O cântico de Débora
1Débora e Baraque, filho de Abinoão, compuseram então e cantaram este cântico de vitória:
2“Os líderes de Israel
conduziram corajosamente o povo.
Este seguiu-os de voluntariamente.
Sim, bendito seja o Senhor!
3Escutem, ó reis! Ouçam com atenção, ó governantes!
Pois vou cantar ao Senhor,
vou entoar hinos de louvor ao Senhor, Deus de Israel.
4Quando saíste de Seir,
e deixaste os campos de Edom,
a terra tremeu,
os céus derramaram chuvas.
5As montanhas tremeram diante do Senhor, o Deus do Sinai,
perante o Senhor, o Deus de Israel.
6Nos dias de Sangar, filho de Anate,
e nos dias de Jael,
as grandes estradas ficaram desertas;
os viajantes tomaram atalhos retorcidos.
7O povo de Israel conteve-se e não lutou,
até que apareceu Débora,
até que levantei uma mãe em Israel.
8Quando Israel vai atrás de deuses estrangeiros,
é a derrocada de tudo, é a guerra.
Os senhores que nos dominavam não permitiam sequer
que tivéssemos um escudo ou uma lança nas mãos.
Entre 40 000 soldados israelitas
não se encontra uma só arma!
9Como me alegro nos chefes de Israel,
que tão generosamente se deram a si próprios!
Louvem o Senhor!
10Que Israel inteiro, ricos e pobres,
se juntem nos seus louvores,
tanto os que andam montados em brancos jumentos
e pisam ricos tapetes em casa,
como os que têm de andar a pé pelos caminhos.
11Os músicos de cada povoação juntam-se no poço da vila,
para exaltar os triunfos do Senhor.
Sem cessar, fazem suceder hinos e baladas,
sobre como o Senhor salvou Israel
com um exército de combatentes!
O povo do Senhor passou as portas das cidades.
12Levanta-te, Débora, e canta!
Ergue-te, Baraque! Tu, filho de Abinoão,
chega-te, com os teus prisioneiros!
13Descendo o monte Tabor via-se o nobre resto do povo.
O povo do Senhor desceu avançando contra os poderosos.
14De Efraim, cujas raízes estão na antiga região de Amaleque,
desceram guerreiros atrás de Benjamim e do seu povo;
de Maquir descem os príncipes e de Zebulão, os comandantes.
15Veio até ao vale essa nobre gente de Issacar,
com Débora e com Baraque.
À ordem de Baraque acorreram todos ao vale.
Contudo, a tribo de Rúben não se deslocou.
16Porque ficas sentado em casa, no meio dos rebanhos,
ouvindo os balidos dos animais e as flautas dos pastores?
Sim, a tribo de Rúben não pode estar com a consciência descansada.
17Porque ficou também Gileade do lado de lá do Jordão,
e por que razão Dan ficou à beira dos seus barcos?
E qual a razão que levou Aser a ficar impassível,
nas praias, descansando junto aos seus portos?
18Mas as tribos de Zebulão e de Naftali não tiveram medo
de morrer nos campos de batalha.
19Os reis de Canaã lutaram em Taanaque,
junto às fontes de Megido,
mas deles não levaram prata.
20Até as próprias estrelas do céu lutaram contra Sísera.
21O veloz ribeiro de Quisom os arrastou, os varreu.
Avante, alma minha, corajosamente!
22Ouve o trotar dos cascos da cavalaria inimiga!
Observa o galopar dos seus corcéis!
23Pois apesar disso o anjo de Senhor amaldiçoou Meroz:
‘Que os seus habitantes sejam asperamente amaldiçoados’, disse.
‘Porque não quiseram empenhar-se na luta pelo Senhor como seus valentes.’
24Bendita seja Jael, a mulher de Heber, o queneu.
Sim, que ela seja abençoada,
acima de todas as mulheres, nos seus lares.
25Pediu-lhe água,
e ela deu-lhe leite, numa bela taça.
26Mas depois, pegou numa estaca, num martelo,
cravou-a na testa de Sísera,
rachando-lhe a cabeça,
atravessando-a de lado a lado.
27Ele dobrou-se a seus pés e ali ficou prostrado;
a seus pés caiu e ali ficou!
Ali no chão caiu sem vida.
28A mãe de Sísera bem olhava pela janela,
esperando o seu regresso:
‘Mas porque é que o seu carro demora tanto a regressar?
Porque é que não se ouve ainda
o barulho do rodado dos carros pelo caminho?’
29As amigas que lhe faziam companhia respondiam e ela concordava:
30‘É que deve haver grande despojo a repartir e isso leva tempo.
Cada homem fica com uma ou duas raparigas.’
‘Sim’, acrescentava, ‘Sísera há de trazer vestidos de lindas cores,
e muitos presentes para me oferecer.’
31Ó Senhor, que todos os teus inimigos pereçam como Sísera,
mas aqueles que te amam, que sejam como o Sol,
quando se levanta na sua força!”
Depois disto acontecer, houve paz na terra durante 40 anos.
Ang Kanta ni Debora kag ni Barak
1Sadto nga adlaw nga nagdaog sila, nagkanta si Debora kag si Barak nga anak ni Abinoam. Amo ini ang ila kanta:
2Dalayawon ang Ginoo!
Kay nagpanguna ang mga pangulo sang Israel sa pagpakig-away,
kag kinabubut-on nga nagsunod sa ila ang mga tawo.
3Pamati kamo mga hari kag mga pangulo!
Magakanta ako sang mga pagdayaw sa Ginoo, ang Dios sang Israel!
4O Ginoo, sang maghalin ka sa Bukid sang Seir,
sang magguwa ka sa duta sang Edom,
naglinog kag nag-ulan sing tudo.
