkadto ang iya mga kabataan nga nagapakilimos,
kag kabay pa nga palayason109:10 palayason: Amo ini sa Septuagint, pero sa Hebreo, mangita. sila bisan sa ila guba nga elistaran.
11Kabay pa nga kuhaon sang iya gin-utangan ang tanan niya nga pagkabutang,
kag kabay pa nga kuhaon sang mga dumuluong ang iya pinangabudlayan.
12Kabay pa nga wala sing may maluoy sa iya kag sa iya ilo nga mga kabataan kon mapatay na siya.
13Kabay pa nga magkalamatay ang iya mga kaliwat agod malimtan na sila sa masunod nga henerasyon.
14-15Kabay pa nga indi pagpatawaron kag indi pagkalimtan sang Ginoo ang sala sang iya mga ginikanan kag mga katigulangan;
kag kabay pa nga itugot sang Ginoo nga malimtan na sila sa kalibutan.
16Kay wala gid niya ginahunahuna ang paghimo sang maayo,
kundi ginahingabot niya kag ginapamatay ang mga kubos, mga imol, kag mga nadulaan sang paglaom.
17Luyag niya nga pakamalauton ang iban—kabay pa nga sa iya ina matabo.
Wala siya naluyag magbendisyon sa iban—kabay pa nga wala man sing may magbendisyon sa iya.
18Wala untat ang iya pagpakamalaot sa iban; daw bayo na ini nga iya ginasuksok.
Kabay pa nga ang iya pagpakamalaot magabalik sa iya pareho sang pagsulod sang tubig sa iya lawas ukon pareho sang pagpanalupsop sang lana sa iya mga tul-an.
19Kag kabay pa nga magpabilin ini sa iya nga daw sa bayo nga nagatabon sa iya lawas ukon daw sa paha nga ginapaha niya permi.”
20Ginoo, kabay pa nga amo ina ang imo isilot sa mga nagaakusar kag nagahambal sing malain sa akon.
21Pero buligi ako, Ginoong Dios, agod mapadunggan ka.
Luwasa ako tungod sang imo kaayo kag gugma.
22Kay kubos kag imol ako, kag nagasakit ang akon buot.
23Nagaamat-amat na dula ang akon kabuhi pareho sa landong kon gab-i.
Daw pareho ako sa apan nga ginkahig.
24Nagaluya ang akon tuhod tungod sa pagpuasa.
Puwerte na ako kaniwang.
25Nangin talamayon ako sa akon mga kaaway.
Nagalungo-lungo sila kon makita nila ako.
26Buligi ako, Ginoo, nga akon Dios;
luwasa ako suno sa imo gugma.
27Kag mabal-an sang akon mga kaaway nga ikaw, Ginoo, ang nagluwas sa akon.
28Ginapakamalaot nila ako, pero ikaw magabendisyon sa akon.
Mahuy-an sila kon salakayon nila ako, pero ako nga imo alagad magakalipay.
29Sila nga nagaakusar sa akon matabunan sang kahuy-anan pareho sa bayo nga nagatabon sa lawas.
30Pasalamatan ko gid ang Ginoo;
dayawon ko siya sa atubangan sang madamo nga katawhan.
31Kay ginadepensahan niya ang mga tawo nga bululigan agod maluwas sila sa mga nagasentensya sa ila sang kamatayon.