5Nag-uyog ang mga bukid sa atubangan mo, O Ginoo.
Ikaw ang Dios sang Israel nga nagpahayag sang imo kaugalingon sa Bukid sang Sinai.
6Sang panahon ni Shamgar nga anak ni Anat, kag sang panahon ni Jael, wala sing may nagaagi sa mayor nga mga dalan.
Ang mga nagabiyahe didto nagaagi sa hilit-hilit nga mga alagyan.
7Diutay na lang ang nagaestar sa mga banwa sang Israel, hasta nga nag-abot ka, Debora, ikaw nga ginakilala nga iloy sang Israel.
8Kon magsimba ang mga Israelinhon sa bag-o nga mga dios, nagaabot sa ila ang inaway.
Pero sa 40,000 ka Israelinhon wala sing bisan isa sa ila nga may taming ukon bangkaw.
9Nagakalipay gid ang akon tagipusuon sa mga pangulo sang Israel kag sa mga Israelinhon nga kinabubut-on nga nagsunod sa ila.
Dalayawon ang Ginoo!
10Kamo nga mga manggaranon nga nagasakay sa puti nga mga asno kag sa matahom nga pulungkuan sini,
kag kamo nga mga imol nga nagalakat lang, pamati kamo!
11Pamatii ninyo ang mga sugilanon sang mga tawo sa palibot sang mga bubon.
Ginasugid nila ang mga kadalag-an5:11 mga kadalag-an: ukon, mga matarong nga ginahimo. sang Ginoo paagi sa iya mga soldado sa Israel.
Dayon nagmartsa ang katawhan sang Ginoo sa may puwertahan sang banwa nga nagasiling,
12“Lakat ta, Debora, lakat ta samtang nagakanta kita sang mga pagdayaw sa Dios.
Upod ka man Barak nga anak ni Abinoam, kag bihaga ang imo mga bilihagon.”
13Ang nagkalabilin nga buhi sa katawhan sang Ginoo nagdulhog kaupod ko sa pagsalakay sa dungganon kag gamhanan nga mga tawo.
14Ang iban sa ila halin sa Efraim—ang duta nga ginapanag-iyahan sadto sang mga Amaleknon—kag ang iban pa gid halin sa tribo ni Benjamin.
Nag-upod man sa pagpakig-away ang mga kumander sang Makir kag sang tribo ni Zebulun.
15Nag-upod man kay Debora kag kay Barak ang mga pangulo sang tribo ni Isacar pakadto sa kapatagan.
Pero ang tribo iya ni Reuben wala sing pag-isa, gani indi sila makadesisyon kon maupod sila ukon indi.
16O tribo ni Reuben, magpabilin lang bala kamo upod sa mga karnero?
Gusto lang bala ninyo magpamati sa pagpanawag sang mga manugbantay sa ila mga karnero?
Wala gid kamo sang pag-isa, gani indi kamo makadesisyon kon maupod kamo ukon indi.
17Nagpabilin man ang tribo ni Gad sa sidlangan sang Jordan,
kag ang tribo naman ni Dan nagpabilin sa ila obra sa mga barko.
Ang tribo iya ni Asher nagpabilin sa ila ginaestaran malapit sa dagat.
18Pero gintaya sang tribo ni Zebulun kag ni Naftali ang ila kabuhi sa pagpakig-away.
19Nag-abot ang mga hari nga mga Canaanhon kag nagpakig-away sa mga Israelinhon didto sa Taanak nga ara sa higad sang Suba sang Megido,
pero bisan isa lang ka pilak wala sila sing may naagaw.
20Indi lang ang Israel ang nagpakig-away kontra sa ila ni Sisera, kundi pati man ang mga bituon.
21Gin-anod sila sang Kishon nga ililigan sang tubig, ang ililigan nga dugay na.
Magapadayon ako sa pagpakig-away nga may kabaskog.
22Kag karon mabatian ang paglinagapak sang tiil sang mga kabayo.
23Dayon nagsiling ang anghel sang Ginoo, “Sumpaon ang Meroz!
Sumpaon sing puwerte gid ang mga pumuluyo sini kay wala sila nagbulig sang magpakig-away ang Ginoo sa gamhanan nga mga tawo.”
24Labing bulahan si Jael nga asawa ni Heber nga Kenhanon sa tanan nga babayi nga nagaestar sa mga tolda.
25Sang magpangayo sang tubig si Sisera, gatas ang iya ginhatag nga nabutang sa malahalon nga suludlan.
26Dayon nagkuha siya sang martilyo kag palpal sang tolda kag ginpalpalan ang ulo ni Sisera, sa iya dungandungan.
27Kag napatay si Sisera nga nagahamyang sa tiilan ni Jael.
28Ang iloy ni Sisera nagatan-aw sa bintana kag indi mapahamtang. Nagapamangkot siya kon ngaa kadugay mag-abot sang iya anak.
29Nagsabat sa iya ang iya mga maalamon kag dungganon nga mga kababayihan, kag amo man gani ang iya ginaliwat-liwat sa iya kaugalingon:
30“Nadugayan siguro sa pagpanguha kag sa pagpartida sang mga butang nga naagaw nila sa ila mga kaaway:
siguro isa ukon duha ka babayi para sa isa ka soldado, malahalon nga mga bayo para kay Sisera,
kag matahom nga mga bayo nga ginbordahan sing maayo para sa akon.”
31“Gani O Ginoo, kabay pa nga malaglag ang tanan mo nga mga kaaway.
Pero kabay pa nga ang mga nagahigugma sa imo mangin pareho sa adlaw nga nagabutlak sing masanag gid.”
Kag may kalinong sa Israel sa sulod sang 40 ka tuig.
